8.1.13

Emotions/thoughts: Πρωινές "χιονισμένες" σκέψεις...



Σήμερα το πρωί, σηκώνομαι άγρια χαράματα να κάνω πρωινό ζεστό ντουζάκι για να ξυπνήσω και να πάω στη δουλειά. Η γιαγιά Χιτίνα (η οποία είχε ξυπνήσει μόλις άκουσε το ξυπνητήρι μου - που εσκεμμένα έχω επιλέξει να είναι ήχος τζιτζικιών για να ξυπνάω ομαλά όταν και αν το ακούσω, την
ώρα που αφήνομαι στην αγκαλιά του Μορφέα και στις κλωτσιές της κόρης μου - η οποία σημειωτέον τις τελευταίες εβδομάδες προτιμάει να κοιμάται στο κε-βά-τι (=κρεβάτι) εκμεταλλευόμενη την θετική στάση που έχουμε απέναντι στο περιστασιακό co-sleeping ο μπαμπάς της και εγώ)...η γιαγιά Χιτίνα λοιπόν, μου λέει: "Καλημέρα! Χιονίζει!".

Χαρά εγώ μεγάλη. Σαν μικρό παιδί. Λατρεύω το χιόνι! Το χρώμα του. Την ομορφιά του. Την ηρεμία που σου προκαλεί το τοπίο που επιλέγει να "ντύσει", κρύβοντας κάτι από την ασχήμια της μεγαλούπολης. Την απόλυτη ησυχία που το συνοδεύει. Γενικά τη μαγεία που αποπνέει η όλη ατμόσφαιρα...

Μετά από λίγο, βγαίνει από το δωμάτιο ο παππούς:
- "Καλημέρα. Το έστρωσε έξω. Μην την πάτε την μικρή παιδικό σήμερα"
- "Εντάξει μπαμπά μου. Ό,τι πεις!" (ώρες ώρες έχω την ανάγκη να μην αντιδρώ στις υποδείξεις/ συμβουλές των γονιών μου. Δε χρειάζεται να κοντράρομαι συνεχώς. Όσο και να μεγαλώσω, για αυτούς θα είμαι πάντα το παιδί τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται...Δεν είχα σκοπό έτσι κι αλλιώς να πάω την μικρή παιδικό σταθμό σήμερα -ευκαιρία να την ευχαριστηθούν οι παππούδες που ήρθαν για λίγες μέρες- αλλά το έκανα να φαίνεται ότι άκουσα τη συμβουλή του παππού)

Πάω στον μπαμπά, ο οποίος κοιμόταν στο κρεβάτι με την Δάειρα, και του λέω:
- "Ξύπνα. Καλημέρα. Χιονίζει σήμερα! Άρα η μικρή δε θα πάει παιδικό, άρα εγώ δεν μπορώ να βγάλω το αυτοκίνητο από το parking της πολυκατοικίας γιατί θα έχει πάγο (σημ. έχει μεγάλη κλίση η ράμπα) και άρα θα με πας εσύ στη δουλειά (σημ. το δικό του αυτοκίνητο το παρκάρει στην πυλωτή, άρα μπορεί να βγει εύκολα). Σήκω σήκω σήκω".
- "Πάρε ταξί".
- "Έλαααααααααα"
- "Καλά"

Κάνω το χλιαρό ντουζάκι μου (ο θερμοσίφωνας δεν πρόλαβε να ζεστάνει αρκετά, αφού ο πανέξυπνος ο κατασκευαστής δεν μερίμνησε να συνδέσει το καλοριφέρ με μπόιλερ για να έχουμε ζεστό νερό εκμεταλλευόμενοι το τόσο πετρέλαιο που έτσι κι αλλιώς καταναλώνουμε ούσα κρυουλιάρα φαμίλια) και την ώρα που έτρεχε το χλιαρό (προς κρύο) νερό πάνω μου, σκέφτομαι: "Δεν πειράζει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου ζεστό νερό, άρα τυχερή είμαι. Και ακόμη χειρότερα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου νερό και δεν μπορούν όχι μόνο να πλυθούν αλλά ούτε και να πιουν". Ρε τι σκέφτομαι η ανθρωπίνα (όπως λέει και μία φίλη) πρωί-πρωί...

Βγαίνω. Ο μπαμπάς εξακολουθούσε να βρίσκεται στην αγκαλιά του Μορφέα και της κόρης του.
- "Ξύπνα, ξύπνα. Θα αργήσω στο γραφείο" (η δική του δουλειά του επιτρέπει πρωινό ξύπνημα με το πάσο του)

Την ώρα που ντυνόμουν, σηκώνεται να πάει να φτιάξει καφέ.
- "Μα τι κάνεις; Σου είπα βιάζομαι να πάω στο γραφείο. Άσε τον καφέ και ντύσου"

Αφού δε με έβρισε πρωί πρωί (που στο κάτω κάτω τι υποχρέωση έχει να με πάει στο γραφείο) μου λέει:

- "Aν βιάζεσαι, πάρε ταξί και πήγαινε. Ή στο κάτω κάτω, πάρε το αυτοκίνητο. 'Ετσι κι αλλιώς δεν έχει χιονοθύελα. Λίγο χιονάκι ρίχνει"
- "Μα έξω το έχει στρώσει. Έχει πάγο. Δεν μπορώ να βγάλω το αυτοκίνητο" (τόσο πολύ ήθελα να το έχει στρώσει, που το πίστεψα)

Η "ήρωας" μπαμπάς (ξέρεις γιατί το γράφω αυτό), χωρίς να καθίσει να ασχοληθεί και πολύ (σκεφτόμενος μάλλον ότι είναι το σοφότερο που πρέπει να κάνει για να έχει την ηρεμία του), ντύνεται και κατεβαίνουμε.

Έξω έριχνε μικρές λευκές πεταλουδίτσες που πέφτοντας στην άσφαλτο "εξαϋλώνονταν".

- "Τι να σου πω! Πολύ χιόνι! Αποκλειστήκαμε!" (με μία μικρή δόση ειρωνίας, τόσο μικρή όσο πατάει η γάτα)
- "Έλα τώρα. Αφού έκανες τον κόπο και κατέβηκες, θα με πας στο γραφείο. Άλλωστε έχεις να με πας κάτι χρόνια. Μόνη μου πηγαίνω"

Tο έλεγα λες και έκανα κάποιο κατόρθωμα. Να παίρνω το αυτοκινητάκι μου -που άλλοι ταλαιπωρούνται με τις συγκοινωνίες- να πηγαίνω στο γραφείο που είναι σε απόσταση 2 km από το σπίτι -που άλλοι ταξιδεύουν km μέσα σε κίνηση- να παρκάρω ακριβώς από έξω -που άλλοι ταλαιπωρούνται να ψάχνουν απεγνωσμένα για parking- για να πάω στην δουλειά που έχω -που άλλοι δεν έχουν, όντες άνεργοι.

- "Ασπασία σοβαρέψου. Μην κάνεις σαν παιδί"

Μάλλον έπρεπε να σοβαρευτώ. Είχε δίκιο. Έχω παρατηρήσει ότι από όταν έγινα μάνα, αποζητώ την προσοχή η οποία είναι όλη στραμμένη πάνω στην κόρη μου και όχι άδικα. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά μου. Και στο κάτω-κάτω που είναι το κακό που νιώθω ακόμη παιδί; Άλλωστε ο ρόλος της μάνας δεν έχει αντικαταστήσει τον ρόλο του παιδιού. Απλά τον έχει συμπληρώσει. Αυτές οι διφορούμενες σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου, όταν φτάσαμε έξω από το κτίριο του γραφείου...

- "Μπορείς να κατέβεις. Πρόσεχε μη γλιστρίσεις. Έχει χιονοθύελλα" (αστειευόμενος φυσικά)
- "Ευχαριστώ πολύ! (του σκάω ένα φιλάκι) Μπάιιιι"

Έρχομαι στο γραφείο. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω. Χαζεύω τις λευκές "πεταλούδες" που έχουν γεμίσει τον ουρανό και που όταν αγγίζουν τη γη λιώνουν. Δε λέει να το στρώσει σήμερα. Το μυαλό μου ταξιδεύει σε χιονισμένες αποδράσεις του παρελθόντος...Τότε που ήμουν μικρή και ανέμελη... 

Τότε που, ούσα φοιτήτρια στην Πάτρα, κάναμε (δύο άτομα) μία ημερήσια απόδραση στα Καλάβρυτα, με ένα πεντοχίλιαρο και ένα χιλιάρικο (και κάτι) στη τσέπη, και τελικά η ημερήσια απόδραση κατέληξε να είναι 2ήμερη. Θυμάμαι, αποφασίσαμε έτσι στα ξαφνικά να διανυχτερεύσουμε εκεί το βράδυ ώστε το επόμενο πρωί να πάμε στο χιονοδρομικό. Ρωτήσαμε σε ένα ξενοδοχείο, παλιό αρχοντικό ψιλοερείπιο, μας είπε 6.000 δρχ, πήγαμε να φύγουμε, μας είπε 5.000 δρχ. Δεχτήκαμε. Μας έμενε ένα 1.000ρικο και κάτι ψιλιά για να βγάλουμε το βράδυ. Να φάμε. Να πιούμε. Όμως δεν είχαμε μαζί στοιχειώδη πράγματα: οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσα, σαμπουάν. Προτίμησα με το χιλιάρικο να ψωνίσω από δαύτα (προκειμένου να φροντίσουμε την προσωπική μας υγιεινή) και να την περάσουμε (με τα ψιλά που περίσσευαν) με ένα τοστάκι έκαστος, όταν δίπλα μας ψηνόταν ψητό κατσικάκι με πατάτες που σου έσπαγε την μύτη. Έξω χιόνι και κρύο τσουχτερό. Και την άλλη μέρα, περιμέναμε ταχυδρομική επιταγή (που φροντίσαμε η αδερφή του να μας στείλει - δανεικά) για να πάμε για σκι. Έτσι όπως ήμασταν. Με jeans, δερμάτινο μπουφάν και ένα απλό μακό μπλουζάκι εγώ με βαθύ ντεκολτέ. Ούτε καν ζιβάγκο. Ούτε καν γάντια. Τι ωραία τα είχαμε περάσει τότε θυμάμαι...Και ας είχαμε ξυλιάσει! Και ας ήμασταν ταπί!



Και τότε που, ούσα φοιτήτρια πάλι, αποφασίζουμε μία παρέα 4 ατόμων να πάμε στην λίμνη Τσιβλού (μία λίμνη στην ορεινή Αχαϊα) και όσο ανεβαίναμε υψόμετρο τόσο αγρίευε το τοπίο από το χιόνι και την παγωνιά. Δρόμος στενός, γκρεμός. Και κάποια στιγμή δεν μπορούσες να προχωρήσεις άλλο. Ο δρόμος ήταν παγωμένος και πολύ επικίνδυνος. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για να μην αποκλειστούμε, αλλά δεν υπήρχε πουθενά φαρδύ σημείο στον δρόμο. Και εκεί στη μέση του πουθενά κάναμε αναστροφή με κίνδυνο να βρεθούμε ομαδικώς άνθρωποι και αυτοκίνητο στο γκρεμό. Θυμάμαι είχα φοβηθεί πολύ τότε. Τι εμπειρίες και αυτές... 

Και τότε που, για δεύτερη φορά στο χιονοδρομικό (αλλά αυτή τη φορά με φράγκα στην τσέπη), έχοντας μόλις καταφέρει να ισορροπώ πάνω στα παγοπέδιλα και να τσουλάω στην ευθεία (καθώς οποιαδήποτε στροφή με προσγείωνε ανώμαλα), αισθάνθηκα ξαφνικά πρωταθλήτρια του σκι. Και άρχισα να κατεβαίνω, γεμάτη αυτοπεποίθηση, μία απότομη πλαγιά με μεγάλη ταχύτητα, η οποία ταχύτητα άρχισε να πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα. Ώσπου ξαφνικά άρχισα να βλέπω το parking των αυτοκινήτων να πλησιάζει επικίνδυνα. Και τότε αποφάσισα να φρενάρω απότομα και μετά από πολλές σβούρες, που διήρκησαν κάτι δεκάδες μέτρα, και αφού πέρασε ολόκληρη η ζωή από μπροστά μου flashback, βρέθηκα φαρδιά-πλατιά ανάσκελα στο αφράτο χιόνι με τα παγοπέδιλα σε απόσταση 15 μέτρων έκαστο, αντιδιαμετρικά μεταξύ τους, και έντρομους σκιέρ να έχουν έρθει να δουν αν επέζησα του παράδοξου εκείνου σλάλομ... 

Και τότε που ξεκινήσαμε από την Αθήνα προς τα βόρεια (δεν εννοώ τα βόρεια προάστεια), χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό (αλλά με πορτοφόλι γεμάτο- όντες εργαζόμενοι πλέον), για όπου μας βγάλει ο δρόμος...ο οποίος δρόμος μας έβγαλε στα έρημα χιονισμένα Πομακοχώρια της Ξάνθης. Ένα απόμερο και απόξενο τοπίο βγαλμένο λες και από άλλη εποχή. Ακολουθούσαμε τα χνάρια του Ορφέα προσπαθώντας να ψηλαφήσουμε το χθες μέσα στο λευκό και καφέ ψηφιδωτό της Θράκιωτικης φύσης. Άλλος κόσμος, έρημος, παράξενος, απρόσιτος. Μας έβλεπαν και κρυβόταν. Εγώ, η απλή γυναίκα φάνταζα εξωγήινος ανάμεσά τους. Γιατί φορούσα αθλητικές φόρμες, αντιανεμικό μπουφάν και έναν σκούφο στα μαλλιά ενώ οι γυναίκες εκεί είχαν τοπικές ενδυμασίες και μαντήλες στο κεφάλι με τις οποίες κάλυπταν το πρόσωπο όταν σε πετύχαιναν μπροστά τους.

Τελικά αυτά τα απρογραμμάτιστα και τα τα ανοργάνωτα... είναι και τα καλύτερα... 

Και τότε που...(πάρα πολλές άλλες "χιονισμένες" εμπειρίες και αναμνήσεις, που θα ήθελα ώρες να γράφω. Οι σκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη...)

Έχω πολύ ανάγκη να κάνω μία χειμερινή απόδραση σε χιονισμένο τοπίο. Μου έχει λείψει πάρα πολύ αυτή η ανεμελιά του παρελθόντος. Τότε που δεν είχα υποχρεώσεις, έννοιες, δουλειά. Τότε που σου ερχόταν η ιδέα και τσουφ...την ίδια ώρα μάζευες δυο μπογαλάκια και αποδρούσες. Και ας μην είχες αρκετά φράγκα...Άλλες εποχές...

Και ξαφνικά οι πεταλούδες ελαττώθηκαν μέχρι που εξαφανίστηκαν. Μαζί με αυτές και το ταξίδι του νου. Δε θα το στρώσει σήμερα. Κρίμα. Και είχα μία χαρά να βγω στο γειτονικό δασάκι, να κυλιστώ στο χιόνι, να φτιάξω χιονάνθρωπο, να παίξω χιονοπόλεμο σαν μικρό παιδί.

Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα, παίρνω το κινητό μου και τις σημειώσεις μου και μπαίνω στο meeting.

[Σημ. Οι φωτογραφίες είναι από την απόδραση στην Ξάνθη]

21 σχόλια :

  1. Ασσπασία μου στην Καστοριά να έρθεις! Από χιόνι άλλο τίποτα! Αν και φέτος δεν μας έριξε καθόλου, άλλες χρονιές δεν μπορούμε ούτε με τα αμάξια να κυκλοφορήσουμε! Βέβαια σε εμάς έχει όντως χιονοθύελλα, χαχα! :P
    Κι εμένα μου έλειψε το χιονάκι, εδώ στη Uεσσαλονίκη δε χιόνισε σήμερα! :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ..τι ωραία! Μας γύρισες λίγο πίσω! Όλοι έχουμε πάει μάλλον άφραγκοι στα χιόνια..χαχα!
    Μακάρι να το έστρωνε ή μάλλον μακάρι να το στρώσει την επόμενη φορά! Αν κι έχω σκεφτεί να πάμε με την Αθηνά εκδρομή στα χιόνια φέτος!
    Φιλιά Ασπασάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα!!
    Τι όμορφες εικόνες έφτιαξα με τις σκέψεις σου!
    Πόσο συμφωνώ μαζί σου!
    Μας λείπει η ξενοιασιά,το ''φύγαμε εδω και τώρα''..αχ!
    Τώρα για να πάμε κάπου πρέπει να το έχουμε σχεδιάσει καιρό πριν!
    Είδες όμως λίγες νιφάδες πως σε ταξίδεψαν;
    Μακάρι να χιόνιζε περισσότερο..
    Εκεί να δεις κουβέντα που θα κάναμε!:)
    καλό σου βράδυ και μια ευτυχισμένη,ανέμελη χρονιά εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχ ωραιες περιγραφες!! ελπιζω αυριο να ξαναχιονισει για να συνεχισεις τις αφηγησεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αζί σου σε όλες τις σκέψεις για χειμερινές εξορμήσεις.Σε όλες τις νεανικές ανοησίες και στα ξαφνικά και ανοργάνωτα ταξίδια...στα χιόνια...με βαθύ ντεκολτέ!!! Στην ανάγκη να ξεφύγω , να ξαπλώσω στο χιόνι και να μελινω εκελί για λίγο...για πολύ!!! Με γέμισες εικόνες και με έκανες και γέλασα με το χιούμορ σου!!! Φιλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι ωραίες που είναι αυτές οι νεανικές " βλακείες " . Η αλήθεια είναι πως μετά τα παιδιά σαν να έχω κάνει delete στη προηγούμενη μου ζωή λες και με έχουν μαγεψει... Μου θύμησες και εμένα τα δικά μου χαζά . Πάντως έχω μια ιδιαίτερη νοσταλγια για το χιόνι και το σκι , αφού εδώ στον Νότο δεν φημιζόμαστε για τα σαλέ μας.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Ασπασία σοβαρέψου. Μην κάνεις σαν παιδί". Τι σου έφταιγε ο άνθρωπος πρωί -πρωί στο κρύο ε;
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. τι ωραιες αναμνησεις....!!!αλλα πραγματικα ηρωας ο συζυγος!!αφου σηκωθηκε απο το ζεστο κρεβατακι του που ηταν αγκαλια κ με το κοριτσακι του....καλημερα!!!Αλεξανδρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Με τόσες όμορφες σκέψεις που σου ξύπνησε το χιόνι, χαλάλι η "χιονοθύελλα"! ;-)
    Κρίμα που τελικά δεν κράτησε περισσότερο...
    Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι όμορφα τα λες... Είδαμε κι εμείς κάποιες λευκές πεταλουδίτσες χθες, ξαφνικά κιόλας όταν ανοίξαμε την πόρτα να φύγουν οι άντρες του σπιτιού... Μακάρι να ξανάρθουν και να μείνουν και λίγο στην αυλή μας... Καλή σου μέρα Ασπασία μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και εγώ το αγαπώ το χιόνι και εχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από χειμερινές διακοπές. Απο το σκι έχω μόνο μια: να σαβουριάζομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. καλώς σε βρήκα!
    πολύ ωραία ανάρτηση! μια απορία έχω μόνο...πως καταφέρνεις να μην αντιδράς στις υποδείξεις???? γιατί εγώ γίνομαι τούρμπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Welcome home Pela! (πανέμορφο όνομα)
      Αν πρόσεξες έγραψα "...ώρες-ώρες έχω την ανάγκη να μην αντιδρώ..."
      Το μυστικό κρύβεται στο "ώρες-ώρες" :) Δε συμβαίνει πάντα.

      Διαγραφή
  13. ¸.•°♡♡⊱彡

    Passei para uma visitinha.

    Beijinhos do Brasil.
    ░B░O░M░°º✿♫
    °º✿
    º° ✿✿·. D░I░A░ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το co-sleeping είναι τόσο γλυκό ειδικά τώρα το χειμώνα!! Με δύο παιδιά βέβαια δυσκολεύουν τα πράγματα:)
    Σε καταλαβαίνω φιλενάδα, είναι βαρύ να πηγαίνεις για δουλειά με τέτοιο κρύο και οι υπόλοιποι να χουχουλίαζουν!! Ο αφανής ήρωας της φαμίλιας σας δεν λύγισε λοιπόν από τα θέλγητρα σου:)
    Όσο για τις νεανικέσ αυτές εκδρομές χωρίς λεφτά αλλά με πολύ τρέλα κ χορηγία από αδέλφια.....πόσο απίθανες κ πόσο μακρινές!!! Το βαθύ σου ντεκολτέ με έριξε στα πατώματα:) χα χα χα Ήμουν σίγουρη γιατί αυτή είναι η Ασπασία.....δεν κολλάει πουθενά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι όμορφα που τις έγραψες τις αναμνήσεις και τη μέρα σου! Τα διάβαζα και τα ζούσα μαζί σου! Εύχομαι να ακολουθήσουν πολλές ακόμη όμορφες αναμνήσεις από αποδράσεις!!
    Επίσης, συγχαρητήρια στον ήρωα σύζυγο!!!
    Καλό απόγευμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ασπασία μου!!
    Καλή χρονιά σου εύχομαι, με υγεία, χαρά και πολλές όμορφες και τρυφερές στιγμές!
    Να χαίρεστε το όμορφο κοριτσάκι σας!
    Τι ωραίες οι αναμνήσεις που μας περιέγραψες! Αλλά και ο διάλογος με τον σύζυγο! Μου θύμισαν αντίστοιχες δικές μου καταστάσεις!
    Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που είμαι ευγνώμων για πολλά πράγματα στη ζωή μου, δεν παύω να σκέφτομαι και να νοσταλγώ μερικές παλιότερες, πιο ανέμελες ημέρες! Καλό είναι να εξακολουθεί να υπάρχει το παιδί μέσα μας!
    Πολλά πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Kαλημέρα και καλή χρονιά! Μόλις ανακάλυψα το μπλογκάκι σου και πολύ μου άρεσε! Ταξίδεψα με την περιγραφή των χιονισμένων τοπίων μια που εδώ που ζω δεν χιονίζει συχνά..
    Να χαίρεστε την μικρούλα σας! Με το καλό και στις επόμενες αποδράσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα και καλώς ήρθες στο μπλογκοσπιτάκι μου loulou :)
      Θα χαρώ να σε βλέπω συχνά.

      Διαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts