6.7.17

Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Χωρίς τίτλο


Επειδή έχω πολύ υλικό με διαλόγους που δεν έχω ακόμη δημοσιεύσει, συνεχίζω με άλλον ένα δεκά-λογο. Χωρίς τίτλο αυτή τη φορά, αφού δεν έχω έμπνευση αυτή τη στιγμή (περασμένα μεσάνυχτα γαρ)... Και μπορεί πλέον να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της... Άλλωστε "Ο δεκά-λογος της Δάειρας" έχει γίνει κάτι σαν "brand name" για το blog τόσα χρόνια τώρα και μετράει ήδη 90 δεκα-λόγους (x10 = 900 διαλόγους). Κανονική αλυσίδα παραγωγής, όχι αστεία... 

[Η ηλικία της Δάειρας και της Μελίβοιας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν 5,5 χρονών και 3 χρονών αντίστοιχα]

#1
Η Μελίβοια κοιτάζεται στον ολόσωμο καθρέφτη. Δεν είναι η πρώτη της φορά. Είχε κοιταχτεί και άλλες φορές. Εκείνη τη φορά όμως δε ξέρω πώς την είχε "δει" τη φάση. Λέτε να μου έκανε τρολάρισμα; Δεν ξέρω...

Μελίβοια: Μαμά, δεν μπορώ, φοβάμαι. Εκεί στον καθρέφτη είναι και μια άλλη Μελίβοια.
Δάειρα: (την πλησιάζει, της χαϊδεύει την πλατούλα και της εξηγεί) Μωράκι μου, μη φοβάσαι. Αυτό είναι ένα γυαλί που βλέπεις τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει άλλη τρελοκοτσιδού στο σπίτι μας.

No comment.


#2
Η απογευματινή μας ρουτίνα όταν μπαίνουμε σπίτι από το σχολείο τις καθημερινές (και αν δεν έχουμε να πάμε σε κάποιο playdate, παιδική χαρά, SM ή για ψώνια γενικώς) είναι πάνω-κάτω standard πράγματα. Αφού ξεντυθούμε, πλύνουμε χεράκια, τσιμπήσουμε κάτι για απογευματινό σνακ και ξεκουραστούμε για λίγο, μετά αρχίζουμε να τακτοποιούμε το χαμό (ο οποίος χαμός μέχρι να κοιμηθούμε και το πρωί όσο ετοιμαζόμαστε για το σχολείο, ξαναδημιουργείται, αλλά δε βαριέσαι... σε δουλειές να βρισκόμαστε). Και όσο εγώ μαζεύω, μαγειρεύω, βάζω πλυντήρια και στεγνωτήρια (ρουχόλοφος γαρ, το 'παμε αυτό - βλ. 4o διάλογο προηγούμενου δεκαλόγου), λέω στη Δάειρα και τη Μελίβοια τι να κάνουν #ΤιςΠερναωΑποΕκπαιδευση :P
Μία μέρα...

Εγώ: Μελίβοια, εσύ να μαζέψεις σε παρακαλώ τους μαρκαδόρους που σκόρπισες. Να τους βάλεις στο κουτί. Και εσύ Δάειρα, να μαζέψεις τα παπούτσια και τις παντόφλες σας και να τα βάλεις στην παπουτσοθήκη σας.
Δάειρα: Εντάξει, με βάζεις τώρα να κάνω τις βρώμικες δουλειές, αλλά δεν πειράζει. Μα πες μου τώρα...είναι δουλειές αυτές για παιδί πέντε χρονών;;;!!!

Θα μου ζητήσει σε λίγο επίδομα για βαρέα και ανθυγιεινά. Το βλέπω να 'ρχεται...


#3
Ανέβαινε στην πλάτη του καναπέ (που δεν ακουμπά σε τοίχο, αλλά είναι εκτεθειμένος στο καθιστικό) και το είχε κάνει δοκό ισορροπίας. Και μόλις έφτανε στην άκρη, έκανε ένα σάλτο και με ένα επιφώνημα 'Γγγγγ-ιιιιι-εεεεε!!!' προσγειωνόταν στο πάτωμα. Έκανε την Owlette (από τους Πυτζαμοήρωες) μου είπε...

Εγώ: Ρε Δάειρα, επίτηδες το κάνεις;
Δάειρα: Μα μου αρέσει, μαμά! Διασκεδάζω!
Εγώ: Ναι, αλλά θα χτυπήσεις! Δεν το καταλαβαίνεις;

Με αγνοεί και συνεχίζει...

Εγώ: Τώρα γιατί κάνεις σαν κακομαθημένο; Μου λες;
Δάειρα: Αφού διασκεδάζω σου λέω. Τι να κάνω και εγώ η κακομοίρα;
Εγώ: Να ακούς!
Δάειρα: Κακομαθημένο είμαι εάν ακούω και κάνω αυτά που μου λένε οι άλλοι ενώ δε συμφωνώ. Αυτό είναι το κακομαθημένο.

No comment.


#4
Η Δάειρα γράφει κάτι σε ένα χαρτί και η Μελίβοια την πλησιάζει και της λέει...

Μελίβοια: Δάειρα, είσαι καλή. Πολύ καλή. Και γράφεις τα τέλεια πράγματα!

No comment.


#5
Ένα απόγευμα που τις πήρα από το σχολείο, τους είπα ότι θα πάμε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο μέχρι να δύσει ο ήλιος. Αν και έχουμε πάει πάρα πολλές φορές (έχω χάσει τη μπάλα πόσες), στη διαδρομή τους μιλούσα για τα ζώα που θα δούμε... έτσι για να έχουμε θέμα συζήτησης...

Εγώ: Θα δούμε και το τάδε και το τάδε και το τάδε... μπλα μπλα μπλα
Δάειρα: Τους ελέφαντες τους ξέχασες!

Εγώ: Μα δεν υπάρχουν ελέφαντες στον πάρκο.
Δάειρα: Υπάρχουν.

Εγώ: Δεν θυμάμαι να έχω δει ελέφαντα εκεί.
Δάειρα: Σιγά μη θυμάσαι ότι είχε ελέφαντα! Εσύ δε θυμάσαι τι κάναμε προχθές!

Τουλάχιστον θυμάμαι τι έκανα χθες! Σε καλό δρόμο είμαι...


#6
Η Μελίβοια ζητάει από τη Δάειρα να της δώσει κάτι. Και η Δάειρα της το δίνει...

Δάειρα: Ορίστε Μελίβοια.
Μελίβοια: Σε ευχαριστώ αδερφούλα μου!

Λιώνω λέμε... Λιώνω...


#7
Μόλις άρχισαν να πιάνουν οι ζέστες, γύρω στις αρχές με μέσα Μαϊου, και πριν ακόμη αρχίσω να τους φοράω καλοκαιρινά, ένα πρωί που ετοιμαζόμασταν για το σχολείο...

Δάειρα: Μαμά, η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι σαν του καλοκαιριού και απορώ δηλαδή γιατί μας βάζετε ακόμη μακρυμάνικο. Απορώ.

No comment.


#8
Ένα άλλο πρωί που ετοιμαζόμασταν για το σχολείο. Η Δάειρα εκείνη τη μέρα είχε μπαλέτο, οπότε φόρεσε κατευθείαν το κορμάκι του μπαλέτου και καλσόν και από πάνω φούστα. Μόλις την είδε η Μελίβοια, ήθελε σώνει ντε και καλά να βγάλει το τζιν και το μπλουζάκι της για να φορέσει και αυτή κορμάκι μπαλέτου και φούστα (έχει τα περσινά και προπέρσινα κορμάκια της Δάειρας). Χρόνο και διάθεση για διαπραγμάτευση εκείνο το πρωί δεν είχα, οπότε της φόρεσα ό,τι μου ζήτησε. Και πυτζάμες να μου ζητούσε εκείνη την ημέρα, θα της τις φορούσα.
Το απόγευμα που λέτε, πάω να τις πάρω από το σχολείο και βλέπω τη Μελίβοια να φοράει τη backup αλλαξιά που πάντα υπάρχει μέσα στη σχολική της τσάντα.

Εγώ: Γιατί δε φοράς τα ρουχαλάκια που φορούσες το πρωί; Λέρωσες το κορμάκι;
Μελίβοια: Μαμά, μου το έβγαλε η κυρία γιατί ήμουν πολύ όμορφη και ήθελε να με κάνει άσχημη.

No comment.


#9
Αν και αποφεύγω να τις παίρνω μαζί στα μαγαζιά γιατί με ταλαιπωρούν κάθε φορά (η ένταση της ταλαιπωρίας διαφέρει μόνο), εκείνο το απόγευμα τις πήρα μαζί (πόσες φορές θα κάνω το ίδιο λάθος χωρίς να βάλω μυαλό, απορώ...). Μεταξύ κρυφτού και κυνηγητού, γύρω και ανάμεσα στα stands με τα ρούχα (μα τι τις πιάνει;;;!!! #καλαναπαθω) τελειώνω τα ψώνια με συνοπτικές διαδικασίες και στεκόμαστε σε μία ατελείωτη ουρά μπροστά στο ταμείο. Για να μην αρχίσω να κυνηγάω παιδιά και χάσω τη σειρά μου, στο ένα χέρι κρατάω τα ψώνια, με το άλλο χέρι έχω αγκαλιά τη Μελίβοια (15 κιλά παρακαλώ) και μπροστά μου όρθια η Δάειρα. Και προκειμένου να την ελέγχω και να μη μου φύγει, της είχα πιάσει τη συζήτηση...

Εγώ: Μπλα μπλα μπλα...
Δάειρα: Μαμά, πότε θα τελειώσουμε; Βαριέμαι εδώ.

Εγώ: Σε λίγο θα έρθει η σειρά μας. Κάνε υπομονή.
Δάειρα: Όλο σε λίγο και σε λίγο μου λες και όλο εδώ είμαστε.

Εγώ: Κάνε και εσύ λιγάκι υπομονή...
Δάειρα: Δεν μπορώ να κάνω υπομονή. Θέλω να κάνω κάτι και κάθομαι εδώ ακίνητη χωρίς να κάνω τίποτα.

Εγώ: Κοίτα γύρω σου. Παρατήρησε τι βλέπεις και θα περάσει η ώρα.
Δάειρα: (αφού κοιτάζει λίγο τριγύρω, εκεί μπροστά σε όλον τον κόσμο, ξεστομίζει το επικό...) Χρειάζεσαι αποτρίχωση.

Ρόμπαααααααααααααααααααα


#10
Ένα βράδυ...

Δάειρα: Μαμά, πού πήγε ο μπαμπάς;
Εγώ: Πήγε για τρέξιμο.
Δάειρα: Και που πήγε...τζάμπα πήγε. Εάν δεν κόψει το τσιγάρο δεν έχει νόημα.

No comment


Photo via

Ποιος διάλογος σας άρεσε περισσότερο; 

✔️ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ-ΛΟΓΟΥΣ ΕΔΩ

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.



9 σχόλια :

  1. Απολαυση για μια ακομη φορα!
    8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γέλασα πολύ αλλά με το 9 περισσότερο. Θεά. Την έχω ικανή να το έκανε επίτηδες για να φύγετε :D
    Ιωάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. απολαυστικη για αλλη μια φορα!! #teamDeirarules

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχα εννιά, δέκα και εφτά! ❤❤❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα πω το #9, αλλά να ξέρεις ότι συμπάσχω απόλυτα!
    Απλά μπορώ νομίζω να φανταστώ το σκηνικό και τις φατσούλες σας :)
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό με την αποτρίχωση είναι το καλύτερο!Αστέρια έχεις Ασπασία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το 8 για τη Μελίβοια και το 9 για τη Δάειρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. :-D :-D ´Ακρως απολαυστικές και οι δυο τους!! Γέλασα τόσο με το #9, ψηφίζω αυτό, αλλά και τα #10 και #8!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts