[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν 3 χρονών και 2 μηνών]
#1
Τρώγαμε κοτόπουλο με πατάτες. Της κόβω το κοτόπουλο σε κομματάκια και της τα δίνω να τα φάει. Αντί να χρησιμοποιήσει το πιρούνι, τρώει με τα χέρια. Σχολιάζω...
Εγώ: To κοτόπουλο μπορείς να το φας με τα χέρια. Δεν πειράζει. Επίσης και το τοστάκι το τρώμε με τα χέρια. Μόνο αυτά τα φαγητά. Όλα τα άλλα τα τρώμε με πιρούνι ή με κουτάλι.
Δάειρα: Μαμά, και την μπανάνα και τα kinder (*σημ. παιδικές σοκολάτες) τα τρώμε με τα χέρια. Τα ξέχασες αυτά!
Ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, τι να πρωτοθυμηθώ η μάνα...
#2
Ένα πρωί, για άλλη μία φορά είχε εξαντλήσει την υπομονή μου. Αρνούνταν να ντυθεί και την κυνηγούσα σε όλο το σπίτι ώστε να φύγουμε κάποια στιγμή για τον παιδικό σταθμό. Ήδη είχαμε αργήσει...
Εγώ: Δάειρα! Σε παρακαλώ! Δεν έχω άλλη υπομονή.
Δάειρα: Υπομόνησε λίγο ακόμα.
Υπομόνησα. Τι να κάνω…
#3
Στο αυτοκίνητο αρκετές φορές συζητάμε. Της αρέσει να της μαθαίνω νέα πράγματα. Πριν της μάθω κάτι, τη ρωτάω μήπως το ξέρει. Μία μέρα λοιπόν της μάθαινα τα επαγγέλματα. Ξεκίνησα από τον οδηγό του σχολικού λεωφορείου...
Εγώ: Ξέρεις πώς λένε αυτόν που οδηγεί το σχολικό λεωφορείο;
Δάειρα: Κύριο Γιώργο!
Εδώ που τα λέμε, δίκιο έχει το παιδί...
#4
Την ίδια φορά, συνεχίσαμε τη συζήτηση για τα επαγγέλματα...
Εγώ: Εννοώ, πώς ονομάζεται το επάγγελμα.
Δάειρα: Οδηγός.
Εγώ: Σωστά. Και αυτός που πουλάει κρέας;
Δάειρα: Πώς;
Εγώ: Κρεοπώλης. Αυτός που είναι στο παντοπωλείο;
Δάειρα: Πώς;
Εγώ: Παντοπώλης. Αυτός που οδηγεί ταξί;
Δάειρα: Οδηγός!
Εγώ: Μπράβο! Οδηγός ταξί. Αυτός που χτίζει σπίτια;
Δάειρα: Πώς;
Εγώ: Χτίστης.
Δάειρα: Μαμά; Και κάτι μικρά πλασματάκια που έχουν στριφτές ουρίτσες και χτίζουν μόνα τους σπίτια, λέγονται γουρουνάκια.
Τι να πεις…
#5
Στο άσχετο...
Δάειρα: Μαμά, εμείς έχουμε έναν χυμό μήλο που είναι μπλιάχτικο.
Μπλιάχτικο: Είναι αυτό που κάνεις ‘μπλιαχ’ μόλις το τρως ή το πίνεις. Συνώνυμα: αηδιαστικό, σιχαμερό. Αντίθετα: γευστικό, νόστιμο.
#6
Στο σπίτι κυκλοφορούσε ξυπόλυτη…
Εγώ: Δάειρα, φόρεσε τις παντόφλες σου σε παρακαλώ!
Δάειρα: Η Σταχτοπούτα φοράει παντόφλες όταν κάνει δουλειές;
Το πρότυπό μας. Ας το εκμεταλλευτώ λοιπόν για ό,τι δεν κάνει ή δεν τρώει. Αν το κάνει ή το τρώει η Σταχτοπούτα, εγκρίνεται και για εμάς.
#7
Ήμασταν βόλτα στο λόφο του Φιλοπάππου...
Δάειρα: Μαμά, αυτό εδώ είναι δάσος για πεζούς και Έλληνες μόνο. Δεν έχει λύκους.
Συμπέρασμα #1: Οι πεζοί δεν είναι Έλληνες.
Συμπέρασμα #2: Οι Έλληνες δεν είναι πεζοί. Είναι καβάλα σε μηχανάκια, ποδήλατα και αυτοκίνητα.
#8
Στην ίδια βόλτα πηγαίνοντας προς την Πνύκα, σε έναν πεζόδρομο με έντονη βλάστηση δεξιά-αριστερά του δρόμου...
Δάειρα: Είναι πριγκιπικός δρόμος αυτός. Οδηγεί στην Αίγυπτο.
Ορίστε;;; Μένω έκπληκτη και τη ρωτάω...
Εγώ: Που την ξέρεις εσύ την Αίγυπτο;
Δάειρα: Την ξέρω.
Εγώ: Για πες μου, τι έχει στην Αίγυπτο που την ξέρεις;
Δάειρα: Έχει ανθρώπους, ζώα, σκουπίδια.
Δεν έχω ανακαλύψει ακόμη από που στο καλό την ξέρει την Αίγυπτο. Μήπως πήγε κανένα ταξιδάκι αναψυχής η φίλη της η Πέππα και δεν το πήρα χαμπάρι; Μόνο έτσι θα μπορέσω να το εξηγήσω...
#9
Στην ίδια βόλτα (προς την Πνύκα)…
Δάειρα: Μαμά, ξέρεις που μένουν οι αρκούδες;
Εγώ: Στο δάσος;
Δάειρα: Στα αρκουδιάτικα.
Όπως λέμε Μυκονιάτικα, Ναυπλιώτικα, Αναφιώτικα, Ζαρουχλέικα…
#10
Στην ίδια βόλτα (προς την Πνύκα), σε ένα μονοπάτι, τη βλέπω που πάτησε επίτηδες ένα μυρμήγκι. Φανερά ενοχλημένη με την πράξη της, της κάνω έντονη παρατήρηση...
Εγώ: Γιατί το πάτησες το μυρμηγκάκι; Τι σου φταίει; Δεν σου έχω πει ότι δεν πειράζουμε τα μυρμηγκάκια; Δεν ήταν καθόλου καλό αυτό που έκανες, Δάειρα! Γιατί το σκότωσες;
Δάειρα: Δεν το σκότωσα εγώ. Μόνο του ψόφησε όταν το πάτησα.
Εκείνο το πρωινό του Οκτώβρη, ένας ταλαίπωρος μέρμηγκας αποφάσισε να δώσει άδοξο τέλος στη ζωή του πέφτοντας
Πηγή εικόνας
Εάν είσαι νέος αναγνώστης και σου αρέσει το My Lovable Baby, πες το μας με ένα Like. Η Δάειρα, η μπεμπούλα και εγώ, σε ευχαριστούμε και σου στέλνουμε από ένα φιλάκι :)
χαχαχαχα... οκ παλι αφιερωσε η Δαειρα!!! Το αγαπημενο μου ήταν το γουρουνακι και το αδοξο τελος του μερμυγκα..χαχαχαχα.. απιστευτη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα. Ο καημένος ο μέρμηγκας τι του 'μελλε να πάθει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε συ Ασπασία, η μικρή είναι απίστευτη! Δε τη χορταίνω!!!!!
χαχαχα τέλειες είναι οι ατάκες της κάθε φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαργαρίτα
Θεά! Τέλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που δε ζητάς να ψηφίσουμε το καλύτερο... δε θα ήξερα τι να διαλέξω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ένα καλύτερο από το άλλο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά τα παιδιά μας αφήνουν άφωνους!! Με το μυρμηγκάκι κλαίω!! Φιλιά καλημέρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα... φοβερή! Υπομόνησε κι εσύ λίγο... η Σταχτοπούτα θέλει το χρόνο της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορίτσια μου, σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια που μου αφήσατε. Αφού σας αρέσει να διαβάζετε δεκαλόγους, θα συνεχίσω να σας χαρίζω και άλλους :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό τριήμερο να έχετε!!! <3
Χαχαχα!! Γελάω ακόμα με τα γουρουνάκια!!
ΑπάντησηΔιαγραφή