3.11.15

Emotions/thoughts: Οργή μόνο


4:30 το πρωί. Ξυπνάω από κλάμα της Μελίβοιας. Σηκώνομαι, πηγαίνω στο παιδικό δωμάτιο, τη χαϊδεύω για λίγα λεπτά στην πλατούλα, ξανακοιμάται. Προφανώς κάποιο όνειρο της τάραξε τη νυχτερινή γαλήνη. Η Δάειρα είναι πάλι ξεσκέπαστη. Όπως κάθε βράδι. Την σκεπάζω και αυτή, τη φιλάω στο κεφαλάκι και επιστρέφω στο κρεβάτι μου. Στριφογυρίζω. Σκέψεις πολλές. Και η φωνή. Πάλι. Βουίζει στα αυτιά μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και να πω ότι είμαι ξεκούραστη; Σέρνομαι από την εξάντληση. Άλλωστε με 3 ώρες ύπνο δεν είσαι και χορτασμένη από δαύτον.

Το παίρνω απόφαση ότι η μέρα μου θα ξεκινήσει πολύ νωρίς σήμερα και εγκαταλείπω την προσπάθεια. Η αυπνία με νίκησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ και κάθομαι στο laptop μου, πριν αρχίσω να συμμαζεύω την κουζίνα από τα απομεινάρια του χθεσινού δείπνου με τα παιδιά. Τραπέζι και πάγκος της κουζίνας τίγκα στα άπλυτα. Κάτω από το τραπέζι πεταμένα ψίχουλα και ζυμαρικά και κάτι κυβάκια από κομμένο αχλάδι. Στο καθιστικό ένα "χαλί" από καμιά 100ριά κομμάτια puzzle που ανακάλυψε χθες η Μελίβοια σε ένα κουτάκι και φρόντισε να "στρώσει" άτσαλα πάνω στα πλακάκια. Τα μαξιλάρια του καναπέ πεταμένα στο πάτωμα και ένα διπλό σεντόνι ριγμένο όπως να 'ναι πάνω από τις παρατεταγμένες στη σειρά καρέκλες της τραπεζαρίας, δημιουργούν ένα αυτοσχέδιο τούνελ με εμπνευστή και αρχιτέκτονα, τη Δάειρα. Παιχνίδια παντού. Τρίμματα από τα κουλουράκια που έστειλε τις προάλλες η γιαγιά, στα πιο απίθανα μέρη. Και δεν περιγράφω καν την κατάσταση στα υπόλοιπα δωμάτια. Ένα σπίτι που έγινε άνω-κάτω μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Κάθε μέρα τα ίδια. Το πρωί φτιάχνεις, το βράδι βομβαρδισμένο τοπίο. Με αυτόν το χαμό δίπλα μου, με μόνο 3 ώρες ύπνο, με μία μέρα δύσκολη μπροστά μου με τόσες...και άλλες τόσες ανοιχτές δουλειές εντός και εκτός σπιτιού, φανερά κουρασμένη σωματικά και ψυχολογικά με τις καθημερινές υποχρεώσεις...και όμως αισθάνομαι πολύ τυχερή. Γενικά. Για όλα. Ακόμη και για αυτόν το βομβαρδισμό. Γιατί αυτός ο βομβαρδισμός είναι ευχάριστος. Δεν είναι σαν τους άλλους. Κρύβει μέσα του οικογενειακή ευτυχία και παιδική ζωντάνια.

Κάνω ότι δε βλέπω γύρω μου. Τα παιδιά κοιμούνται. Ο μπαμπάς κοιμάται. Για λίγο "μόνη" σε ένα γεμάτο αγαπημένες ψυχές σπίτι, δεν είναι και άσχημη ιδέα. Κάνω τα στραβά μάτια για λίγη ώρα ακόμη, μέχρι να πιω τον καφέ μου. Άλλωστε τέτοια ησυχία, δε θέλω να την ταράξω με τον άκομψο θόρυβο των πιατικών. Αρχίζω να διαβάζω τα νέα της ημέρας. Και μεταξύ άλλων, πέφτω πάνω σε αυτό. Και νιώθω οργή και θλίψη με ό,τι συμβαίνει. Πάλι. Κάθε φορά που διαβάζω αντίστοιχο άρθρο, το ίδιο αισθάνομαι. Οργή και θλίψη. Μα περισσότερο, οργή. Οργή για την αιτία του κακού και τους ηθικούς αυτουργούς όλης αυτής της τραγωδίας. Οργή για το ανύπαρκτο και άρχηστο κράτος μας. Το ίδιο ανύπαρκτο και άρχηστο κράτος χρόνια τώρα. Οργή για την Ευρώπη των "ιδανικών" και των "αξιών", για τις μεγάλες δυνάμεις που σπεύδουν να επιβάλλουν την "τάξη" και να "αποκαταστήσουν" την "ασφάλεια" με τον δικό τους παράδοξο κάθε φορά τρόπο. Οργή για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Για την υποκρισία που υπάρχει άφθονη γύρω μου. Για τους απανταχού ρατσιστές και μισάνθρωπους που ζουν σε αυτόν τον τόπο, τους νεοέλληνες της ντροπής, που άλλοι εκμεταλλεύονται και άλλοι αντιμετωπίζουν με περισσή αηδία και σιχαμάρα τον κάθε πονεμένο που βρέθηκε ξαφνικά ξεριζωμένος από το σπίτι του, σαν να έχουν ξεχάσει ότι σαν έθνος έχουμε βιώσει και εμείς την προσφυγιά και τον εθνικό κατατρεγμό. Καμία αλληλεγγύη. Καμία ανθρωπιά. Οργή γιατί αυτός ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο. Οργή για την απραξία ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Σαν να παρακολουθούμε σαστισμένοι από τις οθόνες μας αυτές τις στατικές και κινούμενες εικόνες θλίψης και ντροπής και να μην κάνουμε τίποτα. Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εκτυλίσσεται αυτή η τραγωδία, φορτώνουμε άσχημα συναισθήματα μεν, αλλά ικανοποιούμε το ΕΓΩ μας (ότι εμείς και οι δικοί μας είμαστε καλά, δόξα τω Θεώ) και την προσπερνάμε. Όταν κλείσουμε την οθόνη μας (tablet, laptop, κινητού, τηλεόρασης) είναι σαν να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε αυτό που συμβαίνει. Χαιρόμαστε την οικογενειακή μας θαλπωρή και ευτυχία.

Και αισθάνομαι ενοχές. Ενοχές για όλα αυτά που έχω. Για όλα αυτά που ναι μεν δε μου χαρίστηκαν, ναι μεν δεν τα βρήκα έτοιμα, ναι μεν κόπιασα για να τα αποκτήσω, ΟΜΩΣ ΤΑ ΕΧΩ. Γιατί απλά έτυχε να ζω σε μία χώρα ειρηνική, που σέβεται την ατομική ελευθερία και αξιοποίησα τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Ευκαιρίες που κάπου αλλού κάποιοι άλλοι δεν είχαν και δε θα έχουν ποτέ. Ενοχές για όλα αυτά που τα δικά μου παιδιά απολαμβάνουν με αφθονία: φαγητό, στέγη, ρούχα, παιχνίδια, δυνατότητα σε μόρφωση, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Την ίδια ώρα που δεν ξέρω εγώ πόσα παιδιά και μωρά μεγαλώνουν σε εμπόλεμες ζώνες, επειδή είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος τόπο λάθος εποχή, και άλλα παίζουν κρυφτούλι με το θάνατο δίπλα στο σπίτι σου. Στη χώρα σου. Μέσα στο αφρισμένο Αιγαίο μέσα σε κάποια βάρκα θανάτου. Γιατί έτσι είναι. Βάρκες ρώσικες ρουλέτες. Μπαίνουν οι άμοιροι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και δεν ξέρουν αν η δική τους ή η διπλανή θα βουλιάξει. Και ανάμεσά τους μωρά και παιδιά. Κάνε εικόνα. ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ. Και έγκυες γυναίκες. Και αν καταφέρουν να φτάσουν απέναντι, θα είναι βρεγμένοι ως το κόκκαλο. Μικροί, μεγάλοι. Και τουρτουρίζουν από το κρύο. "Κρεμάνε" κάποια παιδιά ανάποδα για να βγάλουν το νερό από τα πνευμόνια. Και κάποια δεν τα καταφέρνουν. Και όσα τα καταφέρνουν, τι θα απογίνουν; Τι (θα) τρώνε; Που (θα) κοιμούνται; Πώς θα ζήσουν; Όλη τους η ζωή σε μία τσάντα και κάποιες λίγες οικονομίες, μέχρι πότε θα φτάσουν; Τι μέλλον έχουν; Απλά να φύγουν από EKEI που ήταν. Γιατί ΕΚΕΙ ήταν πολύ χειρότερα.

Πρόσφυγες. ΟΧΙ λαθρομετανάστες. Πρόσφυγες. Έχει διαφορά. Αλλά να σου πω και κάτι. Ίσως δεν έχει και καμία σημασία. Γιατί εν τέλει, και οι μεν και οι δε από ανάγκη έφυγαν. Και ο εξαναγκασμός, ανάγκη είναι και το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή, ανάγκη είναι. Δεν είναι πολυτέλεια. Δεν είναι φιλοδοξία. Και παιδιά. Πολλά παιδιά. ΠΑΙΔΙΑ γαμώτο μου. Είσαι μάνα, ξέρεις τι σημαίνει το παιδί σου να ζει αυτό. Στάσου για λίγο. Κάνε εικόνα. Σκέψου. Μπες για λίγο στη θέση αυτών των μανάδων. Εσύ, θα έβαζες το παιδί σου σε μία βάρκα, μαζί με άλλους πόσους, σε μία αφρισμένη θάλασσα, με προορισμό το άγνωστο και άφιξη ίσως και το ποτέ, έτσι για την πλάκα σου; Θα ρίσκαρες τη ζωή ΤΟΥ, έτσι για την πλάκα σου; Σκέψου τι οδήγησε αυτή τη μάνα να το κάνει. Σκέψου. Και βούλωσέ το όταν τη βλέπεις ταλαίπωρη και βρώμικη. Βούλωσέ το. Σεβάσου το δράμα της. Και εσύ στη θέση της, το ίδιο θα ήσουν. Και αν δεν μπορείς να δείξεις λίγη συμπόνοια, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις. Μην την αντιμετωπίζεις με αηδία λες και αυτή ευθύνεται για τη βρωμιά που υπάρχει γύρω σου. Που πάντα υπήρχε, απλά πιο πριν δεν την έβλεπες. Γιατί έχεις μάθει να ψάχνεις εξιλαστήρια θύματα για όλα τα κακά της δικής σου μοίρας.

Μπορεί η εικόνα του ταλαίπωρου με μία σακούλα ολόκληρο το βιος του, με ρούχα φθαρμένα και βρώμικα, με μαλλιά αχτένιστα και πρόσωπο αξύριστο, να σου είναι "κάπως" οικεία, να την έχει "συνηθίσει" το μάτι σου, να σε έχει "αναισθητοποιήσει" κατά κάποιον τρόπο -άλλωστε τη ζεις τόσα χρόνια- και να μη σε αγγίζει, όμως η εικόνα ενός παιδιού που έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποια παραλία και η εικόνα ενός παιδιού σε σωσίβιο που παλεύει με τα κύματα που ούτε αυτό ξέρει ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ βρέθηκε εκεί...δε σου είναι καθόλου ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ οικείες. Δεν είναι "συνηθισμένο" να το πω, να βλέπεις 3χρονα, 4χρονα, 10χρονα να τα έχει "ξεβράσει" η θάλασσα. Δεν είναι "συνηθισμένο" παιδιά με σωσίβια να προσπαθούν να επιβιώσουν σε αφρισμένα κύματα. Υπάρχουν παιδιά. Μωρά. Έγκυες γυναίκες. Μανάδες με νεογέννητα ημερών. Είδα σε ένα βίντεο ένα σωσίβιο να έχει γίνει βάρκα σωτηρίας για ένα βρέφος 5 ημερών. Πέντε ημερών!

Προχθές το πρωί, αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό στο αυτοκίνητο, πέφτω πάνω σε ένα απόσπασμα από ρεπορτάζ από μία διάσωση. Ένας άντρας -προφανώς διασώστης- φώναζε να προσέξουν όλοι το μωρό: "...the baby...ΤΗΕ ΒΑΒΥ...ΤΗΕ ΒΑΒΥΥΥΥΥ...". Η φωνή του σπαραχτική. Με στοίχειωσε. Από εκείνη τη στιγμή βουίζει συνεχώς και μου "τρυπάει" το μυαλό. Αυτή την ίδια φωνή άκουσα σήμερα τα χαράματα μόλις ξάπλωσα. Με στοίχειωσε αυτή η φωνή. Όπως με στοίχειωσε και αυτή η εικόνα, του πνιγμένου μωρού από τη Συρία που έκανε το γύρο του κόσμου. Σε αυτή τη στάση ακριβώς κοιμάται η Μελίβοια. Και μόλις είδα αυτή την εικόνα, θάμπωσε το βλέμμα μου από τα δάκρυα. Ήταν σαν να έβλεπα το παιδί μου. Και αμέσως σκέφτηκα τον άμοιρο πατέρα. Γιατί μάνα δεν υπάρχει. Πήγε να το συναντήσει στον Παράδεισο μαζί με το άλλο του αδερφάκι. Τουλάχιστον δε θα είναι μόνο του.

Μπερδεμένες σκέψεις. Και πολλά ερωτηματικά. Και ανάμικτα συναισθήματα. Γιατί κανείς δεν κάνει τίποτα γαμώτο μου; Πόσο δύσκολο είναι να βάλουν πλοία να περάσει ο κόσμος απέναντι με ασφάλεια; Πόσο δύσκολο είναι να ανοίξουν τα σύνορα; Πόσο δύσκολο είναι να προσφέρουν τα στοιχειώδη; Όχι έτσι άτσαλα. ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ. ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ. Δεν αρκεί η ιδιωτική πρωτοβουλία. Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πολύ σημαντική, είναι απαραίτητη, αλλά δεν αρκεί. Το πρόβλημα είναι τεραστίων διαστάσεων. Μιλάμε για ανθρωπιστική κρίση. Μα το πιο αυτονόητο ερώτημα είναι το ερώτημα ενός παιδιού: Γιατί δε σταματούν αυτόν τον πόλεμο αυτοί που τον ξεκίνησαν; Γιατί να παίζονται τόσες παιδικές ψυχές κορώνα-γράμματα; Ποιος είναι αυτός που ορίζει την τύχη ενός παιδιού; Όλα στο βωμό του χρήματος; Τι ξεφτίλα είναι αυτή! Πόσο, μα πόσο σκατόκοσμος αυτός που ζούμε! Όσο βλέπω αυτές τις εικόνες ντροπής, φωτογραφίες με άψυχα παιδικά κορμιά θύματα αυτού του παραλογισμού, τόσο τρελαίνομαι. Και αισθάνομαι φοβερές τύψεις που τα δικά μου παιδιά έχουν την τύχη -γιατί περί τύχης πρόκειται- να μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον με όλα τα αγαθά που έχουν ανάγκη. Τύψεις που τα δικά μου παιδιά δεν αναγκάστηκα να τα βάλω σε μία βάρκα για να περάσουν...απέναντι. Τύψεις που κάποιοι σε αυτόν τον πλανήτη τυγχάνουμε καλύτερης μοίρας. Τύψεις που μπορώ να κάνω σχέδια για τη ζωή μου και το μέλλον μου, όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για την αυριανή μέρα. Τύψεις επειδή έχω τα αυτονόητα που αξίζει κάθε ανθρώπινο ον. Τύψεις που ζω σε μία χώρα δημοκρατική και ελεύθερη. Και που παρόλα τα στραβά και τα ανάποδά της, όσο και αν χαλιέμαι ώρες-ώρες, ξέρω ότι είναι επιλογή μου στο αν θα την αφήσω ή όχι. Επιλογή, ΟΧΙ εξαναγκασμός.

"...αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά

κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον δέρνουν
να τον λυπούνται
κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται..."


[Ολόκληρο το ποίημα "Home" της Warsan Shire, μπορείτε να το διαβάσετε στα αγγλικά εδώ]

Αισθάνομαι πολύ μικρή και ανίκανη μπροστά σε όλη αυτή τη δολοφονία που συμβαίνει έξω από το κατώφλι μου. Θέλω να βοηθήσω, αλλά ξέρω ότι η δική μου βοήθεια είναι σταγόνα στον ωκεανό. Και αισθάνομαι άσχημα για αυτό. Θα μου πεις, και τι να κάνεις; Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο παρά να βάλεις τη σταγόνα σου. Το δικό σου λιθαράκι.  Όμως οι ΜΚΟς, η τοπική κοινωνία ειδικά της παραμεθορίου που της έχει πέσει όλο το βάρος της υποδοχής και βοηθάνε ο καθένας με τον τρόπο του, οι εθελοντές γιατροί, εσείς-εμείς-όλοι μας που στέλνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε,  αρκούμε; Το κύμα προσέλευσης είναι τεράστιο, το πρόβλημα παραμένει τεράστιο και ΑΛΥΤΟ. Και όσο σκέφτομαι ότι ο χειμώνας δεν έχει μπει ακόμη για τα καλά, όσο σκέφτομαι ότι ο φετινός χειμώνας θα είναι πολύ βαρύς από τις προγνώσεις που ακούω και ότι μέχρι τώρα έσωζαν ζωντανούς, από εδώ και πέρα πολύ φοβάμαι ότι θα μεταφέρουν πτώματα. Δεν μπορώ να βλέπω άλλα παιδικά κορμάκια θαλασσοπνιγμένα. Δεν μπορώ να βλέπω άλλες τέτοιες εικόνες.

Τις προάλλες που ξεκαθάρισα τις ντουλάπες, κάλεσα τη Δάειρα να με βοηθήσει. Μπορεί να είναι τεσσάρων, όμως κρίνω ότι είναι αρκετά μεγάλη και αρκετά έξυπνη να καταλάβει κάποια πράγματα. Της εξήγησα για τα παιδάκια που δεν είναι τόσο τυχερά όσο εκείνη και η αδερφούλα της. Που υπάρχουν κακοί άνθρωποι που τους γκρεμίζουν τα σπίτια, που τους κυνηγάνε να τους σκοτώσουν, που δεν έχουν σχολεία, δεν έχουν παιχνίδια, δεν μπορούν να παίζουν ελεύθερα...και η μαμά τους και ο μπαμπάς τους τα πήραν να φύγουν μακριά για να σωθούν. Και μπήκαν σε βάρκες και κάποια παιδάκια πνίγηκαν ενώ όσο κατάφεραν να σωθούν είναι βρεγμένα και χρειάζονται ρούχα και για αυτό εμείς μαζεύουμε από τα δικά μας και τους στέλνουμε. Με βοήθησε το κοριτσάκι μου να τα οργανώσουμε σε ομαδούλες και κάποια στιγμή είχαμε τον εξής διάλογο:

- Μαμά, ξέρεις ε; Στενοχωριέμαι που δε θα ξαναδώ αυτά τα ρούχα της Μελίβοιας (προφανώς δε θυμάται ότι τα φορούσε και αυτή πριν την αδερφούλα της).
- Και εγώ στενοχωριέμαι μωρό μου, γιατί με αυτά τα ρουχαλάκια σας θυμάμαι και εσένα και τη Μελίβοια μωράκια και όσο να'ναι, έχω δεθεί μαζί τους.
- Όμως μαμά, πρέπει να τα δώσουμε γιατί αυτά τα παιδάκια θα κρυολογήσουν. Και μπορεί να πεθάνουν. Και όταν το σκέφτομαι αυτό, δε στενοχωριέμαι, γιατί αυτό που κάνουμε είναι πολύ σημαντικό. Και αν θέλουμε μπορούμε να πάμε να αγοράσουμε ίδια ρούχα.

Και χθες, κάποια στιγμή στο άσχετο μου λέει:

- Μαμά, σε αγαπώ πολύ.
- Και εγώ μωρό μου.
- Εγώ σε αγαπώ πιο μακριά και από το φεγγάρι. Πιο πολύ και από την τελευταία πόλη της Ελλάδας. Μαμά, μπορούμε να φύγουμε από την Ελλάδα;
- Και που να πάμε;
- Να πάμε να βρούμε αυτά τα παιδάκια που δεν έχουν ρούχα για να τους τα δώσουμε. Να πάμε στη χώρα τους. Όμως πώς θα πάμε; Είναι πολύ μακριά. Με αεροπλάνο θα πάμε;
- .............................

Δεν ξέρω γιατί έγραψα αυτή την ανάρτηση. Δεν ξέρω αν έχει νόημα. Μπερδεμένες σκέψεις άτσαλα διατυπωμένες χωρίς συνοχή. Ίσως φανεί και ως παραλήρημα. Ίσως το μόνο που κατάφερα είναι να ξεφορτιστώ για λίγο. Για λίγο μόνο. Μέχρι να ξαναδώ κάποια νέα εικόνα που θα μου χαλάσει την ψυχολογία.

Δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία; Πώς κάποιοι άνθρωποι επιτυχχάνουν την προσωπική τους "ολοκλήρωση" πάνω σε πτώματα μωρών και μικρών παιδιών; Πώς μπορούν οι απανταχού ιθύνοντες αυτής της τραγωδίας να σκεπάζουν τα παιδιά τους με τα παπλωματάκια τους κάθε βράδι, όταν για κάποια παιδάκια η Μεσόγειος έγινε το νεκροκρέβατό τους φέτος; Πώς μπορούν να φιλάνε χαρούμενοι τα παιδιά τους όταν άλλες μάνες τα νεκροφιλούν και ευθύνονται ΑΥΤΟΙ για αυτό; Πώς κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια;

Ντροπή και αίσχος αισθάνομαι. Θλίψη και οργή. Μα περισσότερο οργή.

«Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά» είχε πει κάποτε ο Καζαντζάκης. Δυστυχώς, είμαστε αποτυχημένοι ως ανθρώπινο είδος, δάσκαλε. Πολύ αποτυχημένοι.

Κρατώ για το τέλος έναν αγαπημένο στίχο του Φίλιππου Πλιάτσικα:
"...αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα".

Ναι. Αυτό θα έκανα.

Πηγή φωτογραφίας
Ολόκληρο το τραγούδι του Φ.Πλιάτσικα, εδώ.

P.S. Αν θες και εσύ μπορείς να βοηθήσεις. Δες αναλυτικά εδώ τι χρειάζεται κάθε οργάνωση.
Επίσης πολύ χαίρομαι με την πρωτοβουλία της Γενικής Ταχυδρομικής, όπου με δικά τους έξοδα αναλαμβάνουν να συσκευάσουν και να στείλουν ό,τι βοήθεια τους προσκομίσεις σε όποια οργάνωση επιλέξεις. Απλά επισκέπτεσαι το κοντινότερο τοπικό τους γραφείο και αυτοί αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. 

42 σχόλια :

  1. Ασπασία μου δεν ξέρω τι να σου πω που δεν το έχω νιώσει και εγώ. Παρηγοριά? Γυρνώντας από τις διακοπές μας ευτυχισμένη έχασα κάθε ελπίδα ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Μάτωσα τα χείλη μου απο το δάγκωμα μόλις είδα το Σύριο παιδάκι στην αμμουδιά "ξαπλωμένο" μπρούμυτα. Έκλαιγα κάθε φορά που αγκάλιαζα τα παιδιά μου και ακόμα αυτό κάνω. Σταματησα να παραπονιέμαι για το οτιδήποτε. Δεν έχω το δικαίωμα, βλέποντας αυτές τις εικόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα είπες όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή τη στιγμή που σε διαβάζω έχει ξαπλώσει ο Δημήτρης πάνω στο ποδι μου του χαϊδεύω την πλάτη και είναι έτοιμος να αποκοιμηθει... Το κείμενο σου είναι φωτιά, υπέροχο, μεσα στην νύχτα και τις αϋπνίες κάνουμε τις πιο δυνατές σκέψεις. Εγώ τύψεις δεν μπορώ να νιώσω. Δεν γίνεται αλλιώς θα αποτρελαθουμε ολοι. Αδικία υπάρχει παντού και σε όλες τις μορφές. Κάθε μέρα. Γέννησα και έχασα δυο παιδιά και αν αισθανόμουν διαρκώς τύψεις για κάθε ευτυχισμένη μου στιγμή με το μαιμουδακι θα μου έστριβε. Το ξέρω δεν είναι το ίδιο. Μα πιστεύω τόσο πολύ στον Θεό που η δική μου η καρδιά νιώθει πως τα αγγελούδια αυτά είναι πλέον ασφαλή και ευτυχισμένα. Δεν ξέρω γιατί γίνονται όλα αυτά και ούτε θα μάθω πάρα μόνο όταν θα είναι πολύ αργά. Και εγώ και εσύ, και όλοι. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει δυστυχώς πως για να υπάρξει εξέλιξη και προοδος πρώτα πρέπει σχεδόν να καταστραφουμε. Και πολύ φοβάμαι πως οδεύουμε αργά και σταθερά προς την καταστροφή. Εξαιρετικο κείμενο Ασπασία μου, να γράφεις πιο συχνά μας λείπεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα, χωρίς να σε έχω διαβάσει, το ίδιο πράγμα έγραψα. Για διαφορετικό λόγο το έγραψα, αλλά χαίρομαι που διάβασα κάτι παρόμοιο και από εσένα. Και αυτά που έγραψες εσύ τα καταλαβαίνω απόλυτα και συμφωνώ

      Διαγραφή
  4. μολις εβαλες στις σκεψεις μου σε λεξεις.. Ετσι ακριβως κι εγω... Οργη και θλιψη.. και απογοητευση για αλλη μια φορα... Εχω ετοιμασει κι εγω μερικα ρουχα και παπουτσια του Νικολα για να τα στειλω.. Τον αγκαλιαζω σφιχτα και σκεφτομαι ποσο τυχερη ειμαι που εχουμε τα βασικα πραγματα που αλλοι δεν εχουν.. Που εχω το παιδι μου.. την οικογενεια μας.. το σπιτι μας... την υγεια μας και τη ασφαλεια μας.. ολα αυτα που αλλοι ονειρευονται... και εχουν χασει.. Μακαρι να μπορουσα να κανω περισσοτερα.. Πραγματικα μου λειπουν τα κειμενα σου... πολλα φιλια Ασπασια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα ίδια ακριβὠς αισθάνομαι και σκέφτομαι κι εγώ όλες αυτές τις μέρες. Εδώ στην Καβάλα φτάνουν τα καράβια από τη Λέσβο και οι πρόσφυγες φεύγουν με το ΚΤΕΛ είτε για το βορρά είτε για το νότο προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Είναι συγκινητική η προσφορά αρκετών συμπολιτών μου, είμαστε όμως πολύ λίγοι για όλο αυτό το ανθρώπινο καραβάνι που φτάνει νύχτα 2 φορές την εβδομάδα. Τα ρούχα δε φτάνουν, τα φαγητά δε φτάνουν, οι κουβέρτες, τα αδιάβραχα, τα σακίδια.... Όσα και να μαζεύουμε, πάλι δε φτάνουν. Είναι όμως έστω μια σταγόνα στον ωκεανό και σταγόνα τη σταγόνα κάνουμε την προσπάθειά μας (για να μπορούμε να κοιμόμαστε λίγο πιο ανακουφισμένοι τα βράδια....).
    Να είμαστε καλά και να προσπαθούμε να παραμείνουμε άνθρωποι. Μόνο αυτό εύχομαι! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ασπασία μου αν έχουν νοήματα αυτά που έγραψες; Δεν θα μπορούσαν να έχουν περισσότερο νόημα! Μίλησες με την ψυχή σου. Έχεις οργή και θλίψη μέσα σου όπως πολλοί από εμάς. Θέλω τόσο πολύ να κάνω κάτι. Πρώτη φορά αισθάνομαι έτσι... Νιώθω τόσο τυχερή που έχω τα παιδιά μου, την οικογένεια μου αλλά και τόσο ανίκανη συνάμα. Σε φιλώ και σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για όλο αυτό δεν έχουν ψυχή...έχουν μόνο τσέπες.
    Πουλάνε τα όπλα τους, δημιουργούν πολέμους και μετά τάχα θλίβονται!
    Δεν μετράνε οι ζωές γι αυτούς, μετράνε μόνο το πόσα κερδίζουν...κι όσο ο κόσμος μας ξεβρακώνεται, τόσο θα φρίττουμε από όσα θα βλέπουμε!
    Εν τω μεταξύ χάνονται ζωές και η φρίκη και η απόγνωση μόνο μεγαλώνουν...και η οργή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η δική μου αλήθεια λέει να μη νιώθω καμία τύψη όσο δεν έχω σκοπό να ανοίξω το σπίτι μου για έστω έναν άστεγο, από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί δεν είναι μόνο αυτοί. Και πριν από αυτούς υπήρχαν και συμπολίτες μας άστεγοι, με μια σακούλα, που αρρώσταιναν και δεν ήξεραν πως να γίνουν καλά χωρίς δυνατότητα να πληρώσουν σωστή περίθαλψη και να έχουν ένα σωστό πιάτο φαγητό. Και είναι πολλές φορές που σκέφτομαι, τόσα σπίτια στην Αθήνα, τόσα λεφτά πεταμένα σε παιδότοπους, ωραία πάρτυ και ταιριαστά ρούχα (λες και δεν μπορούν να έχουν τα παιδιά μας μόνο 5 αλλαξιές για να βγάλουν ένα χειμώνα και λες και δεν μπορούν να ζήσουν μόνο με ένα αθλητικό και χωρίς καλό παπούτσι για τις γιορτές). Και παρόλα αυτά που ακόμη υπάρχουν και θα μπορούσαν να μοιραστούν, κανείς δεν τα δίνει. Για μένα δεν έχει καμία ουσία το να δώσουμε ένα ρούχο που δε μας κάνει, αλλά το να δώσουμε το ένα από τα δύο αγαπημένα μας και να μείνουμε με το ένα που θα το φοράμε κάθε μέρα γιατί δε θα υπάρχει άλλο. Εγώ κοιτάω γύρω μου και κανείς δεν κάνει τίποτα πραγματικά ουσιαστικό. Ούτε εγώ. Ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά παραπάνω από τα πράγματα που δίνουμε και ούτως ή άλλως δε μας χρειάζονταν ή από το ευρώ που θα χαλάσεις για να αγοράσεις κάτι, αλλά δε θα νιώσεις πείνα επειδή το έδωσες. Αν θέλαμε και αν δίναμε πραγματικά, κατ΄αρχήν δε θα πείναγε πουθενά κανείς, δε θα υπήρχαν άστεγοι και αφού εμείς θα ήμασταν τέτοιοι και οι κυβερνήσεις των χωρών μας θα ήταν διαφορετικές. Η ευθύνη είναι πρώτα δική μου που έχω πάτωμα στο σπίτι να βάλω μερικούς ανθρώπους που κοιμούνται έξω, αλλά δεν το κάνω. Και δε νιώθω τύψεις για αυτό, γιατί θα μου φαινόταν υποκριτικό να ξέρω τι πρέπει να κάνω, να μην το κάνω και μετά να νιώθω τύψεις. Δεν ξέρω ποιος ακριβώς καταλαβαίνει τι θέλω να πω. Αλλά δε μας φταίνε οι άλλοι για αυτά που συμβαίνουν. Εμείς φταίμε που δεν κάνουμε το μέγιστο που μπορούμε. Αν το κάναμε, τότε και οι από πάνω μας θα έκαναν και εκείνοι το μέγιστο που θα μπορούσαν, γιατί πια θα το απαιτούσαμε μέσα από τις ίδιες μας τις πράξεις. Τεράστια κουβέντα, αλλά πραγματικά ποιος άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που έχει εδώ και 5 χρόνια δει το λιγότερο έναν άστεγο στο κέντρο της Αθήνας έχει κάνει πραγματικά κάτι ουσιαστικό για αυτόν? Και έχει δώσει πραγματικά όσο μπορούσε να δώσει? Αφού δεν τα κάνουμε αυτά, ας αποδεχτούμε ότι ο κόσμος είναι απλώς άδικος και ας συνεχίσουμε έτσι. Εμένα αλήθεια δε μου βγαίνει να νιώσω καμία τύψη, γιατί αισθάνομαι απολύτως υπεύθυνη για όλο αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασπασία μου το κείμενο σου ήταν οι σκέψεις όλων μας....

      Αλλά η απάντηση της Ελίνας είναι μονίμως οι δεύτερες μου σκέψεις. Δε θα σου σχολίαζα καθόλου εάν δεν είχα διαβάσει όσα γραφει η Ελίνα. Ηταν ακριβώς όσα σκεφτόμουν την ώρα που διάβαζα το κείμενο σου...Οτι δεν έχω δικαίωμα να γράψω ούτε μία σειρά σχετικά με το προσφυγικό από τη στιγμή που εκτός από μια κατάθεση κάποια στιγμή σε μια ΜΚΟ και μερικά δάκρυα του ενός δευτερολέπτου στο σαλόνι μου δεν έχω κάνει τίποτα άλλο και ουσιαστικά δεν προτίθεμαι να κάνω και κάτι άλλο... Γιατί θέλω μια λυση εδώ και τώρα αλλά θέλω αυτή τη λύση να τη δώσει μαγικά κάποιος άλλος.... Και γιατί δε βρισκω λύση (εκτός από το προφανες να σταματήσει ο πόλεμος...)

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα Ελίνα! Αν και συμφωνώ μαζί σου στο μεγαλύτερο μέρος του σχόλιου σου, εν τέλει φαίνεται ότι διαφωνούμε και αυτό είναι που με μπέρδεψε :) Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε -δε λέω αυτό- άλλωστε σέβομαι απόλυτα τις διαφορετικές απόψεις, όμως δεν είμαι σίγουρη ότι διαφωνούμε στην ουσία. Η μήπως ναι;

      Καταρχήν να πω ότι δε βγάζω τον εαυτό μου έξω από το ότι αισθάνομαι οργή για την απραξία όλων μας. Σε αυτό το ΄ΜΑΣ υπάρχω και εγώ. Παρόλο που βοήθησα με τον τρόπο που επέλεξα να βοηθήσω, μπροστά στο μέγεθος της ανάγκης για βοήθεια, αισθάνομαι ότι έμεινα άπραγη. Νιώθω ότι δεν έκανα ό,τι χρειάζεται να κάνω και ότι δεν είναι αρκετό και ναι, αισθάνομαι τύψεις για αυτό. Το ότι είμαι συνυπεύθυνη είναι λόγος προσωπικά να αισθάνομαι τύψεις. Θα μπορούσα να επιλέξω να μη στείλω π.χ. το παιδί μου σε ένα ιδιωτικό σχολείο και τα χρήματα να τα διαθέσω για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό. Ή θα μπορούσα να μην κάνω τη βάφτιση που είχα ονειρευτεί για το κορίτσι μου και πάλι τα χρήματα να τα διαθέσω σε μία φιλανθρωπία. Δεν το έκανα όμως. Δε θέλω να στερήσω από τα παιδιά μου και τον εαυτό μου ό,τι μπορώ να έχω, αφού μπορώ να το έχω, πόσο μάλλον όταν ξέρω ότι ό,τι κατάφερα να δημιουργήσω στη ζωή μου το κατάφερα μόνη μου με τον άντρα μου με πολλές στερήσεις προσωπικού χρόνου και ατελείωτες ώρες δουλειάς. Και αυτό ίσως με κάνει περισσότερο από ο,τιδήποτε να μη θέλω να στερήσω από τα παιδιά μου τις ανέσεις που μπορώ να τους προσφέρω και που προσωπικά δεν είχα όταν ήμουν μικρή. Και όσες φορές επιλέγω να βοηθήσω κάποιον το κάνω δίνοντας ό,τι δε χρειάζομαι και ό,τι μου περισσεύει. Είτε αυτό είναι πράγματα σε καλή κατάσταση, είτε χρήματα. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι συμμέτοχος στην απραξία. Παρόλο που κάνω κάτι, έστω και αν αυτό το κάτι φαντάζει σταγόνα στον ωκεανό. Γιατί ξέρω ότι θα μπορούσα να κάνω περισσότερα, αλλά δεν τα κάνω. Δεν ξέρω αν με πιάνεις.

      Υπάρχει και η άλλη άποψη του "δεν προσφέρω σε κανέναν και τίποτα" , γιατί δε μου περισσεύουν, γιατί μου περισσεύουν αλλά απλά δε γουστάρω, γιατί είναι άξιοι της μοίρας τους, γιατί δε φταίμε εμείς αν αυτοί έχουν πόλεμο και δεν έπρεπε να φύγουν (εν προκειμένω για το προσφυγικό - γιατί άκουσα ΚΑΙ ΑΥΤΟ) κλπ

      Επειδή ανέφερες τους άστεγους. Ναι, υπάρχουν και οι άστεγοι. Όπως υπάρχουν και πολλές άλλες ευπαθείς ομάδες, όπως υπάρχουν και ελληνικά νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, υπάρχουν και γυναίκες κακοποιημένες που "την έχουν κάνει" από τα σπίτια τους και δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι, κλπ κλπ. Μην παραθέσω όλη τη λίστα.

      Δυστυχία υπάρχει παντού γύρω μας, όπως υπάρχει και αδικία παντού γύρω μας. ΔΕ ΣΥΓΚΡΙΝΩ όμως με τίποτα όλα τα παραπάνω με την εικόνα των ξεβρασμένων σε κάποια παραλία πνιγμένων παιδιών ή των παιδιών που χαροπαλεύουν με τα κύματα (ή όλων των άλλων δυστυχισμένων παιδιών σε κάθε άκρη του πλανήτη - αλλά μιας και έθιξα το προσφυγικό στην ανάρτησή μου, ας εστιάσω σε αυτό). Τα παιδιά είναι ανήμπορα πλάσματα, εξαρτώμενα από άλλους και σε καμία περίπτωση δεν είχαν έστω και την ελάχιστη, την παραμικρή ευκαιρία να καθορίσουν τη ζωή τους. Δεν είναι άξια της μοίρας τους -να το πω έτσι. Σίγουρα υπάρχει συμπόνοια για τους άστεγους, όμως συγκρίνεις ένα άστεγο παλικάρι 20, 30, 40, χρονών με ένα παιδί θύμα πολέμου; Δεν ξέρω αν είμαι κατανοητή στο τι θέλω να πω. Κατά τα άλλα, μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε και δε νομίζω ότι μπορεί να κλείσει εύκολα. Το πρόβλημα είναι πολυδιάστατο.

      Την ανάρτηση αυτή -θα το ξαναπώ- δεν ξέρω τι με ώθησε να τη γράψω. Η αλήθεια είναι ότι αναγνωρίζω την ανάγκη μου να εκφράσω δημοσίως αυτά που αισθάνομαι και να ξεφορτιστώ για λίγο. Κάποιοι ταυτίζεστε με τις σκέψεις μου, άλλοι ίσως όχι. Αν έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε κάτι όντες online είναι και αυτό το παραγωγικό ιντερνετικό αλισβερίσι απόψεων. Όλα είναι τροφή για σκέψη.

      Διαγραφή
    3. Καλημέρα Χριστίνα. Τώρα είδα το δικό σου σχόλιο αφού γράφαμε παράλληλα :)
      Χαίρομαι που σε βλέπω μετά από καιρό :)
      Το παραπάνω μου σχόλιο στην Ελίνα συμπληρώνει κάποια από τα γραφόμενά μου στην ανάρτηση, ωστόσο θέλω αν προσθέσω και κάτι τελευταίο. Εάν κατάφερα να ταρακουνήσω έστω και έναν, μόνο έναν, αναγνώστη της ανάρτησης με το να βάλει και αυτός τη δική του σταγόνα στον ωκεανό (ενώ αρχικά δεν είχε τέτοια πρόθεση), τότε εκτός από τη δική μου ψυχολογική ξεφόρτιση, το κέρδος είναι ουσιαστικό.

      Διαγραφή
    4. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτούς τους διαχωρισμούς σχετικά με το να δώσω αυτό που χρειάζομαι και όχι το άλλο που αφού δεν το χρειάζομαι δεν το στερούμαι κιολας! Δηλαδή, τι? θα μετράμε την ωφελιμότητα της δωρεάς από το αν δημιουργεί έλλειμα σε εμάς ή όχι? παυει η προσφορά να είναι προσφορά απλά και μόνο επειδή είναι από το περίσσευμα και όχι από το υστέρημα? Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω αυτό. Η ωφελιμότητα της κίνησης μετριεται από το αν κάνει καλο σε αυτόν που το έχει ανάγκη, εν προκειμένω ο μετανάστης, ο άστεγος, ο διατελέσας σε ανάγκη τελοσπάντων, και όχι από το τι προκαλεί σε αυτόν που δωριζει. Δεν λέω να φτάσουμε στην αντίπερα όχθη και αντί να προσφέρουμε να κάνουμε απλό ξεσκαρτάρισμα της ντουλάπας μας δινοντας ότι πιο παλιο, φθαρμένο και σκισμένο που δεν θα το δίναμε παρά μόνο στο σκουπιδιάρικο, γιατί το είδα και αυτό όταν μαζεύαμε στο υπουργείο πράγματα για τους πρόσφυγες. Αυτό που λεω είναι οτι δεν βλέπω που είναι το κακό να δώσω τα περσινά αθλητικά του παιδιού μου που τα φόρεσε για έναν μόλις μήνα, να ζεστάνουν άλλα ποδαράκια. Προσωπικά έδωσα συνολικά, 11 ζευγάρια παπούτσια, κοριτσίστικα και αγορίστικα. Όχι δεν θα τα στερηθώ γιατί έτσι και αλλιώς δεν έκαναν στα παιδιά μου. Ήταν παπούτσια σε πολύ καλή κατάσταση, κάποια φορεμένα μόνο δυο τρεις φορές. Το ότι δεν τα στερώ απο τα παιδιά μου και τους έχω αγοράσει άλλα, σημαίνει οτι θα ζεστάνουν λιγότερο πληγωμένα και ξεπαγιασμένα ποδαράκια που το έχουν ανάγκη? Και τι γίνεται με το τεκμαρτό κόστος; οκ δεν θα τα στερηθώ εγώ, αφού δεν θα τα χρησιμοποιούσα έτσι και αλλιώς, θα τα στερηθεί όμως η αδερφή μου που διαφορετικά θα τα κρατούσα για το δικό της παιδι. Νομίζω ότι όταν κάποιος θέλει να προσφέρει βρίσκει τρόπους, και αυτό το λέω γιατί όλοι μας πια δεν έχουμε τρελά περιθώρια αφού οι περισσότερες οικογένειες είναι είτε με κομμένους μισθούς είτε χωρίς μισθούς καθόλου. Επίσης πιστεύω ότι έτσι και αλλιως, οι περισσότεροι αγοράζουμε εντελώς τα απαραίτητα για τα παιδιά μας, Σίγουρα υπάρχουν εξαιρεσεις, στον δικο μου περίγυρο πάντως είναι ελάχιστες. Για το αν αισθάνομαι τύψεις, τύψεις αισθάνομαι για τους πολιτικούς που έχω επιλεξει κατά καιρούς που τελικά αποδεικνύόνται πολύ λιγοι μπροστά στα γεγονότα, δεν αισθάνομαι όμως τύψεις για αυτά που προσφέρω όσα μπορώ και ότι μπορώ και όπου μπορώ. Για το κεραμίδι που έχω στο κεφάλι μου, το οποιο όλοι μας πληρώνουμε χρυσό με τέτοια φορολογία, αισθάνομαι ευλογημένη που το έχω, δεν ξέρω για πόσο θα το έχω ακόμη, γιατί είμαι σίγουρη ότι και αυτοί οι μετανάστες αν τους ρωτούσες πέντε χρόνια πριν ούτε που φαντάζονταν ότι θα περνούσαν φουρτουνιασμένες θάλασσες στοιβαγμένοι σε σαπιοβαρκες, και μακάρι ο φόβος να μας άφηνε να το μοιραζόμασταν και αυτο γιατί δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

      Διαγραφή
    5. Αυτή σου η τελευταία σκέψη Μάχη, είναι και δικός μου φόβος. Ειδικά μετά το φετινό καλοκαίρι.

      Διαγραφή
    6. Koρίτσια, εγώ νομίζω πως δε διαφωνώ με καμία σας. Απλώς στο δικό μου μυαλό και στο δικό μου σύστημα που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο εξηγώ γιατί εγώ προσωπικά δε νιώθω τύψεις και δε μου βγαίνει να χύσω δάκρυα για αυτά που βλέπω. Δεν έδωσα ποτέ στους άλλους το μέγιστο που θα μπορούσα να δώσω, άρα δε μου βγαίνει να στενοχωρηθώ τώρα για κάτι που δεν έκανα όσα θα μπορούσα. Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί στο τι προσφέρεις στους άλλους. Υπάρχει μόνο ο προσωπικός διαχωρισμός του καθενός μας σχετικά με το αν έκανε ή δεν έκανε το μέγιστο που θα μπορούσε. Εγώ προσωπικά προτιμώ να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και να πω ότι δεν το έκανα, γιατί δεν ήθελα. Άρα αποδέχομαι τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο και αναλαμβάνω και την ευθύνη κάποια στιγμή να χρειαστώ κι εγώ βοήθεια και οι άλλοι να μη μου δώσουν τα μέγιστα που μπορούν, αφού κι εγώ παλιότερα δεν τα είχα δώσει. Δεν είναι θέμα σωστού, λάθους. Είναι θέμα διαφορετικών οπτικών, που καμιά φορά είναι χρήσιμο να τις λέμε γιατί απλά καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα (όχι εγώ την Ασπασία και η Ασπασία εμένα, αλλά γενικά κάποιον που έχει τις δικές μου σκέψεις και της Χριστίνας και κάποιον που έχει τις σκέψεις της Ασπασίας και της Μάχης). Άχρηστο ήταν το σχόλιο μου, δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Καθαρά μια φιλοσοφική κουβέντα περί αδίκιας ήταν. Και Ασπασία να μην το στείλεις το παιδί σου στο δημόσιο, αν γίνεται. Εγώ τόσα έχω γράψει για αυτό το θέμα, μη μου κάνεις δεύτερες σκέψεις τώρα. Ειδικά ένα παιδί σαν τη Δάειρα. Οχι, δεν της χρειάζεται πουθενά το δημόσιο σχολείο, αν μπορεί να το αποφύγει. Παιδιά, αυτός είναι ο κόσμος μας. Άδικος ή δίκαιος, ο καθένας πράττει όπως νομίζει. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πιο ευνοημένοι και άλλοι λιγότερο, χωρίς απαραίτητα οι μεν να είναι καλύτεροι από τους δε, γιατί απλά η αδικία υπάρχει παντού και στα πάντα. Προσωπικά δε διαχωρίζω αδικίες με βάση τη βαρύτητά τους. Σαφώς διαφορετική η αδικία του να πνίγονται παιδιά με την αδικία του ένας άντρας να αμοίβεται καλύτερα από γυναίκα στην ίδια θέση, αλλά μήπως όλα αυτά δεν είναι τόσο άσχετα μεταξύ τους?Εξοικειωνόμαστε καθημερινώς στην αδικία μέχρι που έρχεται μέρα που γίνεται κάτι τόσο τραγικό και μας ξυπνάει. Αλλά λίγο-λίγο ασυνείδητα έχουμε κι εμείς οι ίδιοι αφήσει να χτιστούν αδικίες με τα χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο τραγικό συμβάν που μας ταρακουνεί. Πάλι φιλοσοφική κουβέντα, δεν είναι θέμα σωστού-λάθους ή διαφωνίας-συμφωνίας. Ούτε είναι θέματα που λύνονται με ένα laptop. Ο καθένας κάνει και νιώθει αυτό που του βγαίνει και αλλάζει τον κόσμο με τον τρόπο που ο ίδιος αποφασίζει. Γιατί όλοι μας κάτι κάνουμε για διάφορα θέματα και στραβά που βλέπουμε γύρω μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ωραία κουβέντα πάντως ανοίχτηκε με αφορμή αυτό το κείμενο.

      Διαγραφή
    7. Αυτό το τελευταίο είναι νομίζω που μας κάνει πιο ευαίσθητους με τους Σύριους... Γιατί βλέπουμε ανθρώπους "καλοβαλμένους". Ανθρώπους που θα μπορούσαμε να είμαστε άνετα εμείς στη θέση τους... Εδω τους ακούς να μιλούν αγγλικά και ντρέπεσαι για το Proficiency σου.. Τι να λέμε... Και μη ξεχνάμε ότι δε ξέρω πολλούς Ελληνες που θα μπορούσαν να δώσουν 1500/κεφάλι για να μπουν σε μια σαπιοβαρκα και να περάσουν απέναντι... Μιλάμε για τη Συριακή ελίτ...

      Είναι κρίμα όλο αυτό που συμβαίνει... Κατά τα άλλα συμφωνώ με τη Μάχη , δε νομίζω ότι πρέπει να στερηθείς εσύ κάτι. Αρκεί να προσφέρεις... Απλά τον τελευταίο καιρό δίνεις 1€ στον άστεγο και στην επόμενη στροφή πέφτεις στον πρόσφυγα, στην παρακάτω στον οικογενειάρχη άνεργο και κάπου εκεί πελαγώνεις....Οσα και να δώσεις νομίζω ότι ο πόνος πια είναι πολλή μεγάλος....

      Διαγραφή
    8. Ελίνα γράφαμε πάλι ταυτόχρονα....

      Πολύ σωστά και πάλι όσα γράφεις!!! Μπράβο ρε κορίτσια που έχετε τόσο δομημένη σκέψη.. Εγώ άλλα ξεκινώ να γράφω και αλλού καταληγω... :)))

      Διαγραφή
    9. Μάχη μου και η δικιά μας τύχη άγνωστη είναι ειδικά με τα τελευταία γεγονότα του καλοκαιριού. Έχεις απόλυτο δίκιο ότι δεν ξέρουμε τις μας ξημερώνει ή τι μας ξημερώνουν για να είμαστε πιο ακριβής. Και αυτοί άνθρωποι με οικονομίες ήταν που τις έδωσαν όλες για να περάσουν με τα φουσκωτά την θάλασσα ή να πνιγούν στο τέλος. Είχαν μια καλή ζωή!!! Με κινητά, αυτοκίνητα και σπίτια και οικονομίες. Τα παιδιά τους πήγαιναν σχολείο, φορούσαν καλά ρούχα. Και τώρα θαλασσοπνίγονται και λέγονται πρόσφυγες. Η ζωή κορίτσια...(βασικά οι πολιτικοί και η ανικανότητά τους με φοβίζει) ...δεν ξέρεις ποτέ η ζωή τι θα φέρει και πόσο έτοιμοι θα είμαστε για αυτά που θα φέρει.... να πω ότι δεν φοβάμαι? χα.

      Διαγραφή
  9. Μίλησες στην ψυχή μου Ασπασία. Δάκρυσα με τα λογάκια της Δάειρας. Όλα αυτά σκέφτομαι κάθε μέρα, όλη μέρα. Δεν αντέχεται αυτός ο κόσμος τελικά. Νιώθω ότι χάνουμε τον αγώνα, κάθε μέρα χάνουμε, δεν μπορώ να το εκφράσω αλλιώς. Νιώθω πολύ μικρή, πολύ λίγη μπροστά σε όλο αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ασπασία, με ταρακούνησαν τα λόγια σου πάλι... με έκαναν να σκεφτώ, να αναλογιστώ! Τι άνθρωπος είμαι... Δυστυχώς ο δρόμος της αγάπης, της προσφοράς, της αλληλεγγύης είναι δύσκολος, αδιάβατος για πολλούς από εμάς, γιατί? Μα επειδή είναι πιο εύκολος ο άλλος...αυτός του εγωισμού! Σε μία προηγούμενη εξομολόγηση μου, ενώ συζητούσα με τον πνευματικό μου για θέματα που έχουν να κάνουν με τον εαυτό μου, πράγματα που θέλω να αλλάξω κτλ ώστε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ξέρεις ποιο ήταν η αιτία για όλα, ο εγωισμός! Ο εγωισμός είναι αυτό που κινεί τα νήματα για όλα μαζί με το χρήμα.... είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε πιο ευρύτερο...κρατικό, παγκόσμιο κτλ Εκτός από την οποιαδήποτε συνεισφορά (οικονομική ή υλική ή ψυχολογική) μας σ'αυτούς τους ανθρώπους, ένα πράγμα ακόμα οφείλουμε να κάνουμε ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι κι ως μανούλες, να προσευχόμαστε καθημερινά για όλους. Να ζητάμε έλεος και σωτηρία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έγραψες όσα σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό. Μετά διάβασα το σχόλιο της Ελίνας, το οποίο δίνει αναμφισβήτητα τροφή για σκέψη και συζήτηση. Βρέθηκα πριν από λίγο καιρό στον σταθμό του ΗΣΑΠ στον Πειραιά, την στιγμή που έφταναν οι πρόσφυγες. Χιλιάδες άνθρωποι, και ανάμεσά τους πολλά παιδιά, ακόμη και νεογέννητα.Δεν υπήρχε ΚΑΝΕΙΣ (από κάποιον φορέα, ΜΚΟ, οτιδήποτε) για να τους βοηθήσει και να τους κατευθύνει.Μόνο οι δύο υπάλληλοι ασφαλείας του σταθμού προσπαθούσαν να τους συντονίσουν για να μπουν στα βαγόνια. Στεκόμουν στην άκρη ανήμπορη. Τι θα μπορούσα να προσφέρω εκείνη την στιγμή; Εγώ μια και εκείνοι χιλιάδες. Άνθρωποι αξιοπρεπείς, στέκονταν στην ουρά για να αγοράσουν εισιτήριο. Είχαν παλέψει για να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους, και μόλις έφταναν στην "ευρωπαϊκή" πρωτεύουσα τι έκαναν; Συναντούσαν την απόλυτη αδιαφορία και στέκονταν στην ουρά για το εισιτήριο. Ήταν δηλαδή τόσο δύσκολο να έχουν προγραμματιστεί 4-5 δρομολόγια για να εξυπηρετηθούν; Κανείς δεν είχε την πρόνοια να το σκεφτεί; Μπήκα στο ίδιο βαγόνι με μια οικογένεια, από τον παππού, τον οποίο σήκωναν γιατί δεν έβλεπε και δεν περπατούσε, μέχρι την εγγονή του με το μωρό της στην αγκαλιά. 4 γενιές ξεριζωμένες.Γιατί; Αναπάντητο, ή μάλλον για τους λόγους που αναφέρει η αμέσως παραπάνω αναγνώστρια. Όσα και να προσφέρει ο καθένας από εμάς, δεν αρκούν. Είναι βέβαιο. Από την άλλη όμως είναι κάτι. Και νιώθω ότι πρέπει να μιλήσω στα παιδιά μου για όλα αυτά,με τον τρόπο που μπορούν να καταλάβουν ανάλογα με την ηλικία τους, και να βοηθήσω, όπως και όσο μπορώ. Αυτό τουλάχιστον κάνω εγώ κάθε ημέρα γιατί η εικόνα του μικρού Σύριου στα παράλια της Τουρκίας με έχει στοιχειώσει. Αυτό του το ΟΦΕΙΛΩ.
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δε θα μπορούσες να μιλήσεις πιο συγκροτημένα για αυτά που λίγο ή πολύ όλοι μας σκεφτόμαστε το τελευταίο διάστημα. Έβαλες όλες τις σκέψεις μου σε μία ανάρτηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μίλησες στην ψυχή μου Ασπασία......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν νομιζω να υπαρχει ανθρωπος που δεν κανει αυτες τις σκεψεις. ΑΝθρωπος με καρδια τουλαχιστον....Καναμε κι εμεις την Κυριακη μια τετοια κουβεντα με την Κωνσταντινα καθως ξεδιαλυνα ρουχα που ειχα φυλαγμενα στο παταρι. Είναι απιστευτο βεβαια ποσα πραγματα φυλαμε μηπως χρειαστουν!! Προτιμησα να χαρισω τα ρουχα και τα παπουτσια που μας ειχαν χαρισει συγγενεις απο τα δικα τους παιδια. Καλα να ειμαστε 1 ζευγαρι παπουτσια και 2 ρουχα θα ειμαστε σε θεση να τα αγορασουμε αλλά να περιμενουν τοσα πραγματα τουλαχιστον μια 5ετια στο παταρι δεν μπορουσα να το δεχτω! Τυψεις ,μιας και αναφερθηκε και στα σχολια, δεν νιωθω για οσα έχω. Τα εχουμε αποκτησει κι εμεις με κοπο,δουλεια και αλλες στερησεις. Παντα θα βοηθω στο μετρο που μπορω αλλά για να αλλάξουν τα πραγματα πρεπει να κινηθουν άλλες δυναμεις...μακαρι να ηταν μονο στο δικο μας χερι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάντως δεν έχω γνωρίσει ποτέ μου έναν άνθρωπο που δεν έχει καρδιά. Κορίτσια, έγραψα αυτό το σχετικό περί προσφοράς (http://koxilo.tumblr.com/post/132556875568/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF) με αφορμή κάτι που μου συνέβη πέρσι.

      Διαγραφή
    2. Ελίνα δεν ηταν προσωπικό το σχόλιο μου :) !Πάντως υπάρχουν και αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει το προσφυγικο,όπως δεν τους ενδιαφέρουν και οι αστεγοι συμπολίτες μας ,κοκ..Αυτούς εννοω ότι δεν έχουν καρδιά,που δεν τους αγγίζουν τα προβλήματα των άλλων όσο αυτοι είναι οκ στο σπιτάκι τους!! Εγω έχω συναντήσει τέτοιους!!Δυστυχώς!!!

      Διαγραφή
    3. Μην ανησυχείς. Δεν το πήρα προσωπικά. Θα σε ρωτούσα πριν το πάρω :-)
      Aλλά αλήθεια δεν έχω συναντήσει τέτοιους. Πραγματικά, ποτέ και πουθενά. Και δεν μπορώ ακόμη και τώρα που το εξήγησες περισσότερο να το καταλάβω. Δηλαδή να λένε δε με νοιάζει? Να λένε καλά να πάθουν? Να λένε ας πνιγούνε? Όχι, τέτοια πράγματα δεν έχω ακούσει ποτέ από κανέναν. Προφανώς υπάρχουν όλες οι κατηγορίες ανθρώπων. Πάντως δεν παρεξηγούμαι έτσι (πριν ρωτήσω). Για να ξέρεις και να μην αγχώνεσαι.

      Διαγραφή
  14. Και γω αυτής της άποψης και λογικής ειμαι.. αλλά Ελίνα, όταν παίζονται παιχνίδια από τους "μεγάλους" δε νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα...δυστυχώς... δεν έχει νόημα να μείνω με ένα πχ. ρούχο επειδή δεν χρειάζομαι ουσιαστικά κάποιο άλλο και τα υπόλοιπα να τα δωρίσω.. αν το κάνω, θα το κάνω γιατί ίσως έτσι πιστεύω πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος, θα έχω τη σωτηρία της ψυχής κλπ, αλλά ουσιαστικά δεν θα πετύχω κάτι που θα βελτιώσει τον κόσμο.. και είναι αυταπάτη να πιστεύουμε πως "αν το κάνανε όλοι κλπ κλπ δε θα υπήρχε φτώχεια.." δεν γίνεται να το κάνουνε όλοι... ποτέ δεν θα το κάνανε όλοι,.. είναι στο μέγιστο βαθμό στα χέρια των "μεγάλων" οι ζωές των "μικρών"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο. Ποτέ δε θα το κάνουν όλοι (εδώ δεν το κάνουμε ούτε εμείς) και δεν είναι πράγματα που μπορείς να απαιτήσεις να τα κάνουν όλοι.

      Διαγραφή
    2. Αγαπητή Δάφνη θα διαφωνήσω μαζί σου. Με το να βοηθάμε, σίγουρα δε θα λύσουμε το πρόβλημα, όμως βελτιώνουμε τον κόσμο μας. Το να υπάρχει ανθρωπιά και αλληλεγγύη είναι ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Φυσικά και δεν απαιτείς να το κάνουν όλοι όπως λέει και η φίλη Ελίνα, αλλά αν βάλεις και εσύ/εγώ/όλοι τη σταγόνα σου στον ωκεανό (να χρησιμοποιήσω και φράση της Ασπασίας), κάτι κάνεις από το να μη κάνεις τίποτα. Χαρίζεις χαμόγελα σε δυστυχισμένους ανθρώπους. Φιλικά, Έλενα.

      Διαγραφή
    3. Από τη βιασύνη μου να απαντήσω στη φίλη Δάφνη ξέχασα να γράψω σε εσένα Ασπασία. Διάβαζα το άρθρο σου και ήταν σαν να μιλούσα εγώ. Ταυτίζομαι απόλυτα. Θεωρώ ότι τα λόγια σου εκφράζουν τους περισσότερους από εμάς. Καλημέρα.

      Διαγραφή
    4. Έλενα κρατάω το "κάτι κάνεις από το να μη κάνεις τίποτα. Χαρίζεις χαμόγελα σε δυστυχισμένους ανθρώπους". Σ'αυτό είμαι μαζί σου!

      Διαγραφή
  15. Ασπασία μου έκανες πολύ καλα που μοιράστηκες τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Πονάω να βλέπω τόση δυστυχία στα πρόσωπά αυτών των ανθρώπων.
    Βοηθάμε και εμείΣ με αυτά που μπορούμε και νιώθω απέραντη ικανοποίηση όταν βλέπω δεκάδες/εκατοντάδες φορείς είτε μεμονωμένα είτε ομαδικά είτε παγκοσμίως, να διοργανώνουν δράσεις αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες. Σημαίνει πως δεν έχουμε χασει ως λαός, ως ανθρωπότητα, την αξιοπρέπεια και το ήθος μας. Όμως ο κόσμος δεν πρόκειται να γίνει καλύτερος αν δεν σταματήσουν οι πόλεμοι συμφερόντων και δεν αλλάξουν οι πολιτικοί που νοιάζονται μόνο για το χρήμα κ τη δόξα. Η ιστορία (δυστυχώς) κάνει κύκλους και γυρίζει...
    Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Για όλα τα παιδιά του κόσμου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η κατάσταση είναι δραματική. Και εγώ έχω αντίστοιχες σκέψεις Ασπασία μου. Στενοχωριέμαι πολύ με όλα αυτά που συμβαίνουν αλλά περισσότερο θυμώνω που κανείς από τους μεγάλους αυτού του κόσμου δεν κάνει τίποτα για να το αλλάξει. Τα άμοιρα τα παιδάκια δε φταίνε σε τίποτα. Εμείς βοηθάμε όσο μπορούμε, αλλά δεν αρκεί όπως λες. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κορίτσι μου.Νιώθω ότι νιώθεις στο έχω ξαναγράψει...Συμετέχω στον πόνο και στην αγωνία σου και νιώθω το ίδιο αδύναμη και το ίδιο ένοχη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Aspasia mou diavasa to keimeno sou ti mera pou to anevases. Den diavasa ta sxolia mexri k simera gt to skeftomoun oles aytes tis meres. Eipa na mi grapsw tpt alla eida polla koritsia na diafwnoun telika. Eimai se ena nisi apo sta opoia erxontai ekatontades prosfyges kathymerina. Ta mona pou deftaine se tpt einai ta paidia. Oso symfwnw se merika pragmata allo toso diafwnw se alla. Ayto pou deborw na xonepsw einai opws eipes na anoixoun ta synora. Oxi oti den einai idi anoixta. Nai Aspasia mou kapoioi ontws einai katatregmenoi, afisan pisw spitia kai periousies. Alla gt na erthoun edw? Gt de menoun stin Tourkia na ksana ftiaxoun tis zwes tous ekei? I estw gt de menoun edw? Sto lew egw pou ta vlepw apo mesa. Gt kata vathos ma misoun. Einai allothriskoi. An eimastan emeis sti thesi tous k pigainame ekei pistepse me ta dika sou paidia tha ta eixan sfaksei. De se provlimatizei to gegonos oti oloi theloun na pane sti Germania kai sti Souidia? Giati? Giati kseroun pwsekei pairnoun eepidomata. Kaneis de thelei na meinei stin Ellada. Kai pame kai sto allo twra. Oli i sara kai i mara pakistan,mpaglantes ktl gt na erthoun? Gt na gemisei i xwra mas? mono aftoi tha meinoun edw. Idi to nisi mas thymizei Pakistan. Einai pantou. Xwris kanena noima. Eida tosa polla ayto to kalokairi pou me ekanan na tous sixathw olous tous. Syrious kai Irakinous na kanoun fasaries gt argoun ta xartia tous, les kai einai eykolo otan yparxoun 4 xiliades apo aytous na eksypiretithoun eukola. O xronos paramonis gyrw stis 10 meres. E kai? Toso taksidi ekanan gia navgaloun edw ton tsampoukatous. Eida na vazoun na vazoun tis gyanaikes tous brosta na kratane ta mwra kai aytoi apo pisw na gemizoun mpokalakia tou nerou me ammo kai na ta petane sto astynomiko tmima. Tous eida panw sta epeisodia na spane aytokinito dierxomeno me touristes kai ta paidakia pou itan mesa 4-5 xronwn na ourliazoun apo to fovo tous. Eida na tous moirazoun paixnidia kai kouvertes kainouria ola kai na ta petane me apaksiwsi ston epomeno kado. Nai anamesa tous yparxoun oikogeneies to kserw. Alla dystyxws yparxoun kai tromokrates kai xilia dyo alloi.Na parakalas to Theo na min erthei i mera pou tha fovasai na pas me ta paidia sou sto metro mi tyxon kai kanoun kanena tromokratiko xtypima. Tous exw dei, tous exw fovithei...Oso gia tis MKO einai ekei pou kseroun oti tha pesei to xrima. Ta kanalia deixnoun - ekmetaleuontai nekra paidakia, kormakia vregmena kai proothoun oti theloun...Dystyxws kaneis de deixnei ta paidakia pou skotwthikan ekei gt oi pateres tous emeinan na polemisoun. Dystyxws kaneisde deixnei ta paidakia pou ekmetaleyontai oi polyethnikes sta ergostasia tritwn xwrwn. Kai ola ayta sta lew egw pou exw paiksei me ta paidakia ayta. Ta exw kanei na xamogelasoun. Exw kratisei mwro 2 evdomadwn mesa se mia vromiki kouverta mexri na paroun apotypwmata apo ti mitera tou. Agkaliazw kathe mera paidakia. Gt ola ta paidia einai idia. Kathe ena apo ayta tha borouse na einai to diko mou.To ksana lew kai to pisteyw einai ta monapou de ftaine se tpt. To "prosfygiko" omws einai megalo zitia. Tremw omws gia ola ayta pou tha erthoun se liga xronia apo olous aytous. Ayta pou eseis den exete dei akomi. Sygnwmi an se kourasa. Maria

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρία! Το σχόλιό σου με ξάφνιασε ως προς το περιεχόμενο. Είναι όντως πολύ λυπηρό να συμβαίνουν όσα περιγράφεις από ορισμένους ανθρώπους που τους ανοίξαμε "την πόρτα" να τους υποδεχτούμε στη χώρα μας. Θέλω να πιστεύω ότι είναι μεμονωμένα περιστατικά και ότι αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι ταλαίπωροι αξιοπρεπείς άνθρωποι που απλά αναζητούν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους (τουλάχιστον σε αυτούς αναφέρομαι μέσα από την ανάρτησή μου).
      Προσωπικά δε ζω με τον φόβο τρομοκρατικών χτυπημάτων λόγω της προσέλευσης προσφύγων στην Ελλάδα.
      Αν αναζητούν άσυλο σε χώρες όπως η Γερμανία ή η Σουηδία λόγω επιδομάτων όπως αναφέρεις, λογικό μου φαίνεται. Και εγώ στη θέση τους σε τέτοια χώρα θα επέλεγα να ζήσω αφού θα είχα από κάπου να "πιαστώ"¨οικονομικά και να χτίσω τη ζωή μου από την αρχή.
      Σίγουρα εσείς που ζείτε σε νησί υποδοχής προσφύγων αντιμετωπίζετε όλα τα προβλήματα που προκαλούνται από "πρώτο χέρι" και τα ζείτε πιο έντονα. Εμείς μιλάμε μόνο θεωρητικά.
      Τέλος, θα ήθελα να σου πω ότι μπορείς να σχολιάζεις άνετα ακόμη και αν η γνώμη σου είναι τελείως αντίθετη με τη δική μου. Εδώ μέσα υπάρχει ελευθερία απόψεων. Συζητάμε, συμφωνούμε ή/και διαφωνούμε. Να έχεις μία όμορφη μέρα! Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου! :)

      Διαγραφή
    2. Και γω ξαφνιάστηκα ως προς το περιεχόμενο.. αλλά η αλήθεια είναι πως έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες.. θα συμφωνήσω με την Ασπασία..

      Διαγραφή
  19. Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας! Χαίρομαι που αυτή μου η ανάρτηση έδωσε τροφή για σκέψη και διάλογο!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ποσο λυπηρο ειναι ολα αυτα που συμβαινουν γυρω μας παιδακια να πεθαινουν ετσι :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts