Emotions/thoughts: Γράμμα από τη μαμά μου...

Η μαμά μου, κατά καιρούς μου έχει στείλει διάφορα ηλεκτρονικά γράμματα. Ηλεκτρονικά γράμματα/ μηνύματα που με έχουν κάνει να τη γνωρίσω περισσότερο, όσο και αν αυτό διαβάζεται ακούγεται ενδεχομένως περίεργο. Γράμματα και μηνύματα που με έχουν κάνει να μπω βαθύτερα
στον συναισθηματικό της κόσμο και ας είναι μαμά μου τα τελευταία σαράντα παρά κάτι τριάντα και βάλε (Ασπασία, κρύβε λόγια), χρόνια της ύπαρξής μου. Κατά μία έννοια αυτό έχει και μία λογική, αφού ο τρόπος που γράφεις διαφέρει από τον τρόπο που εκφράζεσαι προφορικά. Στον γραπτό λόγο υπάρχει και μία ελευθερία συναισθηματικής έκφρασης-λυρισμού αφού μπορεί να "εμφανιστεί" αβίαστα ο ψυχισμός σου, κάτι που δε συμβαίνει στον προφορικό λόγο συχνά (εκτός φυσικά από προϋποθέσεις). Τι θέλω να πω; Όταν γράφεις (και δεν εννοώ κουκουρούκου πράγματα), "ξεγυμνώνεται το 'είναι' σου", είτε άθελά σου είτε εν γνώσει σου. Μιλάει η ψυχή σου. Και όταν μιλάει η ψυχή, μιλάει αληθινά.

Η μαμά μου λοιπόν, από όταν έμαθε να χρησιμοποιεί υπολογιστή (τα τελευταία 10 χρόνια δηλαδή), μου έχει στείλει αρκετά e-mails, από όταν έγινα μαμά μου έχει στείλει πάρα πολλά e-mails (με αφορμή διάφορες φωτογραφίες που της έστελνα με την εγγονή της), ενώ από όταν ανακάλυψε της αποκάλυψα το blog μου, μου έχει αφήσει αρκετά σχόλια σε αναρτήσεις μου (συνήθως σε όσες πραγματεύονται προσωπικά βιώματα/ ευτυχισμένες στιγμές με τη Δάειρα ή σε όσες αφορούν σε σκέψεις/ συναισθήματα που κατά καιρούς καταθέτω εδώ μέσα).

Πολλά από τα γράμματα/ μηνύματά της με έχουν συγκινήσει. Εκφράζουν μία απέραντη αγάπη που τη γνωρίζω ήδη -δε μου είναι άγνωστη- απλά διαβάζοντάς τα την αισθάνομαι πολύ πιο έντονα. Και όταν
 η φυσική της απουσία είναι έντονη

(μένουμε χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη), τότε η ανάγνωση αυτών των γεμάτων συναίσθημα μηνυμάτων, υποκαθιστά κατά κάποιον τρόπο αυτή τη μητρική αγάπη που θα ένιωθα αν την είχα δίπλα μου. 

Το τελευταίο μήνυμά της όμως με συγκίνησε πολύ! Μου το άφησε κάτω από την τελευταία μου ανάρτηση που έγραψα με αφορμή ένα νοητικό ταξίδι που έκανα στα παιδικά μου καλοκαίρια στο χωριό της αλλά και ταυτόχρονα ένα πραγματικό ταξίδι που κάναμε μαζί το Πάσχα σε εκείνα τα μέρη των παιδικών της χρόνων και των παιδικών μου καλοκαιριών.

Αυτό το μήνυμα, παραλίγο να με κάνει να εγκαταλείψω επαγγελματική συνάντηση στη μέση. Βρισκόμουν σε επαγγελματική συνάντηση, είχα ξεχάσει τον ήχο του κινητού ανοικτό (συνήθως τον κλείνω σε τέτοιες περιπτώσεις), όταν άκουσα το χαρακτηριστικό "μπιπ" του κινητού να μου "λέει": pst, you got mail! Το άνοιξα διακριτικά και είδα ότι ήταν mail που με ενημέρωνε για το μήνυμα που μου είχε αφήσει ένας 'Ανώνυμος' στο blog μου. Αρχίζοντας να το διαβάζω κατάλαβα ότι προέρχεται από τη μαμά μου και όσο κατέβαινα τις ηλεκτρονικές αράδες, τόσο αισθάνθηκα να βουρκώνω. Το μήνυμα το εγκατέλειψα στη μέση και έκλεισα το κινητό πριν με πάρουν για τα καλά τα ζουμιά μπροστά σε άλλα 7 άτομα εν ώρα εργασίας.

Το μήνυμα, έγραφε τα εξής:

"Μοναδική και αξεπέραστη Ασπασία μου, με συγκίνησες με όσα γράφεις. Χαίρομαι που κράτησες τόσες όμορφες εικόνες και τόσο εξαιρετικές στιγμές από τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Πάντα να θυμάσαι τη μητέρα μου και γιαγιά σου που τόσο σε λάτρευε και τον πατέρα μου και παππού σου που τόσο νοιάζονταν για σένα.

Μου έδωσες αφορμή, λατρεμένη μου Ασπασία, να ξετυλιχτεί μπροστά μου σαν κινηματογραφική ταινία όλη η ζωή μου που έζησα σε αυτόν τον άγονο αλλά μοναδικό για μένα τόπο. Πρόβαλαν μπροστά μου οι οικογενειακές στιγμές στο πατρικό μου σπίτι, η σύμπνοια και η εργατικότητα που χαρακτήριζε όλα τα μέλη της οικογένειάς μας μα πάνω από όλα οι θεσπέσιες μορφές των γονιών μου που αγωνίζονταν από το πρωί ως το βράδυ, για να μας μεγαλώσουν μέσα σε εκείνα τα πέτρινα χρόνια. Μη ξεχνάς, Ασπασία μου, ότι γεννηθήκαμε στα δύσκολα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου. Γίναμε πρόσφυγες για ένα διάστημα στον τόπο μας.

Ευγνωμονώ τους γονείς μου, γιατί υπήρξαν μεγάλοι παιδαγωγοί. Μας διαμόρφωσαν σε ακέραιους χαρακτήρες. Μας έμαθαν να αγαπάμε τη δουλειά και τους ανθρώπους, να αγωνιζόμαστε για το δίκιο, να βλέπουμε τη ζωή με αισιοδοξία και να αγαπάμε τη φύση. Θα ήμασταν αγνώμονες, αν δε σεβόμαστε τη φύση που στην αγκαλιά της μεγαλώσαμε. Εκείνη μας χάρισε πλουσιοπάροχα όλα της τα κάλλη και μας χαλύβδωσε την αγάπη μας για τη ζωή, όταν παλεύαμε με τα στοιχεία της κυρίως σε εκείνους τους δύσκολους χειμώνες με τα λίγα μέσα που διαθέταμε.

Ο ανοιχτός ορίζοντας, οι πλούσιες μυρωδιές των λουλουδιών, το κελάηδημα των πουλιών και κυρίως των αηδονιών του Μάη στις ρεματιές , το κελάρυσμα του νερού στο ρυάκι έχουν βάλει έντονα τη σφραγίδα στην ψυχή μου και μου διαμόρφωσαν έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο που ξέρει τι θέλει και που πάει.

Σου συνιστώ, Ασπασία μου, να επιδιώκεις να φέρεις το παιδί σου όσο μπορείς περισσότερο κοντά στη φύση, που τόσο λείπει από τις σύγχρονες τσιμεντουπόλεις, να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο την ομορφιά της. Να μυρίσει το πλούσιο άρωμά της, να ζήσει το πέταμα της πεταλούδας και της μέλισσας από λουλούδι σε λουλούδι, να αφουγκραστεί το κελάρυσμα του νερού στο ρυάκι, το κελάηδημα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων. Εξάλλου το βλέπεις πόσο ευτυχισμένη νιώθει, η χαριτωμένη μας Δάειρα, όταν βρίσκεται κοντά της. Το δείχνει το απέραντο χαμόγελό της και οι γρήγορες κινήσεις της, προσπαθώντας να ζήσει με όλες της τις αισθήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο την πανδαισία τής φύσης.

Θέλω ακόμα μια φορά, Ασπασία μου, να σε συγχαρώ για το συγγραφικό σου ταλέντο και να σου πω να κλείσεις μέσα στην ψυχή σου σαν παρακαταθήκη από τις ρίζες σου όλες αυτές τις ευχάριστες ειδυλλιακές εικόνες που έχεις ζήσει κοντά στον παππού σου και τη γιαγιά σου στο ορεινό χωριό μου και, όταν οι μπόρες της ζωής προσπαθούν να κάνουν ζοφερό το τοπίο, να τις επαναφέρεις στη μνήμη σου και να δίνεις ευχάριστη νότα στη ζωή σου.

Με άπειρη αγάπη

Η μαμά σου"

Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ

Μαμά μου, να είσαι σίγουρη ότι όλα αυτά τα γράμματα λόγια σου, θα τα φυλλάξω ως πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια. Θα είναι άφθαρτα με το πέρασμα του χρόνου, καθώς θα τα έχω για πάντα στο μυαλό μου και στην ψυχή μου...εκτός και αν με χτυπήσει κανένα Alsheimer στα γεράματα.

Αν και το ξέρεις, στο έχω πει άπειρες φορές, σ'αγαπώ πολύ!

Ασπασία

Πηγή 1ης φωτογραφίας