Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Καλοκαίρι

Όσοι με διαβάζετε καιρό, θα έχετε αντιληφθεί ότι το καλοκαίρι δε θέλω δε με θέλει το blogging. Αποσυντονίζομαι, το μυαλό μου ταξιδεύει και δεν μπορώ να βάλω κεφάλι κάτω και να γράψω. Ταξιδεύω σε νησιά, σε παραλίες, σε δροσερά ποταμάκια (ξέρω τι λέω), σε άσπρη άμμο, αντηλιακά με άρωμα καρύδα και aloe vera και ό,τι άλλη εξωτική μυρωδιά υπάρχει. Και στο γραφείο, μετά βίας συγκεντρώνομαι να δουλέψω. Είμαι παιδί του καλοκαιριού και ας γεννήθηκα χειμώνα. Ενίοτε τα θέλω τα χιονάκια μου και το τσουχτερό το κρύο, αλλά χωρίς θάλασσα δε ζω. Απλά δε ζω.

Δε ξέρω αν αυτή θα είναι η τελευταία ανάρτηση πριν σας ευχηθώ καλό καλοκαίρι για φέτος, θέλω όμως να πιστεύω ότι δε θα είναι και ότι θα ακολουθήσουν και άλλες 1, 2, 3. Τουλάχιστον υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω, αλλά δεν υπόσχομαι ότι θα τα καταφέρω. Αν όμως σας αφήσω, θέλω τουλάχιστον να σας αφήσω με το χαμόγελο στα χείλη, για αυτό διάλεξα για εσάς, τι άλλο; Έναν δεκάλογο :)

Daeira hits again...και με διασκεδάζει αφάνταστα. Ελπίζω και εσάς που με διαβάζετε...

(Oι προσωπικοί μου φίλοι στο FB θα έχετε διαβάσει σχεδόν τις μισές από τις παρακάτω στιχομυθίες αφού τις έχω ανεβάσει ως ανεξάρτητα posts στο προσωπικό μου προφίλ).

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 4 χρονών και 10 μηνών έως 4 χρονών και 11 μηνών]

#1

Κάποια περίοδο που είχα τη μαμά μου εδώ (άρα βοήθεια) βρήκα την ευκαιρία να πάρουμε τους γιατρούς με τη σειρά για επισκέψεις/εξετάσεις ρουτίνας. Αφού λοιπόν πήγαμε σε παιδίατρο, παιδοΩΡΛ, παιδοδοντίατρο...

Δάειρα: Μαμά, σε ποιον άλλον γιατρό θα πάμε;

Εγώ: Σε κανέναν άλλον. Τελειώσαμε!

Δάειρα: Δεν πήγαμε στο γιατρό του σώματος.

Εγώ: Δεν υπάρχει τέτοιος γιατρός, Δάειρα.

Δάειρα: Υπάρχει!

Εγώ: Ε, αφού λες ότι υπάρχει, πως τον λένε;

Δάειρα: Ξέρω εγώ;;; Σωμογιατρός;;; (...και συνεχίζει...) Μάλλον δεν τον λένε έτσι, γιατί αυτό σημαίνει ότι είναι σομόν. Θα μου πεις πως τον λένε μαμά;

Μισό, να googl-άρω.

#2

Βραδινός διάλογος...

Εγώ: Δάειρα, που είναι ο μπαμπάς;

Δάειρα: (Ψιθυριστά για να μην την ακούσει ο μπαμπάς...και καλά...) Πήγε πάλι στο μπαλκόνι να καπνίσει. Θα του πω ότι το κάπνισμα κάνει κακό. Θα του πω να το σταματήσει. Το τσιγάρο κάνει κακό στα πνευμόνια, αλλά και στο σωλήνα που κατεβαίνει από το λαιμό στο στομάχι. Και αν καταστραφούν τα πνευμόνια και ο σωλήνας που κατεβαίνει στο στομάχι, τότε δε θα μπορεί ο αέρας να μπει στο σώμα. Και αν δεν μπει ο αέρας μέσα, τότε πώς θα σπρώξει το αίμα; Ο αέρας σπρώχνει το αίμα και το βοηθάει να κυκλοφορήσει μέσα στο σώμα μας. Και αν δεν κυκλοφορήσει το αίμα, τότε το σώμα δε λειτουργεί και πεθαίνουμε.

Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή, την κοιτάζω σαν χάνος με το στόμα ανοικτό και τα μάτια γουρλωμένα...

Εγώ: Δάειρα!!!!!!!!!!!!!! Ποιος σου τα έμαθε ΑΥΤΑ;;;;;;;;;!!!!!!!!

Δάειρα: Άντε πάλι τα ίδια!!!!! Σου το έχω πει ότι από το μυαλό μου τα σκέφτομαι.

#ασχολιαστο #shedrivesmecrazy

#3

Το βράδυ μόλις είχα επιστρέψει από την εκδρομή στο βουνό (έγραψα εδώ για αυτήν την εμπειρία) και αφού είχαν να με δουν ένα 24ωρο, μόλις με βλέπουν τρέχουν αμφότερες στην αγκαλιά μου (σημ. έφυγα 5:20 το πρωί και επέστρεψα κατά τις 22:30). Ακολουθεί διάλογος...

Εγώ: Πώς τα περάσατε σήμερα με τον μπαμπά;

Δάειρα: Πολύ καλά!!! Μόνο που η Μελίβοια έκανε εμετό. Εσύ μαμά; Πώς τα πέρασες;

Εγώ: Πολύ καλά! Aλλά μου λείψατε.

Και ενώ ρωτάω τον μπαμπά τι συνέβη με τη Μελίβοια, βγάζω παπούτσια/κάλτσες και παρατηρεί μία μικρή πληγή κοντά στον αστράγαλο που μου προκάλεσε το ορειβατικό μποτάκι...

Δάειρα: Μαμά, τι έπαθες εκεί;

Εγώ: Τραυματίστηκα λίγο.

Δάειρα: Μα σου βγάζει αίμα (σημ. η Δάειρα αν δει λίγο αίμα, νομίζει ότι πεθαίνεις)

Εγώ: Λίγο είναι. Μην ανησυχείς. Θα γίνω καλά.

Χολοσκασμένη...φυσάει και ξεφυσάει...

Δάειρα: Ουφ!!! Σε αυτό το σπίτι, εσύ και η Μελίβοια έχετε πρόβλημα και εγώ και ο μπαμπάς έχουμε α-πρόβλημα.

Εγώ: Απρόβλημα; Τι είναι αυτό;

Δάειρα: Αυτό σημαίνει ότι εσύ και η Μελίβοια έχετε πρόβλημα (εσύ με το αίμα και αυτή με τον εμετό) και εγώ και ο μπαμπάς δεν έχουμε δικό μας πρόβλημα. Βασικά εσύ και η Μελίβοια ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ. Αυτό σημαίνει το 'απρόβλημα'.

#shedrivesmecrazy. Τέλος.

#4

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, χθεσινός διάλογος με τη 2χρονη αδερφή της, αφού φόρεσαν μόνες τους τις πριγκιπικές φορεσιές τους και τις κορώνες στα μαλλιά και περιφέρονταν μέσα στο σπίτι:

Δάειρα: Μελίβοια, θέλεις να παίξουμε να είμαι εγώ η Βασίλισσα Πεντάμορφη και εσύ να είσαι η Πριγκίπισσα Μελίβοια;

Μελίβοια: Ναι!

Προπάντων αξιοκρατία και ισότης. Και ιεραρχία στο παλάτι μας! 

#5

Παίρνει το μπολάκι με το παγωτό και κατευθύνεται στο τραπεζάκι του σαλονιού...

Δάειρα: Μαμά; Μου βάζεις σε παρακαλώ κινούμενα σχέδια όσο τρώω το παγωτό μου;

Εγώ:  Όχι Δάειρα! Πρώτον δεν είναι ώρα για κινούμενα σχέδια και δεύτερον ΔΕΝ τρώμε στο σαλόνι. Τρώμε στην κουζίνα. Πόσες φορές θα σου το πω;

Δάειρα: Και τι θα κάνω στην κουζίνα όσο τρώω το παγωτό μου;

Εγώ: Τίποτα δε θα κάνεις! Απλά θα τρως.

Δάειρα: Μα ρε μαμά! Τα παγωτά και τα γλυκά τα απολαμβάνουμε διασκεδάζοντας! Όχι χαζεύοντας!

Είναι σοφό αυτό το παιδί. Ξέρει να ζει τη ζωή. Τέλος!

#6

Βλέπει το θείο της να φοράει ορειβατικό πέδιλο.

Δάειρα: Γιατί φοράς τέτοιο παπούτσι;

Θείος: Τι να φοράω;

Δάειρα: Να φοράς ένα πιο ανδριτσωτό (=ανδρικό) παπούτσι.

Προφανώς, αφού τα πέδιλα του θείου της, της θύμισαν τα δικά της (Teva) πέδιλα. Σου λέει, αυτά είναι παιδικά. Δεν είναι ανδρικά.

#7

Έρχεται τις προάλλες το πρωί με διάθεση να με βοηθήσει να συμμαζέψουμε το σπίτι. Αφού λοιπόν κάνει το καλό (και δε το ρίχνει στο γυαλό) μου λέει...

Δάειρα: Μαμά, να σου πω κάτι που θα σε συγκινήσει πολύ;

Εγώ: Για πες...

Δάειρα: Εκτός από μαμά μου είσαι και φίλη μου και τους φίλους μας πρέπει να τους βοηθάμε. Για αυτό και εγώ σε βοηθάω...

Η αλήθεια είναι ότι με συγκίνησε το ατιμούτσικο...(υπάρχει και συνέχεια...)

Το βράδυ είχε πάει στο νησί της χαζομάρας (έκανε επικίνδυνες ταρζανιές - είχε κάνει την πλάτη του καναπέ δοκό ισορροπίας, πηδούσε από την πολυθρόνα στο τραπέζι του σαλονιού και πέρα δώθε κλπ κλπ). Δεν άκουγε με τίποτα. Προκειμένου να μην της βάλω τις φωνές, το έριξα στο φιλότιμο...

Εγώ: Δάειρα, σε παρακαλώ! Είπες το πρωί ότι είμαστε φίλες! Δεν ακούς τη φίλη σου;

Δάειρα: Δεν κάνω ό,τι μου λένε οι φίλες μου. Κάνω μόνο ό,τι μου λέει η μαμά μου.

Τι έκανα λέτε; Σωστά μαντέψατε! Αμέσως μεταμορφώθηκα σε μαμά :)

#8

Τον τελευταίο καιρό είναι πολύ ζωηρές! Πολύ όμως! Δεν ησυχάζουν πουθενά. Χοροπηδάνε στα έπιπλα, κυλιούνται στα πατώματα και γελάνε όλη την ώρα κακαριστά. Τις χαίρομαι πολύ. Ειλικρινά. Όμως ώρες-ώρες κάνουν πολύ επικίνδυνα πράγματα. Π.χ. η Δάειρα (5 ετών πάρα 2 μήνες) σηκώνει αγκαλιά τη Μελίβοια (2 ετών και κάτι) και πέφτουν μαζί στο πάτωμα ή την πετάει πάνω στο διπλό κρεβάτι ή της μαθαίνει πως να σκαρφαλώνει στην αλλαξιέρα και άλλα τέτοια όμορφα. Και γελάνε με την καρδιά τους και οι δυο. Χθες η Δάειρα έκανε το αλογάκι και η Μελίβοια στην πλάτη της πάνω, έκανε τον καουμπόι και κάποια στιγμή το άλογο αφήνιασε (επίτηδες εννοείται) και (δεν τις πρόλαβα και) έπεσε ο καουμπόι κάτω και χαχαχούχα και οι δυο. Έξαλλη εγώ, πάω για πολλοστή φορά να της πω (με διάθεση να την πιάσω στο φιλότιμο και πολύ συγκρατημένα νεύρα - ομολογώ) να μην μαθαίνει στην αδερφή της επικίνδυνα πράγματα...

Εγώ: Δάειρα! Σας παρακαλώ! Μπορείτε σας παρακαλώ να καθίσετε φρόνιμα;;; ΜΠΟΡΕΙΤΕ;;;;;;;;;;

Δάειρα: Ναι, μπορούμε!!! Φυσικά και μπορούμε!!! Αλλά γιατί να το κάνουμε; Επειδή μας το λες; Πρέπει να κάνουμε ΑΥΤΟ που μας ευχαριστεί και όχι Ό,ΤΙ μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να κάνουμε.

Είναι φιλοσοφημένο αυτό το παιδί. Τέλος. (Το είπαμε και στο #5)

#9

Ανεβαίνει στην πλάτη του καναπέ (για πολλοστή φορά, παρόλο που κάθε φορά της κάνω παρατήρηση. Δε θέλω να πιστέψω ότι απλά θέλει να μου σπάσει τα νεύρα. Θέλω να πιστέψω ότι θέλει απλά να δοκιμάσει τις δυνατότητές της...)

Εγώ: (νευριασμένη) Τι κάνεις εκεί; Τι είπαμε; Δεν είπαμε ότι αυτό που κάνεις είναι πολύ επικίνδυνο; Γιατί δεν ακούς;;;

Δάειρα: Κάνω εξάσκηση για να μη θυμώνεις.

Εγώ: Τι εννοείς;

Δάειρα: Σε εξασκώ να μη θυμώνεις που με βλέπεις. Θα κάνω 4 φορές ισορροπία πάνω στον καναπέ και αν δε φωνάξεις μέχρι να τελειώσω, θα σταματήσω και θα κατέβω κάτω.

No comment.

#10

Την επόμενη μέρα, ξανά μανά τα ίδια...

Εγώ: Δάειρα, ΚΑΤΕΒΑ ΚΑΤΩ!

Δάειρα: Όχι, δεν κατεβαίνω, μαμά.

Εγώ: ΚΑΤΕΒΑ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑ!!!

Δάειρα: Όχι, δεν κατεβαίνω. Να μου το πεις ευγενικά.

Εγώ: (Σε μία προσπάθεια να συγκρατήσω τα νεύρα μου ώστε να την πείσω) Δάειρα, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! Κατέβα κάτω.

Δάειρα: Μη νομίζεις ότι επειδή χρησιμοποιείς τη λέξη "παρακαλώ" ότι μιλάς ευγενικά τώρα...

No comment.

Και τώρα που ολοκληρώσατε την ανάρτηση, θα απορείτε τι σχέση έχει ο τίτλος με τον τελευταίο διάλογο, αφού συνήθως η τελευταία στιχομυθία είναι αυτή από την οποία αντλώ έμπνευση για τον τίτλο. Η απάντηση είναι: καμία σχέση. Απλά το μυαλό μου ταξιδεύει στο καλοκαίρι που έρχεται. Γιατί ναι μεν είμαστε τέλη Ιούνη, αλλά καλοκαίρι = διακοπές. Σας το είπα ότι μετά βίας συγκεντρώνομαι να γράψω. Τέλος.

Image via