16.6.16

Happy moments: Πήρα τα βουνά (Menalon Trail)


Πριν κάτι μέρες, πήρα τα βουνά. Κυριολεκτικά. Και σας συστήνω ανεπιφύλακτα με την πρώτη ευκαιρία να κάνετε το ίδιο. Ή μάλλον όχι. Να μην περιμένετε την πρώτη ευκαιρία. Να τη δημιουργήσετε μόνοι σας! Τι χρειάζεται; Καλή διάθεση, καλή φυσική κατάσταση, καλή παρέα και ο απαραίτητος εξοπλισμός: ένα backpack με ξηρά τροφή και 2 λίτρα νερό, ορειβατικά μποτάκια, αντιανεμικό, μπατόν ορειβασίας και κινητό/φωτογραφική μηχανή. Εμείς βέβαια είχαμε μαζί μας αντί για μπατόν ορειβασίας, μπατόν του σκι, αλλά μια χαρά την κάναμε τη δουλειά μας και ήμασταν και οι γραφικές της παρέας :)

Την ορεινή πεζοπορία (aka hiking) άρχισα να τη σκέφτομαι σοβαρά από όταν οι γονείς μου (πρώην καθηγητές, νυν συνταξιούχοι καθηγητές + πεζοπόροι + ερασιτέχνες farmers) αποφάσισαν πριν λίγα χρόνια να γραφτούν στον ορειβατικό σύλλογο της πόλης όπου διαμένουν. Έκτοτε συμμετέχουν κατά καιρούς σε μονοήμερες ή διήμερες ορεινές εξορμήσεις σε διάφορα μέρη ανά την Ελλάδα. Έχουν προμηθευτεί τον απαραίτητο εξοπλισμό και περπατούν με τις ώρες, ατελείωτα χιλιόμετρα, χειμώνα-καλοκαίρι, ακόμη και με χιόνια. Διηγούμενοι πόσο όμορφα τα περνούν και βλέποντας φωτογραφίες τους από βουνοκορφές και ραχούλες, μου κόλλησαν το "μικρόβιο" και ήθελα από καιρό να το δοκιμάσω και εγώ.

Έτσι λοιπόν πριν έναν μήνα άδραξα δημιούργησα την ευκαιρία μαζί με τη φίλη μου Αθηνά, και απολαύσαμε μια μαγευτική εμπειρία. Κάναμε 4ωρη πεζοπορία σε ένα από τα οκτώ τμήματα του πιστοποιημένου μονοπατιού Menalon Trail, στη λεγόμενη κίτρινη διαδρομή. Είναι αυτή που ενώνει την Ελάτη (Αρκαδίας) με τη Βυτίνα, μέσα από ένα ορεινό μονοπάτι μήκους ~9 km που εκτείνεται, κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, παράλληλα με τον ποταμό Μυλάοντα.



Ολόκληρο το μονοπάτι Menalon Trail (και οι 8 συνεκτικές μεταξύ τους διαδρομές) έχει χαραχτεί πάνω στις παραδοσιακές διαδρομές που ακολουθούσαν οι κτηνοτρόφοι της ορεινής Αρκαδίας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μεγάλο μέρος αυτής της διαδρομής προϋπήρχε από την αρχαιότητα. Πρόκειται για διάφορα μονοπάτια που ακολουθούσαν οι αρχαίοι Έλληνες για να μεταφέρουν προϊόντα αλλά και για να μετακινούνται μεταξύ των ορεινών οικισμών της ευρύτερης περιοχής. Το Menalon Trail έχει λάβει πιστοποιητικό επάρκειας ως ένα από τα μονοπάτια κορυφαίας ποιότητας (Leading Quality Trails – Best of Europe) και προτείνεται ως μια ενδιαφέρουσα και ασφαλής ορεινή περιπέτεια.

Ολόκληρη η διαδρομή χαρακτηρίζεται από πλούσια βλάστηση, παρθένα φύση και πλούσια ιστορία, αναπτύσσεται σε συνολικό μήκος 75 km και συνδέει 9 παραδοσιακούς γραφικούς οικισμούς της περιοχής με τουριστικό ενδιαφέρον. Ξεκινάει από Στεμνίτσα, συνεχίζει σε Δημητσάνα, Ζυγοβίστι, Ελάτη, Βυτίνα, Νυμφασία, Μαγούλιανα, Βαλτεσινίκο και καταλήγει στα πανέμορφα Λαγκάδια.


Επειδή λοιπόν θέλαμε αφενός μεν να πάρουμε τα βουνά, αφετέρου δε να μη χαθούμε και να μη μας φάνε οι λύκοι και τα αγριογούρουνα, πήγαμε με trekking group και συγκεκριμένα με τους Active Sundays που εκείνην την Κυριακή διοργάνωναν τη συγκεκριμένη περιπέτεια (btw, υπάρχουν διάφορα πρακτορεία που διοργανώνουν περιπέτειες στα βουνά και τα λαγκάδια με έμπειρους οδηγούς).

Ξεκινήσαμε στις 5:20 τα χαράματα από το σπίτι μας για να φτάσουμε στο meeting point, όπου μας περίμενε το πούλμαν, κατά τις 6:30 π.μ. Μετά από 3 ώρες δρόμο μαζί με στάση για καφέ, το πούλμαν μας άφησε σε ένα ίσιωμα έξω από την Ελάτη, στη θέση Παλαιοχώρι, στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, σε υψόμετρο ~1200 m. Ήταν νωρίς το πρωί και έκανε λίγη ψύχρα. 


Φορτώσαμε τα backpacks μας στην πλάτη, πήραμε τα μπατόν μας ανά χείρας, βγάλαμε τις selfie μας, μας μέτρησε ο οδηγός του γκρουπ για να μη μας ξεμείνει κανένας στο δρόμο και ξεκινήσαμε...



Ακολουθούσαμε τα καλά σημαδεμένα ίχνη της κίτρινης διαδρομής και είχαμε σταθερό ρυθμό. Όχι γρήγορα, αλλά ούτε και αργά. Έλατα, πλατάνια, κουμαριές, πουρνάρια και κέδροι συνέθεταν το σε-διάφορες-αποχρώσεις-του-πράσινου φυσικό μωσαϊκό, με λίγες πόες και λουλούδια του αγρού να δίνουν λίγες διαφορετικές πινελιές εδώ και εκεί.



Δεν ξέρω αν κατάφερα να αποτυπώσω τη μαγεία του φυσικού τοπίου στις φωτογραφίες - νομίζω πώς όχι - αλλά το σκηνικό ήταν απίθανο. Αυτό που αισθανόσουν με όλες σου τις αισθήσεις σε γωνία 360 μοιρών, δεν αποτυπώνεται εύκολα σε μία κάμερα και μάλιστα κινητού τηλεφώνου. Καθαρός αέρας του βουνού, πράσινο παντού, μία γαλήνη, μία ηρεμία που τη διατάρασσε μόνο το τιτίβισμα των πουλιών, τα τρεχούμενα νερά του ποταμού και ο ήχος που έκαναν τα ορειβατικά μποτάκια μας καθώς περπατούσαμε στο έδαφος.





Στην αρχαιότητα στο Μαίναλο υπήρχαν αρκούδες και άλλα άγρια θηρία. Τώρα υπάρχουν μόνο αγριογούρουνα, αλλά για καλή μας τύχη δε συναντήσαμε κανένα. Καλού κακού βέβαια είχα μαζί μου το Swiss Made Victorinox σουγιαδάκι μου (περσινό σουβενίρ από τη Ζυρίχη), μήπως χρειαστεί να παλέψω με κανένα από δαύτα, καθώς επίσης και μία πυξίδα (το τι γέλιο ρίξαμε με τα gadget-άκια μου, κοιλιακούς έκανα από το γέλιο).



Το συγκεκριμένο βουνό φημίζεται ως τόπος κατοικίας του θεού Πάνα, που έπαιζε τη φλογέρα του και χόρευαν οι Μαιναλίδες (ή Μαινάδες ή Βάκχαι), οι Δυάδες Νύμφες. Στην περιοχή του Μαινάλου ήταν θαμμένος σύμφωνα με τη Μυθολογία ο γιος της Νύμφης Καλλιστώς, ο Αρκάς, του οποίου τα οστά, σύμφωνα με το χρησμό της Πυθίας, μετέφεραν οι Μαντινείς και τα έθαψαν στην περιοχή τους. Αυτά για την μυθολογία ιστορία...




Περίπου στα μισά της διαδρομής, κάναμε στάση στο ποτάμι να χαλαρώσουμε λιγάκι και να πάρουμε το σνακ μας (ξηροί καρποί, αποξηραμένα φρούτα, μπάρες δημητριακών και μπανάνες).









Όλη η διαδρομή είναι συστηματικά σημασμένη με αρκετές πινακίδες, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς, εκτός και αν βγεις από το μονοπάτι.


Κάποια στιγμή περάσαμε κάτω από τον επαρχιακό δρόμο που ενώνει τη Βυτίνα με τη Δημητσάνα (δρασκελίσαμε το ποταμάκι και περάσαμε κάτω από μία μικρή γέφυρα) και βγήκαμε στον παλιό μουλαρόδρομο της Βυτίνας, ο οποίος κάποια στιγμή γίνεται αρκετά στενός και από κάτω γκρεμός. Νομίζω ότι αυτό ήταν το μοναδικό επικίνδυνο σημείο της διαδρομής (δε φαίνεται στις φωτογραφίες), οπότε για μικρά παιδιά δεν το συνιστώ. Κατά τα άλλα, η λοιπή διαδρομή είναι βατή. Όρεξη να έχεις να περπατάς.






Βγάλαμε και μία αναμνηστική ομαδική φωτογραφία...


...και μετά το ξύλινο γεφυράκι στο ρέμα Μπαρμπά...



...και αφού περάσαμε και από ένα πέτρινο γεφύρι και ξαποστάσαμε για λίγο στα πλατάνια...


...ανηφορίσαμε σε ωραίο λαξεμένο μονοπάτι που μας οδήγησε στη βρύση Αρτότση, έξω από τη Βυτίνα που ήταν και ο τελικός προορισμός μας. Ως γνήσια photoholic και blogger, τράβηξα αρκετές φωτογραφίες, αν και όχι όσες θα ήθελα, καθώς κάθε φορά που σταματούσα να τραβήξω λίγα πλάνα, διαπίστωνα ότι έμενα πίσω, όπως εδώ παραδείγματος χάριν :) 


Αυτό το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, που ήταν και γεμάτο σκίνους, ήταν και το πιο κουραστικό, καθώς είχε φτάσει ήδη μεσημέρι, σκιά δεν υπήρχε, ο ήλιος χτυπούσε κατακούτελα και η διαδρομή από εδώ και πέρα ήταν μία συνεχής ανάβαση. 


Τότε ήταν που με κατέκλυσαν οι διάφορες μυρωδιές της φύσης. Η μυρωδιά των σκίνων, του θυμαριού και της ρίγανης ήταν πολύ έντονες.



 Αφού διασχίσαμε ένα οροπέδιο με διάσπαρτες αγριοτριανταφυλλιές, τερματίσαμε τη διαδρομή.





Στο τέλος, φτάσαμε στη Βυτίνα, το κεφαλοχώρι της περιοχής και τελικό προορισμό μας, και καταλήξαμε στην κεντρική πλατείας της με την πετρόχτιστη εκκλησία του Αγ. Τρύφωνα, δημιούργημα ντόπιων μαστόρων με το φημισμένο τοπικό μαύρο μάρμαρο. Η Βυτίνα φημίζεται για τα γαλακτοκομικά της προϊόντα, όπως και το μέλι από κωνοφόρα και τα κρεατικά της. Φτάνοντας στο χωριό, ύστερα από 4 ώρες περίπου, έχεις γίνει άλλος άνθρωπος. Ο καθαρός αέρας του βουνού, τα τρεχούμενα νερά του Μυλάοντα και των παρακείμενων ρεμάτων του, η πυκνή βλάστηση, οι γκρεμισμένοι νερόμυλοι και τα γεφύρια (πέτρινα και ξύλινα) που συναντάς στη διαδρομή, το τιτίβισμα των πουλιών, οι ανοιξιάτικες ευωδιές και εικόνες του βουνού, ανέλαβαν την κάθαρση μυαλού και ψυχής. Πλήρης αναζωογόννηση!



Επισκεφτήκαμε λίγα αλλά καλά μαγαζιά με πληθώρα τοπικών παραδοσιακών προϊόντων (μέλι, γαλακτοκομικά, βότανα, χειροποίητα ζυμαρικά, ξύλινα διακοσμητικά, μπαχαρικά, γλυκά του κουταλιού, ξηροί καρποί, όσπρια τοπικής παραγωγής). Προσωπικά αγόρασα χειροποίητες χυλοπίτες και λαζάνια για τη Δάειρα και τη Μελίβοια που πολύ τους αρέσουν.




Στη φάση αυτή χρειαζόμασταν ένα απολαυστικό φαγητό με τοπικές λιχουδιές και χαλαρή κουβεντούλα. Επιλέξαμε το εστιατόριο Δειπνοσοφιστές του ξενοδοχείου Art Mainalon. Εξαιρετική κουζίνα, τοπικές γεύσεις, ζεστό περιβάλλον με ξύλο και πέτρα!



Κατά τις βόλτες μας στο χωριό, ανακάλυψα και τον ξενώνα "της κόρης μου". Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη.


Αφού βολτάραμε στους λίγους δρόμους του χωριού, αράξαμε για ένα δίωρο για καφέ και δροσερό παραδοσιακό γιαούρτι με γλυκό (του κουταλιού) περγαμόντο. Ακόμη έχω τη γεύση του στο στόμα. Αργά το απόγευμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής κάνοντας μία παράκαμψη στον κάμπο του Αρτεμισίου για να επισκεφτούμε έναν ιδιαίτερο ναό.



Η πιο περιέργη εκκλησία που έχω δει ποτέ μου. Ο Ναός της Αγίας Φωτεινής Μαντινείας βρίσκεται στην Κάψια Αρκαδίας, 12 χιλιόμετρα από την Τρίπολη, στον επαρχιακό δρόμο προς το χωριό Αρτεμίσιο, ακριβώς απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μαντινείας (βλ. χάρτη εδώ). Σ' αυτό το ναό έχει γίνει μία ασυνήθιστη προσπάθεια να συγκεραστούν στοιχεία της βυζαντινής τέχνης με στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Αυτό φαίνεται έντονα και στο εσωτερικό του Ναού, παρατηρώντας τα ψηφιδωτά δάπεδα και τις παραστάσεις στους τοίχους. Το άλλο εντυπωσιακό είναι ότι για την ανοικοδόμησή του δεν έχει χρησιμοποιηθεί ίχνος τσιμέντου. Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για τη συγκεκριμένη εκκλησία, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.






Ήταν μία απίστευτη εμπειρία και άκρως αναζωογοννητική. Παρά την αναπόφευκτη κούραση που συνιστά μία ολοήμερη εκδρομή (έφυγα από το σπίτι στις 5:20 π.μ. και επέστρεψα στις 22:30), όσο και να ακούγεται παράδοξο γεμίζεις μπαταρίες αντί να τις αδειάζεις. Εκτός από το μυαλό, αναζωογονείται και το σώμα. Γεμίζεις μπαταρίες, εμπειρίες, καθαρό αέρα, χρώματα και αρώματα, ανέμελες στιγμές, ξεφεύγεις από την καθημερινότητα. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να σου θυμήσω ότι επιβάλλεται να βρίσκεις χρόνο να κάνεις κάτι για εσένα και μόνο για εσένα. Είτε αυτό λέγεται χόμπι, είτε ένα σύντομο ταξιδάκι, είτε μία βραδινή έξοδος με μία φίλη, είτε μία εκδρομή στο βουνό. Σήμερα εστίασα στο τελευταίο. Για αυτό πάρε το σύντροφό σου ή μία φίλη σου ή μόνον τον εαυτό σου...και πάρε τα βουνά. Ακόμη και μόνη να πας, μόνη δε θα είσαι. Να προτιμήσεις κάποιο οργανωμένο πρακτορείο, καθώς έχει έμπειρους οδηγούς που ξέρουν τα κατατόπια. Βάλε το στο πρόγραμμα και just do it! Και που ξέρεις, σε κάποια εκδρομή ίσως να συναντηθούμε :)

Τι λέτε; Θα πάρετε τα βουνά;

Σημ. Οι φωτός που δε φέρουν το δικό μου λογότυπο, αλλά το λογότυπο των Active Sundays, είναι από το συγκεκριμένο trekking πρακτορείο που προτιμήσαμε για αυτή μας την απόδραση.








8 σχόλια :

  1. Σε χαίρομαι που βρίσκεις χρόνο-όρεξη για mom's activities! και δεν το λέω με στυλ ότι άλλες δεν έχουν κλπ κλπ.. αν θες βρίσκεις! ή μάλλον όπως το έθεσες καλύτερα προς το τέλος ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να βρεις! και γω το παλεύω.. (οκ, δε θα πάρω τα βουνά, είμαι λίγο τεμπέλα, αλλά για κάτι δεν λέω όχι..) keep on!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν κατάφερα να σε παρασύρω να πάρεις τα βουνά, ε; Κρίμα :(
      Είναι πάντως μοναδική εμπειρία και θα σου έλεγα να το δοκιμάσεις :)
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  2. Μια ευκαιρία ψάχνω κι εγώ να πάρω τα βουνά αλλά ακόμα δε μου δόθηκε...χαχα!
    Απόλαυσα τη δική σου εμπειρία προς το παρόν!
    φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ευκαιρία τη δημιουργείς! Αν είναι να την περιμένεις, δε θα σου έρθει :) Αναμένω φωτός από τα Ακαρνανικά όρη :) Καλημέρα!

      Διαγραφή
  3. Θα τα πάρω τα βουνά, αλλά για άλλο λόγο :-)
    Καλημέρα Ασπασάκι! Οι εξορμήσεις στη φύση για όσους δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε κοντά σε αυτή είναι αναζωογονητικές και καλό θα είναι να κάνουμε τέτοιες εξορμήσεις όσο πιο συχνά μπορούμε. Πολύ όμορφες φωτογραφίες, με έκανες να θέλω να επισκεφτώ αυτά τα μέρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απόλαυσα την ανάρτησή σου. Χόρτασα βουνό και καθαρό αέρα. Δεν είμαι και πολύ fit για να πάρω τα βουνά, είμαι λίγο τεμπέλα για τόσο περπάτημα, αλλά πάρτα εσύ και θα σου κάνω παρέα μέσα από το μπλόγκ σου :-) Πολύ όμορφες όπως πάντα οι φωτογραφίες σου. Καλημέρααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε εσένα κατάφερα να σε ξεκουνήσω για ορεινή πεζοπορία :( Πάντως, μη σε τρομάζει η ιδέα. Είναι πιο εύκολο από ό,τι φαίνεται. Αρκεί να σου αρέσει το περπάτημα με τις ώρες. Δε χρειάζεται να είσαι fit.
      Σε ευχαριστώ (για τις φωτός)
      Καλημέρα!

      Διαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts