Τη Δευτέρα που μας πέρασε, επιστρέψαμε στην καθημερινότητα μετά από 82 ημέρες διακοπών (για τα κορίτσια εννοείται, αφού μπαμπάς και μαμά είχαμε κάτι λιγότερο από 1 μήνα άδεια). Και η αλήθεια είναι ότι δε χόρτασαν, κρίνοντας από το γεγονός ότι δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην Αθήνα. Από τη μία τις καταλαβαίνω απόλυτα (εδώ εγώ τρομάζω να προσαρμοστώ), αφού αφενός μεν οι διακοπές τους φέτος ήταν λιγότερες από κάθε άλλη χρονιά (μέχρι και πέρυσι το κοντέρ/διακοπόμετρο "έγραφε" 4 μήνες, από τέλη Μαϊου έως τέλη Σεπτεμβρίου με την προπέρσινη χρονιά να έχουμε υπερβεί το "deadline" αυτό), αφετέρου δε επιστροφή στην Αθήνα σημαίνει επιστροφή σε πρόγραμμα, κανόνες ύπνου και φαγητού, έλλειψη της απόλυτης ελευθερίας κινήσεων που υπάρχει στις καλοκαιρινές διακοπές.
Αυτή την εβδομάδα λοιπόν διανύουμε φάση προσαρμογής, η οποία ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολη. Θηριάκια ανήμερα τα κορίτσια. Εξακολουθούμε να κοιμόμαστε κοντά στα μεσάνυχτα, η Μελίβοια κάθε πρωί πηγαίνει με γκρίνια στο σχολείο και η Δάειρα έχει γίνει ιδιαιτέρα γραμματέας στο γραφείο του μπαμπά :) Το καλό είναι ότι πλέον το πήρε απόφαση ότι διακοπές τέλος για φέτος και τώρα ανυπομονεί για τη Δευτέρα, για το νέο της σχολείο. Κάπου είχα διαβάσει ότι για κάθε μήνα διακοπών θέλεις 1 εβδομάδα προσαρμογής, οπότε με γρήγορους υπολογισμούς για τη δική μας περίπτωση 2,5 εβδομάδες επιβάλλονται. Και μιας και αυτή την περίοδο χρόνος για blogging δεν υπάρχει ούτε για δείγμα (θα επανέλθω σιγά-σιγά), καθώς ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για το "μεγάλο σχολείο" (πρωτάκια γαρ), σας εύχομαι καλή σχολική χρονιά με έναν χαλαρό δεκάλογο που έχω ήδη έτοιμο. Και με την πρώτη ευκαιρία, θα σας γράψω τα νέα μας.
Μέχρι τότε, μπορείτε να βλέπετε τα highlights μας στο Instagram, το οποίο πολύ αγαπώ και στο οποίο είμαι πολύ πιο συνεπής από ό,τι στο blog τον τελευταίο καιρό. Εκεί θα πάρετε και μία μικρή γεύση των φετινών μας καλοκαιρινών διακοπών. Καλή προσαρμογή και σε όσους ακόμη προσαρμόζεστε σαν και εμάς :)
[Η ηλικία της Δάειρας και της Μελίβοιας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν 5 χρονών 10 μηνών και 3 χρονών 3 μηνών αντίστοιχα]
#1
Η Δάειρα προσπαθεί να πείσει τη Μελίβοια να γίνουν τα πράγματα με τον δικό της τρόπο. Η Μελίβοια αντιδρά. Η Δάειρα επιμένει...
Δάειρα: Μελίβοια, εάν δε συνεργαστούμε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Να με ακούς εμένα. Είμαι ΚΑΙ μεγάλη ΚΑΙ έμπειρη.
Μπιγκ σίστερ ις σπίκιννν...
#2
Μου ζητάει ένα ποτήρι νερό. Της το δίνω. Αντί να πιει το νερό κανονικά, έβαζε γουλιές στο στόμα και μετά τις έχυνε από το στόμα στο ποτήρι και τούμπαλιν...
Εγώ: Δάειρα, θα συνεχίσεις για πολλή ώρα ακόμη τις βλακείες; Χύνεις όλο το νερό κάτω...
Μπαμπάς: Δάειρα, έχει δίκιο η μαμά!
Δάειρα: Εσείς το λέτε 'βλακείες'. Εγώ το λέω 'σχέδιο δημιουργίας λιγότερου νερού στο στόμα'.
No comment.
#3
Στο Σούνιο. Τα κορίτσια και εγώ. Ένα μαγικό μέρος που δε βαριέμαι, όσες φορές και αν πάω (1η της Μελίβοιας, 2η της Δάειρας, 11η δική μου). Παρκάρω το αυτοκίνητο και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς τον αρχαιολογικό χώρο. Βγάζουμε εισιτήρια και συνεχίζουμε να προχωράμε προς το ναό του Ποσειδώνα. Η Μελίβοια περπατούσε δίπλα μου ενώ η Δάειρα έβγαινε και έμπαινε στο πλακόστρωτο μονοπάτι...
Εγώ: Δάειρα, τι θα γίνει; Θα περπατήσεις στο μονοπάτι μαζί μας;
Δάειρα: Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες 'μονοπάτι', αφού χωράει τουλάχιστον τρεις ανθρώπους. 'Τριλοπάτι' πρέπει να το λες.
Και τετραλοπάτι μη σου πω...
#4
Καθώς βολτάρουμε στο χώρο, τις φωτογραφίζω αυθόρμητα. Μου έβγαλαν λίγο την ψυχή. Να τα λέμε και αυτά... Εκτός του ότι δε στήνονταν σε καμία φωτογραφία και ό,τι έβγαλα ήταν τελείως φυσικό, η Δάειρα έβρισκε απίστευτα διασκεδαστικό να τρέχει πάνω-κάτω στο βραχώδες έδαφος σαν κατσίκι κρι-κρι και η Μελίβοια... κατά πόδας. Με είχαν κατααγχώσει έτσι όπως ήμουν μόνη με δυο ζωηρά παιδιά σε ένα μαγικό μέρος με απίστευτη θέα ΜΕΝ, αλλά με πολλά βράχια, πέτρες και γκρεμό στο 1-1,5 μέτρο από την υποτυπώδη περίφραξη ΔΕ. Στα stories και στις άλλες photos που ανέβασα τότε στο Instagram, φαίνονται δυο αρνάκια σε φάση zen, αλλά όταν σήκωνα την κάμερα να πατήσω το κλικ, ήταν μόνο όταν ένιωθα ασφάλεια ότι δε θα μου πέσουν στο γκρεμό. Όλη την άλλη ώρα κυνηγούσα.
Εγώ: (Σε κάποια στιγμή απελπισίας). Κάθισε λίγο ρε Δάειρα, να σας βγάλω μια φωτογραφία με φόντο το ναό. Μην τρέχεις όλη την ώρα. Πάρε την αδερφούλα σου μια αγκαλιά και καθίστε να σας βγάλω.
Δάειρα: Δε χρειάζεται. Τι να βγάλεις; Μα δε βλέπεις ότι ο ναός είναι διαλυμένος; Ερείπια είναι. Τι σου αρέσουν από τα ερείπια;;;;
Όταν δε θέλουμε να βγάλουμε φωτογραφίες, δε θέλουμε. Τέλος.
#5
Εκεί γύρω από το ναό το έδαφος είναι βραχώδες. Έχει πολλές πέτρες, κάποιες γλιστερές. Προτιμά να ακροβατεί πάνω στις πέτρες από το να περπατά σε στέρεο έδαφος. Το βρίσκει πολύ διασκεδαστικό όπως λέει... Η Μελίβοια παρασύρεται, αλλά μία (ευτυχώς ακίνδυνη) γλίστρα που "έφαγε" ήταν αρκετή για να συμμορφωθεί από ένα σημείο και έπειτα και να μην ακολουθεί το παράδειγμα της αδερφής της...
Εγώ: Δάειρα, γιατί επιλέγεις το δύσκολο δρόμο; Δε σε καταλαβαίνω. ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕΙΣ στις πέτρες. Έλα από το μονοπάτι.
Δάειρα: Γιατί ο δύσκολος δρόμος έχει ενδιαφέρον. Ο εύκολος δρόμος είναι βαρετός.
No comment.
#6
Ένα απόγευμα στο σπίτι. Η Μελίβοια προσπαθεί να κάνει κάτι και ζητάει βοήθεια. Γενικά δεν τις βοηθάω όταν κρίνω ότι μπορούν να το κάνουν μόνες τους...
Μελίβοια: Μαμά, με βοηθάς;
Εγώ: Όχι, Μελίβοια. Μπορείς μόνη σου.
Μελίβοια: Δεν μπορώ. Βοήθησέ με.
Εγώ: Μπορείς. Προσπάθησε.
Μελίβοια: (Φωνάζοντας δυνατά) ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!! (Μετά από λίγο, τελείως χαμηλόφωνα...) Α, μπορούσα!
No comment.
#7
Ένα απόγευμα μου ζητάει να κάνει τσίσα στο γιογιό. Το οποίο γιογιό, ενώ το είχαμε καταργήσει εδώ και 11 μήνες, κακώς βρισκόταν ακόμη σε μια γωνιά του μπάνιου αντί να έχει μπει στο ράφι της αποθήκης...
Μελίβοια: Μαμά, να κάνω τσίσα στο γιογιό;
Εγώ: Τι είσαι; Mωρό, για να κάνεις στο γιογιό; Μεγάλωσες. Πάει το γιογιό...
Μελίβοια: Καλά τότε. Όταν γίνω μωρό να καθίσω στο γιογιό;;;
Benjamin Button με βρήκε...
#8
Όταν πήγαμε στο Club Agia Anna (είχα γράψει εδώ για αυτό), το προηγούμενο βράδυ της ημέρας αναχώρησης, είχαμε την τελετή απονομής δίπλα από τη φωτιά. Με λίγα λόγια, στα παιδιά απονεμήθηκαν βραβεία για τη συμμετοχή τους στις δραστηριότητες των προηγούμενων ημερών. Έτσι για το τζέρτζελο. Μαζευτήκαμε το βράδυ γύρω από μία αναμμένη φωτιά (τα παιδιά έκαναν κύκλο γύρω από τη φωτιά) και ο βασιλιάς Αρθούρος με τη συνοδεία κιθάρας προέτρεπε τα παιδιά να τραγουδήσουν μαζί του και με τη μάγισσα Μοργκάνα. Στο τέλος τους είπε μία ιστορία με δρακάκια που βγαίνουν (και καλά...) από το αυγό και πετούν στον ουρανό (και καλά...) και μοίρασε στα παιδιά κάτι βαμμένες με χρυσό χρώμα στρογγυλές πέτρες (sorry, αυγά δράκου ήθελα να πω) και προέτρεψε τα παιδάκια να ρίξουν ένα-ένα το αυγό του δράκου μέσα στη φωτιά. Όταν θα πηγαίναμε για ύπνο τα αυγά θα έσκαγαν (και καλά...) από τη ζέστη της φωτιάς και τα μικρά δρακάκια που θα έβγαιναν από το αυγά θα πετούσαν ψηλά στον ουρανό (και καλά...). Κάπως έτσι ήταν το concept.
Ωραία μέχρι εδώ; Μαγικά θα μου πείτε. Για τη Μελίβοια, ναι. Για τη Δάειρα όμως τα πράγματα ήταν λιγάκι διαφορετικά...
Μόλις αποχωρήσαμε από τη βραδινή απονομή, στο δρόμο προς την Cabana μας...
Εγώ: Κορίτσια, πώς σας φάνηκε η απονομή γύρω από τη φωτιά; Ωραία δεν ήταν; Πολύ μου άρεσε όλο αυτό με τα αυγουλάκια...
Δάειρα: Ποια αυγά ρε μαμά; Πέτρες ήταν.
Εγώ: (σε μια προσπάθεια να κρατήσω το παραμύθι ζωντανό. Τουλάχιστον για τη Μελίβοια). Δεν ήταν πέτρες. Αυγά δράκου ήταν!
Δάειρα: Όχι μαμά, πέτρες ήταν αλειμμένες με βούτυρο, γιατί κολλούσαν στα χέρια.
Εγώ: Μα έτσι είναι τα αυγά του Δράκου. Κολλάνε.
Δάειρα: Μη λες βλακείες μαμά. Οι δράκοι, οι νεράιδες και τα ξωτικά υπάρχουν μόνο στα παραμύθια...
Σιγή ιχθύος. Το επόμενο πρωί, πηγαίνοντας για πρωινό, περνάμε πάνω από τη σβησμένη φωτιά, όπου υπήρχαν μόνο καμμένα ξύλα. Πάνω από τη σβησμένη φωτιά ήταν δύο νεαροί, που από ό,τι κατάλαβα μετά, ήταν στην ομάδα των animators του Club...
Δάειρα: Τι ψάχνετε; Τα αυγά του δράκου;
Νεαρός: Ναι! Έριξες εσύ το δικό σου χθες μέσα για να σκάσει;
Δάειρα: Δεν υπάρχουν αυγά.
Νεαρός: Ναι, το ξέρω. Γιατί έσκασαν από τη φωτιά και τα δρακάκια πέταξαν στον ουρανό.
Δάειρα: Τι λες παιδί μου; Δεν ήταν αυγά αυτά. Πέτρες ήταν αλειμμένες με βούτυρο.
Νεαρός: Βούτυρο;;;!!! Καμία σχέση. Αυτό ήταν χρυσάφι 18 καρατίων.
Δάειρα: Σκέτες πέτρες ήταν.
Νεαρός: Χρυσά αυγά ήταν!!!
Δάειρα: Καλά, εσύ πίστευε ότι θέλεις. Δε θα προσπαθήσω να σε πείσω. Θα χάσω το χρόνο μου...
No comment.
#9
Ξαφνικά, από όταν αποφοίτησε από το νηπιαγωγείο, αισθάνεται πολύ μεγάλη. Ένα βράδυ (μετά την αποφοίτηση) τις έχω και τις δύο στο διπλό κρεβάτι για να τους διαβάσω βιβλία και να τις αποκοιμήσω. Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω ούτε καν το πρώτο βιβλίο, όταν η Δάειρα σηκώνεται και βγαίνει από το δωμάτιο...
Εγώ: Δάειρα; Που πας;
Δάειρα: Στο δωμάτιό μου.
Εγώ: Να κοιμηθείς; Α, πολύ ωραία...
Δάειρα: Όσο μεγαλώνουμε, απολαμβάνουμε τη μοναξιά μας. Θέλουμε να είμαστε μόνοι. Μας αρκεί ο εαυτός μας.
Προ-προεφηβεία λέγεται αυτό; Ούτε 1η δημοτικού δεν έχουμε πάει ακόμη... Οοοο-Μιιι-Τζιιι (=OMG)
Κάνω με τη Δάειρα το 'κόλλα πέντε'. You know...χτυπάμε τις παλάμες μας. Η Μελίβοια μας βλέπει και (ως συνήθως) θέλει να το κάνει και αυτή...
Μελίβοια: Μαμά, θέλω και εγώ να κολλαπεντίσω.
Γκιβ μι φάιβ... που λένε.
Image via
To 'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.
|
Καλή σχολική χρονιά Ασπασία μου και με το καλό το πρωτάκι σας! Με λίγη παραπάνω προσπάθεια σύντομα θα μπείτε σε κανονικούς ρυθμούς (αναγκαστικά αφού από την επόμενη εβδομάδα που θα ξυπνούν νωρίς το βράδυ θα κουτουλάνε)! Το κολλαπεντίσω είναι φοβερό, χαχαχα! Να τις χαίρεσαι! Φιλιάαα
ΑπάντησηΔιαγραφή