14.10.15

Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Το άσπρο άλογο



[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 3,5 και 4 χρονών]

#1
Της δείχνω μία άδεια σακούλα...

Εγώ: Δάειρα, μπορείς να μου φέρεις την τσάντα να τη βάλω στον κάδο;
Δάειρα: Ρε μαμά, δεν είναι τσάντα. Σακούλα είναι. Στη σακούλα πετάμε τα σκουπίδια. Στην τσάντα βάζουμε χρήσιμα πράγματα. Τη σακούλα την ΠΕΤΑΜΕ μαζί με τα σκουπίδια. Την τσάντα τη ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ (και μου τονίζει τη διαφορά).

Να πω ότι έχει άδικο;


#2
Βλέποντας την μπέμπα να πετάει παιχνίδια δεξιά αριστερά, πάει να τη δασκαλέψει...

Δάειρα: Mπεμπούλα, μην κάνεις ζαβολιές! Και εγώ όταν ήμουν μικρή έκανα, όμως μετά μεγάλωσα και κατάλαβα τι ήταν σωστό και σταμάτησα.

Ζω μεγάλες στιγμές!


#3
Κάπου έχουμε πάει και βαριέται αφόρητα...

Δάειρα: Άντε να φύγουμε γρήγορα. Μη μείνουμε εδώ όπως η Ωραία Κοιμωμένη 100 χρόνια!!!

No comment.


#4
Μόλις ήρθε από το σχολείο...

Εγώ: Δάειρα, πώς τα πέρασες σήμερα στο σχολείο;
Δάειρα: Καλά.
Εγώ: Απλά καλά;
Δάειρα: Ναι. Απλά καλά.
Εγώ: Γιατί όχι πολύ καλά;
Δάειρα: Γιατί κουράστηκα ρε μαμά.
Εγώ: Γιατί κουράστηκες; Τι κάνατε;
Δάειρα: Πολλά.
Εγώ: Πες κάτι από αυτά τα πολλά για να καταλάβω.
Δάειρα:
Κάναμε ζωγραφική, κεραμική...
Εγώ: Τι άλλο κάνατε;
Δάειρα: Παίξαμε, κάναμε αγγλικά με την κυρία Α.
Εγώ: Τι άλλο κάνατε;
Δάειρα: Διαβάσαμε παραμύθια...
Εγώ: Τι άλλο κάνατε;
Δάειρα: Κάναμε και τσίσα μας.

Τι ρωτάς ρε μάνα; Tι άλλο θα έκαναν τα 3χρονα; Παραγώγους κ ολοκληρώματα;


#5
Ενώ γενικά είναι δοτικό και ευγενικό παιδί και μοιράζεται τα πράγματά της, αυτή τη φορά με εξέπληξε...

Εγώ: Δάειρα, θα μου δώσεις ένα cracker;
Δάειρα: Σου έδωσα ένα, πριν.
Εγώ: Ε, θέλω και άλλο ένα.
Δάειρα: Δεν έχει δύο, μαμά! Ένα ζήτησες!
Εγώ: Έλα βρε Δάειρα! Δεν είναι ωραίο να σου ζητάει η μανούλα και να μην της δίνεις.
Δάειρα: Είπαμε, δεν έχει άλλο. Είναι δικά μου. Δεν τα μοιράζομαι ούτε με τις μαμάδες, ούτε με τους μπαμπάδες, ούτε με τις μπεμπούλες.
Εγώ: Δάειρα, αν δε σου τα έπαιρνε η μανούλα, δε θα είχες καθόλου crackers τώρα.
Δάειρα: Το ξέρω. Όμως τώρα μου τα πήρες, άρα έχω.
Εγώ: Θα μου δώσεις σε παρακαλώ;
Δάειρα: Η κυρία μου είπε να δίνω ΜΟΝΟ ΕΝΑ όταν μου ζητάνε.
Εγώ: Δάειρα, η κυρία δε σου είπε ποτέ κάτι τέτοιο. Τα παιδάκια που λένε ψέματα γίνονται σαν τον Πινόκιο. Μεγαλώνει η μύτη τους.

Φοβούμενη προφανώς μην Πινοκιοποιηθεί, μου δίνει...

Δάειρα: Αααααα, ορίστε. Πάρε. Είναι το δεύτερο που σου δίνω. Δεν έχει άλλο.
Εγώ: Ευχαριστώ.
Δάειρα: Δεν έχει άλλο. Να το θυμάσαι Ασπασία!
Εγώ: ΟΚ.
Δάειρα: Θα το πω και στον Θοδωρή να σου το θυμίσει για να μην το ξεχάσεις.

Ασπασία;;;!!! Θοδωρή;;;!!! 
Περαστικά μας...


#6
Δυο μέρες πριν τα γενέθλιά της, της πρότεινα να την πάρω μαζί που είχα κάτι δουλειές...

Εγώ: Πάμε μία βόλτα;
Δάειρα: Δε θέλω. Βαριέμαι.
Εγώ: Έλα. Και θα συζητήσουμε πώς θα στολίσουμε στο πάρτι σου.
Δάειρα: Ουφ! Καλά. Πάμε (με εμφανή βαρεμάρα).

Αφού κάναμε τις δουλειές μας, καθίσαμε για έναν καφέ.

Εγώ: Θέλεις να συζητήσουμε τώρα πώς θα στολίσουμε στο πάρτι σου;
Δάειρα: Όχι, δε θέλω.
Εγώ: Μα γιατί;
Δάειρα: Γιατί γύρω μας υπάρχουν πολλοί άγνωστοι και μπορεί να τους αρέσει και να θέλουν να έρθουν και δε θα τους έχουμε καλέσει.

Η δικαιολογία στο τσεπάκι μας... 


#7
Ενώ την κρατούσα από το χέρι (πάλι καλά), σκόνταψε στα σκαλιά της πολυκατοικίας.

Εγώ: ΠΡΟΣΕΧΕ ρε Δάειρα! Αν δε σε κρατούσα τώρα θα είχες χτυπήσει. Πρόσεχε!
Δάειρα: Τα σκαλιά φταίνε!
Εγώ: Εγώ πιστεύω ότι φταις εσύ που δεν προσέχεις και βιάζεσαι.
Δάειρα: Οι μάστορες φταίνε που τα κάνουν τόσο ψηλά. Δε φταίνε τα πόδια των παιδιών.

Εμείς δε φταίμε ποτέ!


#8
Μία άλλη μέρα έτρεχε μέσα στο σπίτι, γλιστράει και πέφτει κάτω...

Δάειρα: Αν είχατε στρώσει τα χαλιά, δε θα γλιστρούσα τώρα.

Εμείς δε φταίμε ποτέ! Το 'παμε...


#9
Ένα Σάββατο της έβγαινε πολλή ενέργεια μέσα στο σπίτι. Είχε ανάγκη να ξεδώσει.

Εγώ: Να πούμε στον μπαμπά να πάτε με την μπέμπα στην παιδική χαρά;
Δάειρα: ΟΧΙ!
Εγώ: Γιατί;
Δάειρα: Γιατί θα πει ότι είναι κουρασμένος.
Εγώ: Που το ξέρεις;
Δάειρα: Μα συνέχεια αυτό λέει.

Από μικρό και από τρελό ΔΕ μαθαίνεις πάντα την αλήθεια. Ο μπαμπάς πάει τις πάει στην παιδική χαρά όταν το ζητήσουν (η Δάειρα δηλαδή...).


#10
Παίζουμε με τη Δάειρα το παιχνίδι 'μάντεψε τι σκέφτομαι'. Σκέφτομαι λοιπόν ένα λευκό τριαντάφυλλο και της το περιγράφω να το μαντέψει...

Εγώ: Δάειρα, σκέφτομαι κάτι όμορφο, άσπρο, μυρίζει πολύ όμορφα και έχει πέταλα. Τι είναι;

Τελείως αυθόρμητα και φυσικά...

Δάειρα: Ένα άσπρο άλογο που μόλις έκανε μπάνιο.

Thinking out of the box.

Πηγή εικόνας

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου (πλέον) κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.
  

Εάν είσαι νέος αναγνώστης και σου αρέσει το My Lovable Baby, πες το μας με ένα Like.

12 σχόλια :

  1. Εντάξει το άσπρο άλογο τα σπάει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γάτα με... πέταλα η Δαειρα! Αξιολατρευτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το μυαλό αυτού του παιδιού δεν παίζεται! Τα έχω ξαναπεί ότι για δικηγόρο τη βλέπω. Μη μου την κάνετε μηχανικό και πάει στράφι τέτοιο λέγειν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εντάξει. ΘΕΑ! Δεν παίζεται...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το άλογο που βγήκε από το...αφρόλουτρό του απλά δεν υπάρχει!! Να τη χαίρεσαι, Ασπασία μου και να σε κάνει πάντα να γελάς!!!


    Φιλιά, Βάσω η μαμά πρωτάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον αλλά το άσπρο άλογο τα σπάει. Είναι φοβερή η μικρούλα σας. Και ιδιαίτερα έξυπνη. Να τη χαίρεστε.
    Έλλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οκ, η Δάειρα σολάρει ως γνωστών!!!
    Και που να αρχίσει να μιλάει και η μικρή.. Εκεί να δεις διαλόγους να σου πέσουν τα μαλλιά.

    Αγαπημένες στιγμές, εκεί που είπε Ασπασία και Θοδωρή!!! χαχαχαχα
    Το να σε πει με το όνομά σου προσδίδει μια απόσταση την οποία χρειαζόταν την δεδομένη στιγμή ώστε να μην υποστεί άλλον ηθικό εκβιασμό από σένα ως μανούλα της και να αναγκαστεί να σου δώσει κι άλλο κράκερ! χαχαχααχχα Μακριά και αγαπημένοι που λέμε!

    Και φυσικά το άσπρο, ξέξασπρο, "λουσμένο" άλογο! χαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αρχισε να μεγαλωνει και να κανει μαθημα και στη μαμα και στη μπεμπουλα. Οσο για το ασπρο αλογο το καλυτερο! Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αρχισε να μεγαλωνει και να κανει μαθημα και στη μαμα και στη μπεμπουλα. Οσο για το ασπρο αλογο το καλυτερο! Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Προχθές βλέπω στο πάτωμα της τάξης μια σακουλα. Λεω λοιπόν στα παιδιά.
    Σε ποιον επεσε κάτω η τσάντα;
    Κοιτανε κάτω, δε μιλάει κανείς. Το ξαναλέω τα ίδια.
    Στο τέλος λεω.
    Ποιο καλό παιδί θα τη μαζέψει να την πετάξει;
    Κοιτάνε πάλι κάτω, ψάχνουν τίποτα.
    Απο μέσα μου αναρωτιέμαι. Την πιάνω εγώ και τους λέω.
    Να τη βρε παιδιά, τόση ώρα δε τη βλέπετε;


    Κυρία αυτή είναι σακουλα δεν είναι τσάντα!!!

    Εντάξει τώρα έμαθα!
    Υπέροχη όπως πάντα η μικρη σας ( η μεγάλη δηλαδή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προτείνω να την πάτε σε πειραματικό σχολείο που κάνουν εναλλακτικούς τρόπους εκπαίδευσης. Γιατί αυτό το παιδί δεν είναι συνηθισμένο. Δεν κάνω καθόλου πλάκα, σκέψου το Ασπασία, έχει πολύ διαφορετική σκέψη από όσα συνομίληκά της έχω γνωρίσει. Και έχω γνωρίσει πάρα πολλά! Είναι κρίμα να χαντακώνονται τα χαρισματικά παιδιά από το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts