Οι παρακάτω στιχομυθίες μετρούν κάποιους μήνες, ωστόσο τώρα βρήκα λίγο χρόνο να τις "καθαρογράψω" και να τις μοιραστώ στο blog. Σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια. Ξεκίνησα να καταγράφω διαλόγους με την Δάειρα όταν ήταν μόλις 2 χρονών και 5 μηνών. Τότε που άρχισε να λέει τις πρώτες της ατάκες. Μετά σιγά - σιγά μπήκε στο "παιχνίδι" και η μικρή αδερφή. Δε ξέρω εάν είναι θέμα DNA ή συμβίωσης, αλλά η Μελίβοια αποδείχτηκε καρμπόν. Σίγουρα δεν τα σημειώνω όλα τα χαριτωμένα που ειπώνονται, ωστόσο προσπαθώ να καταγράφω όσο πιο συχνά μπορώ κάποιους διαλόγους μας για να μην τους ξεχάσω.
Έχω δημοσιεύσει μέχρι στιγμής 99 δεκαλόγους, τουτέστιν ~990 χαριτωμένους διαλόγους. Αυτός είναι ο 100ός και επετειακός. Τους χιλιάσαμε δηλαδή :)
[Η ηλικία της Δάειρας και της Μελίβοιας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν 6,5 - 7 χρονών και 4 - 4,5 χρονών αντίστοιχα]
#1
Πέρυσι, τέτοια εποχή. Μόλις φτάσαμε στο χιονοδρομικό του Παρνασσού, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο ζητάω στη Δάειρα να "σουλουπωθεί" λίγο για να μην κρυώσει, καθώς από το ταξίδι είχε βγει το ισοθερμικό φανελάκι έξω από το παντελόνι του σκι...
Εγώ: Φτιάξε λίγο το φανελάκι σου. Έχει βγει έξω.
Το φτιάχνει στα γρήγορα, όπως να 'ναι...
Εγώ: Φτιάξου λίγο ρε Δάειρα! Ίσιωσε λίγο και τον σκούφο σου! Πώς τον έβαλες έτσι στραβά;
Δάειρα: Καλά, πώς κάνεις έτσι;;;!!! Δε θα πάω και σε καλλιστεία εξοπλισμού σκι.
No comment.
#2
Χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω ότι είναι η γιαγιά. Πριν το σηκώσω...
Εγώ: Κορίτσια, ελάτε να μιλήσετε στη γιαγιά.
Δάειρα: Έρχομαι μαμά!
Μελίβοια: Δε θέλω να έρθω μαμά.
Η Δάειρα απευθυνόμενη στη Μελίβοια...
Δάειρα: ΝΤΡΟΠΗ σου Μελίβοια!
Μελίβοια: (...με αυστηρό ύφος) Δε λένε ποτέ 'ντροπή' στη Μελίβοια, Δάειρα! ΠΟΤΕ!
Θα μας τρελάνει το μικρό τρολ.
#3
Εν μέσω Πασχαλινών διακοπών...
Εγώ: Ωραίες οι διακοπές, ε;
Δάειρα: Καλές οι διακοπές, αλλά το σχολείο πολύ σούπερ ντούπερ απίθανα καταπληκτικά μοναδικά συναρπαστικό.
Εννοείται ότι ευθύς αμέσως σημείωσα τα κοσμητικά επίθετα με τη σειρά που ειπώθηκαν και παράλληλα άρχισα να αμφιβάλλω εάν είναι παιδί μου :/
#4
Λατρεύω τον απλό τρόπο με τον οποίο τα παιδιά γίνονται γλωσσοπλάστες. Μερικές από τις τελευταίες λεκτικές δημιουργίες της Μελίβοιας...Με βλέπει να σημειώνω κάτι...
- Μαμά, είσαι σημειωτική που σημειώνεις.
Βλέπει την ταινία με τα στρουμφάκια...
Εγώ: Σου αρέσει η Στρουμφίτα;
Μελίβοια: Πιο πολύ μου αρέσουν οι Στρούμφοι.
Μετρούσε...
- Ένα, δύο... δέκα, έντεκα...δεκαοκτώ, δεκαεννιά... ε, δε θυμάμαι ποιο είναι μετά.
- Για σκέψου και θα το θυμηθείς.
- Εεε, χμ, δεκαείκοσι;
- Είκοσι. Σκέτο. Δεκαεννιά, είκοσι.
- Μπράβο σου μαμά. Είσαι πανθυμηστής.
Παίζοντας στο σπίτι παραπάτησε μπροστά στα μάτια μου, έπεσε μαλακά στο χαλί και άρχισε να κλαίει ότι χτύπησε πολύ το πόδι της.
- Χτύπησααααα.
- Για να δω... Δεν έχεις κάτι. Θα περάσει.
- Να κοίτα εδώ. Χτύπησα!
...και μου δείχνει δύο πολύ μικρά γδαρσίματα, από την τριβή, αλλά όχι άξια πόνου. Ήταν πάρα πολύ μικρά...
- Δεν είναι τίποτα αυτά. Θα περάσουν. Έλα να σου βάλω λίγο αντισηπτικό.
- Πρόσεχε μη με πονέσεις στα μιμιά.
And the winner is the: μιμιά. Το μιμί, του μιμιού, το μιμί, Ω! μιμί.
#5
Όταν παραλαμβάνω τη Δάειρα από το σχολείο, οι αρχικές μου ερωτήσεις είναι πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Πώς ήταν η μέρα της, εάν έφαγε το φαγητό της, τι φαγητό είχαν. Μία μέρα...
Εγώ: Πώς τα πέρασες σήμερα στο σχολείο; Για πες..
Δάειρα: Άσε με μαμά. Σήμερα έχω 3 στενοχώριες.
Εγώ: Τι έγινε μωρό μου; Έγινε κάτι;
Δάειρα: Όχι, τίποτα δεν έγινε.
Εγώ: Μα τώρα μόλις μου είπες ότι είσαι στενοχωρημένη... και μάλιστα τριπλά!
Δάειρα: 1η στενοχώρια, που με ρωτάς κάθε μέρα πώς τα πέρασα. 2η στενοχώρια, που με ρωτάς κάθε μέρα εάν έφαγα. 3η στενοχώρια, που με ρωτάς κάθε μέρα τι φαγητό είχαμε. Ε, βαρέθηκα να με ρωτάς συνέχεια τα ίδια. Και πάλι θα με ρωτήσεις, είμαι σίγουρη...
Γου-ααααάτ;;;
#6
Εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών...
Μελίβοια: Μαμά, πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα;
Εγώ: Από τώρα Χριστούγεννα;;;!!! Α, έχουμε πολύ καιρό ακόμη. Πάρα πολύ καιρό! Βιάζεσαι για δώρα;
Μελίβοια: Όχι. Βιάζομαι για γλυκά. Μου αρέσουν τα γλυκά.
Αυτό το παιδί έχει βγει έτσι από το σάκχαρο κύησης που απέκτησα. Δεν εξηγείται διαφορετικά...
#7
Είναι ένα κοριτσάκι στην τάξη της Δάειρας που είναι πολύ άτακτο και δε συμμορφώνεται με τις υποδείξεις των δασκάλων. Κάθε μέρα όλο και κάτι είχε να μου διηγηθεί από τα "κατορθώματά" της 'τάδε'. Μία περίοδο διαπίστωσα ότι είχε 3-4 μέρες να μου την αναφέρει, οπότε και τη ρώτησα...
Εγώ: Πώς ήταν σήμερα η 'τάδε';
Δάειρα: Ήσυχη. Τόσο ήσυχη που με προβλημάτισε.
Εγώ: Γιατί σε προβλημάτισε; Απλά μπορεί να συμμορφώθηκε.
Δάειρα: Μπα. Αποκλείεται. Είμαι σίγουρη ότι καταστρώνει το επόμενο σχέδιό της και το επεξεργάζεται πώς να το κάνει ώστε να μην την ανακαλύψουν. Όταν είναι έτοιμη, θα αρχίσει πάλι.
Όταν διαβάζεις πολύ Πένι Πέπερ και Σέργουφ Χολμς, αρχίζεις να σκέφτεσαι σαν ντετέκτιβ...
#8
Την προεόρτια περίοδο...
Μελίβοια: Μαμά, ο Άγιος Βασίλης θα έρθει σε εμάς;
Εγώ: Φυσικά και θα έρθει. Γιατί να μην έρθει;
Μελίβοια: Ο φίλος μου ο Β. μου είπε ότι οι γονείς μάς βάζετε τα δώρα κάτω από το δέντρο το βράδυ που κοιμόμαστε.
(Αυτοί οι φίλοι τους θα με καταστρέψουν. Και της Δάειρας τα ίδια της έλεγε η δική της φίλη).
Εγώ: Δεν ισχύει αυτό!
Η από μηχανής θεά Δάειρα πετάγεται την κατάλληλη στιγμή...
Δάειρα: Ναι ρε Μελίβοια, σκέψου. Αποκλείεται να το κάνουν οι γονείς γιατί είναι πολύ κουρασμένοι για να ξενυχτάνε.
Έχουμε επιχειρήματα, όχι αστεία.
#9
Στο σπίτι γίνεται χαμός με παιχνίδια, βιβλία και πεταμένα ρούχα. Κάποιες φορές έχω υπομονή, άλλες φορές, όπως αυτή εδώ, η υπομονή μου εξαντλείται. Τόσο που η έγκλιση δεν είναι καν προστακτική, αλλά οριστική. Σαν να γίνεται ήδη...
Εγώ: Μαζεύετε τα πράγματά σας. Τώρα.
Δάειρα: Μα, μαμάαααα...
Εγώ: ΤΩΡΑ!
Δάειρα: Σε λίγο.
Εγώ: (...με έντονο ύφος) Τώρα. Σούμπιτο.
Δάειρα: Στο σούμπιτο είμαι πάρα πολύ καλή. ΕΑΝ το θέλω. Και τώρα το θέλω για να μη σε νευριάσω άλλο.
Αν μη τι άλλο, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
#10
Στο σπίτι, η Μελίβοια στη θέα μία αραχνούλας...
Μελίβοια: Μαμάαααα!!! Έλα γρήγορα!!!
Εγώ: Τι έγινε;
Μελίβοια: Έλα γρήγορα! Μια αράχνη.
Εγώ: Τι αράχνη;
Μελίβοια: Σπάιντερ, όπως λέμε και στα αγγλικά.
The itsy-bitsy spider climbed up the water spout ♪ ♫
Down came the rain and washed the spider out ♪ ♫
To 'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.
|
Φοβερές οι μικρές! Να τις χαίρεσαι Ασπασία.
ΑπάντησηΔιαγραφή