Το βιβλίο του 'Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο' είναι το αγαπημένο βιβλίο της Δάειρας από τα 10 του που στολίζουν τα ράφια της παιδικής μας βιβλιοθήκης, ενώ η Μελίβοια απολαμβάνει να της διαβάζω τα τρία βιβλία με το Νικόλα που κατάφερε να φοβίσει το γιατρό, το σχολείο και το σκοτάδι, γιατί μάλλον έτσι καταφέρνει να ξορκίσει και τους δικούς της φόβους. Το δε τελευταίο του βιβλίο 'Το τελευταίο γράμμα' στάθηκε η αφορμή για τη συνέντευξη που είχα την τιμή να μου παραχωρήσει και στην οποία απαντά με ειλικρίνεια και περισσό χιούμορ σε 10+2 ερωτήματα που του έθεσα, μεταξύ των οποίων ποια είναι η πιο έντονη παιδική του ανάμνηση, ποια παραμύθια τον μάγευαν όταν ήταν μικρός, εάν ο κύριος Κώστας ο ταχυδρόμος του νησιού ήταν πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο, αποκαλύπτει τρία πράγματα που δε γνωρίζουμε για αυτόν και που δεν έχει αναφέρει ποτέ δημοσίως (αν και του ζήτησα να μου αναφέρει μόνο δύο) και...
...και δε λέω περισσότερα :) Θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας μέσα από τον απολαυστικό (δω)δεκάλογο που ακολουθεί. Αγαπημένος Αντώνης Παπαθεοδούλου...
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Συνέντευξη στην Ασπασία Κάντα (www.mylovablebaby.com)
#1
Ποια είναι η πιο έντονη παιδική σου ανάμνηση;
Ένα πράσινο Triumph Herald που πάντα κάπου είχε να πάει. Οι γονείς μου στο μπροστινό κάθισμα κι εγώ στο πίσω. Να ρωτάω ασταμάτητα και να ακούω ιστορίες αδημονώντας να φτάσουμε όταν κάπου πηγαίναμε. Να κοιμάμαι και να εύχομαι να μην φτάσουμε ποτέ και χρειαστεί να ξυπνήσω, όταν από κάπου γυρνούσαμε.
#2
Ποια παραμύθια σε μάγευαν όταν ήσουν μικρός; Μπορείς να μου αναφέρεις δύο-τρία πολύ αγαπημένα σου;
Το Παραμύθι με τα χρώματα του Αλέξη Κυριτσόπουλου. Είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα μόνος μου παιδί. Το μουντζούρωσα, το διέλυσα διαβάζοντάς το, το αφηγήθηκα άπειρες φορές απ’ έξω. Οι εικόνες αυτού του βιβλίου ήταν η πρώτη μου αισθητική για τα πράγματα. Με συντροφεύει ακόμη αυτό το βιβλίο και το σύνολο της δουλειάς του Αλέξη, ως το πιο ακριβές παράδειγμα μιας παιδικότητας που δεν είναι χαριτωμένη νοσταλγία αλλά συνειδητή ώριμη επιλογή, παντοδύναμη καλλιτεχνική γλώσσα, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και ασυμβίβαστης ειλικρίνειας. Και το “Γράμματα στην Παυλίνα” του Τζέιμς Κρους που με έκανε να θέλω να γίνω συγγραφέας. Και τα “Παραμύθια από το τηλέφωνο”, του Τζάνι Ροντάρι, υπέροχο βιβλίο για παιδιά και υπέροχο σεμινάριο για μεγάλους, για το τι είναι τελικά παιδικό βιβλίο και πόσο το παιχνίδι και το χιούμορ είναι η γλώσσα που μπορεί να χειριστεί τα πιο βαριά και σοβαρά ζητήματα.
#3
Πόσο χρόνο σου παίρνει -στο περίπου- να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο από τη στιγμή που γράφεις την πρώτη λέξη; Π.χ. το τελευταίο γράμμα πόσο σου πήρε να το ολοκληρώσεις; Μπορείς να μου αναφέρεις το πιο σύντομο και το πιο χρονοβόρο από άποψη ολοκλήρωσης συγγραφικό έργο σου;
Η ιδέα είναι υπόθεση μιας -μαγικής- στιγμής. Το να ανακαλύψω αν υπάρχει λόγος αυτή η ιδέα να γίνει βιβλίο για παιδιά και ποιος είναι αυτός ο λόγος, συνήθως μου παίρνει χρόνια. Το να το γράψω είναι και πάλι υπόθεση μιας στιγμής. Το να φέρω αυτό που έγραψα στην τελική μορφή του πάλι μπορεί να πάρει χρόνια. Γενικά υπάρχει ένα σταμάτα-ξεκίνα στη διαδικασία που δεν το αντέχουν όλες οι ιδέες. Κάποιες -λίγες- τερματίζουν, οι περισσότερες εγκαταλείπουν στη μέση της διαδρομής. Αλλά έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεις τις ιδέες, βάζοντάς τους δύσκολες δοκιμασίες. “Οι καλοί κι οι κακοί πειρατές” γράφτηκαν σε μια βδομάδα που με το γιο μου παίζαμε το ίδιο παιχνίδι ερωταπαντήσεων κάθε βράδυ. Τα Καράβια μού πήραν πολύ χρόνο και χρειάστηκαν πολύ διάβασμα. Διάβασα ολόκληρα βιβλία για να διαλέξω τελικά μια λέξη. Αφού νομίζω τελικά ότι τα Καράβια που γράψαμε με τη Μαρία Αγγελίδου, δεν ήταν παρά μια δικαιολογία για να αγοράσω όλα αυτά τα βιβλία που δήθεν χρειαζόμουν.
#4
Πρώτα σκέφτεσαι τους τίτλους των βιβλίων και μετά πλάθεις την ιστορία ή ο τίτλος έρχεται τελευταίος; Σε παιδεύει η έμπνευση ενός τίτλου;
Όχι. Δεν με παιδεύει ποτέ η έμπνευση. Το να αποφασίσω αν αυτό που εμπνεύστηκα είναι το σωστό με παιδεύει τρομερά. Ευτυχώς έχω αγαπημένους, διαβασμένους και ειλικρινείς φίλους και πολύτιμους συνεργάτες στους εκδοτικούς μου οίκους που κάνουν τη διαδικασία λίγο πιο εύκολη.
#5
Έχεις συνεργαστεί και εκδώσει πληθώρα παιδικών βιβλίων με 5 από τους μεγαλύτερους και γνωστότερους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους και όχι μόνο. Πλέον, τους επιλέγεις ή σε επιλέγουν;
Τους εκδοτικούς οίκους που συνεργάζομαι τους θαυμάζω για τη δουλειά τους, γνωριζόμαστε με τους ανθρώπους τους, αγαπιόμαστε και επιλεγόμαστε ανάλογα την περίπτωση. Στη δουλειά μας συνηθίζεται ένας συγγραφέας να έχει και τον εκδότη του. Εγώ από την αρχή αρχή είχα πολλούς κι αυτό το θεωρώ μεγάλη τύχη. Γιατί γνώρισα πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους, φαινομενικά ανταγωνιστές, αλλά κατά βάθος συναθλητές σε αυτό το δύσκολο και σπάνιο αγώνισμα του να φτιάχνεις ποιοτικά βιβλία σε μια μικρή αλλά σπουδαία γλώσσα, για μια τόσο μικρή αγορά.
#6
Από που άντλησες την έμπνευση για το τελευταίο σου βιβλίο; (Σημ. το τελευταίο γράμμα). Όταν σκέφτηκες το χαρακτήρα του ταχυδρόμου, είχες κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο υπόψη σου; Το νησί, είναι φανταστικό ή είχες στο μυαλό σου κάποιο συγκεκριμένο ελληνικό νησί;
Το βιβλίο το δουλεύαμε με την Ίριδα (σημ. η Ίριδα Σαμαρτζή είναι η εικονογράφος) αρχικά για μια εβδομάδα στην Atapuerca της Ισπανίας και έπειτα για έναν περίπου χρόνο ως το επόμενο φθινόπωρο που εκδόθηκε, έτσι ώστε να εκφράζει τη σημασία και τις δυσκολίες του επαγγέλματος όλων των ταχυδρόμων της εποχής αλλά και το νησί της εικονογράφησης να εκφράζει όλα τα νησιά της Μεσογείου ταυτόχρονα, ώστε να ταυτίζονται όσο περισσότεροι γίνεται με την ιστορία και τον ήρωά του. Στο Σαντιάγο δε Κομποστέλα που πήγαμε για τη βράβευση μάς πήραν συνέντευξη στο κτήριο των Ταχυδρομείων της Γαλικίας κι εκεί συναντήσαμε ταχυδρόμους που ακόμη και σήμερα διαβάζουν τα γράμματα και γράφουν τις απαντήσεις για αναλφάβητους ηλικιωμένους απομακρυσμένων χωριών. Στη Μαγιόρκα έφτιαξαν ένα νησί στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου που τους θύμιζε το δικό τους. Και μας αρέσει πολύ που καταφέραμε να εκφράσουμε πολλούς. Η αλήθεια είναι πως όλα ξεκίνησαν από δω, για την Ίριδα αποτέλεσαν έμπνευση τα ταξίδια της στο Αιγαίο και για μένα ένας πραγματικός κύριος Κώστας, ταχυδρόμος των Κυθήρων που γνώρισα παιδί.
#7
Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είχε σασπένς. Μέχρι την τελευταία σελίδα είχες εξάψει τη φαντασία μου πώς θα τελειώσει η ιστορία. Ήταν τελείως απρόβλεπτο και έκρυβε λίγο μυστήριο. Και με εξέπληξε ευχάριστα το τέλος, εκεί που είχα αρχίσει να "βαραίνω" λίγο σκεπτόμενη τι θα σκεφτόταν ο ήρωας καθισμένος κάτω από τον πλάτανο. Έχεις να σχολιάσεις κάτι πάνω σε αυτό;
Χαιρόμαστε που είχε σασπένς! Επίτηδες το κάναμε!
#8
Πόσο βοηθά μία βράβευση ενός βιβλίου στην πώλησή του; Από την εμπειρία σου, τα πιο ευπώλητα βιβλία σου είναι βραβευμένα;
Οι βραβεύσεις σε γνωρίζουν σε ανθρώπους και σου γνωρίζουν ανθρώπους. Κι αυτό είναι σίγουρα σπουδαίο και υπέροχο. Επίσης όταν δίνονται από επιτροπές που εκτιμάς σε ενθαρρύνουν να συνεχίσεις. Δεν έχω στοιχεία για το πώς και πόσο σχετίζονται τελικά με τις πωλήσεις. Αν με απασχολούσε κάτι τέτοιο θα έβλεπα τις βραβεύσεις ως εργαλείο, ως αυτοσκοπό κι αυτό είναι πολύ λάθος οπτική. Δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι υπέροχο όταν σε απασχολούν τέτοια πράγματα. Για να φτιάξεις κάτι υπέροχο πρέπει να θαυμάζεις με γουρλωμένα μάτια τα υπέροχα που βλέπεις στα βραβεία, στις εκθέσεις, στις δουλειές των συναδέλφων, μετά να ζηλεύεις με -δημιουργική- μανία, μετά να παίρνεις μολύβι και χαρτί και να λες “τώρα θα σας δείξω εγώ”! Τα βραβεία είναι για να αλληλοζηλεύουμε τις ξεχωριστές δουλειές και έτσι να τραβάει ο ένας τον άλλο όλο και πιο ψηλά. Αν δεν χρησιμεύουν γι’ αυτό τότε καλύτερα να μην υπάρχουν.
#9
Εάν εξαιρέσουμε το τελευταίο γράμμα που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, ποιο είναι το βιβλίο σου με τις περισσότερες πωλήσεις μέχρι στιγμής και πιο είναι το πιο αγαπημένο σου;
Νομίζω ότι το πιο ευπώλητο είναι “Οι καλοί κι οι κακοί πειρατές”. Τώρα το πιο αγαπημένο μου… δεν μπορώ να διαλέξω είναι όλα παιδιά μου και τα αγαπώ εξίσ… πλάκα κάνω: τα δύο αγαπημένα μου όσο και να γράφω παραμένουν διαχρονικά “Οι καλοί κι οι κακοί πειρατές” και “Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο”. Δεν ξέρω αν είναι τα πιο ωραία. Αν τα ξανάγραφα τώρα θα έκανα πολλές διορθώσεις. Αλλά με αυτά τα δυο βιβλία έχω ταξιδέψει σχεδόν όλη την Ελλάδα κι έχω κάνει τα πιο πολλά παιδιά να γελάσουν. Γι’ αυτό τα ξεχωρίζω.
#10
Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις βιβλίο που να απευθύνεται σε ενήλικες; Ή δε σου έχει περάσει καν από το μυαλό αυτή η σκέψη;
Αγαπώ πολύ την ποίηση. Έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή το 2004 με χαϊκού με τίτλο Μετεικάσματα. Γράφω ακόμη ποίηση. Πολύ. Αλλά διαβάζω και με μανία ελληνική ποίηση κι αυτό με κάνει να κρύβω τα ποιήματά μου όλο και πιο βαθιά στο συρτάρι.
#11
Στο τρίπτυχο: παιχνίδι, παιδικό βιβλίο, εκπαιδευτικά-ψυχαγωγικά κινούμενα σχέδια, πως θα κατένειμες το ποσοστό που θα ήταν "σωστό" να απασχολείται ένα παιδί προσχολικής-πρώιμης παιδικής ηλικίας μέσα στην ημέρα, εάν υποθέσουμε ότι θα ήθελε να τα κάνει και τα τρία;
Χαίρομαι που μου κάνεις τέτοια ερώτηση, γιατί είναι σπουδαία αφορμή για να απαντήσω ειλικρινά: “δεν έχω την παραμικρή ιδέα”. Πολλές φορές νομίζουμε ότι επειδή φτιάχνουμε ιστορίες για παιδιά, αυτό μας καθιστά από μόνο του ειδικούς της παιδικής ηλικίας, της παιδαγωγικής και της παιδοψυχολογίας. Δεν ισχύει τίποτε από αυτά.
#12
Πες μας 2 πράγματα που ΔΕΝ ξέρουμε για εσένα. Που δεν έχεις αναφέρει ποτέ δημοσίως και θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας. Ο,τιδήποτε.
Η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Χειμερινοί Κολυμβητές, αγαπημένος μου τροβαδούρος ο Georges Brassens και μπορώ να κατατροπώσω και τον πιο δύσκολο αντίπαλο, σε διαγωνισμό ατάκας από ταινίες του αγαπημένου μου κινηματογραφιστή Σταύρου Τσιώλη.
Αντώνη, σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και το χρόνο σου.
Εγώ σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την αγάπη σου για τη δουλειά μου. Ανταποδίδω με ένα τραγουδάκι...
(σημ. και το τραγουδάκι είναι το Love Is Something (Magic Penny) της Malvina Reynolds - βάλτε το να παίζει και συνεχίστε την ανάγνωση :) Θα το βρείτε εδώ)
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου γεννήθηκε το 1977 στον Πειραιά. Σπούδασε 3D Αnimation στη σχολή Parsers στην Αθήνα και μυήθηκε στα μυστικά του κινουμένου σχεδίου με παραδοσιακές τεχνικές στη σχολή 9zeros στη Βαρκελώνη. Εγκατέλειψε στο πτυχίο τις σπουδές του στη γεωλογία, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, για να σπουδάσει ισπανική φιλολογία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Δουλεύει στη διαφήμιση και από το 1999 γράφει και μεταφράζει ιστορίες, τραγούδια και σενάρια για παιδιά. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (Ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα, IBBY) και της SCBWI Society of Childrens' Books Writers & Illustrators. Έχει συνεργαστεί, για τη διοργάνωση εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων για το παιδικό βιβλίο, με εκδότες, σχολεία, βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα.
Το τραγούδι του 'Πολυβία, μια παντόφλα που απεχθάνεται τη βία' βραβεύτηκε στο διαγωνισμό παιδικού τραγουδιoύ Άρση Φωνών της Ορχήστρας των Χρωμάτων το 2004.
Το βιβλίο του 'Οι καλοί κι οι κακοί πειρατές' τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου 2012, με το Βραβείο 'Ερμιόνης Βακάλη-Πετρίδη' του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (ΙΒΒΥ) και έπαινο ΕΒΓΕ για την εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή.
Το βιβλίο του 'Η Πόλη που έδιωξε τον πόλεμο' τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου 2011, Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου του Περιοδικού Διαβάζω και Βραβείο ΕΒΓΕ για την εικονογράφηση της Μυρτώς Δεληβοριά.
Βιβλία του έχουν συμπεριληφθεί στις λίστες των White Ravens της Διεθνούς Παιδικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου.
Για περισσότερα μπορείτε να επισκεφτείτε το website του (www.antonispapatheodoulou.com) και στη σελίδα βιογραφικό θα δείτε όλες τις διακρίσεις που έχει αποσπάσει.
ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΑΣ
Το τελευταίο του βιβλίο που στάθηκε η αφορμή για τη συνέντευξη και σας έχω δείξει ήδη στο Instagram...
...κατά καιρούς σας έχω ήδη δείξει στο Instagram τα παρακάτω βιβλία του:
ΤΙΚ ΤΑΚ ΡΟΛΟΓΙΑ ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ
Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΕΔΙΩΞΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΔΕΙΝΩΣΑΥΡΟΣ
ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ - Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ...Ή ΤΟ ΚΑΝΟΝΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ!
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ
...δε σας έχω δείξει ακόμη:
ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ
Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Όλα τα βιβλία του θα τα βρείτε εδώ.
[Όλες οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα].
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...