9.11.15

Emotions/thoughts: Αγάπη μόνο


Πριν από δύο εβδομάδες περίπου, η Δάειρα μου χάρισε μία ζωγραφιά η οποία με συγκίνησε (την οποία και είχα δημοσιεύσει τότε στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram). Αρκετές ζωγραφιές της με συγκινούν για τις ευαισθησίες που κρύβουν ή για τα μηνύματα που φέρουν, όμως αυτή ήταν τόσο όμορφα διαφορετική. Ένα λιτό ιχνογράφημα που φέρει πάνω του πολύ συναίσθημα. Η ζωγραφιά απεικόνιζε ένα χαμογελαστό ανθρωπάκι να κρατάει μία κόκκινη καρδιά. Δίνοντάς μου την, μου είπε:

"Μαμά! Κοίτα τι ζωγράφισα! Και αυτό εδώ είναι η καρδιά μου. Σημαίνει ότι όποιον αγαπάω, τον αγαπάω με όλη μου την καρδιά!".


Το ανθρωπάκι αυτό ήταν η ίδια και η τεράστια -για τις δεδομένες αναλογίες- κόκκινη καρδιά που κουβαλάει και προσφέρει με τόσο φαρδύ χαμόγελο, είναι η δική της καρδιά! Πόσο όμορφα αισθάνθηκα όταν το είδα.

Πριν από 2+ χρόνια στα πλαίσια μίας ανάρτησής μου, είχα αναφέρει μία παράγραφο που είχα διαβάσει τότε σε ένα άρθρο της Παιδιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών: "Το παιδί ζωγραφίζοντας εκφράζεται, απελευθερώνεται, μας μιλάει με τη δική του ζωντανή και συμβολική γλώσσα. Ας το αφήσουμε, προσφέροντάς του τα απαιτούμενα μέσα, μολύβια, χρώματα, να απελευθερώσει το υποσυνείδητό του, χωρίς τη δική μας παρέμβαση για μία κατά τη γνώμη μας πιστότερη απόδοση του θέματος. Ακόμα και οι παραλείψεις έχουν κι αυτές την ερμηνεία τους".

Αναλύοντας λοιπόν τη ζωγραφιά της αυτή, παρατήρησα το εξής: ενώ εδώ και καιρό φτιάχνει ανθρώπους με χέρια και πόδια με τη λεπτομέρεια που μπορεί να απεικονίσει (σημ. τα χέρια συνήθως είναι γραμμές που καταλήγουν σε σταυρούς και τα πόδια είναι γραμμές που καταλήγουν σε ρόδες), αυτή τη φορά τα χέρια και τα πόδια ήταν απλές μουτζούρες. Επίσης δεν έβαλε ούτε αυτιά ούτε μαλλιά, κάτι που συνηθίζει να βάζει σε όλα τα ανθρωπάκια της. Και δεν είναι ότι εν προκειμένω βλέπει τον εαυτό της κουφό, φαλακρό, κουλό και κουτσό. Απλά το υπόλοιπο σώμα ήταν για αυτήν αμελητέας σημασίας ώστε να το επιμεληθεί περισσότερο και επικέντρωσε όλη της την προσοχή στη καρδιά και το χαμόγελο γιατί αυτά ήθελε να εκφράσει: αφενός μεν την τεράστια καρδιά που κουβαλάει αυτό το παιδάκι της ζωγραφιάς που είναι η προσωποποίηση του εαυτού της και την οποία καρδιά προσφέρει απλόχερα σε όποιον αγαπά για να δείξει το μέγεθος αυτής της αγάπης και αφετέρου δε ότι είναι χαρούμενο για αυτό. Για την ακρίβεια, πολύ χαρούμενο.



Λίγες μέρες μετά, είχαμε ατομικές συναντήσεις με τις δασκάλες για να ενημερωθούμε για την πρόοδο των παιδιών μας. Τότε λοιπόν, ανάμεσα στα διάφορα όμορφα που άκουσα για τη Δάειρα σχετικά με το χαρακτήρα/ προσωπικότητά της και τις ικανότητές της, στάθηκα σε ένα πράγμα: στο ότι τους έχει κάνει εντύπωση πόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη δείχνει κάθε μέρα, ότι είναι συνεχώς ευδιάθετη και ότι όλη αυτή της την θετική ενέργεια και καλή διάθεση τη μεταδίδει γύρω της. Και αυτό από μόνο του είναι η απόδειξη ότι όσο και αν κατηγορώ τον εαυτό μου ώρες-ώρες ότι δεν είμαι καλή μαμά, όσες ενοχές και αν νιώθω όταν μπορεί να της φωνάξω πάνω στην ένταση της στιγμής, όσο και αν αισθάνομαι ότι δεν της αφιερώνω το χρόνο που χρειάζεται και έχει ανάγκη και ενδεχομένως τη στενοχωρώ για αυτό, η ουσία είναι ότι τελικά το παιδί μου εισπράττει πολλή αγάπη και αυτό είναι που του μένει στο τέλος. Και αυτή την αγάπη την επιστρέφει πίσω στο πολλαπλάσιο. Και αυτό πιστεύω είναι ο λόγος που αισθάνεται τόσο όμορφα συνεχώς. Και αυτή την αγάπη προσπάθησε να οπτικοποιήσει μέσα από τη ζωγραφιά της. Και αυτό είναι που την κάνει εν τέλει ευτυχισμένη. Και αυτό είναι που χρειάζονται όλα τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα. Αγάπη. Να αγαπιούνται και να αγαπούν. Γιατί όταν παίρνεις αγάπη, δίνεις αγάπη. Και τα παιδιά ξέρουν να αγαπούν με όλη τους την ψυχή. Ανιδιοτελώς, αγνά, φυσικά, με όλη τη σημασία της λέξης. Όσο υπάρχουν παιδιά σε αυτόν το πλανήτη, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει το αύριο προς το καλύτερο. Ξέρω, ακούγεται κλισέ, όμως είναι μεγάλη αλήθεια.
 
P.S.
- Δεν ξέρω αν βγάλατε νόημα από ό,τι έγραψα :)
-  Aνυπομονώ να δω κανονικές ζωγραφιές της Μελίβοιας, για να ψυχολογήσω και την ίδια. Προς το παρόν, "εισπράττω" μόνο πολύχρωμες μουτζούρες :)
-  Οι φωτογραφίες με τα κόκκινα μπαλόνια είναι από την ημέρα της ονομαστικής γιορτής της Δήμητρας-Δάειρας. Την ημέρα εκείνη επιλέξαμε αυτό το εναλλακτικό "κέρασμα" για τους φίλους και συμμαθητές της. Τα μικρά ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους, αλλά η χαρά της Δάειρας όταν τα πρόσφερε ήταν ακόμη μεγαλύτερη.
- Η ανάρτηση αυτή ήρθε στον αντίποδα της προηγούμενης που ήταν γεμάτη άσχημες σκέψεις και δυσάρεστα συναισθήματα για όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Λυπάμαι αν σας στενοχώρησα τότε γιατί σας θύμισα πράγματα που βλέπετε, ακούτε και νιώθετε οι περισσότεροι από εσάς. Δεν περίμενα μία ανάρτηση που φέρει τόσο θυμό μέσα της να έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση, γιατί συνηθίζουμε να κρατάμε μακριά ότι μας βαραίνει ή υποψιαζόμαστε ότι θα μας βαρύνει, ως τακτική αυτοάμυνας. Κατάλαβα όμως ότι επειδή τα συναισθήματά μας ταυτίζονται, όταν τα μοιραζόμαστε -εσείς από την πλευρά του αναγνώστη που ταυτίζεται μαζί τους και εγώ από την πλευρά αυτού που τα (περι)γράφει- αισθανόμαστε παρήγορα. Και τα καταλαγιάζουμε για λίγο. Χαίρομαι επίσης που αυτή μου η ανάρτηση έδωσε αφορμή για εποικοδομητικό διάλογο στα σχετικά σχόλια. Αν κάτι έχουμε κερδίσει όντες online, είναι μεταξύ άλλων και το παραγωγικό αλισβερίσι απόψεων που δίνουν τροφή στη σκέψη. Ελπίζω και εύχομαι σε ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες αυτού του κόσμου.
Ευχαριστώ πολύ την κοινότητα των Μικροί Μεγάλοι και των Μαμά...δες Μπαμπά...δες για την υποστήριξη αυτού του blog και τώρα και πάρα πολλές φορές από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα.

10 σχόλια :

  1. Ασπασία μου τα ευαίσθητα παιδιά εκφράζονται έντονα μέσα από τη ζωγραφική! Και η δική μου κορη συνηθως κανει χαρουμενες ζωγραφιες! Αλλα ακόμα κι όταν θέλει να ζητήσει συγνώμη το κάνει με μια ζωγραφιά! Επίσης τα παιδιά όταν παίρνουν αγάπη το ανταποδιδουν στο δεκαπλάσιο! Χαίρομαι που έχεις μια πολύ χαρούμενη κορούλα ( μιλάω για τη μεγάλη μιας και ή ανάρτηση αναφέρεται σε εκείνη)! Καλή εβδομάδα! Φιλιααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφο κείμενο αλλά και πολύ όμορφες οι γραμμές σου στο τέλος.
    Πάντα παραμένει όμορφο να ακούς ένα ευχαριστώ! :D
    Σε ευχαριστούμε κι εμείς για την αναφορά σου, και να συνεχίσεις να γράφεις όμορφα αυθεντικά κείμενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ασπασία μου καλημέρα. Πόσο όμορφο κείμενο :) Έτσι είναι και μπορεί να είναι κλισέ μα είναι πέρα για πέρα αλήθεια: αγάπη μόνο!!! Όσο για τη Δαειρα να τη χαίρεστε να την καμαρώνετε και πάντα να της δείχνετε το δρόμο προς την ευτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η αγάπη κάνει θαύματα....και είναι το ΠΙΟ σπουδαίο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας!
    Καλημέρα Ασπασία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έτσι είναι Ασπασάκι, αυτό που πραγματικά θέλουν τα παιδιά μας, περισσότερο και πάνω από όλα είναι αγάπη. Ειλικρινή και ανιδιοτελή.
    Πόσο όμορφη η ζωγραφιά της μικρούλας, η αγάπη σε όλο της το μεγαλείο :)
    Και αυτό το τόσο πλατύ χαμόγελο, απλά τέλειο. Εύχομαι το κοριτσάκι σας να είναι πάντα τόσο χαρούμενο και ακόμα περισσότερο!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ασπασία μου πραγματικά δεν θα ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο για το παιδί μου από κάποιον τρίτο πέρα από αυτό που σου είπε η δασκάλα για το κοριτσάκι σου! Γιατί αυτό είναι και η δική μου επιθυμία, πέρα από το να είναι όλα τα παιδάκια γερά, να είναι χαρούμενα, να χαμογελούν! Σε φιλώ <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι υπεροχη αναρτηση και υπεροχη φωτογραφια. Ασπασια μου να χαιρεσαι την οικογενεια σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ τρυφερή ανάρτηση!! Τα παιδιά μας μόνο αγάπη χρειάζονται. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Αν τους λείπει η αγάπη όμως είναι δυστυχισμένα. Πολύ συγκινητική η ζωγραφιά της Δάειρας. Να τη χαίρεσαι!! και τις δυο σου κορούλες να χαίρεσαι. Καλημέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα! Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχολιά σας! Αγάπη μόνο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts