Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Του Αγίου ανήμερα...

 

Αν και έχω αρκετούς καταγεγραμμένους χαριτωμένους διαλόγους με τις κόρες μου που δεν έχω δημοσιεύσει ακόμη (καθ' ότι το blog το έχω λιγάκι παραμελήσει, ωστόσο όχι εγκαταλείψει), τον χθεσινό διάλογο πολύ τον διασκέδασα και μιας και τον κατέγραψα ευθύς αμέσως μόλις φτάσαμε σπίτι για να μην τον ξεχάσω, τον μοιράζομαι όσο το θέμα είναι επίκαιρο. Γιόρταζε ο Άγιος του έρωτα και της αγάπης αφού... Για χάρη του λοιπόν, ο δεκά-λογος γίνεται μονόλογος...

[Η ηλικία της Δάειρας και της Μελίβοιας κατά την παρακάτω χθεσινή στιχομυθία είναι 7,5 και ~5 χρονών αντίστοιχα]

Χθες, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, την ώρα που την παραλαμβάνω από το σχολείο και υπέγραφα τη σχετική ονομαστική κατάσταση...

Εγώ: Γεια σου μωρό μου! Πώς τα πέρασες σήμερα;
Δάειρα: (Με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά) Τέλεια!!! Ήταν μία γιορτινή μέρα σήμερα!!!

Εγώ: (Προς στιγμήν κόλλησα. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε...) Γιατί; Τι γιορτάζατε;
Δάειρα: Είναι του Αγίου Βαλεντίνου βρε μαμά!!!

Εγώ: (Προς στιγμήν ξεκόλλησα -εγκεφαλικώς- αλλά έμεινα να την κοιτάζω σαν χάνος...) Του ποιου;;;
Δάειρα: Του Αγίου Βαλεντίνου.

Στο άκουσμα της μέχρι τότε σύντομης στιχομυθίας μας η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου χαμογελάει, της παραδίδω το στυλό και εμείς προχωράμε προς το πάρκιγκ των αυτοκινήτων, ενώ ο διάλογος συνεχίζεται καθ' οδόν προς το σχολείο της Μελίβοιας...

Δάειρα: Τώρα σοβαρά... δεν το ήξερες;
Εγώ: Τι να ξέρω;

Δάειρα: Ότι σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου.
Εγώ: Όχι, που να το ξέρω; Δεν τα πάω καλά με τις γιορτές. Βασικά δεν την ξέρω καν αυτή τη γιορτή. Εσύ, αλήθεια, από πού την ξέρεις; (Σκέφτομαι, δεν μπορεί, θα εκδηλωθεί...). Γιόρταζε καμία Βαλεντίνη στο σχολείο ή κανένας Βαλεντίνος και σας κέρασε γλυκά; Στην τάξη σου πάντως ξέρω ότι δεν έχετε τέτοια ονόματα.

Δάειρα: Τι λες ρε μαμά; Πας καλά; Τι Βαλεντίνη και Βαλεντίνος; Σοβαρά τώρα, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ; (Με ειλικρινή απορία στον τόνο της φωνής της).
Εγώ: Όχι. Που να ξέρω; Πες μου όμως για να μάθω. Όχι τίποτα άλλο, αλλά εάν γιορτάζει κανένας δικός μου άνθρωπος, να του πάρω δώρο...

Δάειρα: Μαμά;;; Του Αγίου Βαλεντίνου δε γιορτάζουμε κάποιον άνθρωπο.
Εγώ: Αλλά TI γιορτάζουμε; Εννοείς ότι γιορτάζουμε τον ΑΓΙΟ Βαλεντίνο; Σωστά. Αυτός δεν είναι απλά άνθρωπος. Είναι Άγιος...

Δάειρα: Ναι, αλλά δεν εννοώ αυτό. Κάτι άλλο γιορτάζουμε σήμερα.
Εγώ: ΚΑΤΙ άλλο; Σαν τι δηλαδή; Εννοείς ζώο; Πράγμα;

Δάειρα: Δε γιορτάζουμε ούτε ανθρώπους, ούτε ζώα, ούτε πράγματα. Γιορτάζουμε κάτι που δεν μπορούμε να το πιάσουμε. Κάτι μη χειροπιαστό δηλαδή.
Εγώ: (Κάνω ότι σκέφτομαι...) Χμμμ... μήπως γιορτάζουμε κάποιον πλανήτη; Δεν το λες και 'πράγμα' τον πλανήτη. Μη χειροπιαστός είναι...

Δάειρα: Οι πλανήτες είναι όλοι γνωστοί. Εσύ τι λες; Να γιορτάζει ο Δίας και ο Κρόνος του Αγίου Βαλεντίνου; Ή μήπως ο Ερμής;
Εγώ: Μπορεί να γιορτάζει άλλος πλανήτης. Σε άλλο Ηλιακό σύστημα.

Δάειρα: Αυτούς δεν τους έχουμε ακόμη ανακαλύψει. Δεν τους ξέρουμε καν. Γιατί να τους γιορτάζουμε;
Εγώ: Σωστά. Γιατί να γιορτάζουμε κάτι που δεν ξέρουμε... Λοιπόν, θα μου πεις τι γιορτάζουμε σήμερα; Με έσκασες!

Δάειρα: Εσύ να δεις πόσο με έσκασες. Δε θα σου πω. Ρώτησε τη Μελίβοια. Αυτή σίγουρα θα ξέρει.
Εγώ: Πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι η Μελίβοια θα ξέρει;

Δάειρα: Για σκέψου! Τι της αρέσει της Μελίβοιας πάρα πολύ; (Βy the way, η Μελίβοια είναι ερωτευμένη με ένα αγοράκι και μας το λέει συνέχεια, η Δάειρα το ξέρει και την πειράζει όλη την ώρα. Οπότε περίμενε να της απαντήσω ότι της Μελίβοιας της αρέσει το 'τάδε' αγοράκι και κάπως έτσι θα με οδηγούσε στην πολυπόθητη απάντηση του τι γιορτάζουμε σήμερα. Χθες δηλαδή...).
Εγώ: Της Μελίβοιας της αρέσει πάρα πολύ... χμμμ... για να σκεφτώ... Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ! Α, ναι βρε! Πώς δεν το σκέφτηκα;;; Είναι η γιορτή της σοκολάτας σήμερα...

Δάειρα: Τι γιορτή σοκολάτας καλέ μαμά; Εδώ που τα λέμε, πάλι καλά που ξέρεις τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, γιατί είσαι άσχετη από γιορτές! Τελείως άσχετη.
Εγώ: Εντάξει, δεν είμαι και τόσο άσχετη. Ξέρω και τις δικές σας. Αλλά του Αγίου Βαλεντίνου τη γιορτή δεν την έχω ξαναματακούσει. Ε, πες μου επιτέλους!!!

Κάποια στιγμή φτάνουμε στον παιδικό σταθμό και ξεπροβάλλει από την τάξη της η Μελίβοια με δύο κέρατα κόκκινες καρδούλες στο κεφάλι που είχαν χειροτεχνήσει στο μάθημα των αγγλικών. Η Δάειρα, απευθυνόμενη στη Μελίβοια...

Δάειρα: Μελίβοια, για πες στη μαμά τι γιορτάζουμε σήμερα για να μάθει...
Μελίβοια: Την αγάπη βρε μαμά!

Α ναι, βρε! Την αγάπη. Τζίζους... μα πόσο άσχετη είμαι τελοσπάντων. Και από τη χαρά μου που το έμαθα, πήγα και τους αγόρασα σοκολάτες.

Image via

✔️ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ-ΛΟΓΟΥΣ ΕΔΩ

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.