Την internet-ική μου παρουσία έχει σχεδόν μονοπωλήσει το Instagram (βλ. στη δεξιά μπάρα τα τελευταία μου IG posts). Μπορεί να μην υπάρχω τακτικά εδώ, όμως βρίσκομαι σταθερά εκεί, όπου με βρίσκετε ως mylovablephotos. Το My Lovable Baby θα συνεχίσει να υπάρχει και θα επανέρχομαι με την πρώτη ευκαιρία. Μέχρι να επανέλθω με κάτι διαφορετικό, θα με "ξελασπώνουν" τα κορίτσια με τους χαριτωμένους διαλόγους τους που πάλι μου έχουν μαζευτεί αρκετοί. Απ' το ολότελα, καλήοί και η Παναγιώταινα οι δεκάλογοι, έτσι δεν είναι; :)
[Η ηλικία της Δάειρας και της Μελίβοιας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν 6 χρονών και 3,5 χρονών αντίστοιχα]
#1
Το καλοκαίρι που μας πέρασε (...έφτασε Μάρτης για να ανεβάσω καλοκαιρινό διάλογο... #tragic), σε μία εξόρμηση στο φαράγγι της Νέδας (είχα ανεβάσει σχετικά posts στο Instagram από αυτή μας την εξόρμηση, δες αυτό και αυτό) και αφού έχουμε βγει από το δύσκολο/ επικίνδυνο σημείο (εννοώ το μονοπάτι δίπλα στο γκρεμό) η Δάειρα πήρε φόρα και προπορευόταν βιαστική, ενώ ο μπαμπάς, η Μελίβοια και εγώ είχαμε μείνει λίγο πιο πίσω...
Εγώ: Δάειρα, περίμενέ μας. Μην προχωράς μόνη σου. Θα χαθείς.
Δάειρα: Δε χάνομαι εγώ καλέ. Τον ξέρω τον δρόμο.
Εγώ: Δεν τον ξέρεις. ΘΑ ΧΑΘΕΙΣ!
Δάειρα: Δε χάνομαι σου λέω. Έχω το GPS του μυαλού μου που με οδηγεί στη σωστή κατεύθυνση.
#2
Στο φαράγγι της Νέδας πάλι, στο ίδιο σημείο με παραπάνω, το έδαφος ήταν πολύ ανώμαλο με διάσπαρτες μεγάλες πέτρες κατά μήκος όλου του χωμάτινου δρόμου...
Εγώ: Δάειρα, περίμενέ μας σε παρακαλώ. Και μην προχωράς τόσο γρήγορα! Θα σκοντάψεις σε καμία πέτρα όπως πας.
Δάειρα: Δε σκοντάφτω. Προσέχω.
Εγώ: Μπορεί να πέσεις καταλάθος. Είναι επικίνδυνο.
Δάειρα: Δεν είναι επικίνδυνο. Το μόνο επικίνδυνο είναι ΕΓΩ, γιατί αρχίζετε και με τσατίζετε που δε με εμπιστεύεστε και ο θυμός μου αντί να συρρικνωθεί, μεγεθύνεται.
#3
Καλοκαίρι. Ετοιμαζόμαστε για βόλτα. Έχει ντυθεί μόνη της και μου έρχεται σεινάμενη λυγάμενη με ένα αέρινο φόρεμα και sneakers. Αντιδρώ...
Εγώ: Δάειρα, δε φοράς καλύτερα τα πέδιλά σου που ταιριάζουν καλύτερα με αυτό το φόρεμα;
Δάειρα: Και αυτά που φοράω ταιριάζουν μια χαρά.
Εγώ: Αυτά που φοράς δεν ταιριάζουν καθόλου. Είναι πολύ σπορ για το φόρεμα που φοράς.
Δάειρα: Είναι μια χαρά σου λέω. Θα φορέσω ό,τι μου αρέσει εμένα, όχι ότι θα μου πεις εσύ μαμά. Δικός μου είναι ο εαυτός και έχω το δικαίωμα να επιλέγω εγώ για εμένα.
Μεσολαβεί ο θείος για να κατευνάσει τα πνεύματα...
Θείος: Δάειρα, η μαμά σου έχει άποψη. Άκουσέ την.
Δάειρα: Η μαμά μπορεί να έχει άποψη στη φωτογραφία, αλλά δεν έχει άποψη στο στυλ.
Διπλή η μαχαιριά. Στην καρδιά. Της μαμάς.
#4
Μόλις επιστρέψαμε από το φαράγγι της Νέδας, ο παππούς απευθυνόμενος στη Μελίβοια...
Παππούς: Μελίβοια, σου άρεσε που πήγατε στο φαράγγι σήμερα;
Μελίβοια: (με εμφανή απορία στο πρόσωπό της) Ο φαράγγης;;; Ποιος φαράγγης;;;!!!
Του φαράγγΗ. Τον φαράγγΗ. Ωωωωω, φαράγγΗ!
#5
Καλοκαίρι πάλι... η Μελίβοια κυκλοφορούσε στην αυλή με το bikini της, στο οποίο είχε περασμένο λοξά το πλαστικό κονταράκι από το swiffer. Με το οποίο κονταράκι έκανε "σπαθιές" στον αέρα...χααα χου χααα... και μετά το ξαναέβαζε στη θέση του (...όχι, κάνε εικόνα... κάνε εικόνα σου λέω...). Κάποια στιγμή τη φωνάζω για φαγητό...
Εγώ: Μελίβοια, έλα, τρώμε!
Μελίβοια: Δεν είμαι η Μελίβοια. Είμαι ο Πίτερ Παν. Σκοτώνω τον Κάπτεν Χουκ και αράχνες (και δίνει και 2 "σπαθιές" σε μία ταραντούλα που αντίκρισε εκείνη τη στιγμή σε έναν ιστό).
Και εγώ είμαι η Τίνκερμπελ. Σας το είπα;
#6
Ήμασταν στην παραλία και βγαίνοντας από τη θάλασσα, βρίσκει (η Δάειρα) ένα κοχύλι και το παίρνει...
Εγώ: Δάειρα, άσε το κοχυλάκι στο φυσικό του περιβάλλον. Μην το παίρνεις.
Το αφήνει. Λίγο πιο πέρα βλέπει μία γόπα (όχι ψάρι... αποτσίγαρο...). Μου το δείχνει.
Δάειρα: Και αυτό εδώ το πράγμα, το φυσικό του περιβάλλον είναι στο πακέτο του ή σε κάποιο σκουπιδοτενεκέ, όχι στο έδαφος.
No comment.
#7
Όπως έτρωγε στο τραπέζι, της έπεφταν κάτι ψίχουλα στο πάτωμα...
Εγώ: Πρόσεχε βρε Δαειράκι. Πρόσεχε λιγάκι. Μη δημιουργείς βρωμιές.
Δάειρα: Μαμααααά;;; Είμαστε σε σπίτι. Δεν είμαστε σε πακέτο. Ούτε σε γυάλα. Ας υπάρχει και λίγη βρωμίτσα.
No comment.
#8
Έχει φτάσει Σεπτέμβριος. Από το νηπιαγωγείο έχουμε πάει στο "μεγάλο σχολείο". Α' δημοτικού, νέο σχολείο, νέοι φίλοι, νέο περιβάλλον, όλα νέα. Ακόμη και το μεσημεριανό μενού. Το οποίο μενού, δεν έλεγε να το συνηθίσει, με αποτέλεσμα κάθε μέρα σχεδόν να μην τρώει το φαγητό της, εκτός εάν το μενού είχε μακαρόνια, παστίτσιο ή μπιφτεκάκι. Ένα απόγευμα λοιπόν, μετά το σχολείο...
Εγώ: Δάειρα, σήμερα έφαγες το φαγητό σου;
Δάειρα: Όχι.
Εγώ: Δηλαδή πάλι είσαι νηστική;
Δάειρα: Δεν είμαι νηστική. Έφαγα λίγο ψωμάκι και λίγο τυράκι. Και το πρωινό μου κολατσιό.
Εγώ: Ρε Δάειρα, δεν είναι κατάσταση αυτή. Άλλα παιδάκια στη γη δεν έχουν να φάνε και εσύ πετάς ολόκληρο το φαγητό σου; (ίδια η μάνα μου έγινα, τς τς τς...). Άσε που πετάμε και λεφτά. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Θα μιλήσω με την κυρία σου.
Δάειρα: Και τι θα της πεις δηλαδή;
Εγώ: Να προσπαθήσει να σε πιέσει λιγάκι. Θα της γράψω σήμερα κιόλας μήνυμα στον ταχυδρόμο (σημ. ένα φάκελο που επικοινωνούμε μηνύματα οι γονείς με τη δασκάλα).
Δάειρα: Δεν θα της τον παραδώσω.
Εγώ: Θα την πάρω τηλέφωνο τότε.
Δάειρα: Θα σου κρύψω το τηλέφωνο για να μην την πάρεις.
Εγώ: Υπάρχει και το τηλέφωνο του μπαμπά, ξέρεις. Υπάρχει και το σταθερό.
Δάειρα: Θα τα κρύψω όλα.
Εγώ: Υπάρχει και της δουλειάς μου. Θα την πάρω όταν θα είμαι στο γραφείο.
Δάειρα: Στη δουλειά δουλεύεις. Δε χαζολογάς στα τηλέφωνα.
Εγώ: Κάνουμε και διάλειμμα για φαγητό το μεσημέρι, ξέρεις. Θα την πάρω τότε.
Δάειρα: Εάν ξοδέψεις το διάλειμμά σου για να τηλεφωνήσεις στην κυρία μου, δε θα προλάβεις να φας, άρα θα μείνεις νηστική, άρα τι θα καταφέρεις; Μια τρύπα στο νερό. Για να μη μείνω εγώ νηστική, θα μείνεις εσύ.
Ώρες-ώρες δεν μπορώ να αντεπιχειρηματολογήσω άλλο. Το τερματίζω.
#9
Είναι η ώρα να πάμε στο μάθημα μπαλέτου (btw είναι η μόνη δραστηριότητα που κάνει εκτός σχολείου - όλες τις άλλες τις κάνει στο σχολείο της) και κάποιος μας έχει κλείσει την είσοδο του parking και δεν μπορώ να βγάλω το αυτοκίνητο από την πολυκατοικία...
Εγώ: (νευριασμένη) Κοίτα να δεις!!! Κάθε φορά τα ίδια! Μα καλά, χαζός είναι ο κόσμος;
Δάειρα: Όχι χαζός. Αδιάφορος μαμά. Δε σκέφτονται ότι κάποια παιδιά στον κόσμο κάνουν μπαλέτο και δεν μπορούν να πάνε στο μάθημά τους αυτή τη στιγμή!
No comment.
Τις πρώτες εβδομάδες στο δημοτικό, δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στο νέο πρόγραμμα πρωινού ξυπνήματος στις 7:00 το πρωί, όταν μέχρι και πέρυσι τις καθημερινές σηκωνόταν από το κρεβάτι στις 8:30. Ένα πρωί, ενώ "σέρνεται" για να ετοιμαστεί και βλέπει τη Μελίβοια να κοιμάται του καλού καιρού στο κρεβάτι της, την πιάνει το παράπονο...
Δάειρα: Η Μελίβοια είναι πολύ τυχερή μαμά.
Εγώ: Γιατί το λες αυτό;
Δάειρα: Γιατί εγώ ξυπνάω στο 1ο λάλημα του πετεινού, ενώ η Μελίβοια στο 5ο!
Όταν ο αλέκτωρ λαλήσει 5 φορές, η Μελίβοια εγείρεται από την κλίνη της.
Image via
To 'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Και μπορεί εδώ και κάτι μήνες να έχει μπει γερά στο "παιχνίδι" και η Μελίβοια, αλλά επειδή όλο αυτό ξεκίνησε 4+ χρόνια πριν από τη Δάειρα, τιμής ένεκεν διατηρεί το όνομά της αν και σε αρκετούς διαλόγους συμμετέχει και η μικρή αδερφή. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.
|
Απίθανες και ετοιμόλογες οι κούκλες σου!! Τι να πρωτοσχολιάσω. Οι δεκάλογοι αποτελούν τροφή για προβληματισμό και αναρωτιέμαι πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί...Στην ηλικία που είναι τα παιδιά σου αλλά και τα δικά μου, εγώ ντρεπόμουν να βγάλω έστω και ένα κιχ...Να ρις χαίεσαι και να τις καμαρώνεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαισθητη η απουσια σου Ασπασακι αλλα τουλαχιστον μας αποζημιωσες!! #teamDaeirarules καταβάθος αλλαααα και #teamMelivoiarules επισης...χαχαχαχα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει, δώσε δεκαλόγους στο λαό και δε θα σου θυμώσουμε που έχεις καιρό να γράψεις :-) Να μου τις φιλήσεις και τις δύο! Θεούλες.
ΑπάντησηΔιαγραφή