4.7.17

Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Ραδιόφωνο


Μετά το (δω)δεκάλογο του Αντώνη Παπαθεοδούλου {Συνέντευξη}, σειρά έχει ένας δεκά-λογος. Από τους άλλους. Τους γνωστούς. Τους αστείους. Με τα κορίτσια.

Είμαι πάντα σε ετοιμότητα. Όταν συμβεί κάποιος αστείος διάλογος, τρέχω να βρω μολύβι, στυλό, χαρτί, αρπάζω το κινητό ή ότι άλλο βρω μπροστά μου, για να σημειώσω κάποιες λέξεις-κλειδιά. Εάν δεν το κάνω, με τόση "παραγωγή" διαλόγων που γίνεται στο σπίτι μας, θα τους ξεχάσω. Το "χειρότερό" μου, οι διάλογοι στο αυτοκίνητο. Που οδηγώ, που δεν μπορώ να σημειώσω και πρέπει να απομνημονεύσω. Και καλά εάν γίνει μόνο ένας... Και καλά εάν η διαδρομή είναι μικρή... Αλλιώς, ξεχνάω. Με την πρώτη ευκαιρία, καθαρογράφω το διάλογο σε ένα word αρχείο που διατηρώ. Το οποίο αρχείο, αυτή τη στιγμή μετράει 54 μη δημοσιευμένους διαλόγους. Και συνεχώς ανανεώνεται. Σβήνονται όσοι δημοσιεύονται, γράφονται νέοι. Κάπως έτσι γίνεται...
Στο σημείο αυτό, και πριν σας πάω στο #1, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, εάν ωστόσο βαριέστε να διαβάσετε, πηγαίνετε κατευθείαν στο #1 :)

Όλο αυτό ξεκίνησε από τη Δάειρα όταν ήταν μόλις 17 μηνών! Οι πρώτοι αστείοι διάλογοι, ξεκίνησαν το Γενάρη του 13 (γεννήθηκε τον Αύγουστο του 11), αλλά από όταν άρχισε να μιλάει κανονικά και η Μελίβοια, μπήκε και αυτή στο "παιχνίδι". Δε ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα με "τροφοδοτούν" με τόσους χαριτωμένους διαλόγους. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίσω να το κάνω αυτό και να τους μοιράζομαι μαζί σας. Προς το παρόν όμως το απολαμβάνω πολύ. Άλλωστε, είμαι γνωστή συλλέκτης στιγμών και όταν πρόκειται για τις στιγμές με τα κορίτσια, τις συλλέγω και τις αποθηκεύω με μεγάλη προσοχή. Είτε βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες, είτε (στην προκειμένη περίπτωση) γραπτά. Δεν ξέρω εάν όλοι εσείς που τους διαβάζετε (και είστε πάρα πολλοί κρίνοντας από τα στατιστικά) τους απολαμβάνετε το ίδιο. Γιατί όταν διαβάζεις έναν ξερό διάλογο στην οθόνη, μη έχοντας μπροστά σου το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται με τους μορφασμούς, τις κινήσεις, τη χροιά της παιδικής φωνούλας, το ύφος με το οποίο λέγεται κάτι, είναι λίγο "ξερό". Δεν έχει "χρώμα".  Και είναι πολύ διαφορετικό από ό,τι εάν ήσασταν μπροστά και το ζούσατε live. Και η ηλικία παίζει μεγάλο ρόλο. Ο ίδιος διάλογος εάν γινόταν με ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας, ίσως να μην είχε ενδιαφέρον. Και τώρα, πάω στο δια ταύτα...

[Η ηλικία της Δάειρας και της Μελίβοιας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ περίπου 5,5 και 3 χρονών αντίστοιχα]

#1
Τον τελευταίο καιρό (εννοώ τον καιρό πριν το συγκεκριμένο διάλογο) άρχισε να τρώει πολλές σοκολάτες, σοκοφρέτες και γαλακτοφέτες. Θα σκεφτείτε -και δίκιο θα έχετε- ότι εγώ έφταιγα που τις προμηθευόμουν. Το ξέρω. Απλά δε θέλω να τους στερώ τη χαρά να απολαύσουν μια σοκολάτα ή μία σοκοφρέτα, ωστόσο θέλω να υπάρχει και ένα μέτρο. Ένα απόγευμα λοιπόν, μόλις μπήκαμε σπίτι από το σχολείο...

Δάειρα: Μαμά, θα μου δώσεις μια σοκοφρέτα;
Εγώ: Όχι σήμερα σοκοφρέτα. Έφαγες χθες. Με τις σοκολάτες και τις σοκοφρέτες θα μεγαλώσει ο ποπός σου!
Δάειρα: Έχω ακόμη περιθώριο. Δεν είναι μεγάλος. Είναι οριακά μεγάλος.

Οοοοο! Μιιιιι! Τζιιιιι! :o :o :o


#2
Ο θείος μας ασχολείται με το κυνήγι και έχει 10 κυνηγόσκυλα τα οποία τα έχει εκπαιδεύσει και τα έχει μάθει να υπακούν στις εντολές του. Η Μελίβοια από την άλλη, φοβάται πολύ τα σκυλιά και ακόμη περισσότερο φοβάται όταν αυτά γαβγίζουν. Όταν ακούσει γάβγισμα, αρχίζει να κλαίει. Μία μέρα λοιπόν, άρχισαν να γαβγίζουν. Βγήκε ο θείος στο μπαλκόνι για να δει τι συμβαίνει... βλέπω ότι πάει και η Μελίβοια από κοντά... και αφού διαπιστώνει (ο θείος) ότι δε συντρέχει κάποιος λόγος σοβαρός (δεν έχει έρθει κάποιος δίποδος ή τετράποδος "εισβολέας" στο κτήμα δηλαδή), τους ζητάει να σταματήσουν. Όλα σταμάτησαν με το πρόσταγμα του θείου, εκτός από ένα. Το Φρίξο.

Μελίβοια: (κλαίγοντας τρομαγμένη) Γιατί γαβγίζει; Αφού τους είπες να σταματήσουν; Γιατί γαβγίζει;
Θείος: (με στεντόρια φωνή) Φρίξε; Σταμάτα είπα! ΦΡΙΞΕ!
Μελίβοια: Γιατί του λες να φρίξει;;;

No comment.


#3
Είναι κάποια πρωινά που κωλυσιεργούν χωρίς λόγο. Βρίσκουν διάφορα προσχήματα για να μη φάνε, για να καθυστερήσουν το ντύσιμο, κλπ. Ένα πρωί, εκεί που έκαναν ότι έτρωγαν το πρωινό τους, είχαν σήκω-πάνω-κάτσε-κάτω τον μπαμπά (εκείνη τη μέρα έπεσε ο κλήρος στον μπαμπά - το διευκρινίζω για να μη νομίζετε ότι η μαμά έχει το προνόμιο του να μην την "τρέχουν"). Ο μπαμπάς λοιπόν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, γκρίνιαξε.

Μπαμπάς: Υπηρέτη με έχετε κάνει εσύ και η Μελίβοια!
Δάειρα: Ε, όχι και υπηρέτη! Βασιλική νταντά.

Ζούμε σε ανάκτορα εάν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Απλά το παλάτι δεν έχει φράγκα να προσλάβει τη Μαίρη Πόπινς και εκτελούμε ο πατέρας τους και εγώ τα χρέη γκουβερνάντας πολυτελείας.


#4
Είχαν μαζευτεί πάρα πολλά άπλυτα (δε θέλω σχόλια, συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια) και η Δάειρα θεώρησε σκόπιμο να μου κάνει παρατήρηση...

Δάειρα: Μαμά, πρέπει να βάλεις πλυντήριο! Τα άπλυτα έχουν γίνει ρουχόλοφος.

No comment.


#5
Μερικές φορές αναζητούν ευκαιρίες για τσακωμό. Δεν εξηγείται αλλιώς...
Ένα πρωί λοιπόν, εκεί που έτρωγαν cornflakes με γάλα, αρχίζει η Μελίβοια...

Μελίβοια: Δ-ΑΑΑΑΑΑΑ-ΕΙΙΙΙΙΙ-ΡΑΑΑΑΑ;;;!!!
Εγώ: Τι έγινε πάλι, Μελίβοια;;;!!!
Μελίβοια: Μαμά;;;!!! Μου έσπρωξε η Δάειρα το κορνφλειξάκι μου!

Καταλαβαίνεται ότι οι λόγοι τσακωμών είναι το κορνφλειξάκι που σπρώχτηκε επίτηδες από το μπολ με το γάλα, το πράσινο ποτήρι του ΙΚΕΑ "που έδωσες στη Δάειρα ενώ το ήθελα εγώ και ας έδωσες και σε εμένα ΙΔΙΟ πράσινο ποτηράκι του ΙΚΕΑ" #δενειναιτοιδιοκαιαςειναιακριβωςτοιδιολεμε, κλπ. You get my point!


#6
Απορίες της Δάειρας...

Δάειρα: Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι...
Εγώ: Για πες...
Δάειρα: Ποια είναι η διαφορά του 'ξερόλα' από τον 'παντογνώστη';
Εγώ: Ο παντογνώστης είναι αυτός που τα ξέρει όλα, ενώ ο ξερόλας είναι αυτός που νομίζει και κάνει ότι τα ξέρει όλα.
Δάειρα: Κατάλαβα. Δηλαδή παντογνώστης είναι μόνο ο Θεός και ξερόλες είναι οι άνθρωποι.

Είναι πολύ μπροστά λέμε...


#7
Όταν τσακώνονται μεταξύ τους, τις αφήνουμε να λύνουν μόνες τους τις διαφορές τους, αλλά εάν κρίνουμε, παρεμβαίνουμε. Αυτή τη φορά το ξεκίνησε η Μελίβοια (χωρίς σοβαρό λόγο) και αφού τραβούσε η κατάσταση...είχε θυμώσει η Δάειρα πολύ... όσο θύμωνε η Δάειρα, η Μελίβοια το συνέχιζε... η Δάειρα θύμωνε... και φαύλος κύκλος. Παρεμβαίνει ο μπαμπάς. Εξηγεί στη Μελίβοια κάποια πράγματα και μετά μιλάει με τη Δάειρα...

Δάειρα: Μπαμπά, εάν θέλεις να κάνεις το δικηγόρο μου, να λες πράγματα που με ενδιαφέρουν! Όχι άσχετα.

Σε λίγο θα μας ζητάει να μιλάμε με την ιδιαιτέρα γραμματέα της... Αλλά είπαμε, το παλάτι δεν έχει φράγκα για τόσες πολυτέλειες. Άσε που θα μας άπο-τσακίσει η εφορία.


#8
(Αυτός ο διάλογος δεν είναι αστείος. Τροφή για σκέψη. Πολλή σκέψη).
Ήμασταν στην παιδική χαρά και έκανε ο,τιδήποτε μη συμβατικό. Δεν έκανε κούνια-μπέλα στις κούνιες, αλλά σκαρφάλωνε από το πλάι σαν μαϊμουδάκι, στην τσουλήθρα ανέβαινε ανάποδα, στην τραμπάλα σηκωνόταν όρθια... γενικά σκαρφιζόταν επικίνδυνα πράγματα...

Εγώ: (freaked out) ΔΑΕΙΡΑ!!! Εάν συνεχίσεις αυτά που κάνεις, ΦΥΓΑΜΕ! Χωρίς δεύτερη προειδοποίηση. Εδώ και τόση ώρα δεν ακούς!!!
Δάειρα: Μαμά, ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου. Δεν είμαι μωρό. Μην ανησυχείς. Ηρέμησε.
Εγώ: Έχεις άγνοια κινδύνου. Θα χτυπήσεις.
Δάειρα: Πρέπει να προσπαθήσεις να με εμπιστεύεσαι περισσότερο. Και σταμάτα να φρικάρεις.

Χαστούκι.


#9
Ήμασταν το Πάσχα στο χωριό και πηγαίναμε προς το ποτάμι. Στη διαδρομή λοιπόν, μέσα από πευκοδάσος και ελαιόδεντρα και θάμνους πολλούς, τις παρότρυνα να απολαμβάνουν το περιβάλλον. Να παρατηρούν το καθετί. Τα δέντρα, τους θάμνους, τις πεταλούδες, τα πουλάκια, το ποτάμι από μακριά...τα πάντα δηλαδή που υπήρχαν στο οπτικό τους πεδίο. Και το πήραν πολύ σοβαρά. Γιατί, κάποια στιγμή άρχισα να τους κατονομάζω τα ονόματα των λουλουδιών και των θάμνων και των δέντρων (όσα γνώριζα) και είχα τον εξής διάλογο...

Εγώ: Βλέπετε τις ελιές εκεί;;; Και αυτό εδώ είναι σχίνος... μπλα μπλα... αυτά λέγονται ασφάκες... μπλα μπλα... και αυτό είναι αγριοτριανταφυλλιά... κουτσουπιά...σπάρτο... ανεμώνη... κλπ.
Δάειρα: Σταμάτα να μας μιλάς ρε μαμά! Δε θα μας απασχολείς πώς λένε το κάθε φυτό και να μην απολαμβάνουμε τη θέα... Ενοχλείς!

Ενοχλώ;;; Ενοχλώωωωω;;; ΕΝΟΧΛΩ;;; 
(Ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει).


#10
Μερικές φορές στο αυτοκίνητο, για να μη βαριούνται, κάνω χαζομαρούλες. Ειδικά όταν τις βλέπω κουρασμένες. Για να τις κάνω cheer up. Μια μέρα άρχισα να κάνω ότι τραγουδάω. Δεν το έχω με το τραγούδι, αλλά εκείνη τη φορά είχα αλλάξει επίτηδες και τη φωνή μου (αλά Βουγιουκλάκη) και τραγουδούσα Βουγιουκλάκη. Το 'θάλασσα πλατιά'.

Δάειρα: Μην κάνεις σαν ραδιόφωνο που έχει μπλοκάρει... Πονάνε τα αυτιά μου.

Μία ήταν η Βουγιουκλάκη. Πώς να το κάνουμε...


Image via

Ποιος διάλογος σας άρεσε περισσότερο; 

✔️ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ-ΛΟΓΟΥΣ ΕΔΩ

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.



6 σχόλια :

  1. Να τις χαίρεσαι Ασπασία!! Εγώ πάλι θα σταθώ στο #6. Κάτι ξέρει το παιδί φαίνεται!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καθε φορα γελαω κ περισσότερο! Τι να πρωτοσχολιασω... απλα απολαυστικες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχαχαχαχα!!! ΔΑΕΙΡΑ ΘΕΑ!!!! Αυτό το στόμα της κι αυτο το μυαλοοοοο !!! Ειναι απιστευτη!! #teamDaeira

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχα είναι πολύ μπροστά λέμε! Καθ εσύ μην ενοχλείς! 😂😂😂😂

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι αστείοι και ας μην βλέπουμε φατσούλες και γκριμάτσες!
    είναι να απορείς κάθε φορά τι λέει το στόμα τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαχαχα όλοι είναι τέλειοι. Άσε πω το 8

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts