25.11.18

Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Μαμά, εσύ πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη;


Το ξέρω ότι έχω εξαφανιστεί από εδώ μέσα και η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει πολύ το blog. Μία άλλη μεγάλη αλήθεια όμως είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες μου και η συχνή παρουσία μου εδώ είναι προς το παρόν, μη εφικτή. Προς το μέλλον, θα δείξει...
Μιας και έχω 5,5 μήνες να γράψω ανάρτηση και μιας και μπήκα στη διαδικασία να καταγράψω (για να μην τη ξεχάσω) την προχθεσινή στιχομυθία με την Δάειρα με θέμα την ύπαρξη ή όχι του Άγιου Βασίλη, είπα να τη μοιραστώ εδώ και τώρα, ενόψει της εορταστικής περιόδου που ήδη έχει ξεκινήσει. Θα μπορούσε να αποτελεί έναν διάλογο σε έναν ακόμα δεκά-λογο. Όμως σκέφτηκα να τον απομονώσω μέσα σε ένα ξεχωριστό post. Έτσι ο δεκά-λογος σήμερα γίνεται μονό-λογος. 

Το ερώτημα είναι φιλοσοφικό: Υπάρχει ή όχι ο Άγιος Βασίλης; Ή για να το θέσω ακριβέστερα... Πιστεύω ή όχι στην ύπαρξη του Άγιου Βασίλη;

[Η ηλικία της Δάειρας κατά την παρακάτω στιχομυθία είναι 7 ετών και 3 μηνών. Συνέβη μόλις προχθές μέσα στο αυτοκίνητο, καθ' οδόν για το σπίτι]

- Μαμά, υπάρχει o Άγιος Βασίλης;
- Εσύ τι πιστεύεις, Δάειρα;

- Είμαι λίγο προβληματισμένη...
- Γιατί το λες αυτό;

- Βασικά πιστεύω ότι υπάρχει. Όμως δύο φίλες μου στο σχολείο λένε ότι δεν υπάρχει ούτε Άγιος Βασίλης, ούτε η Νεράιδα των Δοντιών, ούτε νεράιδες γενικότερα. Λένε ότι τα δώρα τα αγοράζουν οι γονείς και τα βάζουν κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπως και τα νομίσματα κάτω από το μαξιλάρι όταν βγάζουμε τα δόντια μας, τα βάζουν επίσης οι γονείς. Και έχω προβληματιστεί...
- Δάειρα, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Το θέμα είναι ΕΣΥ τι πιστεύεις... Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και άλλοι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει. Η πίστη είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Άλλοι πιστεύουν μόνο ό,τι μπορούν να δουν, άλλοι πιστεύουν και σε πράγματα που δεν φαίνονται. Άλλωστε τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα τα οποία δεν μπορούμε να δούμε με μάτια, αλλά με την καρδιά (να είναι καλά ο Μικρός Πρίγκιπας). Την αγάπη τη βλέπεις; Την φαντασία; Την καλοσύνη; Την ευτυχία; Όχι. Όμως, υπάρχουν.

- Δίκιο έχεις. Κοίτα μαμά. Για τη νεράιδα των δοντιών είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Γιατί κάθε φορά έβρισκα κάτω από το μαξιλάρι μου ένα νόμισμα που δεν το έχω δει να κυκλοφορεί πουθενά (σημ. μία χρυσή λίρα της έβαζα κάθε φορά). Σίγουρα αυτό το νόμισμα το έχουν μόνο οι νεράιδες. Για τον Άγιο Βασίλη όμως δεν έχω κάποια απόδειξη. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι ότι όταν ήμουν 3 ετών ένα βράδυ είχα ακούσει τα καμπανάκια από το έλκηθρο, είχα πάει στο παράθυρο και είδα μία λάμψη στον ουρανό. Δεν μπορούσα να καταλάβω εάν ήταν η μύτη του Ρούντολφ. Ήταν πάρα πολύ μακριά, αλλά νομίζω ότι η μύτη του ήταν (παρεπιπτόντως μου ήρθε να κλάψω). Μαμά, εσύ πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη;
- Ναι, πιστεύω! Υπάρχει και ζει στην καρδιά μας... και στη μακρινή Λαπωνία. Σε μία περιοχή που λέγεται Ροβανιέμι. Κάποια στιγμή εύχομαι να καταφέρουμε να πάμε να τον γνωρίσεις από κοντά.

