26.11.13

Happy moments: Γυρίσαμε σελίδα...



Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η μπλογκόσφαιρα έχει γεμίσει ιδέες και προτάσεις για την πιο λαμπερή γιορτή του χρόνου. Πριν αρχίσω να μπαίνω και εγώ σε εορταστική διάθεση και πριν αρχίσω να στολίζω τα σπιτάκια μου (μπλογκόσπιτο και χόουμ, σουίτ χόουμ) είπα να αφήσω πίσω μου ένα θέμα
που με έχει απασχολήσει όσο τίποτα άλλο το τελευταίο διάστημα. Ένα θέμα που συνόδευε μία δύσκολη περίοδο που ευτυχώς πέρασε και έδωσε τη θέση της σε μία καινούρια αρχή.

Επιτέλους, γυρίσαμε σελίδα...

Οι περισσότεροι θα διαβάσατε την ανάρτηση που είχα γράψει πριν από έναν μήνα και αφορούσε τα διάφορα θέματα/ προβλήματα που είχαμε με τον παιδικό σταθμό της Δάειρας. Και λέω 'οι περισσότεροι', καθώς η συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν για μένα μία ευχάριστη έκπληξη τόσο από άποψη αναγνωσιμότητας όσο και ανταπόκρισης. Μέσα σε λιγότερες από 36 ώρες η ανάρτηση ξεπέρασε τα 1300+ page views και συνεχίζει ακόμη και τώρα να προσελκύει καθημερινά νέους αναγνώστες. Αυτό αποδεικνύει αφενός μεν ότι το θέμα "παιδικός σταθμός" είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει/ "καίει" πολλούς γονείς και αφετέρου δε ότι υπάρχει μεγάλη αλληλεγγύη και διάθεση για βοήθεια από την κοινότητα των μαμάδων, bloggers και απλές αναγνώστριες.

Η διάθεσή σας να βοηθήσετε εκφέροντας την άποψή σας και δίνοντας τη συμβουλή σας μέσα από τόσα πολλά και μακροσκελή σχόλια, ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου και με συγκίνησε πολύ! Η συντριπτική πλειοψηφία, μου προτείνατε ευθέως να πάρω το παιδί μου από εκεί ενώ όσοι δεν το προτείνατε ευθέως, με προτρέπατε να ακολουθήσω το ένστικτό μου το οποίο, παρά τις δεύτερες σκέψεις που είχα, οδηγούσε και αυτό προς την ίδια κατεύθυνση. Στο να φύγουμε δηλαδή.

Το άλλο πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ανταπόκριση που είχα από πολύ κοντινούς μου ανθρώπους (φίλους και συγγενείς) οι οποίοι μόλις διάβασαν την ανάρτησή μου έσπευσαν να με πάρουν ανήσυχοι τηλέφωνο ή να μου γράψουν προσωπικό e-mail. Φίλοι και συγγενείς που δε γνώριζα καν ότι διάβαζαν το blog μου.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για το ενδιαφέρον σας και για τον χρόνο που διαθέσατε τόσο να με διαβάσετε όσο και να απαντήσετε. Αυτό μου αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πώς το blogging έχει μεγάλη δύναμη.

Σήμερα, έναν μήνα μετά και αφού έχει "καθίσει η σκόνη", αποφάσισα να σας γράψω τα νέα μας.
Άλλωστε είχα υποσχεθεί ότι θα σας ενημέρωνα σχετικά. 

Τελικά πήραμε την απόφαση να αλλάξουμε παιδικό σταθμό. Ήταν μία δύσκολη απόφαση καθώς ναι μεν είχαμε αρκετά και σοβαρά προβλήματα στον προηγούμενο (τα οποία είτε αφορούσαν τη συμπεριφορά, είτε προκαλούνταν από τη νοοτροπία της δ/νσης) ωστόσο το άγνωστο είναι πάντα κάτι που προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια και άγχος

Ναι μεν στο παλιό σχολείο είχαμε έντονες διαφωνίες με τον τρόπο που η δ/νση χειριζόταν κάποια θέματα που αφορούσαν στο παιδί μας, ωστόσο η Δάειρα δεχόταν μεγάλη αγάπη και φροντίδα από τη δασκάλα της που είναι εξαιρετικός άνθρωπος.

Ναι μεν φέτος ήταν σε λάθος τμήμα με παιδιά αρκετά μικρότερά της τόσο ηλικιακά όσο και αναπτυξιακά, ωστόσο αισθανόμασταν κατά κάποιον τρόπο φυσική ασφάλεια στο συγκεκριμένο σχολείο. 

Ναι μεν γνωρίζαμε πολύ καλά ότι οι φετινές συνθήκες δεν της κάνουν καλό και στην καλύτερη περίπτωση την αφήνουν στάσιμη (στη χειρότερη την πηγαίνουν πίσω), ωστόσο ξέραμε ότι εκεί τουλάχιστον τρεφόταν σωστά.

Με λίγα λόγια, αναγνωρίζαμε όλα τα θετικά ωστόσο τα αρνητικά ήταν αρκετά σημαντικά για να τα αγνοήσουμε και είχαμε χάσει πλέον την εμπιστοσύνη μας.

Από την άλλη δεν ξέραμε στον καινούριο παιδικό που θα επιλέγαμε (όποιος και αν ήταν αυτός) αν θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αντίστοιχα ή μεγαλύτερα προβλήματα και πάνω από όλα δεν ξέραμε αν θα βρίσκαμε κάποιον καλό παιδικό σταθμό σε μη απαγορευτική απόσταση από το σπίτι μας, αν η Δάειρα θα προσαρμοστεί εύκολα στο νέο περιβάλλον, φοβόμασταν μήπως αρχίσει να ζητάει το παλιό σχολείο, την παλιά δασκάλα ή τους παλιούς συμμαθητές της και ήταν άγνωστο όλη αυτή η αλλαγή αν θα επηρέαζε και πόσο την ψυχοσύνθεσή της. Και μάλιστα σε μία τόσο τρυφερή ηλικία.

Συν τοις άλλοις σκεφτόμασταν ότι σε 1,5 χρόνο που θα έχει γεννηθεί και το άλλο μωράκι και θα χρειαστεί να ξεκινήσει βρεφονηπιακό σταθμό, θα πρέπει να τα πηγαίνουμε σε διαφορετικά σχολεία που σημαίνει περισσότερος χρόνος στους δρόμους, μεγαλύτερη ταλαιπωρία, πολλά έξοδα, ενώ αν παραμέναμε στον παλιό παιδικό (σημ. διαθέτει βρεφονηπιακό τμήμα) θα μπορούσαμε να έχουμε και τα δύο παιδιά στο ίδιο περιβάλλον με όλα τα θετικά που αυτό συνεπάγεται.

Σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Είναι αυτό δηλαδή που ενώ ξέρεις ότι κάτι δε σου αρέσει και δε σε ικανοποιεί, δεν παίρνεις εύκολα την απόφαση να το αλλάξεις γιατί κατά κάποιον τρόπο έχεις βολευτεί. Και επειδή σε φοβίζει το άγνωστο και σου προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια, μένεις βολεμένος επειδή δε θέλεις να ρισκάρεις ακόμη περισσότερο κάτι που δεν αφορά εσένα τον ίδιο αλλά το παιδί σου.

Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ
Ποτέ δε φανταζόμουν ότι το δίλημμα αλλαγής ή όχι σχολείου θα με απασχολούσε και θα με άγχωνε τόσο πολύ. Πριν ξεκινήσουμε καν παιδικό σταθμό σκεφτόμουν "έλα μωρέ, θα δοκιμάσουμε και αν δεν μας κάνει θα φύγουμε". Αλλά έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέγονται. Όταν όμως πρόκειται για θέματα που μπορεί να επηρεάσουν την ψυχοσύνθεση του παιδιού σου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Έπρεπε λοιπόν να βρούμε μία λύση που να μας ικανοποιεί (εκ πρώτης άποψης) και πάντα με επιφύλαξη για το τι μέλλει γενέσθαι.

Αφού πέρασα μία ιδιαίτερα στρεσογόνα περίοδο με πολλές δεύτερες σκέψεις να με τρελαίνουν καθημερινά (τη μία το αποφάσιζα την άλλη έκανα πίσω, κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτή τη σκέψη, μίλησα με κόσμο πολύ, αντάλλαξα απόψεις με παιδαγωγούς) άρχισα παράλληλα να ψάχνω καινούρια σχολεία και κανόνιζα επί τόπου επισκέψεις για να τα αξιολογήσω. Απορρίψαμε αρκετά (για διαφορετικούς λόγους το καθένα) ώσπου τελικά βρέθηκε (εύχομαι) το κατάλληλο. Το μόνο μειονέκτημα σε σχέση με το παλιό σχολείο είναι το κόστος, αφού είναι αρκετά πιο ακριβό από το παλιό. Η τελική μας απόφαση πάρθηκε ένα ΣΚ.

Την αμέσως επόμενη Δευτέρα πήγα και βρήκα τη δ/νση του (πλέον) παλιού σχολείου και της ανακοίνωσα την απόφασή μας να αλλάξουμε στην Δάειρα παιδικό σταθμό εξηγώντας της την επιχειματολογία μου η οποία επικεντρώθηκε πάνω στην απόφασή της να βάλει τη Δάειρα σε λάθος τμήμα με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται. Δεν αναφέρθηκα στα θέματα που είχαν δημιουργηθεί την προηγούμενη χρονιά (τα κυριότερα εκ των οποίων είχα διηγηθεί και στην τότε ανάρτησή μου) ούτε επίσης αναφέρθηκα στην άσχημη συμπεριφορά της ίδιας και στην ιδιορυθμία του χαρακτήρα της, καθώς θεώρησα ότι δεν έχει νόημα να ανάγω τη συζήτηση σε προσωπική επίθεση και ούτε ήταν αυτός ο στόχος μου.

Η πρώτη της αντίδραση ήταν: "Ωχ, το καημένο το παιδί!". Στη συζήτηση που ακολούθησε, προσπάθησε να με μεταπείσει δημιουργώντας μου ενοχές ότι αυτό που πάμε να κάνουμε δε θα το έκανε ούτε στου εχθρού της το παιδί, ότι είναι πολύ λάθος απόφαση, ότι κινούμαστε προς την λάθος κατεύθυνση, ότι είναι αντιπαιδαγωγικό, ότι σίγουρα θα το μετανιώσουμε, ότι θα κάνουμε μεγάλο κακό στη Δάειρα ειδικά σε μία φάση που σε λίγους μήνες θα έρθει και το νέο μωρό στην οικογένεια οπότε θα αλλάξει η ζωή της έτσι κι αλλιώς και διάφορα τέτοια φαμφαρολογήματα. Όταν της ανέφερα (μεταξύ άλλων) ότι η Δάειρα μιμείται συμπεριφορές μωρών και τις αναπαράγει στο σπίτι, το σχόλιό της ήταν ότι θα πρέπει να χαίρομαι που το παιδί μου δέχεται ερεθίσματα και τα αναπαράγει δοκιμάζοντας τον εαυτό της!!! Όταν την ρώτησα για ποιο λόγο δεν είχαμε καμία ενημέρωση από το σχολείο ότι η Δάειρα τραύλιζε (σημ. πέρασε μία οξεία φάση τραυλισμού στις αρχές του φθινοπώρου η οποία ευτυχώς της πέρασε πολύ γρήγορα, όμως μας ανησύχησε ιδιαίτερα) η απάντησή της ήταν ότι δεν ήταν κάτι σημαντικό για να το αναφέρει (και ας είχαμε τρελαθεί εμείς από την αγωνία μας για ένα ολόκληρο 10ήμερο)!!! Και το πιο "κουφό" από όλα ήταν ότι όταν τη ρώτησα αν θεωρεί σωστό το να βρίσκεται ένα παιδί αρκετά προχωρημένο για την ηλικία του σε ένα τμήμα με μωρά και ούτε καν τους περσινούς συμμαθητές της, μου ανέφερε ότι η Δάειρα τώρα αρχίζει και μιλάει, όταν η Δάειρα μιλάει με ολοκληρωμένες προτάσεις εδώ και 7 μήνες!!! Δηλαδή ή που δεν ξέρει τι της γίνεται ή που όντως το παιδί μου σε εκείνο το περιβάλλον καθόταν αμίλητο, γεγονός από μόνο του αρκετά ανησυχητικό γνωρίζοντας ότι μιλάμε για ένα παιδί που δε βάζει γλώσσα μέσα του και που στο σπίτι μας έχει πει ολοκληρωμένα πάνω από 30 τραγούδια!!!

Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ

Της εξήγησα πώς η απόφαση αυτή είναι μία απόφαση που έχουμε πάρει μετά από πολύ προβληματισμό και πολλή σκέψη και όχι εν μία νυχτί, γνωρίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Και πώς ακόμη και αν αποδειχτεί μακροπρόθεσμα ότι είναι λανθασμένη, θα τη στηρίξουμε γιατί προτιμούμε να μετανιώσουμε για κάτι που κάναμε παρά για κάτι που δεν κάναμε στερώντας από το παιδί μας την ευκαιρία για κάτι καλύτερο.

Αφού συνειδητοποίησε ότι δεν πρόκειται να μου αλλάξει γνώμη, μου είπε ότι δεν είναι σωστό να πάρουμε το παιδί ξαφνικά και να το πάμε σε άλλο σχολείο από τη μία μέρα στην άλλη και ότι θα ήθελε η Δάειρα να φύγει από εκεί μετά από ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ. Μου είπε επίσης ότι δουλεύει πάρα πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι των παιδιών και ότι έχει μεγάλη σημασία ο αποχωρισμός να γίνει σωστά.

Εκείνη τη στιγμή μου γεννήθηκε η εξής απορία: Μία παιδαγωγός η οποία ισχυρίζεται ότι δίνει μεγάλη βαρύτητα στην ψυχολογία των παιδιών αλήθεια σκέφτηκε τι αισθάνθηκε το παιδί μου όταν πέρυσι το έβγαλε από τη σκηνή προφασιζόμενη ότι είναι μικρό για να συμμετάσχει στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή; Μία παιδαγωγός η οποία ισχυρίζεται ότι δίνει μεγάλη βαρύτητα στην ψυχολογία των παιδιών αλήθεια σκέφτηκε τι αισθάνονται τα παιδιά όταν επιπλήττει με φωνές τις δασκάλες μπροστά στα μάτια τους; Μία παιδαγωγός η οποία ισχυρίζεται ότι δίνει μεγάλη βαρύτητα στην ψυχολογία των παιδιών αλήθεια σκέφτηκε τι καταπίεση μπορεί να αισθανόταν το παιδί μου όταν αναγκάστηκε να προσαρμόσει τη φυσική του ανάγκη σε ωράριο εκτός σχολείου ώστε να μη λερώνεται;

Αρκέστηκα στο να την ενημερώσω ότι μόλις αναρρώσει πλήρως η Δάειρα θα περάσουμε μία βόλτα να αποχαιρετήσουμε τους συμμαθητές της, τη δασκάλα της και την ίδια.

Φύγαμε.  Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να προετοιμάζω ψυχολογικά τη Δάειρα ότι μεγάλωσε και ότι θα καθίσουμε λίγες μέρες στο σπίτι μέχρι να γίνει τελείως καλά από τον πυρετό και μετά θα πάμε σε ένα καινούριο σχολείο, πιο μεγάλο, με πιο μεγάλα παιδάκια και ότι εκεί θα μάθει και θα κάνει πολλά καινούρια πράγματα. Φρόντιζα κάθε μέρα να της το θυμίζω και να την προετοιμάζω.

Την Πέμπτη το πρωί της ίδια εβδομάδας η Δάειρα άρχισε να αναρρώνει, οπότε τηλεφώνησα στο παλιό της σχολείο και ενημέρωσα ότι την επομένη θα πάμε για να αποχαιρετίσει η Δάειρα τους φίλους και τη δασκάλα της. Ρώτησα ποια ώρα ήταν η πιο κατάλληλη και η απάντηση ήρθε 5!!! ώρες μετά (προφανώς στο μεσοδιάστημα ανέμεναν την έγκριση της δ/νσης) ότι μπορούμε να πάμε μεταξύ 12:00-12:30.

Την Παρασκευή στις 12:00 πήγαμε με τη Δάειρα στο σχολείο παίρνοντας μαζί μπισκοτάκια για να κεράσει τους φίλους της. Είχαμε πολύ θερμή υποδοχή από τη δασκάλα της την οποία πετύχαμε στην αυλή και η οποία έσπευσε να μας καλωσορίσει και να μας καλέσει να καθίσουμε μαζί τους για λίγη ώρα πριν αποχαιρετίσουμε. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία για πρώτη φορά να παρακολουθήσω από κοντά το "μάθημα" για 15 λεπτά.

Τότε επιβεβαίωσα για μία ακόμη φορά σε πόσο λάθος τμήμα ήταν τόσον καιρό και πόσο κακό αυτό θα της έκανε μακροπρόθεσμα. Όλα τα παιδάκια ήταν πολύ μικρότερά της. Ορισμένα έκαναν τώρα τα πρώτα τους βήματα. Τα περισσότερα δε μιλούσαν καν. Και όταν μιλάμε για καθημερινή κατάσταση και όχι για περιστασιακό παιχνίδι, το να συναναστρέφεται ένα παιδί με διαρκώς μικρότερα παιδιά, μόνο καλό δεν της κάνει. Αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να προσαρμόσει τη συμπεριφορά της ανάλογα ώστε να αισθάνεται αποδεκτή από τους γύρω της. Για αυτό και η μωρουδίστικη συμπεριφορά που ενίοτε έβγαζε στο σπίτι.

Η Δάειρα όλη την ώρα έκλαιγε και μου ζητούσε να φύγουμε. Τελικά αποχαιρετίσαμε τα παιδάκια και τη δασκάλα. Με συγκίνησαν τα λόγια της και ακόμη περισσότερο με συγκίνησε η ίδια η οποία αγκάλιασε τη Δάειρα βουρκωμένη. Η αλήθεια είναι ότι η συναισθηματική φόρτιση ήταν πολύ μεγάλη και από τη δική μου την πλευρά. Ο συγκεκριμένος παιδικός σταθμός ήταν το πρώτο σχολείο της μικρής μου και όσο να 'ναι κάθε τι το πρώτο έχει άλλη βαρύτητα. Και η συγκεκριμένη δασκάλα είναι υπέροχος άνθρωπος.
Αφού λοιπόν χαιρετίσαμε και την περσινή της δασκάλα (που επίσης είναι εξαιρετική) καθώς επίσης και τις υπόλοιπες δασκάλες του σχολείου, στο τέλος ζήτησα να δω τη δ/ντρια για να κλείσει ο κύκλος του αποχαιρετισμού. Η κυρία όμως δεν ήταν εκεί!!! Φρόντισε να μην είναι στο σχολείο εκείνο το μισάωρο που η ίδια είχε προσδιορίσει ότι μπορούμε να πάμε. Κατά τα άλλα θα διοργάνωνε αποχαιρετιστήριο πάρτυ για τη Δάειρα όταν ούτε να με αντιμετωπίσει για τελευταία φορά δε θέλησε.

Κλείσαμε την αυλόπορτα και εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από πάνω μου.  
Ήδη είχαμε γυρίσει σελίδα και αισθανόμουν πολύ όμορφα για αυτό!

Πηγή φωτογραφίας ΕΔΩ
Την Κυριακή κάναμε ένα παρτάκι στο σπίτι με λίγα αγαπημένα πρόσωπα, στολίσαμε με μπαλόνια και γιρλάντες, σβήσαμε και κεράκι, φάγαμε και τούρτα και γιορτάσαμε το ότι η Δάειρα μεγάλωσε και θα αλλάξει σχολείο. Η μαμά και ο μπαμπάς της χάρισαν και καινούρια τσάντα!
Η Δάειρα πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο της ως μεγάλο παιδάκι πλέον και φροντίζει συχνά-πυκνά να μας το υπενθυμίζει με λόγια και με πράξεις.

Τη Δευτέρα (πριν 2 εβδομάδες) ξεκινήσαμε στο καινούριο μας σχολείο. Η προσαρμογή δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα εύκολη. Και δεν είναι ότι η Δάειρα επιθυμούσε το παλιό σχολείο. Είναι ότι ήθελε να καθίσει σπίτι μαζί μου.

Τις πρώτες μέρες φεύγαμε από το σπίτι με πολλά κλάμματα και έντονη άρνηση και σήμερα, δύο εβδομάδες μετά, τα πάμε κάθε μέρα και καλύτερα. Τώρα φεύγουμε από το σπίτι μες στην καλή χαρά αλλά μας πιάνει το άγχος του αποχωρισμού στην πόρτα του σχολείου. Ευτυχώς αυτό κρατάει μόνο για λίγα λεπτά, μέχρι να πάει στην τάξη της και να ξεχαστεί.

Η δασκάλα και η δ/ντρια ευγενέστατες, συζητήσιμες, συνεργάσιμες. Έχω άφθονη ενημέρωση ακόμη και αν δεν τη ζητήσω. Ήδη από τις πρώτες μέρες και παρά τα θέματα προσαρμογής που είχαμε, η δ/ντρια με ενημέρωσε ότι η Δάειρα είναι ένα παιδί με πολλές δυνατότητες, συνεργάσιμη, ευγενέστατη και πολύ αγαπητή από τα άλλα παιδάκια. Έχει κάνει ήδη νέους φίλους και είναι ιδαίτερα χαρούμενη στην τάξη. Συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες και με ό,τι καταπιάνεται το ολοκληρώνει και δεν το αφήνει στη μέση. Επίσης ό,τι κάνει το κάνει με μεγάλη προσήλωση και προσοχή, όσο καλύτερα μπορεί (σε ποιον έμοιασε άραγε;) και επίσης ζητάει μόνη της (!!!) να πάει στην τουαλέττα (σας θυμίζω ότι στο προηγούμενο σχολείο δεν είχαμε καμία υποστήριξη στο θέμα της τουαλέττας).

Στο σπίτι δε, έχει γίνει άλλο παιδί. Συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από ότι έναν μήνα πριν. Έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, μιλάει περισσότερο, ανοίγεται περισσότερο, είναι πιο ευδιάθετη και πολύ πιο συνεργάσιμη, διεκδικεί και επιβάλλεται (αυτό το τελευταίο δεν ξέρω πόσο καλό είναι βέβαια). Δεν ξέρω αν το περιβάλλον του καινούριου της σχολείου είναι αυτό που την έχει γεμίσει αυτοπεποίθηση ή η ιδέα ότι αισθάνεται πιο μεγάλη. Και επίσης φτιάξαμε και το πρόγραμμα του βραδυνού μας ύπνου και πλέον πέφτουμε στο κρεβάτι από τις 8 μμ!!!

Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή μας την απόφαση. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε στιγμή. Χαίρομαι που δεν στερήσαμε από το παιδί μας την ευκαιρία να βρεθεί σε ένα άλλο περιβάλλον, που τελικά αποδεικνύεται πολύ καλύτερο από το προηγούμενο. Ένα περιβάλλον που θα την βοηθήσει να αναπτυχθεί πνευματικά και συναισθηματικά παρέα με συνομηλίκους της και με μία δασκάλα που ο λόγος της έχει ισχύ, που ξέρει τη δουλειά της και δεν είναι αντικείμενο συνεχών επιπλήξεων και υποδείξεων από τη δ/ντρια "παντογνώστη". Ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον, με πιο άνετους χώρους, ποικίλες δραστηριότητες και μία δ/ντρια ευγενέστατη και συζητήσιμη. Ήδη δηλώσαμε συμμετοχή στη Χριστουγεννιάτικη γιορτούλα και περιμένουμε πώς και πώς για εκείνη την ημέρα που θα καμαρώσουμε τη Δάειρα να τραγουδάει και να χορεύει ντυμένη αγγελάκι; Χιονούλα; Προβατάκι; Who knows?

Μία μέρα, όπως πήγα να την πάρω από τον παιδικό σταθμό, την ώρα που φεύγαμε, μου είπε:
"Μαμά. σήμελα τα πέλασα πολύ όμολφα!"
"Ναι αγάπη μου; Πολύ χαίρομαι", της απάντησα. "Χαίρομαι όταν τα περνάς όμορφα".
"Ναι μαμά! Αυτό είναι το καλύτελο σχολείο!", μου απάντησε και με άφησε άφωνη.

Καλά λένε ότι από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια!
Υ.Γ. Συγγνώμη αν σας κούρασα με την μακροσκελή ανάρτησή μου,αλλά ήθελα να τα γράψω, να τα βγάλω από μέσα μου.

Πηγή 1ης φωτογραφίας




21 σχόλια :

  1. Μπράβο Ασπασία μου!! Αυτά είναι χαρούμενα νέα!! Ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά!! Περιμένουμε τώρα να δούμε τη Δάειρα ντυμένη αγγελοπροβατάκι..χεχε!! φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαίρομαι πάρα πολύ!! Ήμουν σίγουρη πως θα πάρεις αυτή την απόφαση και περίμενα τις ευχάριστες εξελίξεις! Μπράβο για την στάση σου και την προετοιμασία που έκανες για την προσαρμογή της Δάειρας!
    Το αποτέλεσμα σε δικαίωσε..!

    Φυσικά και έξω από την ζώνη άνεσης ξεκινάει η ζωή, το βόλεμα δε σε κάνει να ζήσεις τίποτα όμορφο και αυτό το συναίσθημα από την υπέρβαση που κάνεις είναι μοναδικό.. Το λέμε εδώ και πολλά χρόνια στα blogs μας και στην δουλειά μας! Χάρηκα που έβαλες παρόμοια φωτογραφία με το κορίτσι και το μπαλόνι, συμβολίζει την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.. Καλή αρχή στο νέο σας σχολείο και υπέροχες εμπειρίες για την Δάειρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαίρομαι τόσο πολύ! Μπράβο! Έτσι..ακολουθούμε το ένστικτο!
    kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ασπασία μου, μπράβο και πάλι μπράβο! Μπράβο που πήρες την απόφαση να μεταφέρεις τη Δάειρα σε ένα πιο υγιές περιβάλλον, μπράβο που δεν σε τούμπαρε η διευθύντρια με τις χαζοτύψεις που προσπάθησε να σου φορτώσει, μπράβο που έκανες την αλλαγή από το ένα σχολείο στο άλλο με τόσο όμορφο και βατό τρόπο για την κορούλα σου! Είμαι σίγουρη ότι κάθε μέρα θα είστε όλοι όλο και πιο χαρούμενοι με αυτή την αλλαγή! Με το καλό να αρχίσουν και οι πρόβες σας για τη γιορτούλα!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πήρες την καλύτερη απόφαση !!!!
    Καλή αρχή στο καινούργιο σχολείο που απο ότι φαίνεται της αρέσει πολύ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαίρομαι πολύ για την απόφαση που πήρατε που από ότι αποδεικνύεται τώρα, 2 βδομάδες μετά, είναι η καλύτερη για το παιδί και τον ψυχισμό του. Το ότι έχεις παρατηρήσει τόσο θετικές αλλαγές στη συμπεριφορά και τη διάθεσή της όταν είναι στο σπίτι, αλλά και το ότι η ίδια σου είπε ότι αυτό το σχολείο είναι το καλύτερο πιστεύω ότι σου επιβεβαιώνουν το πόσο σωστά έπραξες. Καλές γιορτές και με το καλό το νέο μέλος της οικογενείας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπράβο σας! Μπράβο κυρίως σε εσάς τους γονείς της,που ασχολήθηκατέ τόσο γιατί εν μέσο εγκυμοσύνης σου,θα μπορούσατε άνετα να βολευτείτέ κ να χαλαρώσετε με ένα ''ωχ μωρέ αδερφέ,και τί έγινε!''... Άλλωστε τα παιδιά μας είναι αυτά για τα οποία κυρίως παλεύουμε! Αν μη τί άλλο,για την ευτυχία τους! Ασπασία μου,στο επόμενο συνέδριο, θα σου χρωστάω μια μεγάλη αγκαλιά, για τη δύναμη σου κ για τις μακροσκελείς αναρτήσεις σου,αυτές που τολμάς Εσύ, ώστε να προβληματίζεις κ να βάζεις σε σκέψεις κι όλους εμάς.. Καλή συνέχεια στο νέο,''καλύτερο'' σχολείο σας! Φιλιά στη μικρή σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ καλά κάνατε !!! Είμαι σίγουρη ότι η Δαείρα θ' ανθίσει ακόμα περισσότερο στο καινούριο της σχολείο !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολυ χαρηκα Ασπασια μου που πηρατε την αποφαση να αλλαξετε σχολειο και 2 βδομαδες μετα αποδεικνυεται οτι ηταν σωστη!!!Η ''κυρια'' φαινεται οτι εχει ενα θεματακι με το τι ειναι αντιπαιδαγωγικο και τι δεν ειναι...!!!Ευχομαι τα καλυτερα για το Δαειρακι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Mπραβο για τη γενναια αποφαση,Η αληθεια ειναι οτι η καθε στιγμη μετραει και δεν χωρανε αναβολες οταν προκειται για την ανατροφη των παιδιων μας.Πρεπει να κανουμε οτι ειναι απαραιτητο για το δικο τους καλο,χωρις να μας κατευθυνουν οσοι νομιζουν οτι ξερουν καλυτερα...
    Μπροστα και δυναμικα, να ειναι παντα καλα το κοριτσι σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πήρατε την σωστή απόφαση!
    Να δεις, που όλα θα πάνε καλά...
    **Αννιώ **

    υγ. Η "τέως" διευθύντρια.... σας έδειξε για άλλη μια φορά τον χαρακτήρα της!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σας εύχομαι, Ασπασία μου, να πάνε όλα καλά στο νέο σας σχολείο και η μικρή μας, Δάειρα, να έχει σε όλη της τη ζωή αυτή την έφεση για μάθηση. Πραγματικά της άξιζε ένα καλύτερο περιβάλλον και μια τάξη ανάλογη με τις δυνατότητες της, οι οποίες δε σας κρύβω ότι είναι πάρα πολλές. Αυτό δεν είναι υπερβολή.Το έχω διαπιστώσει και η ίδια όσο καιρό είχα την ευτυχία να ζήσω κοντά της. Δεν μπορεί να κάνω λάθος! εξάλλου σε αυτό το συμπέρασμα με βοηθάει και η εμπειρία μου των τριάντα πέντε χρόνων ενός μήνα και δεκατριών ημερών στην εκπαίδευση.
    Έκανες πολύ καλά που δεν εφησύχασες από όταν διαπίστωσες τόσες παρατυπίες και τέτοιες συμπεριφορές από την υπεύθυνη στο πρώτο σχολείο τής κόρης σου!Έτσι οφείλουν να κάνουν οι γονείς που πραγματικά αγωνιούν για την πρόοδο των παιδιών τους. Όσο για το μεγάλο ενδιαφέρον της διευθύντριας για το παιδαγωγικό κομμάτι τα γεγονότα δεν το επιβεβαιώνουν! Μακάρι να κάνω λάθος.
    Στόχος της επιχειρηματολογίας της ήταν να σε αποτρέψει από την πραγματοποίηση της απόφασης να πάρεις το παιδί σου από το σχολείο της, για να μη χάσει έναν πελάτη. Εσύ της είχες δώσει αρκετές ευκαιρίες, δεν άξιζε να της δώσεις άλλες.
    Επιβάλλεται πάντα να αγρυπνούμε και να διασφαλίζουμε τα παιδιά μας από συμπεριφορές που θα τα ζημιώσουν άμεσα ή έμμεσα.
    Χαίρομαι πολύ για το όμορφο και ζεστό περιβάλλον που βρήκε η γλυκιά μας Δάειρα στο νέο της σχολείο και για την αγαστή συνεργασία του προσωπικού και της διευθύντριας μαζί σας.Τι είναι πιο φυσιολογικό από αυτό,αγαπημένη μου Ασπασία; Η προηγούμενη κατάσταση ήταν αρρωστημένη.
    Επιβάλλεται λοιπόν να έχεις ″πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου″ κατά τον εθνικό μας ποιητή.
    Τελειώνω με μια ευχή: η μια μέρα να είναι πάντα καλύτερη από την άλλη για το μικρό μας αγγελούδι στο νέο της σχολείο. Όσο για την προσαρμογή της μη ανησυχείς. Τα παιδάκια προσαρμόζονται γρήγορα στο καινούργιο περιβάλλον.
    Σας αγαπώ πολύ πολύ
    Η μαμά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπέρα Ασπασία. Μπράβο σου που πήρες αυτή την απόφαση και πάνω από όλα μπράβο που αφουγκράζεσαι τις ανάγκες της μικρής σου και κάνεις ότι καλλίτερο γι' αυτήν !Να την καμαρώσετε στην γιορτούλα να ξεδιπλώνει τις χάρες της, που της στέρησε τη χαρά η στρίγκλω διευθύντρια πέρυσι της γλυκούλας σας! Καταπληκτική η μανούλα άνωθεν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολύ χαίρομαι για την Δάειρα και για εσένα Ασπασία μου! Και τελικά επιβεβαιώνεται το ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για ότι κάνουμε, παρά για ότι δεν κάνουμε! Ο τολμών νικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Η τελευταία πρόταση της μικρής νομίζω ότι είναι ότι ακριβώς χρειαζόσουν να ακούσεις. Είναι η επιβεβαίωση ότι πράξατε σωστά για τη μικρή, παρά τους όποιους ενδοιασμούς σας, οι οποίοι είναι φυσικά απολύτως δικαιολογημένοι.
    Χαίρομαι πάρα πολύ με την έκβαση της ιστορίας σας, πιστεύω ότι κάθε μέρα θα τη βλέπεις να εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο και θα νιώθεις υπέροχα.
    Όλα θα πάνε καλά Ασπασάκι, κάνατε το σωστό!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που τα πάει τόσο καλά το κοριτσάκι σας!! :)

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Θα αισθάνεσαι τόση ανακούφιση που όλα πήγαν καλά! Κάνατε το καλύτερο! Και το Δαειράκι θα τα πάει όλο και καλύτερα, είμαι σίγουρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ασπασία μου πιστεύω οτι τελικά κάνατε την καλυτερη κίνηση για την Δάειρα. Το να αλλάζει ενα παιδί σχολειο ειναι δυσκολο αλλά σε αυτές τις ηλικίες μπορείς πιο ευκολα να το προσαρμόσεις με τεχνικές σαν αυτες που ακολουθήσατε. Ποσο μάλλον οταν το παιδί θα πάει σε ένα χώρο καλυτεο . Και τα παιδιά παντα καταλαβαίνουν. Και αναγνωρίζουν το σωστό.
    Χαίρομαι πραγματικά για την εξέλιξη της υπόθεσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αν και τα γνώριζα, ομολογώ πως τώρα που τα ξαναδιαβάζω χαίρομαι ακόμα περισσότερο. Σας καμαρώνω που πήρατε τη σωστή απόφαση για το μικρό σας μπουμπουκάκι. Τώρα θα ανθίσει χωρίς εμπόδια και γίνει ένα μεγάλο, λαμπερό λουλούδι!!!
    Η φράση της Δάειρας στο τέλος με συγκίνησε πολύ. Τα παιδιά έχουν ένστικτο και ευτυχώς για μας προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από οσο νομίζουμε.
    Σας εύχομαι ένα υπέροχο υπόλοιπο σχολικής χρονιάς, μια συγκινητική Χριστουγεννιάτικη γιορτούλα και μια ακόμα πιο συγκλονιστική καλοκαιρινή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεν ειχα διαβασει την προηγουμενη αναρτηση αλλα αν αυτη η δ/ντρια ειναι παιδαγωγος τοτε εγω ειμαι ο Παπας! Κριμα πολυ κριμα! Παντως τελος καλο ολα καλα κ η μικρη προσαρμοστηκε μια χαρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Από τις 8 πάτε για ύπνο. Ζηλεύω!!! Εμείς 10.30 και αν δεν την πιάνει ο ύπνος... μέχρι να νανουριστεί πάει δώδεκα παρά και έχω ψωφίσει στην κούραση. Τα χριστούγεννα που δεν θα δουλεύω θα την στρώσω... ελπίζω,χιχι! Κάλη Χαίρομαι πάντως που γυρίσατε σελίδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts