Όταν λαμβάνω σχόλια ότι σας αρέσουν πάρα πολύ οι δεκά-λογοι...όταν λαμβάνω προσωπικά μηνύματα από νέους αναγνώστες ότι με ανακαλύψατε μέσα από κάποιο δεκά-λογο και να συνεχίσω να γράφω γιατί σας αρέσουν σας φτιάχνουν τη διάθεση...όταν βλέπω στα στατιστικά ότι η αναγνωσιμότητα των συγκεκριμένων αναρτήσεων εκτοξεύεται από την πρώτη μέρα δημοσίευσης...μπορώ να σας χαλάσω χατήρι; Ειδικά όταν δε βρίσκω χρόνο για ανάρτηση διαφορετικού περιεχομένου;

Αυτή τη φορά η κόρη μου, μου έδωσε ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής...

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 3,5 και 4 χρονών]

#1
Τις βάζουμε στα καρεκλάκια τους στο πίσω κάθισμα για να πάμε ταξίδι. Τους βάζω γκρι πετσέτες στα πίσω τζάμια για να τους φτιάξω cozy ατμόσφαιρα, ώστε να χαλαρώσουν και να κοιμηθούν. Η Δάειρα σαφώς ενθουσιασμένη...

Όλο λέω θα γράψω ανάρτηση και όλο χρόνο δεν έχω. Από όταν επιστρέψαμε από τις καλοκαιρινοφθινοπωρινές μας διακοπές (εδώ και 3 εβδομάδες) το 24ωρο δε μου φτάνει με τίποτα. Οπότε, προκειμένου να μη μείνω τελείως ανενεργή, παραθέτω έναν ακόμη δεκάλογο της Δάειρας από τους πολλούς που έχω ήδη έτοιμους και αδημοσίευτους...

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 3,5 και 4 χρονών]

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 3,5 και 4 χρονών]

#1
Της δείχνω μία άδεια σακούλα...

Εγώ: Δάειρα, μπορείς να μου φέρεις την τσάντα να τη βάλω στον κάδο;
Δάειρα: Ρε μαμά, δεν είναι τσάντα. Σακούλα είναι. Στη σακούλα πετάμε τα σκουπίδια. Στην τσάντα βάζουμε χρήσιμα πράγματα. Τη σακούλα την ΠΕΤΑΜΕ μαζί με τα σκουπίδια. Την τσάντα τη ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ (και μου τονίζει τη διαφορά).

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 2,5 και 3,5 χρονών]

#1
Μόλις επιστρέψαμε σπίτι από το μαιευτήριο (τότε που γεννήθηκε η μπεμπούλα μας) φέραμε μαζί και τα κίτρινα μπαλόνια ως δώρα της μπεμπούλας και της μαμάς για τη Δάειρα. Της τα δίνω...

Εγώ: Δάειρα, αυτά είναι για εσένα από τη μπεμπούλα και τη μαμά.
Δάειρα: Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ για τα μπαλόνια!

Μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω 3,5 μήνες (!!!) να δημοσιεύσω δεκαλόγους της Δάειρας. Η Δάειρα συνεχίζει ακάθεκτη να δεκαλογεί και οι μη δημοσιευμένοι της διάλογοι έχουν φτάσει σε τριψήφιο νούμερο. Σήμερα δημοσιεύω δύο δεκαλόγους μαζί. Είναι αρκετά παλιοί, τότε που η Δάειρα ήταν 2,5+ χρονών...

Τι καλοκαίρι και αυτό το φετινό! Extra large. Extra έντονο. Extra γεμάτο. Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα που έχουμε επιστρέψει στη βάση μας για τα καλά και ακόμη να μπούμε σε μία σειρά. Δεν είναι και εύκολο εδώ που τα λέμε. Τα μικρά έχουν γίνει μικρά θηριάκια μαθημένα τόσους μήνες στην εξοχή και στην απόλυτη ελευθερία, που το διαμέρισμα δεν τα "χωράει". Και πώς να τα χωράει δηλαδή όταν έμαθαν να παίζουν όλη μέρα ξυπόλυτα και ανέμελα στον κήπο με τα χώματα και τα λάστιχα, να τσαλαβουτούν στη θάλασσα, να πλατσουρίζουν σε ποταμάκια, να ξυπνάνε ό,τι ώρα θέλουν, να κοιμούνται όποτε θέλουν και γενικά να υπόκεινται σε χαλαρό πρόγραμμα και σε ακόμη χαλαρότερους κανόνες; Το σχολείο θα μας σώσει :)

Κάπου, κάποτε είχα διαβάσει ότι για κάθε μήνα διακοπών, απαιτείται μία εβδομάδα προσαρμογής. Οπότε, αν κρίνω από τη δική μας τετράμηνη και τρίμηνη απουσία (Μελίβοιας και Δάειρας αντίστοιχα), χρειαζόμαστε σχεδόν ένα μήνα προσαρμογής. Και επειδή η υπομονή δεν είναι από τα βασικά μου προτερήματα, εύχομαι να μπούμε σε μία σειρά σύντομα, γιατί δε γίνεται να προσαρμοζόμαστε μέχρι τα Xmas. Θα φρικάρω η μάνα! Από την άλλη, και εγώ έχασα τους ρυθμούς μου και άντε να τους βρω τώρα. Ακόμη και αυτές εδώ τις αράδες με μεγάλη δυσκολία τις γράφω καθώς δεν μπορώ να καθίσω να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου ταξιδεύει.

Προς το παρόν περιορίζομαι μόνο στα απολύτως απαραίτητα (η to-do λίστα μεγαλώνει επικίνδυνα), βολτάρω πολύ με τα παιδιά όσο ακόμη είναι μέρα και έχει καλό καιρό ώστε να ξεδίνουν, έχω περιορίσει αρκετά την επαφή μου με το internet, τα social media και το blog, έχω καταργήσει την τιβί, έχω αρχίσει να διαβάζω βιβλία, και αν μου μείνει λίγος χρόνος, χαζεύω τις χιλιάδες φωτογραφίες που πάλι τράβηξα. Μέσα σε λίγα λεπτά περνάει όλο το καλοκαίρι μπροστά από τα μάτια μου, αναπολώ και χαμογελώ. Για άλλη μία φορά διαπιστώνω ότι μπορεί η παραμονή σε μία σταθερή βάση/προορισμό διακοπών να είναι χαλαρωτική (με την έννοια της χαλαρότητας που νοείται στη ζωή μιας μάνας ενός 4χρονου και ενός 1,5χρονου), αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με τις εμπειρίες που αποκτάς κάνοντας εκδρομές ή αλλάζοντας προορισμούς. Μπορεί οι συνεχείς μετακινήσεις να επιφέρουν μία ταλαιπωρία λόγω προετοιμασιών before και after (μάζεψε μπαγκάζια, κάνε χιλιόμετρα, άνοιξε μπαγκάζια, ξαναμάζεψε μπαγκάζια, κάνε πάλι χιλιόμετρα, ξαναάνοιξε μπαγκάζια κ.ο.κ.), όμως η εναλλαγή τοπίων, εμπειριών και εικόνων που σου προσφέρουν οι εκδρομές σε επιβραβεύουν και με το παραπάνω. Και αυτό το καλοκαίρι, όπως και το προηγούμενο, ήταν πολύ γενναιόδωρο σε όλα του: χρώματα, εικόνες, εμπειρίες, ανέμελες στιγμές, ελεύθερο χρόνο, διάρκεια, προορισμούς, χιλιόμετρα...αλλά και κούραση! Μπορεί να ξεκουράστηκα "ψυχή τε και πνεύματι", αλλά το κορμάκι μου δεινοπάθησε αφού δε βρήκα ησυχία φέτος :) Πήρα τα βουνά και τα λαγκάδια. Τις λίμνες και τα ποτάμια. Από την Πίνδο στις Άλπεις και τούμπαλιν. ~15.000 σε μόλις 4 μήνες, δεν τα λες και λίγα. Γιατί τόσα έγραψε το κοντέρ από 1η Ιούνη που άρχισαν τα σούρτα-φέρτα μέχρι και τέλος Σεπτέμβρη -πριν μία εβδομάδα δηλαδή- που μαζευτήκαμε στη φωλιά μας.

Είμαι τόσο χορτασμένη από όλα, ΟΛΑ όμως, που στο τέλος αναπόλησα τα πρωτοβρόχια και την επιστροφή στο σπίτι και τα νέα ξεκινήματα και τα νέα πλάνα και την πειθαρχία που κάθε φθινόπωρο επιφέρει.

Τα τελευταία χρόνια, έχω υιοθετήσει μία όμορφη συνήθεια. Δημιουργώ ένα βιντεάκι με κάποιες ενδεικτικές στιγμές από τις χιλιάδες που απαθανατίζω. Το βιντεάκι το "παίζουμε" κατά τη διάρκεια της χρονιάς, όποτε έχουμε ανάγκη να "θυμηθούμε" και να νοσταλγήσουμε. Το φετινό μας βιντεάκι μόλις το ολοκλήρωσα και αυτή τη φορά σκέφτηκα να το μοιραστώ για πρώτη φορά και μαζί σας :) 136 δευτερόλεπτα από τα 10.108.800 που ζήσαμε.

Εύχομαι να βρω τους ρυθμούς μου σύντομα, οπότε και θα τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε, σας φιλώ...και προσεύχομαι να "συνέλθω" σύντομα από τη βαρεμάρα που με διακατέχει. Τελικά πολύ δύσκολη η φθινοπωρινή προσαρμογή...