Η περίοδος μετά τις γιορτές με έχει βρει σε μία κατάσταση απίστευτης κούρασης και καταβολής και ταυτόχρονα μεγάλης εγρήγορσης. Πώς γίνεται; Γίνεται. Αισθάνομαι σωματική κούραση. Δεν έχω την ενέργεια να κάνω πολλά πράγματα. Είμαι σαν να έχω ξεφορτιστεί και να χρειάζομαι φόρτιση.
Ξέρεις τα γνωστά λαγουδάκια της Duracel; Ε, καμία σχέση! Ταυτόχρονα όμως αισθάνομαι μεγάλη πνευματική εγρήγορση. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που σκέφτομαι ότι 'πρέπει' να κάνω και άλλα τόσα αυτά που θέλω να κάνω και ανυπομονώ να αρχίσω, που δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Έχω μπλοκάρει. Το 'πρέπει' το έχω ορίσει εγώ στον εαυτό μου ως βοηθητικό μέσο αντιμετώπισης της αναβλητικότητας που με διακατέχει τώρα τελευταία.
Το συζητώ το θέμα με τη γιαγιά Χιτίνα και μου λέει με μία ευκολία: "Αυθυποβάλλεσαι στην κούραση". Αν όντως ισχύει αυτό, τότε θα γεμίσω κάθε τοίχο του σπιτιού με post-it που θα γράφουν 'Δεν είμαι κουρασμένη, ιδέα μου είναι!' για να δούμε αν θα πιάσει.
Ή εναλλακτικά, θα πάω σε κάποιο σεμινάριο Reiki μπας και αποκτήσω αυτή την (άγνωστη για εμένα) ενέργεια Reiki, η οποία
διαρρέοντας το σώμα υπόσχεται ότι ξεμπλοκάρει τα συναισθηματικά και νοητικά μπλοκαρίσματα.
Ή μήπως να πάρω μία καλή σιγυρισμένη αδειούλα από το γραφείο για μία ολόκληρη εβδομάδα και να καθίσω αγκαλιά με το κρεβάτι μου 24x7 μπας και έρθω στα ίσια μου;
Τελικά το σύμπαν συνωμότησε υπέρ μου (?) και μου έστειλε τον ιό της γαστρεντερίδιδας να μου κάνει παρέα, γεγονός που θέλοντας και μη, με έστειλε αγκαλιά με το κρεβάτι μου. Τι τραβάω η μάνα...Το καλό της υπόθεσης είναι ότι κάπως ξεκουράστηκα (που φτάσαμε!!! Να πρέπει να αρρωστήσουμε για να ξεκουραστούμε)
Ευτυχώς η κόρη μου φροντίζει με την τσαχπινιά και το ταμπεραμέντο που διαθέτει ως 17μηνη παιδούλα που μόλις έχει ανακαλύψει τον κόσμο από κάθε άποψη (οπτικά, ηχητικά, πειράζοντας και καταστρέφοντας πράγματα) να με διασκεδάζει σε καθημερινή βάση.
Κοπανάει τα έπιπλα με ότι σκληρό αντικείμενο βρει; "Μπράβο Δάειρα. Σπάσ'τα όλα".
Σκίζει ό,τι βιβλίο και περιοδικό πέσει στα χέρια της; "Μπράβο Δάειρα. Σκίσ'τα όλα".
Ρίχνει το μπωλ με το φαγητό στο πάτωμα; "Μπράβο Δάειρα. Λέρωσέ τα όλα".
Αναποδογυρίζει το ποτήρι με την μανταρινάδα ή το νερό στο πάτωμα; "Μπράβο Δάειρα. Χυσ' τα όλα".
Γιαγιά Χιτίνα: Μην την ειρωνεύεσαι την κοπέλα.
Μαμά: Δεν την ειρωνεύομαι. Την παροτρύνω.
Έχει αναπτύξει πολύ το λεξιλόγιο της. Κάθε μέρα ξεφουρνίζει 3-4 καινούριες λέξεις, φτιάχνει προτάσεις, γενικά μιλάει τη δική της γλώσσα που μόνο η μαμά και ο μπαμπάς καταλαβαίνουμε 100% (είναι συνδυασμός ελληνικών και δαειρικών), έχει συνδυαστική λογική, κατανοεί τις έννοιες, την αιτία και το αποτέλεσμα και έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας ψυχαγωγεί με τα χαριτωμένα της λογάκια και κατορθώματα.
Φοράει τα τακούνια της μαμάς (προσπαθεί δηλαδή), φοράει βραχιόλια, σκαρφαλώνει σε καναπέδες, πολυθρόνες και κρεβάτια και μετά κάνει βουτιές στο κενό, χώνεται όπου βρει, κρύβεται κάτω από το τραπέζι του σαλονιού (την πρώτη φορά που το έκανε μου έφυγε η ζωή μέχρι να την βρω καθώς είχε κουρνιάσει αμίλητη και περίμενε να την ανακαλύψω - τελικά το απαθανάτισα). Γενικά κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να με έχει σε εγρήγορση κάθε ώρα κάθε λεπτό (αντέχω δεν αντέχω, που δεν αντέχω, αλλά που πρέπει να αντέξω!)
Σκέφτηκα να έχω πάντα φορτισμένο το κινητό να την μαγνητοφωνώ, βιντεοσκοπώ ή ένα μπλοκάκι/ μολύβι για να τα καταγράφω όλα αυτά που λέει/κάνει - τη στιγμή που τα λέει/κάνει- ώστε να μην τα ξεχάσω, γιατί αυτός ο εγκέφαλος από τις πολλές τις πληροφορίες, έγνοιες αλλά και γνώσεις (έχουμε και κάποια πτυχία, μην ξεχνιόμαστε) έχει τιγκάρει - πόσα να θυμάμαι η μάνα;
Άλλωστε, δε νομίζω ότι είμαι η μόνη μάνα που το κάνει αυτό. Αν όχι όλες μας, οι περισσότερες καταγράφουμε (είτε στο μυαλό, είτε στο χαρτί, είτε ηλεκτρονικά - για αυτό το τελευταίο, χαρακτηριστικότερο γνωστό παράδειγμα η Άσπα) τα διάφορα διασκεδαστικά λεγόμενα των παιδιών μας. Για να έχουμε να τα θυμόμαστε αλλά και για να τα θυμίζουμε ως άλλες μαμάδες κουκουβάγιες σε όλη τη γύρω κουκουβαγιοφαμίλια. Όπως π.χ. η υποφαινόμενη με τους παππούδες, γιαγιάδες και θείους που τηλεφωνούν συχνά-πυκνά για να μαθαίνουν τα νέα λεκτικά (και όχι μόνο) επιτεύγματα της εγγονής/ ανιψιάς τους, οπότε πρέπει να τους δίνω ρεπόρτο.
Αυτές τις μέρες, η μαμά έχει καταγράψει πολλά και διάφορα. Άλλωστε, είμαι γνωστή συλλέκτης στιγμών και όταν πρόκειται για τις στιγμές με το παιδί μου, τις συλλέγω και τις αποθηκεύω με μεγάλη προσοχή.
Από τα Χριστούγεννα και μετά της Δάειρας, της έχει κοπεί η όρεξη για φαγητό. Τη βγάζει μόνο με γαλακτοκομικά (γάλα, τυρί, γιαούρτι). Περνάει μία περίοδο ήπιας ίωσης; Περνάει μία περίοδο απανωτών ιώσεων; Βγάζει δοντάκια; Ή μήπως περνάει μία ήπια ερωτική απογοήτευση; Έχω βάσιμες υποψίες για το τελευταίο γιατί έχω να την στείλω παιδικό σταθμό 3,5 εβδομάδες (αρχικά λόγω εορτών και στη συνέχεια λόγω ιώσεων - ευκαιρία να την χαρούν και οι παππούδες) και μάλλον της λείπει το "αμόρε".
#1
Βλέποντας ότι ορισμένες (τις περισσότερες δηλαδή) φορές προτιμάει να βρίσκεται στην αγκαλιά του μπαμπά της αντί τη δική μου, κάποια στιγμή δεν άντεξα και της έκανα την εξής αντιπαιδαγωγική (εν γνώσει μου) ερώτηση, πολύ απλά γιατί ήμουν περίεργη για την απάντηση:
Μαμά: Δάειρα, ποιον αγαπάς πιο πολύ; Τη μαμά ή τον μπαμπά;
Δάειρα: Γώγο (=Γιώργο)
Εδώ κολλάει η ερωτική απογοήτευση που προανέφερα. Λες για αυτό να μην τρώει;
#2
Στην ίδια φάση, ο πατέρας της σε μία προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης, αφού απέκτησε ανταγωνιστή...
Μπαμπάς: Δάειρα, ποιος είναι πιο όμορφος; O μπαμπάς ή ο Γιώργος;
Δάειρα: Γώγος (=Γιώργος)
No comment
#3
Σε άλλη φάση...
Μαμά: Δάειρα, ποιον αγαπάς πιο πολύ; Τη γιαγιά ή τον παππού;
Δάειρα: Ζαζά παππού (=και τη γιαγιά και τον παππού)
#4
Δάειρα: Μαμάααα
Μαμά: ...(σιγή)
Δάειρα: Μαμάααα
Μαμά: ...(σιγή)
Δάειρα: Μα-μού-λα
Μαμά: ...(σιγή)
Δάειρα: Α-πα-σίαααα (=Ασπασία)
#5
Μαμά: Δάειρα, πες 'μανούλα'
Δάειρα: Μα-μού-λα
Μαμά: ΜαΝούλα (της τονίζω το 'ν')
Δάειρα: Μα-μού-λα
Μαμά: Πες 'μαμάκα'
Δάειρα: Μα-κα-κα
#6
Στο σπίτι μας "κατοικεί" ένα καγκουρό που είχαν φέρει η γιαγιά Χιτίνα και ο παππούς Μίμης από το τελευταίο τους ταξίδι στην Αυστραλία. Για κάποιον λόγο που δεν κατανοώ (αφού είναι γλυκύτατο το ζωάκι) η Δάειρα δεν το συμπαθεί. Για την ακρίβεια, το φοβάται. Για αυτό το λόγο, το καγκουρό δεν βρίσκεται στο δωμάτιο της μαζί με τα άλλα παιχνίδια, αλλά στο γραφείο. Όταν μπαίνει στο γραφείο και το βλέπει, κουνάει τα χέρια της (χαιρετώντας) και τρέχει έντρομη έξω από το γραφείο λέγοντας:
Δάειρα: "Γεια γεια νάνι νάνι" (=γεια σου, γεια σου, μην κουνηθείς. Πέσε για ύπνο)
#7
Της έχω αγοράσει ένα βιβλίο "Οι 100 πρώτες μου λέξεις". Της το έχω διαβάσει τόσες πολλές φορές, που τις έχει μάθει όλες τις λέξεις εκτός από 2-3
Μαμά: Τι είναι αυτό;
Δάειρα: Φού-τα (=φούστα)
Μαμά: Μπράβο Δάειρα. Τι είναι αυτό;
Δάειρα: Παπαλόνι (=παντελόνι)
Μαμά: Μπράβο Δάειρα. Τι είναι αυτό;
Δάειρα: Παπέλο (=καπέλο)
Μαμά: Μπράβο Δάειρα. Τι είναι αυτό;
κ.ο.κ.
Έχει πει πάρα πολλές λέξεις που ξέρει. Κάθε φορά που της λέω 'Μπράβο' λάμπει από αυτοπεποίθηση. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε λέξη που δεν θυμάται.
Μαμά: Αυτό τι είναι;
Δάειρα: Νάνι (και κλείνει το βιβλίο)
Είναι πολύ εγωίστρια για να παραδεχτεί ότι δεν ξέρει κάτι. Φυσικά δεν πέφτει για νάνι. Το βιβλίο πέφτει για νάνι.
#8
Αυτές τις ημέρες λόγω της ίωσης δεν έτρωγε πολύ. Ένα βράδυ λοιπόν, από την πολλή νηστεία, την έπιασε μεγάλη πείνα. Προσπαθούσα να την κοιμίσω από τις 9 το βράδυ όταν αρνούνταν να κοιμηθεί και ξαφνικά, κάποια στιγμή, γύρω στις 1 παρά (μετά τα μεσάνυχτα) αρχίζει ο εξής διάλογος:
Δάειρα: Μαμ
Μαμά: Θέλεις γάλα;
Δ: Όοοοσι. Μαμ
M: Θέλεις γιαουρτάκι;
Δ: Όοοοσι. Μαμ
Μ: Θέλεις τυρί;
Δ: Όοοοooooσι. Μαμ
M: Τι θέλεις;
Δ: Μα-κα-όνια (είχαν περισσέψει μακαρόνια με κιμά από το μεσημέρι)
Εγώ απευθυνόμενη στον μπαμπά της: Θέλει να φάει. Τι θα κάνουμε;
Mπαμπάς: Θα φάει!
Μαμά: Τι θα φάει;
Μπαμπάς: Μακαρόνια!
Μαμά: Πας καλά; Τέτοια ώρα;
Μπαμπάς: E. Αφού αυτά θέλει!
Μαμά: Είσαι σοβαρός; Αν μας έβλεπε ο γιατρός της θα μας έπαιρνε με τις πέτρες.
Εγώ προβληματισμένη. Ο μπαμπάς της εντελώς απροβλημάτιστος, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, την παίρνει αγκαλιά, πάνε στην κουζίνα, την καθίζει στο καρεκλάκι και της ζεσταίνει μακαρόνια με κιμά. Η Δάειρα αρχίζει να τρώει. Άδειασε το μπωλ.
Μόλις τελειώνει λέει κοιτάζοντας εμένα: Για-ου-τάκι (=γιαουρτάκι) (ήθελε και επιδόρπιο!!!)
Εγώ, απευθυνόμενη στον μπαμπά της: Δεν πιστεύω να της δώσεις γιαουρτάκι τώρα!!!!!
Δάειρα: Για-ου-τάκι μπαμπά!
Όχι, παίζουμε...
#9
Το βράδυ συνήθως την κοιμίζω ξεφυλλίζοντας κάποιο από τα βιβλία της. Προχθές είχα την ιδέα να της αφηγηθώ παραμύθια (δεν τα θυμάμαι και καλά, οπότε της έλεγα ό,τι θυμόμουν). Αρχίζω με την 'Σταχτοπούτα'...
Μαμά: Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πολύ καλό και όμορφο κοριτσάκι (με διακόπτει...)
Δάειρα: Δά-ει-λα!
Μαμά: Όχι, δεν την έλεγαν Δάειρα. Σταχτοπούτα την έλεγαν! (συνεχίζω...) και έχασε τη μαμά της και ο μπαμπάς της παντρεύτηκε μία βασίλισσα που είχε δύο κόρες και ήταν και οι τρεις τους (μαμά και κόρες) πολύ κακές και ενώ αυτές καθόταν όλη μέρα και κοιταζόταν στον καθρέφτη, έβαζαν την Σταχτοπούτα να κάνει πολλές δουλειές. Να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει, να σιδερώνει (με διακόπτει...)
Δάειρα: Ντέ-λια (= η κοπέλα που έρχεται μία στο τόσο και με βοηθάει με οικιακές δουλειές)
Ελπίζω ο συνειρμός της κόρης μου να μην προέκυψε από το ότι η βασίλισσα και οι κόρες της κοιταζόταν όλη μέρα στον καθρέφτη...(ο νοών νοείτο)
#10
Το επόμενη παραμύθι που άρχισα να της λέω το ίδιο βράδυ ήταν 'Τα 3 γουρουνάκια'...
Μαμά: Μια φορά και έναν καιρό ήταν 3 γουρουνάκια. Όταν μεγάλωσαν, έφυγαν από τη μαμά τους και αποφάσισαν να χτίσουν το καθένα το σπιτάκι του. Το πρώτο γουρουνάκι έχτισε ένα σπίτι από άχυρα, το δεύτερο γουρουνάκι έχτισε ένα σπίτι από ξύλα και το τρίτο και πιο έξυπνο γουρουνάκι, έχτισε ένα σπίτι από πέτρες. Μία μέρα πήγε ο κακός ο λύκος...(με διακόπτει)
Δάειρα: Κακός! Λύκος!
Μαμά: Ναι αγάπη μου, ο κακός λύκος. (Συνεχίζω...) Μία μέρα που λες, πήγε ο κακός λύκος και χτύπησε την πόρτα στο πρώτο γουρουνάκι
- Άνοιξέ μου
- Όχι, δε σου ανοίγω
- Άνοιξέ μου γιατί θα γκρεμίσω το σπιτάκι
Και φφφφφφφφφφφφσσσσσσσσσσσσσσ φύσηξε ο λύκος και......(με διακόπτει)
Δάειρα: Aέ-λας
Μαμά: Ναι, αέρας. (Συνεχίζω...) Φύσηξε ο κακός ο λύκος και γκρέμισε το σπιτάκι. Τρέχει το γουρουνάκι να κρυφτεί στο σπίτι που έφτιαξε το άλλο γουρουνάκι με ξύλα. Χτυπάει την πόρτα ο κακός ο λύκος:
- Τοκ τοκ τοκ. Άνοιξε γουρουνάκι. Θα σε φάω!
(Και εκεί πλαντάζει σε κλάμματα και λέει...)
Δάειρα: Μα-κι-ά! (=μακριά) Νάνι νάνι!
Μαμά: Ναι αγάπη μου, έφυγε μακριά ο λύκος. Πολύ μακριά.
Δάειρα: Τσιτσίλη
Mαμά: Ναι αγάπη μου. Πήγε μακριά. Εκεί που είναι ο Άγιος Βασίλης.
Δάειρα: Λου-ντο-φ;;; (με μεγάλη απορία)
Mαμά: Ναι αγάπη μου. Είναι και ο Ρούντολφ μαζί τους. Και μετά τα γουρουνάκια κάλεσαν τους φίλους τους στο σπίτι και έκαναν πάρτυ. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Και σκέφτομαι η μάνα: Τι ηλίθια παραμύθια μαθαίναμε μικρά; Άκου εκεί κακός λύκος που τρώει γουρουνάκια, κοκκινοσκουφίτσες, βοσκούς κλπ...
Και σαν να μην έφτανε αυτό, την επομένη, πάει η γιαγιά βόλτα στην αγορά (σημ. στην γιαγιά δεν έχω αναφέρει ότι διηγήθηκα στην Δάειρα αυτά τα παραμύθια). Και επιστρέφει με ένα βιβλίο για την Δάειρα.
Μαντέψτε ποιο ήταν; Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ!
(Αυτό το σύμπαν που λέγαμε...)
Αυτή η απίθανη ηλικία είναι απο τις καλύτερες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει πολύ τρέξιμο,υπομονή και επιμονή αλλά είναι απο εκείνες που θα γεμίσουν το άλμπουμ φωτογραφιών και αναμνήσεων σας!
Να το χαίρεστε το κοριτσάκι σας!
Είναι μια γλύκα!
Πωπω πόσο μου άρεσε αυτή η ανάρτηση! Κλαίω από τα γέλια!!! Η Δάειρα είναι ΦΟΒΕΡΗ!!!!! Να τη χαίρεστε! Τι να πρωτοσχολιάσω; Τον έρωτα της μικρής; Το καγκουρό; Το Ασπασίααααα!!!! Η το ότι κλείνει το βιβλίο όταν δεν ξέρει κάτι! Απίθανη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό κουράγιο γιατί θα σας χορέψει στο ταψί! :)
χαχα..ακριβώς τα ίδια κάνει και ο Νικόλας!!! Τα τρία γουρουνάκια δε...το καλύτερό του..Το ξέρει απ'έξω κι ανακατωτά!! Εμείς το παίζουμε και σε κουκλοθέατρο πλέον..χαχα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ακόμη μια φορά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ!!!Λύθηκα στα γέλια,έπεσα στα πατώματα χαχαχαχαχα...Λες και σας βλέπω μπροστά μου.Μάνα και κόρη ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσα καλά λόγια είπα.Θα μου τη βάλετε λίγο στο SKYPE τώρα να τη δω???Pleeeeaaaaasssssseeeeeeeee!!!!!!!!!!!!
Ν@Ν@
Γέλασα πολύ με την κόρη σου! Μου θύμησε τη δικιά μου πριν 1,5 χρόνο και νομίζω ότι σύντομα θα το ξαναζήσω το σκηνικό με τη δεύτερη. Είναι η κ-α-λ-υ-τ-ε-ρ-η φάση. Να τη χαίρεσαι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστέ μου ανάρτηση!!!! Εσύ πέρασες και τις αναρτήσεις τις Δήμητρας(χα χα ). Να την χαίρεσαι γιατί είναι υπέροχη. Η φωτογραφία κάτω από το τραπέζι είναι φοβερή όπως φοβερές είστε και και οι δυο σας ....Φιλιά γλυκιά μανούλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φώτο της Δάειρας κάτω από το τραπέζι και μέσα στην κούτα είναι "όλα τα λεφτά"! Ότι θα σε αποκαλούσε και "μακάκα" από τόσο νωρίς βέβαια δεν το περίμενα! (ναι, ξέρω τι εννούσε πραγματικά).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω τις ιστορίες σας και γελάω με την προσωπικότητά της! Είναι μεγάλο μούτρο η άτιμη και είμαι σίγουρη ότι είναι η μόνη που σε ξεπερνάει σε δυναμισμό, εξυπνάδα, ταμπεραμέντο και νάζι, στην οικογένεια! Σωστά κυρία μου?
Έχω ξετρελλαθεί με την αντίδρασή της όταν δεν ξέρει τη λέξη από το βιβλίο, με το καγκουρό που το βλέπει και "την κάνει", με τον Γιώργο το γαμπρό (έχεις ελέγξει ήδη E9, ποινικό μητρώο, οικογενειακή κατάσταση?) και θέλω να μου μαγνητοφωνήσει το "Απασία" που σε αποκαλεί μες το σπίτι!!!
Να την καμαρώνετε πάντα την άπαιχτη!
Ρε συ..είναι φοβερή! Φοβερή! Τόσα λογάκια λέει; Μπράβο σας! Τι ωραία όσα έγραψες, την ευχαριστήθηκα αυτή την ανάρτηση! Και είναι και πονηρή..άκου νάνι το βιβλίο! Κι ο Γώγος.. χαχα, ξεκίνησαν οι έρωτες μάνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όντως κάτι τρέχει με το σύμπαν.. μα να φέρει αυτό το βιβλίο η γιαγιά;;;
Φιλάκια "Απασία"!
η βαρβαρίλαότητακόρη σου φοβερή τσαούσα...Τόσα λόγια δεν έχου πει σε αυτή την ηλικία κι οι δυο δικοί μου μαζι!!!!Τέλειος ο μπαμπάς που την ταίσε μακαρόνια! Σωστός και χαλαρός γι αυτό είναι χρήσημοι οι μπαμπάδες...όσο για τα παραμύθια...έχει νόημα όλη αυτή φαινομενική βαρβαρότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοριτσάκι μου καταρχήν περαστικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ζόρικη η γαστρεντερίτιδα, οπότε ελπίζω και εσύ να μην ταλαιπωρηθείς πολύ, αλλά και να μην κολλήσεις τους υπόλοιπους!
Από εκεί και πέρα, αν πας στο σεμινάριο για ενέργεια, σε θερμοπαρακαλώ να μου το πεις αν δεις αποτέλεσμα!!
Εντάξει για τη μικρούλα τι να πω! Είναι αποθέωση! Βασικά είναι αυτό που λες! Σε αυτή τη φάση θέλεις να αποτυπώσεις τα πάντα για να τα θυμάσαι με κάθε λεπτομέρεια στο μέλλον αλλά και να δείχνεις στην ίδια τι απίστευτο μωράκι ήταν!
Πολλά φιλιά!
Απολαυστικότατες οι 10 στιγμές της Δάειρας. Διάβαζα και γελούσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφος και απλός που είναι ο κόσμος τους!
Είναι απίστευτη και γλυκίτατη. Η φωτογραφία από ψηλά που μπαίνει στην κούτα, είναι πραγματικά υπέροχη και τόσο χρωματιστή.
Καλά κάνεις και καταγράφεις τα πάντα. Σε 20 χρόνια θα έχουν ανεκτίμητη αξία.
Σε φιλώ και εύχομαι περαστικά και καλή ξεκούραση με όποιες συνθήκες γίνει αυτή.
χχχχχχχχχχχχχχχ
Οι στιγμές με τη Δάειρα είναι σκέτη απόλαυση... Δεν μπορώ να μη τις διαβάσω χωρίς να (χαμο)γελάσω! Να καταγράφεις όσα περισσότερα μπορείς! Κάποια στιγμή το κοριτσάκι σου θα σε ευγνωμονεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή ξεκούραση! Όσο για το ρεικι, θέλει αρκετές συνεδρίες για να νιώσεις διαφορά αλλά σε βάθος χρόνου πιστεύω αξίζει!
Πολλά φιλάκια!
Αχ! "Πέθανα" με τις στιγμές της κόρης σου!!! Τόσο γλυκέεεες!!! Και αστείες!! Και οι φωτογραφίες της απίθανες!!! Είναι στιγμές που πρέπει να θυμάσαι για να τις αφηγηθείς όταν μεγαλώσει!!! Εγώ έχω το ανιψάκι μου και μας λέει διάφορα!
ΑπάντησηΔιαγραφή{Είχα φτιάξει ένα σαλόνι με πλαστελίνες και του είχα πει να μην το πειράξει γιατί δεν ήθελα να χαλάσει. Μετά από 2 μέρες, το πειράζει, το χαλάει και με το που με βλέπει σκύβει το κεφάλι. Ποιος το χάλασε αυτό;; του λέω. "Γιατί Μάνια;;;;" Απαντάει!!! Μάνια=Μάριος, ο αδερφός του που ήταν σχολείο!!}
Απίστευτη αυτή η ηλικία!!!
χαχαχα!
Καλό βράδυ!!! Και συνέχισε την καταγραφή!!
♥ ♥ ♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ!!!
Διαγραφή@Δήμητρα: Σε όλα με ξεπερνάει το κοριτσάκι μου εκτός από τα αρνητικά μου. Τουλάχιστον δεν το έχω διαπιστώσει ακόμη :)
Όσο για τη μαγνητοφώνηση της στιχομυθίας #4 (ή για να είμαι πιο ακριβής, του μονολόγου #4), θα το κάνω οπωσδήποτε πριν της περάσει, γιατί είναι απολαυστικό να το ακούω.
@ΚαΠα: Κατερίνα μου, δεν καταλαβαίνω το λόγο της βαρβαρότητας στα παραμύθια. Εσύ όμως κάτι θα ξέρεις καλύτερα ως ψυχολόγος.
Έχεις εσύ αρνητικά;;;;;;
ΔιαγραφήΠερισσότερα από θετικά ;)
ΔιαγραφήΕίναι υπέροχη η μικρή σας! Να την χαίρεστε! Έχω 2 μικρές ανιψιές και τρελαίνομαι με τις συζητήσεις που κάνουμε κάθε φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ :) Και εσύ να χαίρεσαι τις ανιψούλες σου! Σε αυτή την ηλικία που ανακαλύπτουν τον κόσμο και μαζί και τη γλώσσα, είναι απολαυστικά τα μικρά παιδάκια.
ΔιαγραφήΑχ πως σε νιωθω για τη κούραση!Την ανάρτηση την διάβασα καποια στιγμή απο το κινητό και δεν μπορούσα να απαντήσω πιο πριν.Ειμασταν με τον αντρα μου στο αυτοκίνητο. Το πόσο την απολάυσαμε δεν λέγεται.Να σου πω ότι μετά από αρρώστια και αφαγία η αντίδραση του άντρα σου είναι η ενδεδειγμένη. Και κοκορέτσι να σου ζητήσει βρες το.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια πολλά.
Θα φύγει και η κούραση! Η έντονη! Γιατί η κούραση θα φύγει όταν θα γίνουν τα παιδιά μας 18...19 και βάλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήkathy by anthomeli