13.5.13

Happy moments: Το φετινό μας Πάσχα - Μέρος 1ο: Βόλτα στο χωριό της δικής μου γιαγιάς



Καλημέρα! Χριστός Ανέστη! Καλή εβδομάδα! Καλό μήνα! Χρόνια Πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου (τις moms, τις wannabe moms, τις moms-to-be και τις feel-like-mom moms)! Πολλές ευχές μαζεμένες και σχετικά καθυστερημένες, αλλά απουσίαζα από την μπλογκόσφαιρα και τη σφαίρα της
καθημερινότητας για μέρες πολλές. Εννέα στο σύνολο. Από τη Μ. Παρασκευή έως την Κυριακή του Θωμά βρισκόμουν στο πατρικό μου και ξεκουραζόμουν, σώματι και πνεύματι. Γιατί "νους υγιής εν σώματι υγιεί" όπως έλεγαν και οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Οπότε έκανα και εγώ αυτό το ρητό πράξη και "φόρτιζα τις μπαταρίες μου" κάνοντας διάφορες μορφές οριζόντιας θεραπείας: ταβανοθεραπεία (όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι ή τον καναπέ και "αγνάντευα" το ταβάνι), ηλιοθεραπεία (όταν ξάπλωνα στην παραλία ή στην αυλή του πατρικού μου, με πλήρη ηλιοφάνεια), νεφελοθεραπεία (όταν ξάπλωνα στην παραλία ή στην αυλή του πατρικού μου, με συννεφάκια), αστροθεραπεία (όταν ξάπλωνα στην αυλή του πατρικού μου κάτω από τα αστέρια).

Με λίγα λόγια, αυτές τις μέρες δεν έκανα απολύτως τίποτα. Ή μάλλον, έκανα κάτι. Οριζοντιονόμουν. Ξάπλωνα. Για να κοιμηθώ. Για να ξεκουραστώ. Για να παίξω με το παιδί. Για να αποκοιμίσω το παιδί. Για να διαβάσω κόμικ ή κανένα χαλαρό βιβλίο. Για να δω ταινία στο laptop (αυτή ήταν και η χρήση του αυτές τις μέρες). Είχα τόσο πολύ ανάγκη να με πλακώσουν τα παπλώματα, που με πλάκωσαν. Τόσο πολύ ξάπλα, που στο τέλος με έπιασε πόνος στη μέση μου, σηκωνόμουν το πρωί με ολόσωμο πιάσιμο και εγώ στην αρχή νόμιζα ότι έφταιγε το στρώμα. Δεν έλαβα σοβαρά υπόψη μου το άλλο σοφό ρητό, "παν μέτρον άριστον", και εγώ ξεπέρασα το μέτρο στην ξάπλα. Να 'ναι καλά η μανούλα μου που κάθε φορά που με βλέπει καταλαβαίνει (αυτή με γέννησε άλλωστε) ότι είμαι αφόρτιστο λαγουδάκι της Duracell και κάνει τα πάντα ώστε να μου γεμίσουν και πάλι οι άδειες μου μπαταρίες. Και μη βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε 'κακοκαλομαθημένο'. Απλά και εγώ ένα παιδί είμαι που χαίρεται η μαμά μου να με φροντίζει, όπως κάνω και εγώ στην κόρη μου. Και αξιοποιώ πέραν του δέοντος τις φροντίδες αυτές. Ε, να μην είμαι και ακατάδεκτη. Τόση φροντίδα και να μην την δεχτώ, θα ήταν αγένεια μεγάλη :)

Για να μην υπερβάλλω όμως, αυτές τις μέρες του απόλυτου τίποτα, έκανα και σάμθιγκ. Έκανα
 τις βόλτες μου, έκανα και τις διατροφικές υπερβολές/ ατασθαλίες/ καταχρήσεις
(μπορείτε να τις ονομάσετε όπως θέλετε - εγώ τις ονομάζω 'δίαιτα διακοπών' για να μη με πιάσουν οι τύψεις), και γενικώς, όλο και κάτι έκανα "για να μη βαριέμαι βρε αδερφέ". "Κατέβασα" κουλούρια, τσουρέκια, αυγά, κοψίδια, homemade γλυκό κουμ-κουάτ και μαρμελάδες, μισή τούρτα (είχε γενέθλια ο μπαμπάς μου). Να δούμε τώρα πώς θα κατεβάσω τα κιλά που "έχτισα" πάνω μου...

Αυτό που δεν έκανα ήταν δουλειές παντός είδους (να είναι καλά η μαμά μου), δεν έπλασα και δεν έψησα κουλουράκια, δεν ζύμωσα και δεν έψησα τσουρέκια, δεν έβαψα αυγά, δεν ξενύχτησα, δεν blog-άρα και δεν έκανα blog-ό-τσαρκες. Κοινώς, χάθηκα από προσώπου γης. Παρατούσα το κινητό αφόρτιστο, έβλεπα SMS και κλήσεις με μεγάλη καθυστέρηση και απλά έδινα το "παρών" στο FB για 2-3 λεπτά την ημέρα, γιατί δεν ήθελα να με δω σε κάποιο amber alert στην TV :)

Επειδή λοιπόν έλειπα μέρες πολλές, έχω πολλά να διηγηθώ. Άλλωστε, έμεινα στην "ξενιτιά" (οιμέ!) 9 ολόκληρα μερόνυχτα!

Θα επικεντρωθώ στα highlights των ημερών, ξεκινώντας από τη βόλτα που κάναμε στο χωριό της δικής μου γιαγιάς. Μία βόλτα που απόλαυσα πολύ και της αφιερώνω ολόκληρη ανάρτηση.

Μέρος 1: Βόλτα στο χωριό της δικής μου γιαγιάς

Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει ξανά, αλλά η μαμά μου είναι Σουλιώτισσα. Όνομα και πράμα. Σήμερα, θα μιλήσω για το πρώτο σκέλος αυτής της φράσης, δηλ. το "όνομα". Κατάγεται από ένα ορεινό χωριό της ηπείρου, ένα από τα χωριά του Σουλίου (φαντάζομαι το Σούλι το έχετε ακουστά - μην παραπέμψω στην wikipedia). Εγκατέλειψε το χωριό της για να τελειώσει το Γυμνάσιο (6 χρόνια τότε, αφού ήταν Γυμνάσιο και Λύκειο μαζί) σε ένα κεφαλοχώρι της περιοχής (αφού το χωριό της διέθετε μονοθέσιο δημοτικό only) και στη συνέχεια για να τελειώσει το Πανεπιστήμιο στην τότε Φιλοσοφική Ιωαννίνων. Έκτοτε, δεν επέστρεψε ποτέ στο χωριό της παρά μόνο για διακοπές ή σύντομες επισκέψεις. Τα άλλα της 4 αδέρφια ξενιτεύτηκαν στην Αυστραλία για μία καλύτερη ζωή και τα άλλα 2 (ήταν 7 στο σύνολο) πήγαν ήρθαν στην Αθήνα.

Δεδομένων των συνθηκών διαβίωσης και της οικονομικής ανέχειας της εποχής, θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα της μαμάς μου να καταφέρει να ολοκληρώσει το σχολείο και στη συνέχεια το Γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο (όχι μόνο λόγω της ανέχειας και της δύσκολης καθημερινότητας, αλλά και λόγω αντιλήψεων της τότε ελληνικής επαρχίας ότι οι κοπέλες δεν πρέπει δε χρειάζεται να μορφώνονται. Αυτό ήταν προνόμιο των πλουσίων/ ευκατάστατων και κυρίως προνόμιο των αγοριών). Ευτυχώς ένας θείος της (ή ο παππούς της - δε θυμάμαι τι μου είχε πει η ίδια) κατάλαβε ότι "αγαπάει τα γράμματα" και έπεισε τον παππού μου να την στείλει στο Γυμνάσιο και μετά στο Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν δεν είχε γίνει αυτό, η μαμά μου δε θα διοριζόταν καθηγήτρια => δε θα γνώριζε τον μπαμπά μου (καθηγητής και αυτός) => δε θα έκαναν εμένα (το τζιμάνι παιδί τους) => δε θα υπήρχα εγώ => θα υπήρχε μία blogger λιγότερη στην ελληνική blogόσφαιρα. Οπότε (αν θεωρήσω ότι το φαινόμενο της πεταλούδας ισχύει), η μαμά μου σπούδασε για να με γνωρίσετε και να σας γνωρίσω :) 

Η μαμά μου, μόλις τελείωνε το σχολείο (δημοτικό), έπαιρνε τα βιβλία της μαζί και πήγαινε στο βουνό να φυλάξει τα πρόβατα του παππού μέχρι το βράδυ. Και μάλιστα για να μη χαλάσει τα καινούρια της παπούτσια (δεν είχε και άλλα), μου έλεγε ότι όταν ο καιρός ήταν καλός τα έπαιρνε στο χέρι και περπατούσε ξυπόλυτη. Και διάβαζε εκεί στο βουνό. Ησυχία θα μου πείτε. Μόνο ο αέρας του βουνού και τα κουδουνάκια από τα προβατάκια του παππού διατάρασσαν την ησυχία της. Κατά τα άλλα, το απόλυτο tranquility.

Η μαμά μου είναι αυτοδημιούργητη και είμαι πολύ περήφανη για όσα έχει καταφέρει στη ζωή της δεδομένων των συνθηκών στις οποίες έχει ζήσει τα παιδικά της χρόνια. Τη θαυμάζω και είμαι πολύ περήφανη που είμαι παιδί της. Ίσως κάποια φορά σας μιλήσω περισσότερο για τη μαμά μου. Σήμερα όμως, το θέμα μου είναι η βόλτα στο χωριό της και αν μιλήσω περισσότερο για εκείνη θα μου πει -ως φιλόλογος- ότι βγήκα εκτός θέματος.

Το Μεγάλο Σάββατο λοιπόν, πήγαμε στο χωριό της για να πάρουμε αρνάκι και κατσικάκι του βουνού, για το Πάσχα (παίρνουμε και από τα δύο κάθε φορά - το ένα για ανήμερα το Πάσχα και το άλλο για αργότερα).

Στην επίσκεψή μας αυτή στο χωριό, έβγαλα πολλές φωτογραφίες, οι οποίες μιλάνε από μόνες τους, αλλά θα ήθελα με την ευκαιρία "να τις ντύσω" με λίγο history, για μία πιο εύκολη "ανάγνωσή" τους.

Το χωριό της μαμάς μου είναι ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου με πλέον το πολύ 50 μόνιμους κατοίκους, πνιγμένο στα πουρνάρια, τα σκίντα και τις ασφάκες (στη γλώσσα της γιαγιάς μου - δεν ξέρω ποια είναι η επίσημη λατινική ονομασία τους) και με αρκετές καρυδιές, μουριές, αμυγδαλιές και άγριες αχλαδιές. Πετρώδες και άγονο κατά τα άλλα.


Ένα χωριό στο οποίο έχω περάσει αρκετές καλοκαιρινές μέρες και νύχτες, και στο οποίο έχω πολλές έντονες παιδικές αναμνήσεις. Ως μεγάλη αδερφή "αυτοεξοριζόμουν" στη γιαγιά για λίγες μέρες για να της κάνω παρέα, να νιώσω ανεξάρτητη από την επίβλεψη της μαμάς και να μην κάνω σκανταλιές στα μικρά μου αδέρφια (όλοι γλίτωναν με την απουσία μου δηλαδή, εκτός από τη γιαγιά μου).

Σε αυτό το χωριό έχω κατέβει γκρεμούς για να "κόψω δρόμο", έχω κυνηγηθεί από τσοπανόσκυλα (είναι και άγρια τα άτιμα - μονίμως κυκλοφορούσα με πέτρες στις τσέπες και στα χέρια για να αμύνομαι),  έχω γκρεμοτσακιστεί ουκ ολίγες φορές, έχω παίξει "πόλεμο" με παιδιά και όταν πιάναμε αιχμαλώτους η τιμωρία ήταν 2-3 τσιμπήματα με γαϊδουράγκαθα στις παλάμες των αιχμαλώτων (δε θέλω σχόλια...δε θέλω σχόλια...η ιδέα δεν ήταν δική μου), έχω βάψει τα νύχια μου με βατόμουρα (από μικρή φαινόταν η κλίση μου στο manicure-pedicure), έχω φάει άγρια απίδια και σταφύλια χωρίς να τα πλύνω, κάποτε είχα φάει μισό κουβά μούρα (λέτε να έχω λανθάνουσα μνήμη; Πάντως ήταν τόσα πολλά που με έπιασε φοβερός πονόκοιλος και σιχάθηκα τα μούρα έκτοτε).

Σε αυτό το χωριό περπατώντας στο δρόμο έχω πέσει σε ένα ρέμα παρασυρόμενη από μία τσάντα που επέμενα να κουβαλήσω μόνη μου, παρά τις αντιρρήσεις της γιαγιάς μου, όταν ήμουν μικρό παιδάκι, και σκάλωσα σε ένα δέντρο 3 μέτρα πιο κάτω και ευτυχώς δε με πήρε ο κατήφορος. Ίσως σήμερα να μην υπήρχα, να μην ήμουν blogger και να μη με είχατε γνωρίσει εάν δε σκάλωνα σε εκείνο εκεί το δέντρο (τελικά στις σπουδές της μαμάς μου και σε αυτό το δέντρο οφείλουμε τη γνωριμία μας εσείς και εγώ!). Και τελικά με ξεσκάλωσε ένας περαστικός παππούς (εμένα μου φαινόταν παππούς τότε - μπορεί ο άνθρωπος να ήταν νεότατος).

Σε αυτό το χωριό έχω μαδήσει τις αγριοτριανταφυλλιές της γιαγιάς μου (πώς να ευδοκιμήσει ήμερη τριανταφυλλιά σε αυτόν τον άγριο τόπο) και μούλιαζα τα ροδοπέταλα σε νερό στην προσπάθειά μου να φτιάξω ροδόνερο (το αποτέλεσμα ήταν πάντα ένα νερό που βρώμαγε από τα σαπισμένα ροδοπέταλα), είχα μονίμως ματωμένα γόνατα και ενίοτε και αγκώνες, έχω αιχμαλωτίσει πάρα πολλές χελώνες, έχω κλείσει σε βαζάκια της γιαγιάς πυγολαμπίδες και πεταλούδες και τις ταϊζα ζάχαρη (και απορούσα γιατί σε μία μέρα ψοφούσαν, παρόλες τις περιποιήσεις μου), έχω παρακολουθήσει το άρμεγμα ολόκληρου κοπαδιού αιγοπροβάτων (του αδερφού του παππού). Ήμουν τόσες ώρες στο στάβλο που στο τέλος πότισαν τα ρούχα μου και το πετσί μου κατσικίλα - τι τράβηξε η μάνα μου για να μου βγάλει αυτή τη μπόχα από πάνω μου, αυτή το ξέρει! Την άλλη μέρα θα έφευγα από το χωριό (ξεκινούσαν τα σχολεία) και έπρεπε να ήμουν καθαρή.

Σε αυτό το χωριό έχω περπατήσει σε αβάδιστα μονοπάτια που χάραζαν στο έδαφος τα κατσικάκια του βουνού, έχω συναντήσει αλεπούδες και φίδια (τότε τους είπα "hi & bye" και απλά έφυγα στη θέα τους, ενώ τώρα θα έκανα ρεκόρ στο 100στάρι), έχω μαζέψει "πουκάμισα" από φίδια (που τα παρατούσαν εδώ και εκεί όταν άλλαζαν το δέρμα τους), έχω βοηθήσει τη γιαγιά μου να γνέψει μαλλί, έχω φάει τόνους κιλά φρεσκοζυμωμένο και ψημένο στον ξυλόφουρνο ψωμάκι με τυράκι και γιαουρτάκι και τυρογαλάκι (απίστευτη γεύση), έχω ανέβει στην κορυφή του βουνού (απίστευτη εμπειρία και θέα)...και τι δεν έχω κάνει σε εκείνο εκεί το μέρος! Άπειρες αναμνήσεις χαραγμένες για πάντα στο νου μου!

Για αυτό το χωριό λοιπόν των παιδικών μου καλοκαιριών και των παιδικών χρόνων της μαμάς μου, ξεκινήσαμε με δύο αυτοκίνητα. Μπροστά ο παππούς με τη γιαγιά και και πίσω εμείς με τη θεία Νανά ακολουθούσαμε.


Με το που φτάσαμε, κάναμε μία στάση στο (εξοχικό) σπίτι του θείου μου (δε ζει πια), και μετά αρχίσαμε τις βόλτες στην γύρω περιοχή.


Το πατρικό σπίτι της μαμάς μου ήταν χτισμένο σε μία πανέμορφη τοποθεσία με απέραντη θέα προς το ποτάμι, τον κάμπο και την απέναντι οροσειρά.


Τώρα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εκεί εκτός από χαλάσματα και ερημιά. Οι παππούδες μου έφυγαν για πάντα, το πατρικό σπίτι της μαμάς μου έχει πλέον γκρεμιστεί.
Στο βάθος (βλ. κάτω φώτο) φαίνονται τα χαλάσματα από το πατρικό της μαμάς μου. Ποιος ξέρει, σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από σήμερα, ίσως αποτελούν ευρήματα αρχαιολογικών ανασκαφών ενός άλλου πολιτισμού. Δεν σκέφτηκα να θάψω μία χρονοκάψουλα εκεί κάτω με μία τούφα από τα μαλλιά μου και μία φωτογραφία μου :)


Αυτές οι πέτρες, κάποτε συνέθεταν τους τοίχους του σπιτιού. Τώρα έχουν γίνει ένα με το έδαφος και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της γης από όπου και προήλθαν. Ανάμεσά τους φυτρωμένες ασφάκες.


Εκεί, δίπλα στα χαλάσματα, ο μισοερειπωμένος ξυλόφουρνος που είχε χτίσει ο παππούς με τα χέρια του και που έψηνε η γιαγιά. Στέκεται σαν μάρτυρας φρουρός ότι κάποτε σε αυτό το μέρος κατοικούσαν άνθρωποι. Πρόγονοι. Οι δικοί μου πρόγονοι.


Ένα μέρος γεμάτο αναμνήσεις. Κάθε πέτρα, κάθε δέντρο και ανάμνηση. Και εκεί, ανάμεσα στις πέτρες και τα ερείπια, στην άκρη της πρώην αυλής, η μουριά που κάποτε έγινε αιτία να σιχαθώ τα μούρα, να συνεχίζει ακάθεκτη να υπάρχει. Γερασμένη αλλά αγέρωχη, συνεχίζει να ξεγυμνώνεται τους άγριους χειμώνες και να ντύνεται στα πράσινα κάθε άνοιξη και καλοκαίρι.

 

Ένα ξεχασμένο από τον παππού κουδουνάκι, κρεμασμένο από τον κορμό της, να σου θυμίζει πώς κάποτε εκείνο το μέρος είχε ζωή. Αυτό το κουδουνάκι, το είχε κρεμάσει ο παππούς μου εκεί πριν από πολλά χρόνια (25 και βάλε). Και πλέον σκουριασμένο και φθαρμένο, παρέμενε στη θέση του.


Και τα αγριολούλουδα, να ανθίζουν κάθε άνοιξη και να σου θυμίζουν πώς μπορεί οι άνθρωποι να έφυγαν, αλλά η ζωή συνεχίζεται... 


Έμεινα για λίγο σε εκείνο εκεί το μέρος να φωτογραφίσω τα απομεινάρια από τις μνήμες του παρελθόντος. Και μετά, έμεινα για να χαζέψω το γύρω σκηνικό, και να φέρω στο νου όσα δεν μπόρεσε να αποτυπώσει ο φωτογραφικός μου φακός. Τις μνήμες που είναι πλέον εικόνες του νου. Εικόνες που δεν μπορούν να φωτογραφηθούν: Τη γιαγιά μου να σκουπίζει την αυλή. Να φουρνίζει και να ψήνει. Να ποτίζει τις αγριοτριανταφυλλιές της (όσες δεν είχα τσουρομαδήσει δηλαδή). Να αρμέγει την κατσικούλα της. Και εγώ να την χαζεύω, παιδάκι πράμα. Να νιώθω τα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια σε αυτόν τον τόπο που η πέτρα τον μετέτρεπε σε καμίνι. Να νιώθω τα κρύα καλοκαιρινά βράδια που ήθελες μάλλινη κουβέρτα για να κοιμηθείς. Να μυρίζω τη μυρωδιά από το ζεστό ζυμωτό ψωμί. Να γεύομαι την αλμύρα από το κατσικίσιο τυρί. Να ακούω τα κουδουνάκια από τα πρόβατα και τα κατσίκια που ακουγόταν στο βουνό. Και τα τζιτζίκια. Και τα πουλάκια. Και όλα. Και τίποτα. Γιατί όλα αυτά, προχθές τα έβλεπα και τα ένιωθα με το νου μου. Και αυτά τα ελάχιστα κουδουνάκια που ακούγονται πλέον, δεν είναι τα ίδια με τότε. Τα τζιτζίκια και τα πουλιά, δεν ακούγονται το ίδιο πλέον. Δεν τα ακούω σαν παιδί πλέον. Οι αισθήσεις ενός παιδιού είναι πιο έντονες. Είναι διαφορετικές. Είναι αλλιώς.

Και λίγο πιο πέρα, δίπλα στα χαλάσματα ο φωτογραφικός μου φακός συνέλαβε τη μαμά μου γεμάτη δάκρυα να κοιτάζει το άλλοτε σπίτι των παιδικών της χρόνων. Τραγική εικόνα. Συγκινήθηκα πολύ. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις όλη την παιδική σου ηλικία "θαμμένη" κάτω από ένα σωρό πέτρες.


Μνήμες και εικόνες που μου προκάλεσαν δάκρυα πολλά. Δάκρυα έντονης συγκίνησης και νοσταλγίας. Και εκείνη τη στιγμή, μουσκεμένη από το δάκρυα ένιωσα την ανάγκη να πάρω μία μεγάαααααλη αγκαλιά τη μαμά μου. Και το έκανα.

Σε αυτό το μέρος λοιπόν, με τους ελάχιστους εν ζωή μόνιμους κατοίκους, ζει και ένας αδερφός του παππού μου στο ψηλότερο σημείο του χωριού. Μακριά από το κοντικότερο σπίτι. Μαζί με τα εγγόνια του και ένα δισέγγονο. Εκεί θα καταλήγαμε εκείνη την ημέρα, για να αγοράσουμε το αρνάκι και το κατσικάκι. Οι υπόλοιποι πήγαν με το αυτοκίνητο. Η μαμά μου και εγώ προτιμήσαμε να κάνουμε τη διαδρομή με τα πόδια. Να αναπνεύσουμε τον καθαρό αέρα, να αγκομαχήσουμε αγχομαχήσω ανεβαίνοντας (η μαμά μου είπαμε, είναι Σουλιώτισσα, "δε μασάει" στις ανηφόρες), να χαζέψουμε τη γύρω φύση, να την αφουγκραστούμε, να τη γευτούμε, να την οσφριστούμε. Να θυμηθούμε τα παλιά!


Και μυρίζει η άνοιξη στο βουνό. Έχει μία χαρακτηριστική καθαρή ατόφια μυρωδιά. Τη μυρωδιά του απόλυτα καθαρού αέρα. Τη μυρωδιά της γύρω βλάστησης.


Μετά από ανηφορική οδοιπορία, φτάσαμε στον προορισμό μας. Στο δρόμο, συναντήσαμε μία χελώνα. Απόγονος κάποιας ταλαίπωρης που κάποτε θα "έπεσε" στα παιδικά μου χέρια.


Ένα προβατάκι έχασε τη μαμά του και το βοηθήσαμε να την βρει. Αυτή έβοσκε σε μία πλαγιά, 50 μέτρα πιο πάνω. Τι αδιαφορία για μία μαμά...Αυτή να τρώει και του παιδιού να μην δίνει. Τς τς τς...


Κατά τα άλλα, χορτάσαμε βόλτες στο πράσινο, κάτω και πάνω σε αγκαλιές.


Και αφού χορτάσαμε φύση, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κάνοντας μία ενδιάμεση στάση στην βρύση του χωριού (ηπερώτικο χωριό χωρίς βρύση και πλάτανο δε γίνεται), πέσαμε πάνω σε μία έκπληξη. Ένα ελεύθερο άλογο τριγυρνούσε στους δρόμους.


Ήπιαμε γάργαρο τρεχούμενο νεράκι από την πηγή...


...και φύγαμε. Στον δρόμο της επιστροφής, συνεχίστηκε το βουκολικό τοπίο.


Και κάποτε φτάσαμε στο δικό μου πατρικό πλέον, για να ετοιμαστούμε για την Ανάσταση. Την οποία επιλέξαμε φέτος να την κάνουμε σε ένα μοναστήρι, έξω από την πόλη, για μεγαλύτερη κατάνυξη και για να θυμηθώ την Ανάσταση που έκανα εκεί για πρώτη φορά ούσα έγκυος στην Δάειρα. Ήταν μαγικά!

(Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση...)

Ασπασία




29 σχόλια :

  1. Στο τσακ το γλίτωσες το Άμπερ Αλέρτ μετά την πολυήμερη απουσία σου, κακομοίρα μου, αλλά χαλάλι σου μετά από τέτοια ανάρτηση !!! :-)

    Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά για χθες !! Χάρηκα που περάσατε όμορφα και ξεκουράστηκες και απόλαυσα το ταξίδι σου down memory lane.

    Looking fwd to part 2 !!!

    Φιλάκια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου αρέσεις Ασπασάκι γιατί όσες μέρες έλειψες, άλλες τόσες μου πήρε για να σε διαβάσω :) Σε πειράζω κορίτσι μου. Υπέροχα όλα όσα γράφεις και με συγκίνησες το ομολογώ. Χρόνια σου Πολλά και για το Πάσχα και γιατί είσαι μια γλυκιά μανούλα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχο το χωριό σου Ασπασακι...Συγκινηθηκα πολυ με τις αναμνησεις σου...Καπως ετσι ειναι και οι δικιες μου αλλα σε θαλασσινο χωριο...Δεν πειράζει που ελειψες..αρκει που γεμισες μπαταρίες με τόσες θεραπείες...Ανυπομονω..για το part 2...πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γράφεις πολύ ωραία βρε κορίτσι!
    Για αυτά τα λεπτά που διάβασα την ανάρτηση σου, απλά βυθίστηκα στον δικό σου κόσμο!
    Καλώς μας επέστρεψες λοιπόν, προφανώς ανανεωμένη (παρά την υπερβολική ξαπλοθεραπεία), χρόνια πολλά για τις ημέρες, χρόνια πολλά για χτες!
    Ευχαριστούμε για την όμορφη αφήγηση! Περιμένουμε και το δεύτερο μέρος!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νομίζω πως αυτή η ανάρτησή σου δικαίως κατατάσσεται στις αγαπημένες μου! Γιατί;
    1. είναι γεμάτη χιούμορ, αλλά και συγκινητικές στιγμές, νοσταλγία και πολλή αγάπη
    2. είμαι κι εγώ από την Ήπειρο, την οποία συνδέω πάντα στο μυαλό μου με τον πατερούλη μου, που τον λατρεύω και του έχω μεγάλη αδυναμία!
    3. οι φωτογραφίες σου είναι για άλλη μια φορά υπέροχες!

    Άντε, καιρό την περίμενα αυτή την ανάρτηση, αλλά σε δικαιολογώ γιατί ήταν χορταστική! Περιμένω εναγωνίως το part 2!
    Χρόνια πολλά στον μπαμπά σου και σε εσένα για χθες! :)
    Πολλά πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επανήλθες δριμύτερη! Φανταστική ανάρτηση! Θα είναι καταπληκτικό να την διαβάσει αργότερα η κόρη σου!
    kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραία ανάρτηση! Μπορεί να είμαστε και κοντοχωριανοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Welcome back Ασπασάκι!
    Άντε γιατί μας έλειψες πολύ. Αυτή η πρώτη, μεγάλη, τόσο χορταστική γεύση που μας έδωσες από τις διακοπές σας, φανερώνει ότι πραγματικά περάσατε πολύ όμορφα.
    Ξέρεις μερικές φορές η επιστροφή στα μέρη των προγόνων μας που είναι γεμάτα από παιδικές αναμνήσεις μας δημιουργεί τέτοια ηρεμία και πληρότητα που δεν έχουμε ανάγκη από τίποτα άλλο για να νιώσουμε ότι κάνουμε κάτι.
    Δεν πειράζει λοιπόν που χάθηκες. Άξιζε! Και αφού γλύτωσες και το amber alert όλα καλά.
    Ανυπομονώ για το part 2 ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και μένα η μητέρα μου Σουλιώτισσα στο όνομα αλλά όχι στην περιοχή! Φύγανε απο εκεί οι προ-προπαππούδες!
    Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Αναμένω και συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ασπασία,

    Εξαιρετικό τόσο το κείμενο όσο και οι φωτογραφίες....ανέσυρε παιδικές μας μνήμες...
    Αυτή είναι η πραγματκή μας Ελλάδα...

    Μπάμπης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Επιτέλους γύρισες! Και φυσικά κάνει μπαμ απο μακριά οτι πέρασες υπέροχα, αντε και του χρονου καλά να 'μαστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χρόνια πολλά Χριστός ανέστη....δεν μπορώ να πω κουβέντα για την περιγραφή....με κατέπληξες για ακόμα μια φορά....με το συγγραφικό σου ταλέντο....με απορρόφησε τόσο πολύ η ανάγλυφη διηγησή σου μα και οι πανεμορφες φωτογραφίες σας στη φύση...στο χωριό της μαμάς σου... που...πήγε η ώρα 2:10 τα μεσάνυχτα χωρίς να το καταλάβω?
    .....να είσαι πάντα καλά και να περνάτε τέλεια...φυσικά περιμένω και τη συνέχεια...
    φιλάκια πολλά σε όλους σας!!!
    Ευαγγελία Παντή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Υπέροχες αναμνήσεις, μορφή μεγάλη το άλογο και να πεις στη Σουλιώτισσα μαμά σου ότι δημιούργησε παιδί με συγγραφικό ταλέντο. Αυτό παιδί μου δεν είναι blog. Η ελληνική γλώσσα τόμος Α είναι :) Welcome back στο τσιμεντο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χρόνια πολλά για το Πάσχα και την γιορτή της μητέρας!! Τι όμορφο μέρος!! Τι ωραίες φωτογραφίες!! Τι ωραία που τα γράφεις!! Τι καλά που κατάφερες να ξεφύγεις τόσες μέρες και να ξεκουραστείς!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Χριστός Ανέστη. Μας ελειψες πολυ. Μα ηταν ανάγκη με το που ηρθες ναπλαντάξουμε στο κλάμα;. Οσο και να κρατηθηκα στο κουδούνι στο δέντρο δεν αντεξα.
    Φιλάκια πολλά και να θυμάσαι πάντα τόσο γλυκά τους δικούς σου ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χρόνια πολλά ξαδερφούλα,περίμενα πως θα έγραφες για το πάσχα στο χωριό,
    και ανυπομονούσα να πάρω μυρωδιά απο πατρίδα...και ειδικότερα
    φετος που εμεινα Αθήνα και έπειξα ...
    Με συγκίνησες για πολλούς λόγους.
    Οι φωτογραφιες όσο ζωντανές και αν ήταν δεν
    παύουν να υπενθυμίζουν την έλλειψη "των ανθρώπων"(αυτών που έχουν φύγει) στο τοπίο....
    τι να πώ μάλλον η συγκίνηση υπερτέρησε ....
    και του χρόνου, να είμαστε όλοι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλώς ήρθες Ασπασία μου!
    Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες και τα συναισθήματά σου ακόμα πιο έντονα!
    Περιμένουμε και την συνέχεια.. Να είστε καλά να περνάτε πάντα τέλεια φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Welcome back!
    Μα τι ωραίο οδοιπορικό! Διάβαζα και έλεγα ότι από στιγμή σε στιγμή θα μου 'ρθουν οι μυρωδιές της φύσης και του χωριού!
    Συγχαρητήρια για όλη την ταβανοθεραπεία που έκανες αλλά και για τη δίαιτα διακοπών την οποία υιοθέτησες!
    Χρόνια πολλά στον μπαμπά σου για τα γενέθλιά του αλλά και σε σένα και στην υπέροχη μανούλα σου για την Κυριακή!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Όπως το είπες. Amber Alert!!! Έτοιμη ήμουν. Εν τω μεταξύ κανείς δεν μου απάντησε πίσω, κάτι σαν όλοι να ήξεραν και μόνο εγώ το αγνοούσα!!! Μάλλον κάποιο e-mail, το΄χασα:))
    Καλώς ήρθες Ασπασία, μας έλειψες εξίσου...αλλά μας αποζημίωσες με την σημερινή ανάρτηση που μόνο με της Δήμητρας...θα μπορούσα να συγκρίνω σε μέγεθος:)) Εντάξει αστειεύομαι:) Ήταν τόσο παραστατικές οι περιγραφές σου που ήταν σαν να είμαι μαζί σου. Χαίρομαι που ξεκουράστηκες (άντε να δουλέψουμε λίγο). Ο συνειρμός σου με τις αλληλουχίες μαμά-κόρη, τον λάτρεψα!!! Εύστοχος και με χιούμορ! Οι φωτογραφίες σου just perfect, πραγματικά σε ζηλεύω για αυτή σου την απόδραση, ειδικά το σημείο με τις αθλοπαιδίες όπως ταβανοθεραπεία και κουλουπού! Επιφυλάσσομαι όμως, δεν μπορεί θα σας την κάνω και εγώ... Πολλά, πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Mας έκοψες στο καλύτερο!!! Πραγματικά ταξίδεψα....Περιμένω την συνέχεια!!!
    Χρόνια Πολλά για το Πάσχα για τον μπαμπά σου και για την γιορτή της Μητέρας!!!
    Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τέλεια ανάρτηση... είσαι εσύ!!! Αναλυτική, γεμάτη όμορφες φωτογραφίες, με ιστορικό περιεχόμενη και γνώση και φυσικά με μια φατσούλα που μεγάλωσε τόσο πολύ!!! Εύχομαι το παιδί σου αύριο να εκτιμήσει όλες αυτές τις πολύτιμες για την οικογένειά σου πλκηροφορίες!!! Σε φιλώ και φυσικά χρόνια πολλά γλυκιά μανούλι... έ, μανούλα ήθελα να πω,χιχι! Callie by Anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γεια σου ταβανοηλιονεφελοαστροθεραπευμένη φεναδίτσα μου!!! Ήμουν και εγώ ετοιμη όχι για Νικολούλη, αλλά για Nasa να σε ψάξω στ'αστέρια!!!!
    Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο θείο ή τον παππού της μαμάς σου που χάρη σ'αυτόν είσαι τώρα το αυτοκολλητάκι μας!!!!
    Χρόνια πολλά στον πατερούλη σου για τα γενέθλιά του, στη μανούλα σου και σε σένα για τη γιορτή της μητέρας!!!! Να είστε όλοι μαζί αγαπημένοι για άπειρα ακόμα χρόνια!!!!!
    Παρόλο που μας κοροιδεύει η κυρία Σινα παραπάνω, ότι γράφουμε μεγάλες αναρτήσεις (θα σε κανονίσω Σίνα-ξέρεις εσύ), σε απόλαυσα Ασπασάκι. Ειλικρινά. Τα είχε όλα η ανάρτησή σου. Χιούμορ, ευχές, βουκολικά τοπία, ξενάγηση, συγκίνηση, Δάειρα, αναμνήσεις. Περιμένουμε πως και πως το volume 2!!!!
    Ένα μεγάλο μπράβο στη Σουλιώτισσα γιαγιά Χριστίνα που κατάφερε όλα αυτά στη ζωή της με οδηγό το πάθος της για μάθηση. Το πάθος αυτό που έχεις κληρονομήσει και εσύ!!!
    Μάκια σου γλυκά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μοναδική και αξεπέραστη Ασπασία μου, με συγκίνησες με όσα γράφεις. Χαίρομαι που κράτησες τόσες όμορφες εικόνες και τόσο εξαιρετικές στιγμές από τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Πάντα να θυμάσαι τη μητέρα μου και γιαγιά σου που τόσο σε λάτρευε και τον πατέρα μου και παππού σου που τόσο νοιάζονταν για σένα.
    Μου έδωσες αφορμή, λατρεμένη μου Ασπασία, να ξετυλιχτεί μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία όλη η ζωή μου που έζησα σε αυτόν τον άγονο αλλά μοναδικό για μένα τόπο. Πρόβαλαν μπροστά μου οι οικογενειακές στιγμές στο πατρικό μου σπίτι, η σύμπνοια και η εργατικότητα που χαρακτήριζε όλα τα μέλη της οικογένειάς μας μα πάνω από όλα οι θεσπέσιες μορφές των γονιών μου που αγωνίζονταν από το πρωί ως το βράδυ, για να μας μεγαλώσουν μέσα σε εκείνα τα πέτρινα χρόνια.Μη ξεχνάς, Ασπασία μου, ότι γεννηθήκαμε στα δύσκολα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου. Γίναμε πρόσφυγες για ένα διάστημα στον τόπο μας.
    Ευγνωμονώ τους γονείς μου, γιατί υπήρξαν μεγάλοι παιδαγωγοί. Μας διαμόρφωσαν σε ακέραιους χαρακτήρες. Μας έμαθαν να αγαπάμε τη δουλειά και τους ανθρώπους, να αγωνιζόμαστε για το δίκιο, να βλέπουμε τη ζωή με αισιοδοξία και να αγαπάμε τη φύση. Θα ήμασταν αγνώμονες, αν δε σεβόμαστε τη φύση που στην αγκαλιά της μεγαλώσαμε. Εκείνη μας χάρισε πλουσιοπάροχα όλα της τα κάλλη και μας χαλύβδωσε την αγάπη μας για τη ζωή, όταν παλεύαμε με τα στοιχεία της κυρίως σε εκείνους τους δύσκολους χειμώνες με τα λίγα μέσα που διαθέταμε.
    Ο ανοιχτός ορίζοντας, οι πλούσιες μυρωδιές των λουλουδιών, το κελάηδημα των πουλιών και κυρίως των αηδονιών του Μάη στις ρεματιές , το κελάρυσμα του νερού στο ρυάκι έχουν βάλει έντονα τη σφραγίδα στην ψυχή μου και μου διαμόρφωσαν έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο που ξέρει τι θέλει και που πάει.
    Σου συνιστώ, Ασπασία μου, να επιδιώκεις να φέρεις το παιδί σου όσο μπορείς περισσότερο κοντά στη φύση, που τόσο λείπει από τις σύγχρονες τσιμεντουπόλεις, να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο την ομορφιά της. Να μυρίσει το πλούσιο άρωμά της, να ζήσει το πέταμα της πεταλούδας και της μέλισσας από λουλούδι σε λουλούδι, να αφουγκραστεί το κελάρυσμα του νερού στο ρυάκι, το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων. Εξάλλου το βλέπεις πόσο ευτυχισμένη νιώθει, η χαριτωμένη μας Δάειρα, όταν βρίσκεται κοντά της. Το δείχνει το απέραντο χαμόγελό της και οι γρήγορες κινήσεις της, προσπαθώντας να ζήσει με όλες της τις αισθήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο την πανδαισία τής φύσης.
    Θέλω ακόμα μια φορά, Ασπασία μου, να σε συγχαρώ για το συγγραφικό σου ταλέντο και να σου πω να κλείσεις μέσα στην ψυχή σου σαν παρακαταθήκη από τις ρίζες σου όλες αυτές τις ευχάριστες ειδυλλιακές εικόνες που έχεις ζήσει κοντά στον παππού σου και τη γιαγιά σου στο ορεινό χωριό μου και, όταν οι μπόρες της ζωής προσπαθούν να κάνουν ζοφερό το τοπίο, να τις επαναφέρεις στη μνήμη σου και να δίνεις ευχάριστη νότα στη ζωή σου.
    Με άπειρη αγάπη
    Η μαμά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αν είναι να εξαφανίζεσαι από το μπλογκόσφαιρα και να επανέρχεσαι τόσο ανανεωμένη, ευδιάθετη και γεμάτη ενέργεια χαλάλι σου! Θα το υποστούμε, με την προυπόθεση να μας μεταφέρεις στο γυρισμό όλα όσα είδες και έζησες και τα περιγράφεις (αδιαμφισβήτητα) μοναδικά! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μοναδική ανάρτηση!! Τα είχε όλα....και περιμένουμε τη συνέχεια με αγωνία!!
    Το σχόλιο της μαμάς σου με συγκίνησε τόσο πολύ....
    Εύχομαι να σας τα φέρνει έτσι η ζωή που να μπορείτε να βρίσκεστε συχνά στους τόπους των παιδικών σας χρόνων...
    Πολλά φιλιά... -Αννιώ-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αρχικα σου ειχα μουτρωσει και ελεγα να σου γραψω μετα από 9 μερες, τοσες δηλαδη οσες εξαφανιστηκες! αλλα δεν κρατηθηκα τελικα! αγαπες βλεπεις...
    τελεια περασες κακουργα και δεν με πηρες μαζι σου! δεν πειραζει! χορτασα φυση και ομορφιες απο τις υπεροχες φωτο σου, θαυμασα την πανεμορφη ζουζουνα σου, μονο την φατσα σου δεν ειδα παλι! ολο κρυβεσαι.... ευτυχως που σε ξερω γιατι διαφορετικα θα νομιζα οτι εισαι καμια μεγαλη που κρυβεται για να μην φανουν τα χρονακια της και οχι amber alert αλλα silver alert θα ενεργοποιούσα για την εξαφανιση σου!

    περιμενω εναγωνιως την συνεχεια, θα την τυπωσω να την διαβαζω με την ησυχια μου γιατι τοσο μεγαλη αναρτηση και ταλιμπανουλα απλα δεν κοντρολαρονται!

    σμουτς ομορφουλικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μοναδική ανάρτηση... Μου αρέσει πολύ η διακριτή διαγραφή στις λέξεις και το χιούμορ σου... Μοναδική και η ευχή της μαμάς σου, είναι θαυμαστό το πόσα μπορείς και θυμάσαι...! Περιμένουμε τη συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Aσπασια μου!!!Χρονια πολλα ,Αληθως Ανεστη!!!καλα εκανες και ξεκουραστηκες στις διακοπες σου!!!εγω σε φανταζομουν για πιο ηρεμο κοριτσακι ,χαχα αλλα χαιρομααυτα τα παιδια που ζουν στην φυση και κανουν όλα αυτά που ένα παιδι της πολης δεν εχει την δυνατοτητα.τετοιες εξερευνησεις εκανα κι εγω στο εξοχικο από μικρη,και ακομα μου αρεσει να χανομαι στο δασος!!για την μαμα τι να πω;Αξια γυναικα!!!
    οι φωτογραφιες σου καταπληκτικες ,ειδικα μαζι με τις περιγραφες!!φιλακια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ασπασία μου ήρθα να το ξεκινήσω απο την αρχή, τι υπέροχη ανάρτηση, τι καταπληκτικό μέρος και πόσο συγκινητικά αυτά τα γκρεμίδια.
    Το κοριτσάκι σου είναι θησαυρός! Μια κουκλίτσα! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts