11.7.17

Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο


Ήθελα από καιρό να γράψω για αυτό το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο. Μοιράζομαι μαζί σας λίγο από το παρασκήνιο (για να έχω και εγώ να θυμάμαι) και 7 χαριτωμένους διαλόγους που είχαμε. Οπότε αυτός ο δεκά-λογος, καταχρηστικά γίνεται επτά-λογος...

Το Μάϊο την πήρα μαζί και πήγαμε Κέρκυρα για ένα 3ήμερο (για τη δική μου Κέρκυρα και το τι με συνδέει με το νησί, είχα γράψει εδώ). Είχα προγραμματίσει αυτό το ταξίδι από καιρό, είχε φαγωθεί να μπει σε αεροπλάνο από καιρό, οπότε έβγαλα ένα aller-retour εισιτήριο παραπάνω. Ευκαιρία ήταν. Το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο είμαι σίγουρη ότι θα ΤΗΣ/ΜΟΥ/ΜΑΣ μείνει αξέχαστο, όχι μόνο γιατί την ενθουσίασε η όλη εμπειρία της απογείωσης-πτήσης-προσγείωσης, αλλά και γιατί πέρασε το άγχος της ζωής της για να μη χάσουμε την πτήση στο "πήγαινε".

Θυμάμαι, είχε προηγηθεί μία μέρα με πολύ τρέξιμο. Μετά το γραφείο -από το οποίο και έφυγα οριακά για τη γιορτή- πήγα στο σχολείο, γιατί είχαν διοργανώσει μία γιορτούλα στον κήπο με αφορμή τη γιορτή της μητέρας. Στη συνέχεια πήγαμε στο σπίτι για να πάρουμε τις βαλίτσες και από εκεί φύγαμε για αεροδρόμιο, μόλις 35 λεπτά πριν το boarding time (βάσει του web check-in που είχε προηγηθεί από την προηγούμενη). Τελείως οριακά δηλαδή, λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο από το σπίτι μας είναι ~25 λεπτά. Μόλις όμως μπήκαμε στην Αττική Οδό και περάσαμε τα διόδια, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει να πάρω μαζί το βιβλιάριο υγείας και τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της Δάειρας (σημ. μιας και δεν έχει διαβατήριο, το βιβλιάριο χρειαζόταν για να γίνει η ταυτοπροσωπία -αφού περιέχει εκτός από το όνομα και φωτογραφία του παιδιού- ενώ η ληξιαρχική πράξη γέννησης χρειαζόταν για να πιστοποιήσει ότι το παιδί είναι και δικό μου παιδί και δεν το έχω απαγάγει, αφού στο βιβλιάριο αναγράφεται μόνο το όνομα του πατέρα της και δε φαίνεται ποια είναι η μάνα). 

Αρχίζει λοιπόν ένας απίστευτος μαραθώνιος να προλάβουμε την πτήση! Με το που μπαίνουμε Αττική οδό, βγαίνουμε στην πρώτη έξοδο, πάμε σπίτι, παίρνω αυτά που ξέχασα και ξανά βουρ για αεροδρόμιο, με μία Δάειρα μέσα στο αυτοκίνητο να είναι κολλημένη στους δείκτες του ρολογιού της και με αγωνία κάθε τρεις και λίγο να μουρμουρίζει: "...πέρασε και άλλο λεπτό... θα χάσουμε το αεροπλάνο... δε θα προλάβουμε μαμά". Εγώ να της λέω "...σκέψου θετικά Δάειρα" και αυτή να μου απαντά "...εγώ σκέφτομαι αλλά το ρολόι μου σκέφτεται την πραγματικότητα... δε θα προλάβουμε μαμά... πέρασε και άλλο λεπτό κ.ο.κ.". Να μην πολυλογώ (αν και το έχω κάνει ήδη, αλλά θέλω να σας βάλω πλήρως στο κλίμα λέμε...) κάποια στιγμή εδέησε και φτάνουμε με την ψυχή στο στόμα στο γκισέ για να παραδώσουμε τις αποσκευές μας, για να ακούσουμε την υπάλληλο της Aegean να μας λέει ότι δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε την πτήση. Δεν ξέρω γιατί το είπε αυτό βέβαια, αφού με αυτά και με τα άλλα, τελικά η υπάλληλος δέχτηκε τις αποσκευές, πήραμε boarding passes και αρχίζουμε να τρέχουμε με τα backpacks προς το Gate, στο οποίο και φτάνουμε ακριβώς 2 λεπτά πριν έρθει το λεωφορείο για να μας οδηγήσει στο αεροσκάφος. Τότε λοιπόν ηρέμησα -φιου- την πτήση την είχαμε σιγουράκι πια, αλλά στο παιδί είχε ήδη μεταδοθεί πολύ άγχος. Η συνέχεια στους διαλόγους...

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν 5 χρονών και 9 μηνών ενώ η Μελίβοια (διάλογος #7) ήταν 3+ χρονών]

#1
Όταν λοιπόν μας άφησε το λεωφορείο δίπλα στη σκάλα του αεροπλάνου, και μιας και θα ήταν το πρώτο αεροπορικό ταξίδι της Δάειρας, αξιοποίησα το χρόνο μέχρι να ανέβουν οι υπόλοιποι επιβάτες για να απαθανατίσω στιγμές (classic Aspa), το οποίο είχε αρχίσει να εκνευρίζει τη Δάειρα και παρόλο που προσπαθούσα να την καθησυχάσω ότι δε θα φύγει το αεροπλάνο χωρίς εμάς αφού είμαστε δίπλα του ακριβώς, συνεχώς μου έλεγε "μαμά μη φωτογραφίζεις", "μαμά θα χάσουμε το αεροπλάνο", "μαμά κλείσε το κινητό ΤΩΡΑ" και προσπαθούσε να με τραβήξει από το μπράτσο χωρίς αποτέλεσμα, καθώς την απέφευγα και οπισθοχωρούσα για να την εντάξω στο φωτογραφικό καρέ. Όλο αυτό δεν κράτησε πάνω από 2 λεπτά, αλλά του παιδιού του φάνηκε αιώνας. Κάποια στιγμή μου λέει φανερά εκνευρισμένη...

Δάειρα: Μακάρι να ήσουν πόμολο για να σε τραβάω με ευκολία όποτε θέλω!

No comment.


#2
Μέσα στο αεροπλάνο μελετούσε το έντυπο με τις οδηγίες ασφαλείας που βρισκόταν στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος. Και άρχισαν να της γεννώνται ένα σωρό εύλογες απορίες του τύπου: "Μαμά, τι τα θέλουμε τα σωσίβια στον αέρα;"..."οι μάσκες οξυγόνου τι μας χρειάζονται; Αφού εδώ μέσα έχουμε οξυγόνο"..."οι τσουλήθρες γιατί θα ανοίξουν στον αέρα;"... και διάφορα τέτοια "όμορφα" που επέμενε να της απαντήσω. Λύσσαξε μιλάμε να μάθει εδώ-και-τώρα. Πώς να δώσεις όμως κομψές απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα; Την αλήθεια πρέπει να πεις... και σιγά μην της έλεγα την αλήθεια πάνω στο αεροπλάνο. Θα την τρόμαζα. Οπότε απέφυγα να της απαντήσω και προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο μέχρι την προσγείωση...

Εγώ: Θα σου εξηγήσει ο μπαμπάς σου που τα ξέρει όλα.
Δάειρα: Επειδή είναι μηχανικός τα ξέρει όλα;
Εγώ: Ναι! (τι να πω για να την αποφύγω;;;)
Δάειρα: Και εσύ είσαι μηχανικός, μην το ξεχνάς, οπότε μίλα! Τι τα θέλουμε τα σωσίβια και τις μάσκες και τις τσουλήθρες στον αέρα;;;

#μετρελανελεμε 


#3
Πετώντας πάνω από την Κεφαλλονιά...

Εγώ: Δάειρα, κοίτα. Αυτό το νησί είναι η Κεφαλλονιά.
Δάειρα: Κεφαλλο-νιά;;; Γιατί την ονόμασαν έτσι; Μοιάζει με κεφάλι; Οι δικαστές ή οι χτίστες την ονόμασαν έτσι;

Εγώ: Πώς σου ήρθε αυτό; Γιατί οι δικαστές και οι χτίστες;
Δάειρα: Γιατί οι δικαστές παίρνουν σημαντικές αποφάσεις και οι χτίστες χτίζουν τις πόλεις και τα χωριά. Άρα, αν δεν την ονόμασαν έτσι οι χτίστες που την έχτισαν τότε θα την ονόμασαν οι δικαστές.

Εγώ: Οι άνθρωποι την ονόμασαν έτσι. Οι Κεφαλλονίτες.
Δάειρα: Το ίδιο πράγμα λέμε μαμά. Οι άνθρωποι που ήταν ή χτίστες ή δικαστές. Το θέμα είναι ποιοι από τους δύο...

Ώρες-ώρες δεν κατανοώ τους συνειρμούς που κάνει το μυαλό της...


#4
Όταν ήταν να φύγουμε από Κέρκυρα για Αθήνα, μας πήγε στο αεροδρόμιο η θεία η Νανά ή οποία ήταν μαζί μας το 3ήμερο (και η οποία είχε έρθει στο νησί από τα Ιωάνννινα). Πάλι φτάσαμε στο παραπέντε (αδιόρθωτες λέμε...), οπότε για να μη χάνουμε χρόνο με το παρκάρισμα, δε μας συνόδευσε η θεία στο αεροδρόμιο, αλλά μας άφησε με το αυτοκίνητο από έξω. Στο αεροπλάνο, καθώς συνομιλούσαμε...

Εγώ: Τελικά θα προλάβαινε η θεία η Νανά να παρκάρει και να έρθει, αφού άργησε η πτήση μας 10 λεπτά.
Δάειρα: Μα, η θεία μπήκε στο αεροδρόμιο.
Εγώ: Πότε;
Δάειρα: Όταν φεύγαμε. Την είδα όταν μου έψαχναν τα πράγματα (σημ. όταν περνούσαμε από έλεγχο αποσκευών)
Εγώ: Και γιατί δε μου το είπες;;;!!!
Δάειρα: Εντάξει, πώς κάνεις έτσι; Θα την ξαναδούμε κάποτε. Μη νομίζεις ότι θα χωρίσουν οι δρόμοι μας για πάντα.

No comment.


#5
Στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, στον έλεγχο των αποσκευών και το σωματικό έλεγχο, "χτύπησε" η Δάειρα όταν διέσχισε την πύλη ελέγχου. Οπότε μου ζητάει η υπάλληλος την άδειά μου για να την ελέγξει σωματικά. Στη συνέχεια, ένας άλλος υπάλληλος, μου ζητάει να ανοίξω το φερμουάρ από το backpack της Δάειρας για να ελέγξει το περιεχόμενο. Όταν φύγαμε από τον έλεγχο...

Δάειρα: Μαμά, γιατί με έλεγξαν και εμένα και την τσάντα μου;
Εγώ: Έλα μου ντε. Δεν έχω ιδέα. Κανονικά ελέγχουν υπόπτους που μπορεί να μεταφέρουν όπλα ή βόμβες.
Δάειρα: Σου φαίνομαι για τρομοκράτης;;;

Έλα μου ντε. Σας φαίνεται το Δαειρόπλασμα για τρομοκράτης;;;


#6
Όταν τακτοποιηθήκαμε στη θέση μας...

Δάειρα: Τι ψάχνεις;
Εγώ: Νομίζω ξέχασα το κινητό μου στο αμάξι της Νανάς...
Δάειρα: Αποκλείεται. Ψάξε καλύτερα. Εσύ μαμά δεν πας πουθενά χωρίς το κινητό σου.

Πόσο δίκιο έχει. Το βρήκα :)


#7
Στο Ελευθέριος Βενιζέλος μας περίμενε ο μπαμπάς με τη Μελίβοια. Η στιγμή που αντάμωσαν οι αδερφούλες μετά από 76 ολόκληρες ώρες ήταν πολύ συγκινητική. Να μην ξεκολλάει η μία από την αγκαλιά της άλλης. Η Μελίβοια να φωνάζει ξετρελαμένη από χαρά...

Μελίβοια: Δάειρα ήρθατε!!!;;; Δάειρα μου έλειψες πολύ! Δάειρα σε αγαπώ πολύ πολύ πολύ!!! Σε αγαπώ ως ψηλά τον ουρανό! Πιο ψηλά από εκεί που πετούν τα αεροπλάνα. Είμαι πολύ χαρούμενη που ήρθες. Σήμερα θα παιρνόμαστε (από το 'παίρνω') όλη μέρα αγκαλιά.

... ακόμη θυμάμαι κάθε λέξη από όσα είπε...και η Δάειρα να τη σφίγγει ενθουσιασμένη όλο και πιο πολύ στην αγκαλιά της. Και μετά έπεσαν στο δάπεδο και συνέχισαν τις αγκαλιές και τα φιλιά...(Μετάνιωσα που δεν τράβηξα βίντεο παρά μόνον φωτογραφίες...)


Photo via

Ποιος διάλογος σας άρεσε περισσότερο; 

✔️ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ-ΛΟΓΟΥΣ ΕΔΩ

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.



4 σχόλια :

  1. Τρελαίνομαι με τις ατάκες των κοριτσιών σου!Τι πανέξυπνα πλάσματα είναι αυτά;;;Και ποιον διάλογο να πρωτοψηφίσω;Είμαι ανάμεσα στο...πόμολο και τους δικαστές...Ας πω,τέλος πάντων,το νούμερο 3!Να περάσετε ένα υπέροχο καλοκαίρι!!Φρόσω Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Food for thought για το 2: μήπως πρέπει να τα ξεκινήσουμε τα ταξίδια με αεροπλάνο όταν είναι πιο μικρά έτσι ώστε να μην έχουν τέτοιες απορίες και να τα θεωρούν δεδομένα? :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρέπει να ήταν το πιο απολαυστικό αεροπορικό σου ταξίδι :-) Το κορίτσι σου δεν υπάρχει! Θεά!
    Ιωάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι αυτή τη φορά την παράσταση κλέβει η Μελίβοια. Πολύ συγκινητικά τα λογάκια της. Θα πω το 7 αν και η αντίδραση της Δάειρας στο 5 με έκανε να γελάσω :-))) Θέλουμε και άλλους δεκάλογους!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts