Happy moments: Το φετινό μας Πάσχα - Μέρος 2ο: Χρώμα στο φουλ

Είναι καιρός, νομίζω, να γράψω για το δεύτερο μέρος της ανάρτησης που άφησα στη μέση τις προάλλες, γιατί σε δέκα μέρες μπαίνουμε στο καλοκαίρι για τα καλά και θα ήταν άκαιρο και άτοπο να μιλάω για Πάσχα όταν θα σκάει το τζιτζίκι...αν και φέτος τέτοιο Πάσχα είχαμε. Πάσχα σε συνθήκες
καύσωνα! Όταν έγραψα για το ταξίδι του νου στο παρελθόν των παιδικών μου καλοκαιριών που έζησα στο χωριό της δικής μου γιαγιάς (βλ. Μέρος 1ο, ΕΔΩ) με αφορμή μία εκδρομή που κάναμε τις φετινές Πασχαλινές διακοπές στα μέρη αυτά, "έντυσα" τις φωτογραφίες με μπόλικη ιστορία ώστε να είναι πιο εύκολα αναγνώσιμες. Επιβάλλονταν τότε. Σήμερα όμως θα είμαι λακωνική. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να "μιλήσουν" σχεδόν από μόνες τους. Άλλωστε, όλες οι φωτογραφίες λένε το ίδιο πράγμα: Το Πάσχα που μας πέρασε είχε πολύ έντονο χρώμα! Σε όλες τις αποχρώσεις και σε όλους σχεδόν τους χρωματικούς τόνους!

Το κύριο χρώμα που δέσποζε παντού, ήταν το πράσινο. Από λαχανί έως κυπαρρισί. Το πράσινο ήταν και ο καμβάς...

...πάνω στον οποίο η φύση είχε ζωγραφίσει διακριτικές χρωματιστές πινελιές διαφόρων χρωματικών τόνων. Από βαθύ κόκκινο της φωτιάς μέχρι ροζ και από κίτρινο του κουμ-κουάτ μέχρι μωβ του πανσέ. Ο κήπος της γιαγιάς και του παππού, ολάνθιστος!  

Η Δάειρα χόρτασε ξάπλες στην αυλή, μαζί μου, με τη θεία της, με τον παππού...και με τα μυρμηγκάκια της εξοχής...

...πότισε τις τριανταφυλλιές της γιαγιάς, αλλά και τον εαυτό της από την κορυφή ως τα νύχια (δεν το απαθανάτισα -όταν το πήρα χαμπάρι- γιατί έτρεξα να την αλλάξω μην αρρωστήσει)...

...έπαιξε, χάζεψε, έτρεξε και βόλταρε στην αυλή...





...παρέα με τις κοτούλες και τον κοκκορίκο...(τον οποίο, παρεπιπτόντως, ο φωτογραφικός μου φακός τον "τσάκωσε" να μαδάει με το ράμφος μαργαρίτες για την αγάπη κάποιας κότας του κοτετσοχαρεμιού του - είναι και 25+ στον αριθμό οι "παλλακίδες" του άλλωστε...)



...αλλά και χορτάσαμε σε καθημερινή βάση βόλτες στη γύρω φύση...

...αλλά και τη θάλασσα! Το άλλο χρώμα που δέσποζε παντού αυτές τις μέρες ήταν το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Ευτυχώς μας έκανε καλοκαιρινές μέρες. Τα ελάχιστα συννεφάκια ήταν μικρές λεπτομέρειες που περνούσαν απαρατήρητες.



Παίξαμε στην ακροθαλασσιά με τα κουβαδάκια μας...

...αλλά και βουτήξαμε κιόλας, τα πόδια μας στο νερό! (δε θέλω σχόλια - για πεντικιούρ πήγα την επομένη της φωτογραφίας).



Τα νερά δεν ήταν κρύα. Ακόμη απορώ γιατί δεν έκανα το ολόσωμο "μπλουμ". Μάλλον επειδή δεν είχα αρχίσει ακόμη την καλοκαιρινή δίαιτα, αφού αυτές τις μέρες είπαμε ότι τσάκισα τσουρέκια, μαρμελάδες και γλυκά, αλλά αυτό θέλουμε να το ξεχάσουμε και το διαγράφουμε.

Α, και επειδή ξέχασα ότι αυτή εδώ η ανάρτηση αφορά το Πάσχα που μας πέρασε (παραλίγο να το ξεχάσω με τόση θάλασσα), να πω ότι το Πασχαλινό τραπέζι το στήσαμε στην αυλή του παππού και της γιαγιάς...

...και φάγαμε στη φύση. Εντωμεταξύ το αρνάκι το είχαμε στο μοτεράκι και κάποια στιγμή είχε μείνει στο έλεος, να γυρίζει μόνο του, "απροστάτευτο", αφού η αδερφή μου δεν το πρόσεχε γενικώς αφού πρόσεχε τη Δάειρα, η μαμά μου νόμιζε ότι το πρόσεχε ο μπαμπάς μου (ΤΟΥ είχε αφήσει την επίβλεψη για να κάνει κάτι άλλο), ο μπαμπάς μου νόμιζε ότι το πρόσεχε ο Θοδωρής (ΤΟΥ είχε αφήσει την επίβλεψη για να κάνει κάτι άλλο), ο Θοδωρής θεώρησε ότι το πρόσεχα εγώ (ΜΟΥ είχε αφήσει την επίβλεψη για να κάνει κάτι άλλο), ενώ εγώ το παράτησα για να πάω στο δωμάτιό μου να φέρω τη φωτογραφική μηχανή και μετά το ξέχασα. Ουπς! Γκάφα!

Πάλι καλά που δεν κόλλησε το μοτεράκι να γίνει κάρβουνο για να "τ' ακούσω" Πασχαλιάτικα...

Το τραπέζι δεν το φωτογράφησα στημένο. Σταμάτησα να τραβώ φωτογραφίες μόλις έβγαλα τις παραπάνω δύο, όταν άκουσα τη μαμά μου να ρωτάει "ποιος είναι στο αρνί;" βλέποντάς μας όλους around αλλά κανέναν πίσω από το γκαράζ όπου και βρισκόταν η σούβλα. Τότε το συνειδητοποίησα και έγινα "Λούης". Χεχε.

Το παραπάνω είναι το ξύλινο αυγό της Δάειρας, δώρο των παππούδων που το έφεραν από τη Βουλγαρία στο τελευταίο τους ταξίδι εκεί (το διευκρινίζω μην αρχίσετε να σχολιάζετε τι όμορφα που το βάψαμε) με το οποίο μας έσπασε όλων μας τα αυγά!
Επειδή όμως η κόρη μου πρέπει όχι μόνο να μάθει να κερδίζει αλλά και να χάνει, κάποια στιγμή της έδωσα και ένα αληθινό για να γνωρίσει και την "ήττα".

Με λίγα λόγια, τα περάσαμε χαλαρά και πανέμορφα! Και φάγαμε τελικά και αρνί! Και του χρόνου να είμαστε καλά!

Ασπασία