#1
Ο μπαμπάς τοποθετεί τα κουταλο-πιρουνο-ποτηρο-πιατικά-σάμθιγκ από το πλυντήριο πιάτων στα ντουλάπια της κουζίνας. Τον πλησιάζει η Μελίβοια...

Μελίβοια: Μπαμπά, τα βάζεις όπως η μαμά. Είσαι καλός μαθητής. Μπράβο.

Η Δάειρα, εντωμεταξύ, τακτοποιεί κάτι πεταμένα παιχνίδια και βιβλία. Απευθυνόμενη στη Δάειρα...

Μελίβοια: Και εσύ Δάειρα, να τα βάλεις στη θέση τους όπως μας έχει δείξει η μαμά.

Το καταλάβατε ότι έχουμε επιθεωρητή εργασίας σπίτι μας, έτσι;

#1
Η Δάειρα προσπαθεί να πείσει τη Μελίβοια να γίνουν τα πράγματα με τον δικό της τρόπο. Η Μελίβοια αντιδρά. Η Δάειρα επιμένει...

Δάειρα: Μελίβοια, εάν δε συνεργαστούμε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Να με ακούς εμένα. Είμαι ΚΑΙ μεγάλη ΚΑΙ έμπειρη.

Μπιγκ σίστερ ις σπίκιννν...


#2
Μου ζητάει ένα ποτήρι νερό. Της το δίνω. Αντί να πιει το νερό κανονικά, έβαζε γουλιές στο στόμα και μετά τις έχυνε από το στόμα στο ποτήρι και τούμπαλιν...

Εγώ: Δάειρα, θα συνεχίσεις για πολλή ώρα ακόμη τις βλακείες; Χύνεις όλο το νερό κάτω...
Μπαμπάς: Δάειρα, έχει δίκιο η μαμά!
Δάειρα: Εσείς το λέτε 'βλακείες'. Εγώ το λέω 'σχέδιο δημιουργίας λιγότερου νερού στο στόμα'.

No comment.


#3
Στο Σούνιο. Τα κορίτσια και εγώ. Ένα μαγικό μέρος που δε βαριέμαι, όσες φορές και αν πάω (1η της Μελίβοιας, 2η της Δάειρας, 11η δική μου). Παρκάρω το αυτοκίνητο και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς τον αρχαιολογικό χώρο. Βγάζουμε εισιτήρια και συνεχίζουμε να προχωράμε προς το ναό του Ποσειδώνα. Η Μελίβοια περπατούσε δίπλα μου ενώ η Δάειρα έβγαινε και έμπαινε στο πλακόστρωτο μονοπάτι...

Εγώ: Δάειρα, τι θα γίνει; Θα περπατήσεις στο μονοπάτι μαζί μας;
Δάειρα: Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες 'μονοπάτι', αφού χωράει τουλάχιστον τρεις ανθρώπους. 'Τριλοπάτι' πρέπει να το λες.

Και τετραλοπάτι μη σου πω...


#4
Καθώς βολτάρουμε στο χώρο, τις φωτογραφίζω αυθόρμητα. Μου έβγαλαν λίγο την ψυχή. Να τα λέμε και αυτά... Εκτός του ότι δε στήνονταν σε καμία φωτογραφία και ό,τι έβγαλα ήταν τελείως φυσικό, η Δάειρα έβρισκε απίστευτα διασκεδαστικό να τρέχει πάνω-κάτω στο βραχώδες έδαφος σαν κατσίκι κρι-κρι και η Μελίβοια... κατά πόδας. Με είχαν κατααγχώσει έτσι όπως ήμουν μόνη με δυο ζωηρά παιδιά σε ένα μαγικό μέρος με απίστευτη θέα ΜΕΝ, αλλά με πολλά βράχια, πέτρες και γκρεμό στο 1-1,5 μέτρο από την υποτυπώδη περίφραξη ΔΕ. Στα stories και στις άλλες photos που ανέβασα τότε στο Instagram, φαίνονται δυο αρνάκια σε φάση zen, αλλά όταν σήκωνα την κάμερα να πατήσω το κλικ, ήταν μόνο όταν ένιωθα ασφάλεια ότι δε θα μου πέσουν στο γκρεμό. Όλη την άλλη ώρα κυνηγούσα.

Εγώ: (Σε κάποια στιγμή απελπισίας). Κάθισε λίγο ρε Δάειρα, να σας βγάλω μια φωτογραφία με φόντο το ναό. Μην τρέχεις όλη την ώρα. Πάρε την αδερφούλα σου μια αγκαλιά και καθίστε να σας βγάλω.
Δάειρα: Δε χρειάζεται. Τι να βγάλεις; Μα δε βλέπεις ότι ο ναός είναι διαλυμένος; Ερείπια είναι. Τι σου αρέσουν από τα ερείπια;;;;

Όταν δε θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφίες, δε θέλουμε. Τέλος.


#5
Εκεί γύρω από το ναό το έδαφος είναι βραχώδες. Έχει πολλές πέτρες, κάποιες γλιστερές. Προτιμά να ακροβατεί πάνω στις πέτρες από το να περπατά σε στέρεο έδαφος. Το βρίσκει πολύ διασκεδαστικό όπως λέει... Η Μελίβοια παρασύρεται, αλλά μία (ευτυχώς ακίνδυνη) γλίστρα που "έφαγε" ήταν αρκετή για να συμμορφωθεί από ένα σημείο και έπειτα και να μην ακολουθεί το παράδειγμα της αδερφής της...

Εγώ: Δάειρα, γιατί επιλέγεις το δύσκολο δρόμο; Δε σε καταλαβαίνω. ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕΙΣ στις πέτρες. Έλα από το μονοπάτι.
Δάειρα: Γιατί ο δύσκολος δρόμος έχει ενδιαφέρον. Ο εύκολος δρόμος είναι βαρετός.

No comment.


#6
Ένα απόγευμα στο σπίτι. Η Μελίβοια προσπαθεί να κάνει κάτι και ζητάει βοήθεια. Γενικά δεν τις βοηθάω όταν κρίνω ότι μπορούν να το κάνουν μόνες τους...

Μελίβοια: Μαμά, με βοηθάς;
Εγώ: Όχι, Μελίβοια. Μπορείς μόνη σου.
Μελίβοια: Δεν μπορώ. Βοήθησέ με.
Εγώ: Μπορείς. Προσπάθησε.
Μελίβοια: (Φωνάζοντας δυνατά) ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!! (Μετά από λίγο, τελείως χαμηλόφωνα...) Α, μπορούσα!

No comment.


#7
Ένα απόγευμα μου ζητάει να κάνει τσίσα στο γιογιό. Το οποίο γιογιό, ενώ το είχαμε καταργήσει εδώ και 11 μήνες, κακώς βρισκόταν ακόμη σε μια γωνιά του μπάνιου αντί να έχει μπει στο ράφι της αποθήκης...

Μελίβοια: Μαμά, να κάνω τσίσα στο γιογιό;
Εγώ: Τι είσαι; Mωρό, για να κάνεις στο γιογιό; Μεγάλωσες. Πάει το γιογιό...
Μελίβοια: Καλά τότε. Όταν γίνω μωρό να καθίσω στο γιογιό;;;

Benjamin Button με βρήκε...


#8
#6
Κάνω με τη Δάειρα το 'κόλλα πέντε'. You know...χτυπάμε τις παλάμες μας. Η Μελίβοια μας βλέπει και (ως συνήθως) θέλει να το κάνει και αυτή...

Μελίβοια: Μαμά, θέλω και εγώ να κολλαπεντίσω.

Γκιβ μι φάιβ... που λένε.

Image via

Όπως και τις 4 προηγούμενες χρονιές έτσι και φέτος ήθελα να κάνουμε δώρο στις δασκάλες τους ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για ό,τι έχουν προσφέρει στα κορίτσια κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Άλλωστε -το έχω ξαναγράψει πολλάκις- αναγνωρίζω τη δουλειά του δασκάλου ως πολύ σημαντική στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός παιδιού. Εκτός αυτού, η ιδέα του 'προσφέρω', και μάλιστα σε ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι, με γεμίζει. Και προσπαθώ αυτό να το περνάω και στα παιδιά μου. Να προσφέρουν, να μάθουν να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν.

Σε λίγες μέρες τα σχολεία κλείνουν και οι καλοκαιρινές διακοπές ξεκινούν επίσημα για όλα τα πιτσιρίκια. Εξαίρεση αποτελούν μόνο τα παιδάκια που φοιτούν σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς και συγκεκριμένα όσα φοιτούν σε όλες τις τάξεις πλην του νηπιαγωγείου. Όσον αφορά π.χ. εμάς, η Δάειρα, ούσα τελειόφοιτη (και οσονούπω απόφοιτη) νηπιαγωγείου, ξεκινά καλοκαιρινές διακοπές τώρα. Η δε Μελίβοια, θα μπορούσε να συνεχίσει το σχολείο μέχρι και τον Ιούλιο, αλλά γιατί να την "τιμωρήσουμε" (γιατί σαν τιμωρία το βλέπω) όταν η μεγάλη αδερφή θα απολαμβάνει από τώρα τον ήλιο και τη θάλασσα; Οπότε, οι καλοκαιρινές μας διακοπές και για τα δύο κορίτσια ξεκινούν άμεσα και αυτές τις μέρες βρισκόμαστε σε φάση επιλογής των δώρων προς τις δασκάλες μας, που ως συνήθως το αφήνουμε για την τελευταία στιγμή, αλλάζοντας στο ενδιάμεσο διάφορες ιδέες μέχρι να καταλήξουμε :) #αδιόρθωτες

Πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας πιάνω τον εαυτό μου να ζω μία στιγμή και αυτομάτως να σκέφτομαι "Τι καλά! Αυτή είναι η ωραιότερη στιγμή της ημέρας". Και αυτό συμβαίνει αρκετές φορές μέσα στο 24ωρο. Και μέχρι το τέλος της ημέρας καταλήγω να έχω ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές, εξίσου όμορφες. Οι οποίες για κάποιον ανεξήγητο λόγο αρχίζουν να "συναγωνίζονται" μέσα μου ποια είναι η ομορφότερη. Όπως...

Το πρώτο παιδικό βιβλίο που αγόρασα για τη Δάειρα, μπήκε στο σπίτι μας πριν καν αυτή γεννηθεί και ήταν αυτό. Μία συλλογή των γνωστότερων κλασσικών παραμυθιών σε μία έκδοση 200 σελίδων. Άρχισα να της το διαβάζω από τον 6ο μήνα (της κύησης, όχι της γέννας), όταν δηλαδή το μωρό ήταν ήδη στην κοιλιά μου (φαντάζομαι τι θα σκέφτεστε...) και συνέχισα να τη νανουρίζω με αυτό αφότου γεννήθηκε. Δε ξέρω αν η αγάπη της στα βιβλία και το διάβασμα οφείλεται σε αυτό ή στο DNA του μπαμπά και της μαμάς (αμφότεροι φιλομαθείς), πάντως είναι γεγονός!

Εμείς οι μαμάδες και ειδικά όσες εργαζόμαστε full time και δεν έχουμε βοήθεια από παππουδογιαγιάδες/νταντάδες επί μονίμου βάσεως, τρέχουμε και δε φτάνουμε. Αναγκαζόμαστε να λείπουμε πολλές ώρες εκτός σπιτιού και προσπαθούμε να τα χωρέσουμε όλα μέσα σε ένα 24ωρο: ΚΑΙ εργασία ΚΑΙ οικιακές δουλειές ΚΑΙ εξωτερικές δουλειές ΚΑΙ ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά ΚΑΙ ποιοτικό χρόνο με το σύντροφο ΚΑΙ χόμπι ΚΑΙ διασκέδαση ΚΑΙ χαλάρωση ΚΑΙ κοινωνικές υποχρεώσεις. Μπορεί να είμαστε ηρωίδες, αλλά υπερηρωίδες –κακά τα ψέματα- δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε!

Είναι αστεία, πολύ πεισματάρα, πολύ γλυκιά και ενίοτε άγρια. Απλώνει και χέρι εάν θυμώσει πολύ. Ευτυχώς -μέχρι στιγμής- μόνο στην οικογένεια. Στο σχολείο όταν τους τα λέω, απορούν εάν μιλάμε για το ίδιο παιδί. Είναι έξυπνη σε βαθμό παμπόνηρης αλεπούς, κάνει σκανταλιές, στους "έξω" φαίνεται προβατάκι, αλλά μέσα της κρύβεται ένα μικρό λιοντάρι. Ήρεμη δύναμη μου είπε η διευθύντρια τις προάλλες. Εγώ τη λέω cartoon. Γιατί ακόμη και όταν αγριεύει, μου φαντάζει πολύ αστεία. Την πιάνουν tantrums συχνά, ιδίως όταν διαφωνείς με κάποιες στυλιστικές επιλογές της, εάν της κάνεις στραβά τα κοτσιδάκια ή εάν δεν της δώσεις το 10ο σοκολατάκι ή την τρίτη κουταλιά μερέντα. Όταν ανακάλυψε τη σοκολάτα, ανακάλυψε τον παράδεισο! Μπορεί να τρώει μόνο σοκολάτα σε όλες τις μορφές της. Τις προάλλες μου ζήτησε σοκολάτα για να βουτήξει στο μελάτο τηγανητό αυγό της και το επιχείρημα ήταν ότι "δε μου αρέσει το ψωμί, είναι μπλιαχ".  Χαμογελάει συνεχώς, γελάει κακαριστά ακόμη και όταν κάνει σκανταλιές. Διανύει τα terrible twos και αν έχουμε συνέχεια και στα threes, να τρέξω να κρυφτώ. Το σποράκι μεγάλωσε...και έβγαλε και γλώσσα. Βέβαια δε σολάρει με την ίδια συχνότητα όπως η Δάειρα στην αντίστοιχη ηλικία, όμως άρχισε εδώ και κάτι μήνες να μας χαρίζει χαριτωμένους διαλόγους. "Καταρχηστικά" τους εντάσσω στην Ενότητα "Ο δεκά-λογος της Δάειρας" και οψόμεθα...
Κάποιους διαλόγους, εάν τους δεις απομονωμένους από το context, ίσως δε σου πουν κάτι. Όταν όμως ξέρεις τη Μελίβοια, την έχεις ακούσει έστω και μία φορά να μιλάει, ακόμη και το "Καλημέρα σας παιδιά!!!" που μας λέει κάθε πρωί όταν έρχεται στο καθιστικό με το παπλωματάκι  νάνι της αγκαλιά (#ΠουθεναΧωριςΤοΝανι) σου φαίνεται πολύ αστείο...

Η Κυριακή που μας πέρασε, ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα! Η Δάειρα πήρε το πρώτο της Βραβείο και Έπαινο για ένα έργο της που συμμετείχε στην Έκθεση Παιδικής Ζωγραφικής: 'ΤΑ 932 ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΗΣ ΒΑΤΡΑΠΟΥΝΖΕΛ' που είχε φιλοξενηθεί στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Η χαρά της τεράστια! Δε γινόταν λοιπόν μία τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της να μην υπάρχει μέσα σε αυτό εδώ το blog, το οποίο δημιούργησα 5 χρόνια και 11 μέρες πριν, εμπνεόμενη από την ίδια. Ω ναι, το My Lovable Baby έκλεισε 5 χρόνια στις 21 Ιανουαρίου, γεννήθηκε λίγο μετά τη Δάειρα, μεγαλώνει και ωριμάζει παράλληλα με αυτήν και εδώ και ~3 χρόνια παράλληλα και με τη Μελίβοια! Και το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να πάρει για τα 5α του γενέθλια, είναι αυτές οι όμορφες, γεμάτες συγκίνηση στιγμές που ζήσαμε την Κυριακή. Τι όμορφη σύμπτωση και αυτή...!!!

Και αφού λοιπόν σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση τα 26 πρώτα βιβλία, πάμε και στα υπόλοιπα 8. Αυτά τα τύλιξα το ένα μέσα στο άλλο με σκοπό να ξετυλίγουν τα κορίτσια ένα την ημέρα, αλλά τα ξετύλιξαν όλα σε χρόνο dt. Έπρεπε να το φανταστώ ότι η υπομονή δεν είναι χαρακτηριστικό των παιδιών και δη των δικών μου ανυπόμονων παιδιών :) Τα 8 αυτά νέα βιβλία τα διαβάσαμε στις διακοπές μας, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, ένα την ημέρα και είναι από τις Εκδόσεις Ίκαρος, Κόκκινο, και Παπαδόπουλος. Έκτοτε, τα έχουμε διαβάσει πάνω από πέντε φορές το καθένα.

Επιτέλους. Γράφω μετά από τόσον καιρό. Καλημέρα! Καλή Χρονιά! Καλή εβδομάδα! Δε σας ξέχασα. Χρόνο δεν έχω. Πώς τα περάσατε τις γιορτές; Εμείς πολύ πολύ όμορφα. Αποδράσαμε στα όμορφα Γιάννενα και τα γύρω βουνά για ένα ολόκληρο 10ήμερο και χορτάσαμε όμορφη φύση, θερμοκρασίες κάτω του μηδενός, χιόνι και πάγο. Και μόλις επιστρέψαμε, φέραμε το χιονιά εδώ, καθώς του λείψαμε φαίνεται :) Αγαπώ χειμώνα όσο αγαπώ καλοκαίρι και άνοιξη και φθινόπωρο. Κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της άλλωστε. Μπορεί να με χάσατε από εδώ μέσα τον τελευταίο καιρό, καθαρά λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου (στις διακοπές -που έχω χρόνο-δεν μπλογκάρω ποτέ), όσοι όμως με ακολουθείτε στο Instagram δε χάσατε τα ίχνη μου καθώς δίνω το παρόν πολύ συχνά. Είναι το πιο αγαπημένο μου από όλα τα social media :) Και πάω στο δια ταύτα...