18.3.16

Ο μονό-λογος της Δάειρας: Χωρίς τίτλο


[Αυτή η ανάρτηση, θα μπορούσε να αποτελεί έναν διάλογο σε έναν ακόμα δεκά-λογο. Όμως προτίμησα να τον αφήσω μόνο και έρημο. Ένας μονό-λογος για τον οποίο ούτε τίτλο δεν μπόρεσα να βρω...]

Στιχομυθία με τη Δάειρα με αφορμή μία ερώτηση που της έκανα μετά την ανάγνωση άρθρου σχετικά με το προσφυγικό (αν και είχαμε ξαναμιλήσει το Φθινόπωρο για τον πόλεμο με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, δεν ξέρω πώς μου ήρθε να της πιάσω συζήτηση επ'αυτού όταν υπάρχουν τόσα όμορφα θέματα για συζήτηση με ένα μικρό παιδάκι. Βασικά μία ερώτηση ήθελα να της κάνω. Δεν ήξερα που θα με οδηγούσε η κουβέντα...)

Εγώ: Δάειρα, ξέρεις τι είναι ο πόλεμος;

Δάειρα: Ναι. Όταν οι άνθρωποι παίρνουν όπλα και σκοτώνουν και γκρεμίζουν σπίτια. Δεν έχουμε πόλεμο όταν τα παιδάκια παίζουν στην παιδική χαρά με ξεφούσκωτες μπάλες. Τα παιδάκια όμως που στη χώρα τους έχουν πόλεμο, φεύγουν από τη χώρα τους και μπαίνουν σε βάρκες για να έρθουν στην Ελλάδα.

Εγώ: Γιατί έρχονται στην Ελλάδα; Ξέρεις;

Δάειρα: Έρχονται για να αποκτήσουν νέα πράγματα που δεν έχουν πια.

Εγώ: Τι πράγματα;

Δάειρα: Παιχνίδια, βιβλία, παπούτσια, ρούχα, γονείς...

Εγώ: Τι εννοείς, γονείς;

Δάειρα: Έρχονται να βρουν νέους γονείς γιατί οι δικοί τους σκοτώθηκαν.

Εγώ: Δε γίνεται αυτό, Δάειρα! (δεν ξέρω γιατί της το είπα αυτό).

Δάειρα: Γίνεται μαμά. Τα παιδάκια που έχουμε γονείς μπορούμε να τους μοιραστούμε με τα παιδάκια που δεν έχουν.

Βουρκώνω. Η Δάειρα σαστίζει. Έρχεται μπροστά μου, με κοιτάζει με ένα συνδυασμό απορίας και συμπόνοιας στο βλέμμα, μου χαϊδεύει τα μαλλιά και μου λέει...

Δάειρα: Μαμά, κλαις από τη συγκινία σου; (σημ. εννοούσε συγκίνηση)

Κλαίω για το μεγαλείο που κρύβει μία παιδική ψυχή. Και που οι αυτονόητες λογικές σκέψεις ενός παιδιού, φαντάζουν μη αυτονόητες για εμάς τους μεγάλους. Το παιδί μου μου δήλωσε ευθαρσώς (εμμέσως πλην σαφώς) ότι δε θα είχε πρόβλημα να με μοιραστεί, και εγώ από την άλλη ομολογώ ότι δεν είμαι εξοικειωμένη με αυτή τη σκέψη. Με τρομάζει. Με ξεβολεύει. Και αισθάνομαι άσχημα για αυτό. Αισθάνομαι άσχημα γιατί δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Καθαρά από ψυχολογική άποψη. Από την άλλη σκέφτομαι, άραγε μήπως τελικά είναι πιο απλό από όσο φαίνεται; Μήπως ο κόσμος μας είναι πολύπλοκος, γιατί δε σκεφτόμαστε απλά, όπως σκέφτονται τα παιδιά;

Αλήθεια, εσείς θα το κάνατε; Απαντήστε μου με το χέρι στην καρδιά. Πόσο εύκολα θα παίρνατε μία τέτοια απόφαση; Πόσο εύκολα θα ξεβολευόσασταν; Περιμένω τα σχόλιά σας αν και κάτι μου λέει ότι αυτή η ανάρτηση θα μείνει εντελώς ασχολίαστη. Το ερώτημα είναι δύσκολο...

#food_for_thought

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου (πλέον) κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.

Πηγή φωτογραφίας



25 σχόλια :

  1. Καλημέρα Ασπασία!με έβαλε σε σκέψεις η ανάρτησή σου,όπως και την προηγούμενη φορά...Δεν ξέρω αλήθεια...ενώ ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό μου ευαισθητοποιημένο τη στιγμή αυτη φέρομαι παγωμένα και δεν εχω δράσει σχεδόν καθόλου..δεν ξέρω γιατί..όπου δω μέρη που μαζεύονται είδη πρώτης ανάγκης σημειώνω τηλέφωνα και διευθύνσεις αλλά δεν έχω προσφέρει κάτι ακόμη :-( ούτε κάτι μικρό :-( ενώ εχω ψωνίσει πχ.μεζεδάκι για τα κουταβάκια μου...δεν ξέρω γιατί!!το ξαναέγραψα αλλα πραγματικά το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.τι είναι αυτό που με κάνει να μένω απαθής;;ένας γνωστός μου φιλοξενεί για λίγες μέρες μια οικογένεια προσφύγων με μικρά παιδιά.το ανέβασα στο fb προτρέποντας τον κόσμο να μιμηθεί αλλά για εμένα εχω ετοιμές ενα σωρό δικαιολογίες γιατί δεν θα μπορούσα να κάνω το ίδιο...γιατί όμως;;Ίριδα Γκάζου-Φαρμάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με το χέρι στην καρδιά ε; Όχι δεν θα μπορούσα. Αυτή είναι η πρώτη μου αντίδραση.
    Όταν όμως σκέφτομαι ότι υπάρχουν πιθανότητς κάποτε να βρεθούμε κι εμείς σε αυτή την θέση, σαστίζω. Πόσα όχι θα άκουγα κι εγώ και πόσο θα με πονούσαν.
    Δεν έχω απάντηση να σου δώσω τελικά.
    Ξέρω μόνο ότι με παιδικές σκέψεις σαν και της Δάειρας, ο κόσμος έχει ελπίδες να γίνει καλύτερος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα παιδιά όμως κάποτε γίνονται μεγάλοι και οι παιδικές σκέψεις γίνονται σκέψεις ενηλίκων, άρα ο κόσμος δεν έχει ελπίδα να γίνει καλύτερος. Είναι και αυτό μια άλλη οπτική...

      Διαγραφή
  3. Σκέφτηκα μια ιδέα και θέλω να στην πω..ισως φταίει το ότι θεωρούμε "υποχρέωση" μας ως ευαίσθητοι άνθρωποι να δράσουμε.ότι δηλώνουμε στις συζητήσεις ότι είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε με οποιωνδήποτε τρόπο.ίσως ξεχνάμε όμως ότι είναι ανθρώπινη αντίδραση μα σκεφτόμαστε πρώτα τον εαυτό μας..είναι φυσικό να βάζουμε τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες μπροστά,είναι η πρώτη αντίδραση...ισως φταίει και ότι βιώνουμε την ταλαιπωρία των προσφύγων από μακριά,μέσα από φωτογραφίες..ξερω ότι αν έβλεπα μπροστά μου ενα παιδάκι θα το βοηθούσα,και εσύ το ίδιο φαντάζομαι!δεν είναι όμως μπροστά μας είναι κάποια χιλιόμετρα μακριά,αρκετά όμως για να ξεχνιέται το μυαλό και να μην αντιδράει :-\ συνήθως βοηθώντας νιώθουμε μια ψυχική ανάταση (ίσως για αυτό το λόγο βοηθάμε κιόλας..)ομως όταν θα προσφέρουμε κάτι πχ είδη πρώτης ανάγκης δεν θα δούμε τα άτομα που τη δέχτηκαν,δεν θα δούμε τα πρόσωπά τους,την ανακούφιση τους κλπ Ξέρουμε ότι κάποιος ένιωσε καλύτερα και εμείς συμβάλαμε σ' αυτό αλλά δεν το "ευχαριστιόμαστε" με τον ίδιο τρόπο που νιώθουμε όταν προσφέρουμε κάτι πχ ενα αυγουλάκι κιντερ στο δικό μας παιδί.Δεν είναι τόσο έντονο το συναίσθημα..καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;Ίριδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίριδα, το ερώτημα που θέτω είναι ακόμη πιο δύσκολο. Δεν αναφέρομαι σε απλή προσφορά βοήθειας. Προσωπικά, έχω προσφέρει και συνεχίζω να προσφέρω όποτε μπορώ. Η βοήθεια όμως που προσφέρω είναι υλική. Εδώ αναφέρομαι σε κάτι πιο ουσιαστικό. Κάτι πολύ πιο δύσκολο...

      Διαγραφή
  4. Στην πράξη τώρα,νομίζω ότι η σκέψη της Δάειρας είναι μάλλον η απάντηση.Δεν το λέω με θεωρητικά αλλά πρακτικά:σκέφτομαι ότι ως παιδαγωγός θα έπαιρνα μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση προσφέροντας πχ μια φορά την εβδομάδα δημιουργική απασχόληση και παιχνίδι στα παιδιά που βρίσκονται με της οικογένειές τους σχετικά κοντά σε μένα.Θα προσφέρω περισσότερο έργο από το να αγοράσω πχ λιγα τρόφιμα...σίγουρα χρειάζονται περισσότερο τα είδη πρώτης ανάγκης αλλα αφού δεν ενεργοποιούμαι να βοηθήσω με αυτόν τον τρόπο,ίσως είναι καλύτερα να δώσω αυτό που έχω (όρεξη για παιχνίδι με τα παιδιά πχ στην περίπτωσή μου) και παίρνοντας αυτή την ικανοποίηση ότι βοηθώ στην πράξη,είναι πιο πιθανό να έχει συνέχεια αυτή η προσφορά.ίσως ακούγεται εγωιστικό κατά κάποιο τρόπο αλλά εγω αυτό θα κάνω,το αποφάσισα..!Ίριδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ασπασία, αυτό που λέει η Δάειρα είναι το σωστό, αλλά αυτή τη στιγμή ο κόσμος δε λειτουργεί έτσι. Αν όταν ο Παύλος ήθελε βοήθεια βγάζαμε ΟΛΟΙ και δίναμε ΟΣΑ είχαμε, όχι όσα μας περίσσευαν ή όσα εξοικονομήσαμε και θα ήμασταν σίγουροι ότι όταν χρειαστούμε κι εμείς στο τέλος του μήνα για νοίκια κτλ. θα έκαναν και οι άλλοι το ίδιο για εμάς, ο Παύλος θα είχε μαζέψει ήδη όλα τα λεφτά. Αυτά τα παιδιά δε θα ήταν μέσα στις λάσπες και όλα θα ήταν όπως θα έπρεπε να είναι. Εγώ όχι. Δε θα υιοθετούσα ένα παιδί αυτή τη στιγμή έτσι όπως είμαι, γιατί αδυνατώ να δώσω όσα έπρεπε να δώσω στα δικά μου παιδιά (και δεν μιλάω μόνο για υλικά). Αν ήξερα όμως ότι ο κόσμος θα με βοηθούσε (δε μιλάω απαραίτητα υλικά) όποια στιγμή θα ήθελα βοήθεια, θα το έκανα. Δεν μπορείς να πάρεις αυτή την απόφαση όχι γιατί δεν έχεις καλή καρδιά, αλλά γιατί ξέρεις ότι ο κόσμος μας δε λειτουργεί έτσι. Και πριν αποφασίσεις να το κάνεις πρέπει να είσαι σίγουρη για ένα εκατομμύρια πράγματα που δεν ξέρεις πως θα σου βγούνε. Δεν είναι ότι θα έκοβες π.χ. τα κορίτσια από ιδιωτικό σταθμό θα τα έστελνες σε δημόσιο και σίγουρα θα εξοικονομούσες λεφτά για να μεγαλώσεις και τρίτο παιδί, δεν είναι ότι δεν αντέχεις σωματικά και ψυχολογικά να μεγαλώσεις τρίτο παιδί. Είναι που ξέρεις πως κανείς δε θα σε βοηθήσει όταν κι εσύ θα χρειαστείς ενδεχομένως βοήθεια γιατί δεν μπορείς σήμερα να είσαι σίγουρη ότι όλα θα σου πηγαίνουν καλά σε 10 χρόνια. Αν ήξερες ότι ο καθένας βοηθάει απλόχερα όταν χρειάζεται, θα το είχες κάνει σίγουρα. Ναι, δεν είναι ακριβώς αγάπη αυτό που λέω, αλλά έτσι λειτουργεί ο κόσμος μας. Εδώ νιώθουμε τόση ανασφάλεια ότι θα μπορούμε πάντα να προσφέρουμε στα δικά μας παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσωπικά, διστάζω να κάνω κάτι τέτοιο ΟΧΙ λόγω του ότι φοβάμαι πώς θα είναι το μέλλον μου σε 10 χρόνια και ΑΝ μπορώ να τα βγάλω πέρα. Αυτό δεν το σκέφτομαι. Κανείς δεν ξέρει τι μέρα του ξημερώνει. Και τώρα, έτσι όπως είμαστε, δεν ξέρουμε αν αύριο-μεθαύριο βρεθούμε εμείς στη θέση αυτών των ανθρώπων.
      Διστάζω γιατί ψυχολογικά δεν είμαι έτοιμη να κάνω κάτι τέτοιο. Το παραδέχομαι, αν και δεν αισθάνομαι περήφανη με αυτή την παραδοχή μου.

      Διαγραφή
    2. Το ψυχολογικά το ερμήνευσα μέσα από τις δικές μου ψυχολογικές φοβίες, που είναι η ανασφάλεια να μπορείς για πάντα να είσαι σε θέση να μεγαλώσεις και ένα τρίτο παιδί (δικό σου ή ξένο, δεν κάνω διαχωρισμό γιατί δε μου κάνει διαφορά). Αλλά από όποια άποψη κι αν νιώθεις ψυχολογικά ανέτοιμη, δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις. Αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι - ακόμη και για ψυχολογικούς λόγους -, δε σημαίνει ότι δεν έκανες όσα μπορούσες. (Μη μιλάς πολύ με τη Δάειρα γιατί θα σε αποτελειώσει με τους διαλόγους της :-) Πιάσε Μελίβοια τώρα για να ελαφρύνεις το κλίμα). Φιλιά

      Διαγραφή
    3. Να σου πω...αυτό θα κάνω! Μελίβοια εγγύηση για χαλαρές σκέψεις. Η μεγάλη μου κόρη, συχνά πυκνά με κάνει να προβληματιστώ με διάφορα που μου πετάει :)

      Διαγραφή
  6. Αχ,τωρα είδα οτι απαντησες!Ναι,κατάλαβα ότι μιλάς για κάτι περισσότερο...ισως σκέφτεσαι πχ τα ασυνόδευτα μικρούλια ή αυτά που έμειναν μόνο με συγγενείς γιατί οι γονείς εχουν σκοτωθεί. :-( Η βοήθεια νομίζω ότι μπορεί να είναι μόνο επικουρική (είναι σωστό ετσι που λέω; ) για να βοηθήσει κάποιος σε μεγαλύτερο βαθμό,να γίνει γονιός κατά κάποιο τρόπο υποθέτω ότι υπάρχουν και αρκετά νομικά κωλύματα...διάβασα χθες ότι ένας αριθμός παιδιών βρίσκεται στα κρατητήρια γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές να φιλοξενηθούν ως ασυνόδευτα...Αν στις ειδήσεις γινόταν εκληση για φιλοξενία αυτών των παιδιών νομίζω θα βρίσκονταν πολύ γρήγορα σπίτια (για τα μικρά τουλάχιστον,στα μεγαλύτερα δεν είναι και τόσο ανοιχτός ο κόσμος...)αλλα ίσως να μην επιτρέπεται για την ασφάλειά τους ή και γραφειοκρατικούς λόγους...αλλιώς και μόνο οι οικογένειες των αστυνομικών θα αρκούσαν για να μην περιμένουν μέρες στα κρατητήρια τα παιδάκια και να μένουν σε σπίτι. Χαίρομαι που βοηθάς!!!έμεινα σε αδράνεια περισσότερο απ' όσο θα ήθελα...χαιρομαι που η ανάρτησή σου με έσπρωξε να ενεργοποιηθώ :-) μπράβο Δάειρα ;-)Υ.Γ.θα μπορούσες ίσως να έπαιρνες ανά διαστήματα πχ μια φορά το μήνα κάποια παιδάκια μαζί σας σε κάποια παιδική παράσταση,χωρίς διαφήμιση,φωτογραφίες κλπ είναι κάτι που θα αργήσουν πολύ τα παιδάκια αυτά να χαρούν γιατί θεωρείται πολυτελεια... θα μείνουν μαζί μας από δω και πέρα <3 Ίριδα (συγνώμη που μίλησα τόσο πολύ,είχα ελεύθερο χρόνο καίμε έβαλες σε σκέψεις!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ανάρτηση αυτή είναι τροφή για διάλογο (αν και δεν περίμενα να σχολιάσετε για να είμαι ειλικρινής). Μιλήστε ελεύθερα. Μη ζητάς συγγνώμη :)
      Ναι, σε αυτά τα παιδάκια αναφέρομαι. Τα ασυνόδευτα.
      Απλά με αφορμή το διάλογο που είχα με τη Δάειρα, μπήκα σε σκέψεις (και σε τύψεις). Και το μοιράστηκα μαζί σας για να ακούσω και τη δική σας άποψη επί του θέματος :)

      Διαγραφή
  7. Σαν μαμά μεγάλων παιδιών πια,φοιτητές και τα δύο και με το χέρι στην καρδιά,θα το έκανα.Έχω χρόνο άφθονο να ασχοληθω και να τους προσφέρω.
    Αλλά,υπάρχει ένα αλλά που με κρατάει και δεν το κάνω και το έχω συζητήσει και σκεφτεί πολύ. Το ότι κάποια στιγμή θα πρέπει αυτά τα παιδιά να επιστρέψουν σε ενδεχόμενα ζωντανούς συγγενείς. Δεν νομίζω πως θα ήμουν σε θέση να τα αποχωριστω,πως να "δώσεις" ένα παιδί που το εζησες,το αγαπησες,το φροντισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ που κατέθεσες τις σκέψεις σου! Το θέμα είναι αρκετά πολύπλοκο. Ο διάλογος με την κόρη μου ήταν αφορμή να θέσω ανοικτά έναν προβληματισμό που μου γεννήθηκε για να δω πως σκέφτεστε οι άλλες μαμάδες. Καλημέρα!

      Διαγραφή
  8. Η υίοθεσία είναι κάτι που τριγυρνάει το μυαλό μου χρόνια. Χρόνια. Και δεν το έχω καν αποκλείσει. Ωστόσο, οι συνθήκες για υιοθεσία στην Ελλάδα είναι τραγικές. Η αναδοχή είναι πιο εύκολη. Την αναδοχή, επειδή μπορούν να σου πάρουν το παιδί άνα πάσα στιγμή, δεν θα την επέλεγα πριν μεγαλώσει αρκετά το παιδί μου. Διότι δεν θα ήθελα να χρειαστεί να αποχωριστεί αυτός ένα άτομο που θα του ζητήσω να αγαπήσει σαν αδελφό/αδελφή εξαιτίας δικών μας αποφάσεων. Επίσης, μια τέτοια απόφαση σε ένα γάμο θέλει δυο και οι απόψεις δεν συμπίπτουν πάντα, θέλει πολύ πολύ συζήτηση και να είναι και οι δυο βέβαιοι πως σκοπεύουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις- οικονομικές, συναισθηματικές, κοινωνικές. Αυτά με τρομάζουν. Όχι το "μοίρασμα' της αγάπης ή του χώρου και του χρόνου. Ναι λοιπόν, αν είχα τον Παναγιώτη πιο θερμό ή να με 'σπρώξει" προς τα κει, θα το είχα ήδη κάνει. Όμως δεν το συζητώ, ούτε τον σπρώχνω εγώ γιατί δεν θέλω να τον πιέζω σε περιόδους που ήδη πιέζεται πολύ. Αν τον είχα σύμμαχο 1000% τα εκατό, όλα τα άντεχα. Είμαι όμως και εγώ ένοχη γιατί όχι δεν ξεβολεύομαι από αυτά που γνωρίζω. Υπέροχη η Δάειρα, όπως πάντα άλλωστε. Τα παιδιά ξέρουν πάντα την αλήθεια. ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επίσης, να συμπληρώσω για όλους αυτούς που το σκέφτονται μα τους κρατά πίσω ο φόβος πιθανού αποχωρισμού στο μέλλον, αυτό να μην το σκέφτονται καν. Αν φοβόμασταν αυτό δεν θα έπρεπε να κάναμε ούτε δικά μας παιδιά, ούτε σχέσεις εξάρτησης, μιας και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οποιαδήποτε στιγμή, και για οποιονδήποτε λόγο θα μπορούσαμε να χάσουμε από την ζωή μας τον οποιονδήποτε...

      Διαγραφή
    2. Γιάννα μου, σε ευχαριστώ κ εσένα όπως και τις φίλες αναγνώστριες παραπάνω, για την κατάθεση της σκέψης σου επί του θέματος. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Το θέμα έχει πολλή συζήτηση. Είναι αρκετά πολύπλοκο.

      Διαγραφή
    3. Κορίτσια, τον γιο μου, τονΧαρούλη, τον έχω υιοθετήσει..
      η αγάπη που μου δίνει καθημερινά αυτό το παιδί και η αγάπη που έχει ξυπνήσει μέσα στην κααρδιά μου, με κάνουν να μην το μετανιώνω ούτε λεπτό!!
      και εννοείται πως θα το ξαναέκανα με κάποιο από αυτά τα παιδιά που έρχονται στη χώρα μας..μόνο τηρώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες, όμως..

      Χαίρομαι να σας διαβάζω! συνεχίστε!

      Διαγραφή
  9. Η κορη μου ειναι δεκα ετων.χθες στο σχολειο ο δασκαλος τους ειπε οτι οταν μεγαλωσουν καλο θα ηταν να κανουν 2-3 παιδια το καθενα, γιατι εχουμε δημογραφικο προβλημα. Με την ανεργια σε τεραστιο βαθμο, πως να κανεις παιδια? Οποτε, με την ιδια λογικη πως να υοθετησεις? Απο την αλλη πλευρα, αν το οικονομικο δεν ηταν προβλημα,και αν ο συζυγος στηριζε την αποφαση 1000%(που δεν συμβαινει),και αν το παιδι μου ηθελε (που δεν θελει),εγω θα σκεφτομουν μονο το αν θα ταιριαξω με ενα αγνωστο ατομο που δεν ξερω τι σοι ανθρωποι ηταν η οικογενεια του. Θα μου πεις, οταν καποιος υοθετει , ζηταει και συστασεις?? Δεν ξερω, ειναι δυσκολη αποφαση που φυσικα επιρεαζει και τους γυρω μας, οποτε μαλλον δεν θα το επελεγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η κορη μου ειναι δεκα ετων.χθες στο σχολειο ο δασκαλος τους ειπε οτι οταν μεγαλωσουν καλο θα ηταν να κανουν 2-3 παιδια το καθενα, γιατι εχουμε δημογραφικο προβλημα. Με την ανεργια σε τεραστιο βαθμο, πως να κανεις παιδια? Οποτε, με την ιδια λογικη πως να υοθετησεις? Απο την αλλη πλευρα, αν το οικονομικο δεν ηταν προβλημα,και αν ο συζυγος στηριζε την αποφαση 1000%(που δεν συμβαινει),και αν το παιδι μου ηθελε (που δεν θελει),εγω θα σκεφτομουν μονο το αν θα ταιριαξω με ενα αγνωστο ατομο που δεν ξερω τι σοι ανθρωποι ηταν η οικογενεια του. Θα μου πεις, οταν καποιος υοθετει , ζηταει και συστασεις?? Δεν ξερω, ειναι δυσκολη αποφαση που φυσικα επιρεαζει και τους γυρω μας, οποτε μαλλον δεν θα το επελεγα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ασπασία μου ειλικρινά αυτή τη συζήτηση είχα με τον άντρα μου πριν ένα μήνα. Αν ήταν διατεθειμένος να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι που έχει ανάγκη, και δεν σου κρύβω ότι έβαλα τα κλάματα όταν μου είπε ένα μεγάλο ΝΑΙ! Γιατί κι εγώ θα το ήθελα. Βέβαια προς το παρών δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα γιατί πριν δύο εβδομάδες ανακάλυψα ότι περιμένουμε το δεύτερο παιδάκι μας και τα οικονομικά μας δεν είναι τα καλύτερα, αλλά δεν φεύγει από το μυαλό μου πως αν όλα πάνε καλά και οικονομικά φτιάξει λίγο η κατάσταση θα μπούμε στη διαδικασία να υιοθετήσουμε και ένα παιδάκι. Θα δούμε! Ολα είναι στη θεωρία τώρα και είμαι ήδη 35.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου θύμησες κάτι που έγινε το 1992.. Ο αδερφός μου 13χρ. άρρωστος στο Παίδων με λευχαιμία και φέρνουν ένα κοριτσάκι μηνών από τη Σομαλία που κάποιος το εγκατέλειψε, τότε οι νοσοκόμες τη βάφτισαν Σοράγια, η μικρή είχε ένα όμορφο σοκολατένιο χρώμα και όλο γελούσε!! Ο αδερφός μου παίρνει καθημερινά το μωρό στο δωματιο του και ζητάει από τη μαμά μου να το υιοθετήσουμε, είμαστε ήδη 3 αδέρφια. Τα οικονομικά μας δεν είναι και τόσο καλά και ειδικά με την αρρώστια του όμως η μαμά μου το σκέφτεται γιατί βλέπει τον αδερφό μου ευτυχισμένο κάθε φορά που εχει τη μικρή. Τελικά ανακαλύπτουν πως έχει αναιμία το μωράκι και η μαμά μου κάνει πίσω με τη δικαιολογία πως δε μπορεί να πάρει ένα ακόμα παιδί με πρόβλημα υγείας μη ξέροντας τι θα γίνει και με το δικό της. Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε τι να απέγινε αυτό το παιδάκι και μετά από χρόνια εμείς τα παιδιά της (όταν ακόμα σκεφτόμασταν απλά), είπαμε πως τελικά ήταν λάθος και έπρεπε να το είχαμε πάρει. Οπως μεγαλώσαμε εμείς θα μεγάλωνε και αυτό και σίγουρα θα έπαιρνε πολύ περισσότερη αγάπη από ότι σε ενα ιδρυμα. Μας περίσσεψαν ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, φαγητό ακόμα και χώρο είχαμε.. Πως χωρούσαμε όταν ερχόντουσαν οι φίλοι μας να μείνουν.. Γιατί δε το χαλαλίσαμε ποτέ για κάποιον που το είχε ανάγκη..
    Το έχω πει αρκετές φορές πως τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι, απλά και μακάρι να τα ακούγαμε μερικές φορές! Οι μεγάλοι βάζουμε τη ρημάδα τη λογική και τα προβλήματα τα μεγαλώνουμε και τα κάνουμε τραγικά.. Κάπου μέσα μου θέλω να πιστεύω αυτό που πιστεύουν και οι Εβραίοι.. ο Θεός δίνει τα παιδιά ο Θεός φροντίζει θα σου δώσει και αυτά που χρειάζεται και ας το ξεχνάω ώρες ώρες.. Βέβαια υιοθετώντας ένα παιδί είναι πολλά αυτά που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις (κυρίως ψυχολογικά) όμως
    σκέφτομαι δεν αξίζει το κόπο?? Τουλάχιστον θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο και αυτός δε θα έπρεπε να είναι ο σκοπός μου σε αυτή τη ζωή??
    Αν και δεν είμαι μαμά ακόμα μου έχει περάσει από το μυαλό και θα ήθελα, αν μάλιστα σκεφτώ για το πως μπορεί να καταλήξουν κάποια από αυτά τα προσφυγόπουλα θα το έπαιρνα δίχως δεύτερη σκέψη. Τώρα γιατί δε το κάνω θα μου πεις.. Γιατί μπαίνει η λογική σκέψη τουλάχιστον να κάνω ένα δικό μου πρώτα.. Βέβαια υποθέτω πως μετά θα έρθει επόμενη λογική σκέψη, βγαίνουμε οικονομικά;; Είμαι έτοιμη να περάσω όλες αυτές τι διαδικασίες;; Εδω με τρομάζει το ένα κάποιες στιγμές. Και πάει λέγοντας.. και καταλήγουμε να είμαστε ακόμα στην αφετηρία με χιλιάδες λογικές σκέψεις ενώ στο τέλος υπάρχει ένα παιδί μόνο του απροστάτευτο. Και εκεί μπαίνει η 'άλλη' λογική και το συναίσθημα πως αν ήταν το δικό μου το παιδί δε θα έτρεχα αμέσως? Και αν δε μπορούσα εγώ δε θα ήθελα να ξέρω πως κάποιος άλλος θα τρέξει?? Πολλές οι σκέψεις ενω η ουσία είναι μία.. Ένα παιδί χρειάζεται γονείς για να μεγαλώσει! Αυτό βλέπει η Δάειρα και αυτό έχει μάθει, η 'άλλη' λογική αυτό λέει. Τα προβλήματα έτσι και αλλιώς τα αντιμετώπιζεις όταν έρχονται, αυτά που κάνουμε εμείς οι μεγάλοι από πριν είναι σενάρια που μπορεί να γίνουν μπορεί και όχι..
    Στη θεωρία καλά τα πάω, στη πράξη κόβομαι. Καλημέρα Ασπασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν ξερω τι να σου απαντήσω... Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το κείμενο έκανα κάποιες σκέψεις, δεν ξερω πόσο σχετικές αλλα θα στις πω. Πάντα ήθελα μεγάλη οικογένεια, δεν ξερω γιατί, και πάντα σκεφτόμουν πως θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη αν μπορούσα να υιοθετησω ενα ή δύο παιδάκια... Όπως και η Γιάννα, όσο τα παιδιά μου ειναι μικρά δε θα σκεφτόμουν την αναδοχη. Αλλα ακόμα κι αυτόγια "εγωιστικους" λόγους, καθώς δε θα ήθελα να υποβάλω τα παιδιά μου στη δοκιμασία να αποχωριστούν ενα αγαπημένο τους πρόσωπο, παραβλέποντας ομως το πόσο πολύ θα άλλαζε (προς το καλύτερο) η ζωή ενός άλλου παιδιού. Μένει η υιοθεσία.. Στ' αλήθεια ομως, θα άντεχα να υποστηριξω συναισθηματικά και ψυχολογικά ενα παιδι που έχει ζήσει τη φρίκη; Τα παιδιά μου; Ειδες; πάλι εγωιστικά το σκέφτομαι... Δεν εχω τα κότσια να κάνω ούτε το ένα ούτε άλλο, και ναι, ντρέπομαι που δε μπορώ. Πώς θα αλλάξει ο κόσμος; Τα παιδιά τ γαλουχει το παράδειγμα και σε αυτή την περίπτωση αποτυγχάνω παταγωδώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μαρία, Ράνια, Ελεάννα και Αντωνία, σας ευχαριστώ και εσάς κορίτσια που καταθέσατε τις σκέψεις σας πάνω στο θέμα. Σκέψεις με πολλές από τις οποίες ταυτίζομαι και εγώ επακριβώς. Σίγουρα η απόφαση είναι πολύ δύσκολη για πολλούς και διάφορους λόγους. Άλλοι σκεφτόμαστε πιο πολύ με βάση τη λογική, άλλοι σκεφτόμαστε πιο πολύ με βάση το συναίσθημα...
    Από την άλλη σκέφτομαι πόσα άτεκνα ζευγάρια έχουν ζητήσει να υιοθετήσουν και αναμένουν χρόνια και χρόνια, έρχονται αντιμέτωποι με δυσκοίλιους κρατικούς μηχανισμούς κλπ όταν από την άλλη υπάρχουν τόσα και τόσα παιδιά που έχουν ανάγκη μιας μητρικής αγκαλιάς. Αν υπήρχε οργάνωση πάνω σε αυτό το θέμα, θα ήταν το πιο ιδανικό. Όλες εμείς οι μαμάδες που διστάζουμε να πάρουμε μία τέτοια απόφαση, πιστεύω οφείλεται στο ότι φοβόμαστε να διαταράξουμε ισορροπίες μέσα στην οικογένειά μας. Αυτό δεν ξέρω αν λέγεται εγωκεντρισμός ή φόβος του αγνώστου. Δεν ξέρω. Έχω πολλές συγκεχυμένες σκέψεις μέσα μου όταν το σκέφτομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πόσο όμορφη απάντηση! Κρύβει μεγάλες αλήθειες η παιδική ψυχούλα! Με συγκίνησε!!
    Φιλάκια Πολλά!
    xo,
    ohmydarlingdeer.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts