28.10.13

Happy moments: Παιδική αθωότητα...



Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου ήταν για εμάς ένα άκρως δημιουργικό και ταυτόχρονα γεμάτο τριήμερο. Δύο δημιουργικά εργαστήρια το Σάββατο το πρωί, μία 3ωρη σιέστα για όλη την οικογένεια που την είχα τόσο μα τόσο ανάγκη το μεσημέρι και τέλος η ονομαστική γιορτή της
κόρης μου (Δάειρα-Δήμητρα) που την περάσαμε με αγαπημένα πρόσωπα το Σαββατόβραδο, μας γέμισαν το Σάββατο. Μία παιδική παράσταση που παρακολουθήσαμε την Κυριακή το πρωί και μεσημεριανό-απογευματινό φαγητό και βόλτα δίπλα στη θάλασσα, γέμισαν την Κυριακή μας. Και τέλος σήμερα, ανήμερα της εθνικής επετείου, ξεκινήσαμε τη μέρα μας παρακολουθώντας τη μαθητική παρέλαση, συνεχίσαμε για καφεδάκι με αγαπημένη παρέα και ολοκληρώσαμε με μία 3ωρη (πάλι!!!) μεσημεριανή σιέστα που κράτησε μέχρι το βραδάκι. Με λίγα λόγια, αν δεν ήμασταν στους δρόμους, κοιμόμασταν :) Αυτές τις μέρες μου βγήκε πολλή κούραση και ευτυχώς ξεχάστηκα λίγο από
το θέμα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό με τον παιδικό της μικρής.

Είχα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω παρέλαση. Από όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο μέχρι και σήμερα, μπορώ να πω ότι δεν ξανααισθάνθηκα ποτέ όπως παλιά όσον αφορά στις γιορτές και στις εθνικές επετείους. Περνούσαν χωρίς να τις καταλαβαίνω. Ήταν για μένα μέρες συνηθισμένες όπως οι άλλες. Αν έπεφταν καθημερινή και είχαμε αργία, τότε κάτι γινόταν. Αν έπεφταν όμως μέσα σε Σαββατοκύριακο, τότε ήταν που μου περνούσαν στον ντούκου.

Όταν ήμουν πιτσιρίκι θυμάμαι ήταν άλλη φάση. Μέρες πριν η νηπιαγωγός μας, μας διάβαζε ποιήματα και μας έβαζε να ακούσουμε τραγουδάκια της Σοφίας Βέμπο, κάναμε χειροτεχνίες και ζωγραφική με θέμα τη σημαία και την επέτειο του 'ΟΧΙ', παίρναμε εργασία στο σπίτι να μάθουμε το ποίημα, όταν έφτανε η ημέρα της γιορτής και ερχόταν η σειρά μου θυμάμαι ανέβαινα πάνω στο βάθρο, έκανα υπόκλιση, με έπιαναν τα κλάμματα και μετά έμενα στήλη άλατος και φυσικά δεν έλεγα το ποίημα σχεδόν ποτέ στο νηπιαγωγείο. Στο δημοτικό άρχισα να παίρνω τα πάνω μου και να μου φεύγουν οι ντροπές. Στο δε γυμνάσιο και λύκειο, η σχολική γιορτή και η συμμετοχή στην παρέλαση με κρατούσαν στο πνεύμα των ημερών. Εκεί δεν υπήρχαν χειροτεχνίες και τραγουδάκια.
Και μετά μπήκα στο πανεπιστήμιο και μαζί με την παιδική μου αθωότητα έχασα και όσα τη συνοδεύουν. Όπως τον ενθουσιασμό να συμμετέχω και να αισθάνομαι τις γιορτές και ειδικότερα τις εθνικές επετείους.

Σήμερα, πάρα πολλά χρόνια μετά (εντάξει, δεν είμαι και γριά, αλλά λέμε τώρα...), μπήκα ξανά στο κλίμα της ημέρας, μόνο και μόνο που πήγαμε την κόρη μου να παρακολουθήσει την παρέλαση. Έβλεπε αφ' υψηλού (καβάλα στο σβέρκο του πατέρα της), κουνούσε τη σημαία της και ενίοτε φώναζε "μπλάβο μπλάβο" στα παιδάκια που παρέλαυναν. 

Και τότε θυμήθηκα πώς ήταν όταν ήμουν και εγώ παιδί. Όταν έβαζα τα καλά μου ρούχα και πηγαίναμε με τους γονείς μου στην κατάθεση στεφάνων και μετά στην παρέλαση (είτε ως θεατής είτε ως συμμετέχουσα). Νοστάλγησα τις μέρες εκείνες και σκέφτηκα πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια...

Πόσο γρήγορα μου έφυγε η παιδική αθωότητα...
Πόσο γρήγορα μεγάλωσα και έγινα εγώ μαμά να συνοδεύω το δικό μου παιδί στην παρέλαση, να βλέπω το δικό μου παιδί να κυματίζει τη γαλανόλευκη...

Δάειρα: Μαμά, τέλω και εγώ να κάνω παλέλαση.
Μαμά (εγώ): Αγάπη μου, θα κάνεις όταν μεγαλώσεις.
Δάειρα: Μαμά, μεγάλωσα.
Μαμά: Ναι. Έχεις μεγαλώσει λίγο αλλά δεν είσαι ακόμη πολύ μεγάλη ώστε να κάνεις παρέλαση!
Δάειρα: Μαμά; Πάμε στο σπίτι μας να πιω το γάλα μου να μεγαλώσω για να έλθω να κάνω και εγώ παλέλαση.

Αυτό σημαίνει παιδική αθωότητα...

Κλείνω, παραθέτοντας ένα βιντεάκι από ένα ποίημα που έμαθε η κόρη μου στον παιδικό και απήγγειλε σήμερα το πρωί στο σπίτι. Μου θύμισε εμένα όταν με απομαγνητοφωνούσε η μαμά μου 35 χρόνια πριν να απαγγέλω ποιηματάκια για το 'ΌΧΙ'.



Της πατρίδας μου η σημαία
έχει χρώμα γαλανό
και στη μέση χαραγμένο
έναν κάτασπρο σταυρό.

Κυματίζει με καμάρι
δεν φοβάται τον εχθρό
σαν τη θάλασσα είναι γαλάζιο
και λευκή σαν τον αφρό!


Μέσα από το παιδί μου, αρχίζω και νιώθω ξανά παιδί. Τη δική μου χαμένη παιδική αθωότητα, την βλέπω πλέον στο παιδί μου...


Υ.Γ. Η κόρη μου απήγγειλε σήμερα και ένα άλλο ποίημα, αλλά επειδή διακωμωδεί την Ιταλία, τη Ρώμη και τον Μουσολίνι, είπα να μην το παραθέσω στην ανάρτηση και παρεξηγηθεί κανένας Ιταλός αναγνώστης μου :)




12 σχόλια :

  1. axou mwre ti glukouli!!!!!!!! :D :D
    pantws ki egw pleon den niw8w kati idiaitero gia tis giortes...mono xristougenna-pasxa kai auto oxi opws palia!dustuxws!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φωνουλα γλυκεια!!!μπραβο της!!!2 ολοκληρα τετραστιχα!!Ετσι ειναι ,μεσα απο τα παιδακια μας βλεπουμε ,αλλιως πολλα πραγματα!!κι εγω θυμαμαι που πηγαμε περισυ με την μικρη και κρατουσε την σημαια της και χειροκροτουσε ειχα συγκινηθηθει τοσο..Φετος εκανε στο σπιτι προβα την παρελαση που μαθανε στον παιδικο. Καλα εκανες και ξεκουραστηκες!!φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ψυχούλα μου γλυκιά!!! τι φωνούλα τέλεια!! Λιώνω... Εμένα μου αρέσουν οι γιορτές.. Όλες.. Και είναι στο χέρι μας να τις κάνουμε ξεχωριστές και να τις ξαναδούμε μέσα απο τα μάτια των παιδιών μας!! φιλάκια Ασπασάκι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να το χαίρεστε το Δαειρόπλασμα και της εύχομαι να μείνει έτσ γλυκιά κι αθώα όσο πιο πολύ μπορεί !!! xxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πες στη Δάειρα ότι εάν μεγαλώσει λίγο ακόμα θα έρθω και θα τη φάω...

    Τι πλάσμα είναι αυτό!! Τι φωνούλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να τη χαίρεστε τη μικρούλα σας...
    Για μένα οι γιορτές συνεχίζουν να είναι κάτι ξεχωριστό....
    Συνεχίζουν λόγω του επαγγέλματος
    Στολίζω την τάξη, κάνουμε κατασκευές, ακούμε τραγουδάκια...
    Πηγαίνω στην παρέλαση να καμαρώσω τους μαθητές του σχολείου μου...
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απίστευτη η μικρή σου. Το λέει και τραγουδιστα. Εγώ φέτος πήρα τους γιους μου και μαζί με τους αλλους καθηγητες του φροντιστηριου πήγαμε να καμαρώσουμε τους μαθητες μας. Ηταν μια διαφορετική εμπειρια. Αν και πηγαινα με τα μικρα σχεδον καθε χρόνο αυτήν την φορά ήταν διαφορετικά. Παρέλασαν πολλά από τα παιδιά μου.
    Ευχομαι σύντομα να καμαρώσεις και την Δαειρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχού!!!! το γλυκό μου!!! τι φωνούλα είναι αυτή!!!! Να την χαίρεσαι Ασπασάκι μου:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ασπασία μου, με συγκίνησες πολύ με όσα γράφεις. Με έκανες να νοσταλγήσω εκείνα τα ωραία χρόνια που ένιωθα και εγώ ό,τι ένιωσες εσύ χθες παρακολουθώντας μαζί με σένα και τον μπαμπά σου την παρέλαση στο Καναλάκι την 28 Οκτωβρίου. Ήσουν τότε δυόμισι μήνες μικρότερη από τη Δάειρα. Θυμάμαι εκείνα τα παιδικά ματάκια σου με πόση απορία και θαυμασμό κοίταζαν τα παιδιά των σχολείων που έκαναν παρέλαση.
    Δυστυχώς τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα. Γι αυτό οφείλουμε να ζούμε πραγματικά! Η ζωή είναι δράση και πολύ καλά κάνετε που τη χαίρεστε και δραστηριοποιείστε σε πολλά και διάφορα και μαζί σας και το αγαπημένο μας αηδονάκι που τόσο μελωδικά απαγγέλλει το ποίημα. Η φωνούλα της είναι τόσο γλυκιά που, όταν την ακούω, ευφραίνει την ψυχή μου. Νιώθω ότι το κάθε τι το ζει και το αποδίδει με ζέση.
    Σας εύχομαι να την καμαρώνετε πάντα και στην παρέλαση. Αυτή η σπίθα που νιώθω ότι βγαίνει από μέσα της εύχομαι να της δώσει φτερά να πετάξει πολύ ψηλά και να αγαπήσει τη ζωή. Να δημιουργήσει ό,τι ευγενές και ό,τι ωραίο και να πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
    Σας αγαπώ πολύ πολύ
    Η μαμά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αχ, τρελαίνομαι για τη φωνή και τα λογάκια της! Άντε και του χρόνου (εννοώ με τον καινούριο χρόνο..αμέ) φιλενάδα να πάτε τετραπλοί στην παρέλαση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πες μου πως να διαβάσω την ανάρτησή σου όταν με παρασέρνει αυτή η φωνούλα της κορούλας σου της γλυκιάς:)
    Η πρώτη παρέλαση της Δαειρούλας λοιπόν ως θεστής φυσικά. Άντε με το καλό να την καμαρώνετε να πσρελαύνει κιόλας και εκεί να σε δω να τρέχει το δάκρυ κορόμηλο!!!
    Να το χαιρόμαστε το Δαειράκι-Δημητράκι σου το πανέξυπνο και πανέμορφο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts