Πρωινές απορίες...

Δάειρα: Μαμά, γιατί γράφουν τα παιδιά του Λυκείου Πανελλήνιες;
Εγώ: Για να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Αυτό είναι το σύστημα εισαγωγής στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Δάειρα: Και πόσα χρόνια σπουδάζεις όταν μπαίνεις;
Εγώ: Ανάλογα με τη σχολή. Οι περισσότερες είναι 4 χρόνια. Υπάρχουν και κάποιες που είναι περισσότερα από 4. Π.χ. για να γίνεις Μηχανικός, όπως ο μπαμπάς και εγώ, θέλεις 5 χρόνια. Για Φαρμακοποιός και Γεωπόνος θέλεις επίσης 5 χρόνια. Για γιατρός θέλεις 6 χρόνια φοίτηση συν τουλάχιστον 4 χρόνια για ειδικότητα, δηλαδή στην καλύτερη 10 χρόνια.
Δάειρα: Ναι, το ξέρω. Για γιατρός και για αστροναύτης που με ενδιαφέρει, θέλεις 10 χρόνια σπουδές.

Τι έγινε λέει;;;!!! :O


#2
Μία μέρα, στο άσχετο...

Εγώ: Αχ βρε Δαειράκι. Μεγαλώνετε πολύ γρήγορα. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...
Δάειρα: Δεν πειράζει που περνάει γρήγορα ο καιρός. Σημαίνει ότι περνάμε πάρα πολύ όμορφα και ευτυχισμένα. Εάν περνούσαμε βαρετά και δυστυχισμένα, θα περνούσε πολύ αργά.

#true


#3
Ώρες - ώρες δε με ακούει και συνεχίζει να κάνει τα δικά της...

Εγώ: Ρε Δαειράκι, γιατί δεν ακούς;
Δάειρα: Μαμά; Δεν είμαι μωρό για να μου λες τι να κάνω! Ξέρω!
Εγώ: (Νευριασμένη που με "γράφει"...). Θα με ακούσεις επιτέλους;
Δάειρα: Να το ευχηθείς όταν θα σβήνεις τα κεράκια του χρόνου στα γενέθλιά σου και ίσως πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου.

Γουάτ δε φακ;


#4
Στο αυτοκίνητο, προκειμένου να περάσει ευχάριστα η ώρα, αρκετές φορές παίζουμε αινίγματα που αυτοσχεδιάζουμε εκείνη τη στιγμή. Η σειρά μου να απευθύνω αίνιγμα στη Μελίβοια. Σκέφτομαι κάτι πανευκολάκι...

Εγώ: Τι είναι αυτό που λάμπει τη μέρα, αλλά δε λάμπει τη νύχτα;
Μελίβοια: To φως που ξεχάσαμε ανοικτό όλη μέρα και στο σβήνουμε όταν κοιμηθούμε;;;

(...έχει ένα point εδώ που τα λέμε, καθότι ο μπαμπάς ουκ ολίγες φορές ξεχνάει το φως το πρωί που φεύγει και το βρίσκουμε αναμμένο αργά το απόγευμα που μαζευόμαστε σπίτι...)

Εγώ: Όχι. Αν και θα μπορούσε, όχι, δεν είναι αυτό.
Μελίβοια: Δε ξέρω. Να το πάρει το ποτάμι.
Εγώ: Ο ήλιος βρε Μελίβοια!

Πετάγεται η Δάειρα...

Δάειρα: Ρε μαμά, ΠΑΣ ΚΑΛΑ;;;!!! Ο ήλιος λάμπει KAI τη μέρα KAI τη νύχτα. Δε σβήνει ποτέ. Απλά εμείς δεν τον βλέπουμε τη νύχτα.

Με εξολόθρευσε.


#5
Τα Χριστούγεννα τρώγοντας μελομακάρονα, μαζί με την απόλαυση στον ουρανίσκο, ήρθαν και οι εύλογες απορίες...

Δάειρα: (Mπουκωμένη). Γιατί τα μελομακάρονα τα λένε μελομακάρονα;
Εγώ: Και πώς να τα πούνε;
Δάειρα: Ξέρω εγώ; Μελοκεφτεδάκια μήπως;
Μελίβοια: Τι μελοκεφτεδάκια παιδί μου; Δεν είναι μπαλάκια. Μελομπιφτεκάκια καλύτερα.

Μελοσουτζουκάκια μην σου πω, με τόσο σιρόπιασμα που είχαν τα συγκεκριμένα...


#6
Η Δάειρα μια μέρα με πιάνει "στα πράσα" να κάνω απολέπιση...

Δάειρα: Μαμά, τι κάνεις εκεί;
Εγώ: Απολέπιση.
Δάειρα: Πας καλά; Τι απολέπιση μου λες; Πότε έβγαλες λέπια; Ψάρι είσαι;

Χάθηκε ο κόσμος να με πει γοργόνα;


#7
Ενθουσιασμένη με το δώρο που της έφερε ο Άγιος Βασίλης...

Δάειρα: Τα Χριστούγεννα είναι η καλύτερη εποχή του κόσμου! Γιατί ό,τι δε σου επιτρέπουν οι γονείς σου να το πάρεις, σου το φέρνει ο Άγιος Βασίλης.

Μας κακομαθαίνει ο Άγιος!!! Εδώ που τα λέμε, εγώ ποτέ δε θα της έπαιρνα τέτοιο δώρο... :D


#8
Ο μπαμπάς σε μία κρίση αγάπης, απευθυνόμενος στη Μελίβοια...

Μπαμπάς: Έλα εδώ Μελίβοια (και την αρπάζει στην αγκαλιά του). Υπάρχει καλύτερο πράγμα από την αγκαλιά του μπαμπά;
Μελίβοια: Ναι. Τα αγόρια!

Και ο μπαμπάς, παρήγγειλε δίκανο...


#9

#1
Πέρυσι, τέτοια εποχή. Μόλις φτάσαμε στο χιονοδρομικό του Παρνασσού, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο ζητάω στη Δάειρα να "σουλουπωθεί" λίγο για να μην κρυώσει, καθώς από το ταξίδι είχε βγει το ισοθερμικό φανελάκι έξω από το παντελόνι του σκι...

Εγώ: Φτιάξε λίγο το φανελάκι σου. Έχει βγει έξω.

Το φτιάχνει στα γρήγορα, όπως να 'ναι...

Εγώ: Φτιάξου λίγο ρε Δάειρα! Ίσιωσε λίγο και τον σκούφο σου! Πώς τον έβαλες έτσι στραβά;
Δάειρα: Καλά, πώς κάνεις έτσι;;;!!! Δε θα πάω και σε καλλιστεία εξοπλισμού σκι.

No comment.


#2
Χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω ότι είναι η γιαγιά. Πριν το σηκώσω...

Εγώ: Κορίτσια, ελάτε να μιλήσετε στη γιαγιά.
Δάειρα: Έρχομαι μαμά!
Μελίβοια: Δε θέλω να έρθω μαμά.

Η Δάειρα απευθυνόμενη στη Μελίβοια...

Δάειρα: ΝΤΡΟΠΗ σου Μελίβοια!
Μελίβοια: (...με αυστηρό ύφος) Δε λένε ποτέ 'ντροπή' στη Μελίβοια, Δάειρα! ΠΟΤΕ!

Θα μας τρελάνει το μικρό τρολ.


#3
Εν μέσω Πασχαλινών διακοπών...

Εγώ: Ωραίες οι διακοπές, ε;
Δάειρα: Καλές οι διακοπές, αλλά το σχολείο πολύ σούπερ ντούπερ απίθανα καταπληκτικά μοναδικά συναρπαστικό.

Εννοείται ότι ευθύς αμέσως σημείωσα τα κοσμητικά επίθετα με τη σειρά που ειπώθηκαν και παράλληλα άρχισα να αμφιβάλλω εάν είναι παιδί μου :/
Λατρεύω τον απλό τρόπο με τον οποίο τα παιδιά γίνονται γλωσσοπλάστες. Μερικές από τις τελευταίες λεκτικές δημιουργίες της Μελίβοιας...

Με βλέπει να σημειώνω κάτι...
- Μαμά, είσαι σημειωτική που σημειώνεις.

Βλέπει την ταινία με τα στρουμφάκια...
Εγώ: Σου αρέσει η Στρουμφίτα;
Μελίβοια: Πιο πολύ μου αρέσουν οι Στρούμφοι.

Μετρούσε...
- Ένα, δύο... δέκα, έντεκα...δεκαοκτώ, δεκαεννιά... ε, δε θυμάμαι ποιο είναι μετά.
- Για σκέψου και θα το θυμηθείς.
- Εεε, χμ, δεκαείκοσι;
- Είκοσι. Σκέτο. Δεκαεννιά, είκοσι.
- Μπράβο σου μαμά. Είσαι πανθυμηστής.

Παίζοντας στο σπίτι παραπάτησε μπροστά στα μάτια μου, έπεσε μαλακά στο χαλί και άρχισε να κλαίει ότι χτύπησε πολύ το πόδι της.
- Χτύπησααααα.
- Για να δω... Δεν έχεις κάτι. Θα περάσει.
- Να κοίτα εδώ. Χτύπησα!
...και μου δείχνει δύο πολύ μικρά γδαρσίματα, από την τριβή, αλλά όχι άξια πόνου. Ήταν πάρα πολύ μικρά...
- Δεν είναι τίποτα αυτά. Θα περάσουν. Έλα να σου βάλω λίγο αντισηπτικό.
- Πρόσεχε μη με πονέσεις στα μιμιά.

And the winner is the: μιμιά. Το μιμί, του μιμιού, το μιμί, Ω! μιμί.


#5
Όταν παραλαμβάνω τη Δάειρα από το σχολείο, οι αρχικές μου ερωτήσεις είναι πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Πώς ήταν η μέρα της, εάν έφαγε το φαγητό της, τι φαγητό είχαν. Μία μέρα...

Εγώ: Πώς τα πέρασες σήμερα στο σχολείο; Για πες..
Δάειρα: Άσε με μαμά. Σήμερα έχω 3 στενοχώριες.
Εγώ: Τι έγινε μωρό μου; Έγινε κάτι;
Δάειρα: Όχι, τίποτα δεν έγινε.
Εγώ: Μα τώρα μόλις μου είπες ότι είσαι στενοχωρημένη... και μάλιστα τριπλά!
Δάειρα: 1η στενοχώρια, που με ρωτάς κάθε μέρα πώς τα πέρασα. 2η στενοχώρια, που με ρωτάς κάθε μέρα εάν έφαγα. 3η στενοχώρια, που με ρωτάς κάθε μέρα τι φαγητό είχαμε. Ε, βαρέθηκα να με ρωτάς συνέχεια τα ίδια. Και πάλι θα με ρωτήσεις, είμαι σίγουρη...

Γου-ααααάτ;;;


#6
Εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών...

Μελίβοια: Μαμά, πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα;
Εγώ: Από τώρα Χριστούγεννα;;;!!! Α, έχουμε πολύ καιρό ακόμη. Πάρα πολύ καιρό! Βιάζεσαι για δώρα;
Μελίβοια: Όχι. Βιάζομαι για γλυκά. Μου αρέσουν τα γλυκά.

Αυτό το παιδί έχει βγει έτσι από το σάκχαρο κύησης που απέκτησα. Δεν εξηγείται διαφορετικά...


#7
Είναι ένα κοριτσάκι στην τάξη της Δάειρας που είναι πολύ άτακτο και δε συμμορφώνεται με τις υποδείξεις των δασκάλων. Κάθε μέρα όλο και κάτι είχε να μου διηγηθεί από τα "κατορθώματά" της 'τάδε'. Μία περίοδο διαπίστωσα ότι είχε 3-4 μέρες να μου την αναφέρει, οπότε και τη ρώτησα...

Εγώ: Πώς ήταν σήμερα η 'τάδε';
Δάειρα: Ήσυχη. Τόσο ήσυχη που με προβλημάτισε.
Εγώ: Γιατί σε προβλημάτισε; Απλά μπορεί να συμμορφώθηκε.
Δάειρα: Μπα. Αποκλείεται. Είμαι σίγουρη ότι καταστρώνει το επόμενο σχέδιό της και το επεξεργάζεται πώς να το κάνει ώστε να μην την ανακαλύψουν. Όταν είναι έτοιμη, θα αρχίσει πάλι.

Όταν διαβάζεις πολύ Πένι Πέπερ και Σέργουφ Χολμς, αρχίζεις να σκέφτεσαι σαν ντετέκτιβ...


#8
Την προεόρτια περίοδο...

Μελίβοια: Μαμά, ο Άγιος Βασίλης θα έρθει σε εμάς;
Εγώ: Φυσικά και θα έρθει. Γιατί να μην έρθει;
Μελίβοια: Ο φίλος μου ο Β. μου είπε ότι οι γονείς μάς βάζετε τα δώρα κάτω από το δέντρο το βράδυ που κοιμόμαστε.

(Αυτοί οι φίλοι τους θα με καταστρέψουν. Και της Δάειρας τα ίδια της έλεγε η δική της φίλη).

Εγώ: Δεν ισχύει αυτό!

Η από μηχανής θεά Δάειρα πετάγεται την κατάλληλη στιγμή...

Δάειρα: Ναι ρε Μελίβοια, σκέψου. Αποκλείεται να το κάνουν οι γονείς γιατί είναι πολύ κουρασμένοι για να ξενυχτάνε.

Έχουμε επιχειρήματα, όχι αστεία.


#9
Στο σπίτι γίνεται χαμός με παιχνίδια, βιβλία και πεταμένα ρούχα. Κάποιες φορές έχω υπομονή, άλλες φορές, όπως αυτή εδώ, η υπομονή μου εξαντλείται. Τόσο που η έγκλιση δεν είναι καν προστακτική, αλλά οριστική. Σαν να γίνεται ήδη...

Εγώ: Μαζεύετε τα πράγματά σας. Τώρα.
Δάειρα: Μα, μαμάαααα...
Εγώ: ΤΩΡΑ!
Δάειρα: Σε λίγο.
Εγώ: (...με έντονο ύφος) Τώρα. Σούμπιτο.
Δάειρα: Στο σούμπιτο είμαι πάρα πολύ καλή. ΕΑΝ το θέλω. Και τώρα το θέλω για να μη σε νευριάσω άλλο.

Αν μη τι άλλο, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.


#10
Στο σπίτι, η Μελίβοια στη θέα μία αραχνούλας...

Μελίβοια: Μαμάαααα!!! Έλα γρήγορα!!!
Εγώ: Τι έγινε;
Μελίβοια: Έλα γρήγορα! Μια αράχνη.
Εγώ: Τι αράχνη;
Μελίβοια: Σπάιντερ, όπως λέμε και στα αγγλικά.

The itsy-bitsy spider climbed up the water spout  ♪ ♫
Down came the rain and washed the spider out ♪ ♫