Πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας πιάνω τον εαυτό μου να ζω μία στιγμή και αυτομάτως να σκέφτομαι "Τι καλά! Αυτή είναι η ωραιότερη στιγμή της ημέρας". Και αυτό συμβαίνει αρκετές φορές μέσα στο 24ωρο. Και μέχρι το τέλος της ημέρας καταλήγω να έχω ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές, εξίσου όμορφες. Οι οποίες για κάποιον ανεξήγητο λόγο αρχίζουν να "συναγωνίζονται" μέσα μου ποια είναι η ομορφότερη. Όπως...

Η Κυριακή που μας πέρασε, ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα! Η Δάειρα πήρε το πρώτο της Βραβείο και Έπαινο για ένα έργο της που συμμετείχε στην Έκθεση Παιδικής Ζωγραφικής: 'ΤΑ 932 ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΗΣ ΒΑΤΡΑΠΟΥΝΖΕΛ' που είχε φιλοξενηθεί στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Η χαρά της τεράστια! Δε γινόταν λοιπόν μία τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της να μην υπάρχει μέσα σε αυτό εδώ το blog, το οποίο δημιούργησα 5 χρόνια και 11 μέρες πριν, εμπνεόμενη από την ίδια. Ω ναι, το My Lovable Baby έκλεισε 5 χρόνια στις 21 Ιανουαρίου, γεννήθηκε λίγο μετά τη Δάειρα, μεγαλώνει και ωριμάζει παράλληλα με αυτήν και εδώ και ~3 χρόνια παράλληλα και με τη Μελίβοια! Και το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να πάρει για τα 5α του γενέθλια, είναι αυτές οι όμορφες, γεμάτες συγκίνηση στιγμές που ζήσαμε την Κυριακή. Τι όμορφη σύμπτωση και αυτή...!!!

Όλα τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Φυλακισμένα μοναδικά όμορφα σε ένα νησί. Το δικό μου νησί. Θυμάμαι να φτάνουμε συνήθως κάποιο μεσημέρι του Ιούνη, του κάθε Ιούνη, με το που έκλειναν τα σχολεία. Αυτό γινόταν από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί μέχρι που μπήκα στο Πανεπιστήμιο, οπότε έκτοτε οι επισκέψεις μου στο νησί δε γινόταν πια σε ετήσια βάση, αλλά ανά 3 με 4 χρόνια. Μέχρι το 2012 που βαφτίσαμε τη Δάειρα στον Άγιο, οπότε και επέστρεψα στην παλιά μου αγαπημένη συνήθεια. Να πηγαίνω δηλαδή μια φορά το χρόνο.

Έχουν περάσει 2+ εβδομάδες από την τελευταία μου ανάρτηση με τη βάφτιση της Χριστίνας Μελίβοιας...στα βάθη του Ωκεανού και για την οποία σας οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ για την τόση αναγνωσιμότητα, αλλά κυρίως για τα τόσο θερμά σας σχόλια και τις ευχές για το κοριτσάκι μου! Έκτοτε, όλο λέω θα γράψω και όλο δεν τα καταφέρνω. Ιδέες έχω αρκετές, θέματα που θα ήθελα να πραγματευτώ ξεφυτρώνουν συνεχώς σαν μανιτάρια, όμως χρόνο δεν έχω καθόλου. Ευτυχώς που η Δάειρα φροντίζει να έχω πάντα δεκαλόγους διαθέσιμους για ώρα ανάγκης και κάπως έτσι "ξελασπώνω" για να μη μου κάνετε παράπονα ότι δε γράφω συχνά. Προκειμένου λοιπόν να μην είμαι τελείως εξαφανισμένη, μέχρι να βρω το χρόνο που απαιτείται για νέα ανάρτηση, μοιράζομαι μαζί σας κάποιους χαριτωμένους διαλόγους που κάναμε δυο μήνες πριν. Και είναι η πρώτη φορά που δεν έχω καθόλου έμπνευση για τίτλο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα απολύτως. Αν έχετε ανάγκη από ένα χαλαρωτικό 5λεπτο, go ahead ;)

Η αρχική ιδέα ήταν η εξής: Να προσκαλέσουμε τις έξι καλύτερες φίλες της Δάειρας από το σχολείο για να παίξουν (η Μελίβοια, αν και άρχισε σχολείο παιδικό σταθμό, είναι πολύ μικρούλα και δεν έχει αποκτήσει ακόμη φίλες από τον παιδικό). Με τα συγκεκριμένα κοριτσάκια μπορεί να βρισκόμαστε τακτικά σε ομάδες των 2, των 3 ή των 4, εντός ή εκτός σπιτιών (σε παιδικά πάρτι, σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις κλπ), όμως στο σπίτι μας όλες μαζί έχουμε να τις προσκαλέσουμε από τότε που κάναμε το πάρτι μας...Σ' ένα δάσος μια φορά. Από πέρυσι δηλαδή. Με είχε "φάει" και η Δάειρα ότι θέλει να καλέσει όλες της τις φίλες μαζεμένες για να παίξουν, ε, δεν ήθελα και πολύ...

Ούτε που το κατάλαβα πώς πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από εκείνη τη μέρα που η μικρή μελισσούλα ήρθε στην κυψέλη μας. Ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι, η καθημερινότητα σε ρουφάει στη δίνη της και ώρες-ώρες δεν προλαβαίνεις να κοντοσταθείς λιγάκι να χαρείς τη ζωή σου σε σλόου μόσιον. Και ειδικά όταν έχεις δύο παιδιά, ο χρόνος που αφιερώνεις στο δεύτερο, σε σχέση με

Εγώ: Θοδωρή; Σκεφτόμουν να καλέσω στο σπίτι τις φίλες της Δάειρας με τις μαμάδες τους. Βασικά εδώ και έναν μήνα το σκέφτομαι. Ευκαιρία να τις γνωρίσω και καλύτερα. Να παίξουν και τα παιδιά...
Θοδωρής: Ε, κάλεσέ τες τότε. Γιατί το αναβάλεις;
Εγώ: Ε, ήθελα πρώτα να μπούμε σε μία σειρά.
Θοδωρής: Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ.
Εγώ: Δίκιο έχεις. Και πότε λες να τις καλέσω;
Θοδωρής: Την επόμενη Κυριακή.
Εγώ: Μα την άλλη Κυριακή είναι η γιορτή της Δάειρας (σημ. η κόρη μου έχει διπλό όνομα: Δήμητρα-Δάειρα)
Θοδωρής: Ε και; Ακόμη καλύτερα!
Εγώ: Δηλαδή να κάνω πάρτι;
Θοδωρής: Γιατί όχι;
Εγώ: Λες; Not bad idea...

Αυτό ήταν! Μία απλή συζήτηση με τον χάσμπαντ μία εβδομάδα πριν (αυτός ρίχνει ιδέες και εγώ ρίχνω τρέξιμο) και το πάρτι κανονίστηκε! Άλλωστε τα γενέθλια της Δάειρας πέφτουν στην καρδιά των καλοκαιρινών μας διακοπών και μέχρι στιγμής τα έχουμε γιορτάσει και τις τρεις χρονιές εκτός έδρας. Οπότε εκείνο το βραδάκι στο ποτό αποφασίσαμε ομόφωνα μαμά και μπαμπάς από φέτος, και κάθε 26 Οκτωβρίου, να καθιερώσουμε με αφορμή την ονομαστική της εορτή πάρτι (εντός έδρας) με τις φίλες της από το σχολείο. Άλλωστε, γιατί να αποτελούν μόνο τα γενέθλια αφορμή για παιδικό πάρτυ; Και η ονομαστική γιορτή μια χαρά αφορμή είναι. Και κάπως έτσι, "σπάσαμε τους κανόνες" και αυτό το παρτάκι μας ήταν η έναρξη αυτού του νέου οικογενειακού μας θεσμού...

Η ιδέα με ενθουσίασε τόσο πολύ που την επόμενη ακριβώς μέρα -Σάββατο- είχα δημιουργήσει ήδη το concept στο μυαλό μου:  

Σε ένα δάσος μια φορά... συναντιούνται μία κουκουβάγια, μία αλεπού, ένας κάστορας, μία πασχαλίτσα, ένα ποντικάκι και ένας βάτραχος και τρώνε μαζί πλούσιο παιδικό brunch κάνοντας πικ-νικ. Για να εισέλθουν στο δάσος πρέπει να κάνουν στην άκρη την αλεπού-φύλακα του δάσους και να διασχίσουν τα δέντρα με τους μακριούς, ίσιους κορμούς. Τα ζωάκια αφουγκράζονται, καθώς διασχίζουν το δάσος, πουλάκια να κελαηδούν, γρύλους κρυμμένους στις φυλλωσιές και βατραχάκια δίπλα σε ένα ρυάκι με κελαρυστό νερό.

Ας περιγράψω τώρα πώς υλοποίησα αυτό το concept...

Το πάρτυ μας θα γινόταν στο δάσος και θα ήταν κάλεσμα σε brunch. Θα ήταν πολύχρωμο, θα είχε έντονα χρώματα και θα συμμετείχαν έξι ζωάκια (θυμήθηκα ότι σε ένα γνωστό πολυκατάστημα πριν λίγο καιρό είχα δει κάτι σετ πάρτι με πολύ όμορφα-χαρούμενα-design-άτα σχέδια ζώων του δάσους τα οποία είχα αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που τα είχα δει. Οπότε και έσπευσα την ίδια κιόλας μέρα να τα προμηθευτώ). Κατόπιν επιλογής από την ίδια τη Δάειρα, η ίδια αποφάσισε να είναι η κουκουβάγια και οι πέντε φίλες της ποντικάκι, αλεπού, βάτραχος, κάστορας και πασχαλίτσα αντίστοιχα. Κυριακή (μία εβδομάδα πριν το πάρτι δηλαδή) ετοίμασα τις 5 διαφορετικές προσκλήσεις και Δευτέρα βρισκόταν ήδη στις σχολικές τσαντούλες των φιλενάδων της.



Η εβδομάδα κύλισε με αρκετό τρέξιμο (mom daily staff... as usual) και φθάσαμε Σαββατόβραδο 9+ το βραδάκι, παραμονές του πάρτι, να μην έχω ετοιμάσει απολύτως τίποτα (πώς τα καταφέρνω να κινούμαι πάντα στην κόψη του ξυραφιού όσον αφορά στο θέμα χρόνος...απορώ και εξίσταμαι). Κλασικά... ο μπαμπάς ανέλαβε να κοιμίσει τα παιδιά, εγώ το πήρα απόφαση ότι θα έχουμε ολονυχτία (πάλι), έφτιαξα δυνατό καφεδάκι και άρχισα τα φουρνίσματα-ξεφουρνίσματα και τις διακοσμητικές τσαχπινιές μου. Τώρα που τα ξαναβλέπω νομίζω ότι σε αυτό το πάρτι υπερέβαλα λίγο, αλλά τι πειράζει; Και οι υπερβολές ώρες-ώρες χρειάζονται αν τις υποκινεί η έμπνευση της στιγμής :)

Σας κάνω μία μικρή εξιστόρηση για να καταλάβετε τι εννοώ...

Στην κύρια είσοδο μία αλεπού που "κρατούσε" ένα λαχανί και ένα πράσινο μπαλόνι, στεκόταν καμαρωτή-καμαρωτή ως άλλη φύλακας του δάσους, πάνω στο κουκουβαγιένιο χαλάκι μας (που σημειωτέον είχα φροντίσει να προμηθευτώ για τις ανάγκες του πάρτι) και "εμπόδιζε" την είσοδο στις φίλες-ζωάκια, μέχρι να την μετακινήσει η οικοδέσποινα-Δάειρα-κουκουβάγια και να τις καλωσορίσει. Ιδέα της τελευταίας στιγμής.





Κάθε παιδάκι με το που ερχόταν στο δάσος, φορούσε μία χάρτινη στέκα-κορώνα στο κεφάλι που απεικόνιζε το ζωάκι που αντιπροσώπευε (π.χ. η κόρη μου φόρεσε την κουκουβάγια). Έτσι...για να μπουν πιο εύκολα "στο πετσί του ρόλου"...



...και η οικοδέσποινα-Δάειρα-κουκουβάγια του χάριζε ένα σακουλάκι με το δωράκι του. Το σακουλάκι περιείχε μία δωδεκάδα πολύχρωμους μαρκαδόρους και συνοδευόταν από ένα βιβλίο με χρωμοσελίδες που απεικόνιζαν...τι άλλο; Ζωάκια φυσικά!



Στο background δεν έπαιζε μουσική, αλλά ακουγόταν φυσικοί ήχοι του δάσους: τρεχούμενα νερά από ένα ρυάκι, πουλάκια που κελαηδούσαν, γρύλοι, και βατραχάκια ήταν οι ήχοι που άκουγε κάποιος όταν έμπαινε στο δάσος και καθόλη τη διάρκεια που βρισκόταν μέσα σε αυτό (χρησιμοποίησα τους ίδιους ήχους που είχα και τότε στον νεραϊδόκοσμο που είχα δημιουργήσει για τη βάφτιση της Δάειρας). Όλο αυτό το ηχητικό υλικό ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη για τους καλεσμένους, μικρούς και μεγάλους και δημιουργούσε μία απίστευτη ηρεμία και χαλάρωση. Ήμουν και ξενυχτισμένη...δεν ήθελα και πολύ...

Δάσος χωρίς λουλούδια γίνεται; Δε γίνεται. Η επιλογή λόγω της ημέρας ήταν χρυσάνθεμα...και όχι μόνο...




Δάσος χωρίς δέντρα γίνεται; Αυτό και αν δε γίνεται!

Τα δέντρα που εμπνεύστηκα ήταν κυπαρισσί και λαχανί μπαλόνια (φύλλωμα των δέντρων) από τα οποία κρεμόταν καφετί κορδέλες (κορμοί των δέντρων)...



...και κάτω από τα οποία δέντρα ξαπόσταιναν ζωάκια του δάσους ή πουλάκια (για πουλάκια χρησιμοποίησα κάτι τσόχινα που μας τα είχε στείλει η Αθηνά-Craftaholic όταν η Δάειρα ήταν ήδη μωρό)...



Να σημειώσω εδώ ότι οι κορδέλες (κορμοί) των δέντρων κατέληγαν αρκετά ψηλά ώστε να μην τις φτάνουν τα παιδάκια, αλλά αρκετά χαμηλά ώστε να σκουντουφλάμε πάνω τους οι μεγάλοι. Ήθελα πραγματικά να δώσω την αίσθηση των δέντρων, όπου αναγκαζόμασταν οι μεγάλοι να περνάμε ανάμεσά τους. Άλλωστε σε τι δάσος βρισκόμασταν;



10 μέτρα ασορτί χαρτί περιτυλίγματος με ζωάκια σε δύο διαφορετικά μοτίβα (λευκό και πράσινο φόντο) χρησιμοποιήθηκε για να "ντύσει" τις κορνίζες στο τζάκι...




...για να παίξει το ρόλο runner στον βοηθητικό πάγκο της εισόδου...



...στα τραπέζια...


...και τέλος για να μετατρέψει δύο κάδρα που είχα στην τουαλέτα της Δάειρας του δάσους (και ήθελα από καιρό να τους αλλάξω θέμα) σε παράθυρα με θέα τα άλλα ζωάκια του δάσους (οι υπερβολές που λέγαμε στην αρχή...)


Ως και ένα βάζο "έντυσα" με το χαρτί περιτυλίγματος και συμπλήρωσα με πράσινη washi tape και σπάγκο από λινάρι, για να είναι ασορτί με το όλο concept...



Το τραπέζι των μικρών ήταν αντίστοιχο με αυτό που είχα φτιάξει για τα μικρά και στο δικό μου Xmas πάρτι γενεθλίων...


...με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά τα παιδάκια έκαναν πικ-νικ στο γρασίδι (όπου γρασίδι βάλε χάρτινο πράσινο τραπεζομάντηλο) και το κάθε παιδάκι είχε το δικό του ατομικό σερβίτσιο με το ζωάκι του σε ανάλογα χρώματα...


Στη θέση κάθε παιδιού υπήρχε το ατομικό του γιαουρτάκι, αυγό (χωριάτικο), babybel τυράκι και στη μέση του τραπεζιού υπήρχε γαλατάκι (βιολογικό), χυμός πορτοκάλι (φρεσκοστυμμένος), κέικ, τοστάκια αστεράκια, κρουασάν, φετούλες ψωμί, cornflakes, nutella. Ό,τι έπρεπε για ένα πλήρες παιδικό πρωινό...


Το τραπέζι των μεγάλων είχε μία ποικιλία σε αλμυρές και γλυκές γεύσεις (όπως και τότε με μικρές παραλλαγές)...


...κρουασάν βουτύρου, καλτσουνάκια, sticks με σταφίδα-κρέμα-κανέλλα, τάρτα πράσο, μικρά frittata, κέικ μπανάνας (και τα τρία συνταγές της Ερμιόνης, κατά blog-όκοσμον theonewithallthetastes)...


...muffins σοκολάτας, γιαούρτι με musli και crannberries, καναπεδάκια με philadelphia σκόρδο και χορταρικά, τάρτα φράουλα, μπάρες δημητριακών, καπνιστή γαλοπούλα gourmet και τυρί χαμηλών λιπαρών (να προσέξουμε και λίγο τη σιλουέττα μας μαμάδες πράμα). Για αλείμματα προτίμησα τις αγαπημένες μου μαρμελάδες που είναι χωρίς συντηρητικά, φτιαγμένες με την παραδοσιακή Γαλλική συνταγή και με ολόκληρα κομμάτια φρούτων (γεύσεις Άγρια Μύρτιλα και Μαύρο Κεράσι), μέλι παραγωγής του παππού και βούτυρο. Τέλος υπήρχαν δροσιστικοί χυμοί πορτοκάλι, ανανάς και μήλο.


Και επειδή δε χωρούσαν όλα πάνω στο τραπέζι, υπήρχε και το βοηθητικό τραπέζι της κουζίνας με φρούτα, αφεψήματα και καφέ που ολοκλήρωναν το brunch. Να σημειώσω εδώ ότι η τοποθέτηση λινάτσας ως extra runner πάνω στο βοηθητικό τραπέζι της κουζίνας, συμβολίζει το χώμα που υπάρχει σε κάθε δάσος. Κουκουναράκια και βελανίδια ήταν οι λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά :)


Το playroom όπου έπαιζαν τα κορίτσια στολίστηκε και αυτό με αρκετά μπαλόνια-δέντρα...



...τα οποία κατέβασα αρκετά χαμηλά ώστε να τα φωτογραφήσω και όταν ήρθαν τα κορίτσια στο playroom, τα απομάκρυνα τελείως για λόγους ασφαλείας (τα σκέφτομαι και αυτά)...


Τελευταία στιγμή, πριν έρθουν οι φίλες της, η Δάειρα ήθελε να βάλει και αυτή τη διακοσμητική "πινελιά" της και άπλωσε στη σειρά τα ζωάκια της πάνω στο τραπέζι του playroom (και ας ήταν ζωάκια της φάρμας και όχι του δάσους - αυτά είχαμε, αυτά βάλαμε). Έβγαλε και από το κουτί κάτι τσόχινες κουκουβάγιες, έναν υφασμάτινο κούνελο, ένα λούτρινο καγκουρό και έναν αρκούδο, τα σκόρπισε στο σπίτι και συμπλήρωσε το σκηνικό.


Τα κορίτσια αυτοαπασχολήθηκαν δημιουργικά ζωγραφίζοντας, έπαιξαν ήσυχα και όμορφα με τα παιχνίδια και δε μας ενόχλησαν καθόλου ώστε να απολαύσουμε το brunch μας με την ησυχία μας. Κάποια στιγμή τους έβαλα να παρακολουθήσουν κινούμενα σχέδια στο παλιό μου laptop (το οποίο το έχω κάνει πλέον "οθόνη" προβολής κινουμένων σχεδίων στο δωμάτιο παιχνιδιού)...


...και κάπως έτσι κύλισαν 7 ώρες πολύ όμορφα και γράψαμε κάποιες ακόμη όμορφες αναμνήσεις! Τελικά ξέρετε κάτι; Όλα γίνονται, ακόμη και την τελευταία στιγμή, αρκεί να το θέλεις πολύ!
Δε θα ξεχάσω την έκφραση της κόρης μου όταν ξύπνησε το πρωί της Κυριακής, μισή ώρα πριν καταφθάσουν οι φίλες της, και αντίκρυσε το όλο σκηνικό με τα ιπτάμενα μπαλόνια στην σαλονοτραπεζαρία και τα στρωμένα πολύχρωμα τραπέζια με τα εδέσματα και τα ροφήματα του brunch. Είχε μείνει με το στόμα ανοικτό και τα ματάκια της έλαμπαν από ευτυχία και χαρά. Και αυτό για μένα άξιζε όλη την κούραση και το ξενύχτι του κόσμου!

Photos by My Lovable Baby