Emotions/thoughts: Υπάρχουν μαμάδες που δε "γιορτάζουν" σήμερα



Φέτος γιορτάζω. Για πρώτη φορά! Δε σας κρύβω ότι αισθάνομαι κάπως 'περίεργα'. Είμαι μαμά. Πότε κιόλας; Πώς πέρασαν τόσα χρόνια από όταν ήμουν το μικρό κοριτσάκι της μαμάς μου; Μου φαίνεται ότι ζω ένα θαύμα. Εγώ μαμά;;;!!! Και όμως! Εγώ μαμά!

Σήμερα δύο σκέψεις μου πέρασαν από το μυαλό. Η πρώτη σκέψη ήταν που θυμήθηκα, όταν ήμουν μικρή, ότι περίμενα πως και πως αυτή τη μέρα για να εκφράσω στη μαμά μου την αγάπη μου. Ως πιτσιρίκι, χρήματα δεν είχα για να της πάρω κάποιο δώρο, αφού το χαρτζιλίκι μου έφτανε για καμία
σοκολάτα ή γαριδάκια. Οπότε τα δώρα μου ήταν πάντα είτε λίγα λουλούδια κομμένα από τις γειτονικές αυλές των μονοκατοικιών που περιέβαλαν την πολυκατοικία μας, είτε κάποια ζωγραφιά...δοσμένα και τα δύο με μπόλικη αγάπη.

Μία χρονιά όμως, είπα να κάνω κάτι διαφορετικό. Κράτησα το χαρτζιλίκι μίας εβδομάδας και πήγα στην αγορά της μικρής πόλης όπου ζούσαμε τότε, για να ψωνίσω μία μπλούζα για τη μαμά μου. Πήρα και μία φίλη μου μαζί. Θα ήμουν γύρω στα έξι. Αυτή τη μέρα τη θυμάμαι ακόμη. Θολά. Σαν μακρινό όνειρο. Θυμάμαι, μπήκα σε ένα κατάστημα που συνήθως ψώνιζε η μαμά μου ρούχα, αλλά τα χρήματα που είχα πάνω μου δε μου έφταναν. Απογοητεύτηκα. Θα επέστεφα σπίτι χωρίς μπλούζα. Δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ ότι θα επέστρεφα σπίτι χωρίς δώρο. Δώρο θα έπαιρνα, "ο κόσμος να χαλούσε!". Όπως περιπλανιόμουν στην αγορά, είδα ένα μαγαζί με τουριστικά είδη. Έξω υπήρχε ένα stand με καρτποστάλ. Διάλεξα το πιο όμορφο και έγραψα από πίσω "Μανούλα, σε αγαπώ πολύ!". Το τύλιξα με μία κορδέλα, έκανα και έναν περίτεχνο φιόγκο και της το έδωσα μαζί με ένα τριανταφυλλάκι. Ένα τριανταφυλλάκι που έκλεψα από μία γειτονική αυλή. Θυμάμαι ότι μου χαμογέλασε (ξέρετε, με αυτό το χαμόγελο της μαμάς που σου ανοίγει ο κόσμος όλος όταν το βλέπεις), με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε: "Και εγώ σε αγαπώ πολύ! Πολύ όμορφο το δωράκι σου". Ενθουσιάστηκα. Είχα πετύχει το στόχο μου.

Αυτή την κάρτα ακόμη την φυλάει η μητέρα μου μαζί με άλλους τέτοιους "θησαυρούς" της παιδικής μου ηλικίας. Τώρα το Πάσχα μου ήμουν στο πατρικό μου, ζήτησα από τη μητέρα μου να μου δείξει τα σχολικά τετράδια. Ξεφυλλίζοντάς τα, έπεσε από μέσα αυτή η κάρτα. Βούρκωσα όταν την είδα, και ακόμη περισσότερο βούρκωσα όταν τη διάβασα (και αυτή τη στιγμή που γράφω έχω βουρκώσει). Σκέφτομαι ακόμη αυτήν την παιδική γραμματοσειρά. Τόσο αθώα χρόνια! Δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασαν τόσο γρήγορα...

Η δεύτερη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό είναι το εξής περιστατικό. Όταν κάναμε πέρισυ ανακαίνιση στο παιδικό δωμάτιο (για να το ετοιμάσουμε για το μωρό) πήρα μία οικιακή βοηθό που μου είχε συστήσει μία φίλη, για να μου κάνει ένα γενικό καθάρισμα γιατί ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Καθώς με βοηθούσε να τοποθετήσουμε τα πράγματα στη θέση τους για να στήσουμε το παιδικό δωμάτιο (έπιπλα, κουρτίνες, ρούχα του μωρού, παιχνίδια...ναι, είχα ψωνίσει ΚΑΙ παιχνίδια και ας μην είχε ακόμη γεννηθεί τότε...πάνες, σαμπουάν, αφρόλουτρα, λαδάκια για βρεφικό μασάζ...για να μην μακρυγορώ, είχα ψωνίσει ΟΛΑ τα απαραίτητα και ΜΗ απαραίτητα που μπορείτε να φανταστείτε) ξαφνικά την είδα να βουρκώνει. Τη ρώτησα "Είσαι καλά;" και τότε αυτή ξέσπασε σε κλάμματα και μου έδωσε την εξής απάντηση: "Στενοχωριέμαι που εγώ δε θα μπορέσω ποτέ στη ζωή μου να πάρω όλα αυτά τα όμορφα πράγματα στο παιδί μου. Δε θα τα καταφέρω ποτέ". Πάγωσα...

Η προφανής απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη και υγεία, τίποτα άλλο. Αν έχουν αυτά, έχουν τα πάντα! Αλλά δεν μπορούσα να το ξεστομίσω τη δεδομένη χρονική στιγμή. Θα έχανε την ουσία του. Θα έχανε την αυθεντικότητά του. Θα ακουγόταν πολύ υποκριτικό. Ακόμη και αν είναι αλήθεια, ακόμη και αν το πιστεύω ακράδαντα...ένιωσα ότι δεν είχα το δικαίωμα να το πω εγώ αυτό. Γιατί το δικό μου παιδί έχει ΚΑΙ αγάπη ΚΑΙ υγεία ΚΑΙ ακόμη περισσότερα.

Και τότε σκέφτηκα ότι όλα αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, για κάποιες μαμάδες είναι πολυτέλειες και ανεκπλήρωτα όνειρα.

Υπάρχουν μαμάδες που δεν έχουν την οικονομική άνεση να παρέχουν κάποιες υλικές ανέσεις στα παιδιά τους.  

Μαμάδες που δεν έχουν να παρέχουν τα στοιχειώδη στα παιδιά τους. Δεν έχουν να τους παρέχουν τροφή, καθαρό νερό, ρούχα.

Μαμάδες που βιώνουν τη φτιώχια, την προσφυγιά, πολέμους, ρατσισμό.

Μαμάδες που για να μπορέσουν να παρέχουν κάποια ελάχιστα στα παιδιά τους έχουν γίνει οικονομικοί μετανάστες αφήνοντας τα παιδιά τους στην πατρίδα τους να τα μεγαλώνει κάποια γιαγιά και αυτές να κάνουν χρόνια να τα δουν ώστε να μπορέσουν κάποια στιγμή να επιστρέψουν πίσω έχοντας λίγες οικονομίες για να τους παρέχουν ένα καλύτερο μέλλον. Το παρόν όμως; Υπάρχει χειρότερο πράγμα για μία μητέρα από το να έχει στερηθεί το παιδί της; 

Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν μαμάδες που έχουν χάσει το παιδί τους. Και δε θα το ξαναδούν ποτέ...

Υπάρχουν μαμάδες που δε "γιορτάζουν" σήμερα! Υπάρχουν μαμάδες που δε θα "γιορτάσουν" φέτος...Μαμάδες που δεν μπορούν να χαρούν αυτή τη μέρα με τα παιδιά τους...που δεν μπορούν να αισθανθούν μία ζεστή αγκαλιά...ένα φιλί στο μάγουλο...

Μαμάδες που δεν μπορούν να ακούσουν ένα "Μαμά, σ' αγαπώ πολύ"...που δε θα το ξανακούσουν ποτέ...

Θα σταματήσω εδώ, λέγοντας κάτι τελευταίο: Μανούλα, σε αγαπώ πολύ! Και θα σε αγαπώ πάντα...για όσο ζω και υπάρχω!

Για τη σημερινή ημέρα, επέλεξα τη διάσημη φωτογραφία 'Migrant Mother' της φωτογράφου Dorothea Lange με ένα μικρό απόσπασμα από την ίδια. Μία φωτογραφία που με αγγίζει πολύ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1936. Η συγκεκριμένη μητέρα ήταν τότε 32 χρονών!!!, μητέρα 7 παιδιών, εσωτερική μετανάστης στην Αμερική.

"I saw and approached the hungry and desperate mother, as if drawn by a magnet. I do not remember how I explained my presence or my camera to her, but I do remember she asked me no questions. I made five exposures, working closer and closer from the same direction. I did not ask her name or her history. She told me her age, that she was thirty-two. She said that they had been living on frozen vegetables from the surrounding fields, and birds that the children killed. She had just sold the tires from her car to buy food. There she sat in that lean-to tent with her children huddled around her, and seemed to know that my pictures might help her, and so she helped me. There was a sort of equality about it." Dorothea Lange, 1934.

Πηγή 1ης φωτογραφίας
Πηγή 2ης φωτογραφίας