- Είναι πολύ μακριά η Λαπωνία;
- Κοίτα, ο μπαμπάς που έχει πάει μου έχει πει ότι είναι πολύ μακριά. Πάνω από 10 ώρες ταξίδι με αεροπλάνο, γιατί δεν υπάρχει πτήση απευθείας από Αθήνα και κάνεις αρκετές στάσεις μέχρι να φτάσεις. Είναι κοντά στον Βόρειο Πόλο. Πολύ πολύ πολύ μακριά!

- Και αν μαμά πάμε και όταν φτάσουμε ο Άγιος Βασίλης δεν είναι εκεί; Εάν έχει φύγει; Άδικα θα έχουμε ταξιδέψει τόσες ώρες.
- Καθόλου άδικα. Και ακόμη εάν δεν είναι εκεί, θα έχουμε απολαύσει το μακρινό ταξίδι, θα δούμε το χωριό που μένει, το εργοστάσιο παιχνιδιών, τα ξωτικά του. Δεν μπορεί να έχουν φύγει όλα τα ξωτικά...!!!

- Θα δούμε τα ξωτικά;;;!!! Ουάου!!! (κατενθουσιασμένη)
- Πιστεύω πώς ναι. Αλλά μη φανταστείς ξωτικά νάνους με ουρές και μυτερά αυτιά όπως είναι στα παραμύθια. Κανονικοί άνθρωποι είναι (είχα διαβάσει πρόσφατα ένα άρθρο που μιλούσε ότι προσλαμβάνουν ξωτικά του Άγιου Βασίλη για εποχιακή απασχόληση στο Ροβανιέμι. Άρα υπάρχουν ΚΑΙ ξωτικά).

- Κρίμα (απογοητευμένη). Και εγώ που πίστευα ότι έτσι είναι τα ξωτικά... Όπως στα παραμύθια... Σκανταλιάρικα, με σουβλερά αυτιά και ουρές και μυτερά καπέλα...
- ΝΟΜΙΖΩ δηλαδή ότι είναι άνθρωποι. Δε ξέρω. Ίσως και να είναι έτσι όπως πιστεύεις. Δεν τα έχω δει... (κοίταξα να το "μαζέψω").

- Μαμά, έχω και άλλη μία απορία. Πώς λαμβάνει τα γράμματα όλων των παιδιών; Από όλα τα γραμματοκιβώτια, από όλα τα σημεία της γης;
- Όπως και εμείς λαμβάνουμε πακέτα και φακέλους. Με το ταχυδρομείο ή τα courier.

Μετά από ολιγόλεπτη σιγή...

- Ξέρεις κάτι μαμά; Πιστεύω ότι υπάρχει! Και δε με νοιάζει τι πιστεύουν οι φίλες μου. Σίγουρα υπάρχει! Απλά δεν είναι κανονικός άνθρωπος.
- Τι εννοείς;

- Ένας κανονικός άνθρωπος δεν κινείται με την ταχύτητα του φωτός. Ο μπαμπάς μου είπε ότι δεν τον βλέπουμε γιατί κινείται πάρα πολύ γρήγορα, με την ταχύτητα του φωτός, για να προλάβει να μοιράσει όλα τα εκατομμύρια δώρα σε ένα βράδυ.
- Σωστά.

- Επίσης, ένας κανονικός άνθρωπος δε θα έμπαινε ποτέ σε μία καμινάδα. Είναι γεμάτη κάπνα και θα έβγαινε μουντζούρης. Ποιος θέλει να μουτζουρωθεί; Άσε που πώς να χωρέσει εκεί μέσα; Ενώ ο Άγιος Βασίλης μπορεί να το κάνει γιατί δεν είναι απλός άνθρωπος. Το λέει και το όνομά του: ΆΓΙΟΣ Βασίλης. Είναι Α-Γ-Ι-Ο-Σ. Μπορεί να χωρέσει παντού. Ακόμη και μέσα από τις καμινάδες αλλά και τις πιο μικρές χαραμάδες.
- Ναι αγάπη μου. Έτσι ακριβώς.

- Και είμαι σίγουρη ότι τα δώρα δεν τα έχετε ψωνίσει εσείς. Πέρυσι, το  βράδυ πριν έρθει ο Άγιος, έψαξα παντού, σε όλες τις ντουλάπες και σε όλα τα ντουλάπια, ακόμη και στο μπαλκόνι, και δε βρήκα τίποτα (Γουααααάτ;;;!!! Χαμπάρι δεν πήρα η μάνα...)!!! Τα μαγαζιά είναι κλειστά, άρα δεν τα πήρατε το βράδυ μόλις κοιμηθήκαμε.
- Σωστά! (να 'ναι καλά το μεγάλο πορτ-μπαγκάζ αν και φέτος σκέφτομαι να εξαφανίσω το κλειδί του αυτοκινήτου).

- Λοιπόν, σκέφτηκα τι δώρο θα του ζητήσω για φέτος.
- Για πες.

- Ένα glitter για τα νύχια μου.
- Βερνίκι νυχιών θέλεις; Δε νομίζω ότι φτιάχνουν κάτι τέτοιο στο εργοστάσιο παιχνιδιών. Μπορώ όμως να σου πάρω εγώ ένα παιδικό μανό με glitter. Για τις διακοπές μόνο. Στο σχολείο δεν επιτρέπεται να το φοράς.

- Τέλεια! Οπότε από τον Άγιο Βασίλη θα ζητήσω να μου φέρει ένα σπρέι που μυρίζει τυρί για να ψεκάζω τη Μελίβοια (σημ. σιχαίνεται τη φέτα) κάθε φορά που έρχεται στο δωμάτιο μου και με ενοχλεί που κάνω δουλειά. Και στη Μελίβοια θα της φέρει κάποιο παιχνίδι τυλιγμένο με χρωματιστό χαρτί και πασπαλισμένο με αστερόσκονη. Είναι μικρή αυτή. Δεν κάνει να φοράει μανό...

Τη βλέπω από τον καθρέφτη να χαμογελάει γεμάτη ευτυχία. Σίγουρη πλέον ότι υπάρχει!

Είναι τόσο μεγάλη ώστε να ζητήσει μανό (και σπρέι που μυρίζει τυρί), αλλά τόσο μικρή ώστε να πιστεύει ακόμη στη μαγεία. Παρ' όλη την ορθολογιστική προσέγγιση στην επιχειρηματολογία της, η πίστη της υπερτερεί της λογικής της. Άλλωστε αυτό δεν είναι και χαρακτηριστικό της πίστης; Για άλλους είναι παράλογη πεποίθηση για την ύπαρξη του απίθανου, για άλλους βεβαιωμένη προσδοκία πραγμάτων για τα οποία ελπίζει κανείς, αλλά δεν μπορεί να δει. Όπως και να είναι, η πίστη στον Άγιο είναι κάτι το μαγικό. Αφού της αρέσει να ονειρεύεται έναν κόσμο γεμάτο δωράκια τυλιγμένα σε γυαλιστερά αμπαλάζ με πολύχρωμες κορδέλες που φτιάχνουν με πολλή αγάπη κάποια εργατικά ξωτικά με μυτερά αυτιά κάπου κοντά στον Βόρειο Πόλο, αφού ακούει τα καμπανάκια από το έλκηθρο και βλέπει τη λαμπερή μύτη του Ρούντολφ, αφού η ιδέα και μόνο της δίνει τόσο μεγάλη χαρά, γιατί να την προσγειώσω απότομα στην ωμή πραγματικότητα; Έχει χρόνο να προσγειωθεί… Κανείς μας δεν έμεινε στον ουρανό…
Αν δεν υπήρχε ο Άγιος Βασίλης, το φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα έσβηνε. Και εγώ αυτό το φως στο σπίτι μας το θέλω αναμμένο όσο πιο πολύ γίνεται...Και όταν θα πάει να σβήσει, τότε νομίζω είναι καιρός να πάμε ένα ταξιδάκι στο Ροβανιέμι :)



To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου (πλέον) κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.


12 σχόλια :

  1. Τί υπέροχο άρθρο!Τόσο συγκινητικό και γλυκό! Μπράβο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντε μας ελειψες έστω και με μονόλογο! Έτσι νιώθω και εγώ, νομίζω χειρίστηκες την κρίσιμη ερώτηση πολύ σωστά - εύχομαι μόνο να μην έχει πρόσβαση στο μπλογκ τώρα που διαβάζει! Εμένα προχθές με ρώτησε πως γίνεται ο Άγιος Βασίλης να ζει στον Βόρειο Πόλο, αφού είναι Άγιος και όλοι οι Άγιοι ζουν στον παράδεισο με τον Χριστουλι ... (η δική μας απάντηση στο επικείμενο monkey talk! Η κόρη σου ήταν είναι και θα είναι υπέροχη, να την χαίρεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννα μου! Πρόσβαση δεν έχει και δε θα έχει για καιρό ακόμη σε ο,τιδήποτε μέσο τεχνολογίας (κινητό, tablet, PC) παρά μόνον στο PC του σχολείου της στο μάθημα Πληροφορικής :) Να δω πόσο θα καταφέρω να κρατήσω τα προπύργια από τους βομβαρδισμούς που δέχομαι για tablet. Χαχα. Οπότε η τελευταία παράγραφος του post είναι προς το παρόν ασφαλής στο να μην διαβαστεί από τη Δάειρα :)
      Εύλογη η απορία του Δημήτρη - Γεράσιμου. Πόσο απλά και αγνά σκέφτονται τα παιδιά...
      Καλές γιορτές να έχουμε με υγεία και χαρά <3

      Διαγραφή
  3. Believe in magic.. Απλά.. Πολλά φιλιά.. Και μας λείπεις να ξέρεις .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε φτάνει το 24ωρο Ελπιδάκι! Ποτέ δεν έφτανε. Απλά τα πρώτα χρόνια του blog ταυτίστηκαν με τις μεγάλες περιόδους άδειας που είχα (αρχικά εγκυμοσύνης, μετά μητρότητας, μετά άνευ αποδοχών, μετά ξανά εγκυμοσύνης, μετά ξανά μητρότητας) και από όταν επέστρεψα για τα καλά στη δουλειά και στις αγαπημένες μου συνήθειες που είχα παραμελήσει στα πρώτα χρόνια της μητρότητας, τρέχω και δε φτάνω :) Και εμένα μου λείπει πολύ το blogging, μπορεί να το έχω αραιώσει, αλλά δεν το έχω αφήσει :) Πολλά φιλιά <3

      Always believe ;)

      Διαγραφή
  4. Πριν 2 χρόνια αποκάλυψα στην κόρη μου όλη την αλήθεια για τον Άγιο Βασίλη όταν ήταν στην E δημοτικού. Εκείνη πίστευε ακράδαντα ότι υπήρχε. Δεν ξέρω αν ήταν νωρίς ή αργά αλλά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω σε εκείνη την φάση. Το έκανα με έναν ξεχωριστό τρόπο μέσα από το blog και συγκινηθήκαμε πολύ και οι δυο μας. Φέτος δυσκολεύομαι να κάνω το ίδιο με τον γιο μου. Μου είναι λίγο δύσκολο να το ξαναπεράσω αυτό και επίσης δεν έχω βρει τον τρόπο για να του το παρουσιάσω ξεχωριστά. Μήπως τελικά να ακούσω την αδερφή του και να δώσω έναν χρόνο παράταση; Χαχα! Φιλιά πολλά!
    Κατερίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα σου έλεγα, ναι, να του δώσεις παράταση :) Γιατί να τα προσγειώσουμε απότομα στην ωμή πραγματικότητα; Έχουν χρόνο να προσγειωθούν… Κανείς μας δεν έμεινε στον ουρανό…
      Όπως μου είπε και η Δάειρα χθες "Μαμά, ξέρεις ποιοι ακούν τα καμπανάκια του Άγιου Βασίλη; Αυτοί που πιστεύουν σε αυτόν". Ας τα αφήσουμε λοιπόν να ακούν τους ήχους από τα καμπανάκια. Κάποια στιγμή θα σταματήσουν να ακούγονται και τότε θα δούμε πώς θα το χειριστούμε. Προσωπικά, δεν έχω σκεφτεί ακόμη τον βέλτιστο τρόπο.
      Φιλιά <3

      Διαγραφή
  5. Τα παιδια πρεπει να πιστευουν σε οτι μοιραζει αγαπη. Αλλος ενας απολαυστικος διαλογος. Μας ελειψες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απολύτως. Αν πίστευαν και όλοι οι μεγάλοι στον Άγιο Βασίλη και σε αυτό που εκφράζει, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
      Καλές γιορτές Μαρία μου!

      Διαγραφή
  6. Εγώ λέω στην κόρη μου υπάρχει ο Άγιος Βασίλης σαν οπτασία και οι γονείς τον βοηθάνε να μοιράσει τα δώρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενδιαφέρουσα εκδοχή! :)
      Καλές γιορτές με υγεία, Νατάσσα! Να χαίρεσαι την κορούλα σου <3

      Διαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts