Από αριστερά προς τα δεξιά: αυτοπροσωπογραφία, ο μπαμπάς στο καράβι, η Σταχτοπούτα, ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο

Ευτυχώς αρχίζει σιγά-σιγά το σπίτι να μπαίνει σε μία σειρά και μαζί με αυτό και εμείς. Φέτος αισθάνομαι ότι αυτή η προσαρμογή μας μετά τις διακοπές κράτησε πολύ περισσότερο από όσο είχα αρχικά υπολογίσει. Βέβαια οι δουλειές δε σταματούν ποτέ, απλά

υπάρχει κάποια στιγμή που αισθάνεσαι ότι έχει φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω σου καθώς ολοκληρώνεις σιγά-σιγά τα "πρέπει" και αρχίζεις επιτέλους τα "θέλω" σου. Και αυτές τις δουλειές που συνοδεύουν τα "θέλω", απλά τις κάνεις με όρεξη. Γιατί τις βλέπεις ως δημιουργία και όχι ως αγγαρεία.

Μέχρι λοιπόν να έχω ξεκάθαρο μυαλό να γράψω (ανάρτηση), θα δίνω το παρόν με χαριτωμένους καλοκαιρινούς δεκα-λόγους της Δάειρας.

[Οι παρακάτω διάλογοι έγιναν όταν η Δάειρα ήταν 35 με 35,5 μηνών - λίγο πριν τα 3α της γενέθλια. To 'λάμτα' δεν είχε γίνει ακόμη 'ρο']


#1
Ήμασταν στη θάλασσα. Φορούσαμε και οι δύο μπικίνι.

Δάειρα: Μαμά, θέλω μαγιό σαν το δικό σου.
Μαμά: Τι εννοείς σαν το δικό μου; Εννοείς το ίδιο χρώμα;
Δάειρα: Εννοώ το ίδιο μαγιό.
Μαμά: Αυτό δεν βγαίνει για κοριτσάκια. Είναι για μαμάδες. Όμως το δικό μου είναι πράσινο. Το δικό σου είναι μπλε. Δηλαδή μου λες ότι θέλεις να σου πάρω ένα πράσινο;
Δάειρα: Ναι. Εγώ θα πάρω πλάσινο και εσύ μπλε.

Το μυαλό της όλο στα έξοδα. Τς τς τς...
 

#2
Μόλις φτάσαμε στη θάλασσα, είχε κύμα...

Δάειρα: Μαμά, είναι φουσκωτό το κύμα. Το φοβάμαι.

Ποσειδώνα παιδί μου, γιατί παίζεις με την τρόμπα και δε μας αφήνεις να κάνουμε ένα μπανάκι με την ησυχία μας; Ε;
 

#3
Βγαίνει από το ντουζ και μου λέει…

Δάειρα: Για μύρισε. Μυλίζω ψαλίλα(=ψαρίλα);

Και αναρωτιέμαι η μάνα: όταν λέει 'ψαρίλα' εννοεί 'σαρδελίλα' ή 'γοργονίλα'; Γιατί, αλλιώς απαντάς στη μία περίπτωση και αλλιώς στην άλλη.


#4
Στο πατρικό μου, η γιαγιά Χριστίνα έχει μία κορνίζα με φωτογραφία του θείου Πίπη που συμμετείχε στην λαμπαδηδρομία του 2004 (είναι ντυμένος λαμπαδηδρόμος και κρατάει στο χέρι του τη δάδα).

Δάειρα: Μαμά, κοίτα! Ο θείος Πίπης είναι Αμπιονίκης (=Ολυμπιονίκης).

Θείε Πίπη, πινόκιο, παρουσιάσου! Της είπες ποτέ ότι είσαι Ολυμπιονίκης; Ε; Σε τσάκωσα!  


#5
Ήμασταν στην παιδική χαρά και είχε αρχίσει να νυχτώνει. Η Δάειρα δεν ήθελε να φύγει με τίποτα.

Μαμά: Πάμε να φύγουμε από τις κούνιες. Θα σε φάνε τα κουνούπια.
Δάειρα: Τι λες βλε μαμά. Δε με χωλάει(=χωράει) το στομάχι τους.
Μαμά: Εννοώ θα σε τσιμπήσουν.
Δάειρα: Δε με νοιάζει.
Μαμά: Πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ. Θα τσιμπήσουν τα κουνούπια την μπεμπούλα.
Δάειρα: Θα της βάλουμε κουνουπική κλεμούλα.

Άντε βγάλε άκρη μετά...


#6
Μία μέρα...

Μαμά:  Θα πάμε μία εκδρομή αύριο. Οι δυο μας.
Δάειρα: Που θα πάμε;
Μαμά: Θέλεις να πάμε στη Λευκάδα;
Δάειρα: Αυτή είναι εκεί που είναι τα καλάβια (=καράβια);

No comment


#7
Της βγάζω να φορέσει ένα λαχανί φόρεμα.

Δάειρα: Μαμά, δε θέλω να είμαι πλάσινηηηηηηηηη.

No comment

 
#8
Μιλούσε με μία ξαδερφούλα της στο τηλ (την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει να τους επισκεφτούμε). Εντωμεταξύ είχα ανοικτή ακρόαση.

Ξαδερφούλα: Έλα σπίτι μας.  Θα τα περάσουμε όμορφα. Θα πάμε για μπάνιο...Έχουμε και σκύλο...
Δάειρα: Εμείς έχουμε μόνο γάτες, κοτοπουλάκια, κοκολάκια(=κοκοράκια), κότες, πάπιες, γάλους. ΜΟΝΟ αυτά έχουμε.

ΜΟΝΟ αυτά τα λίγα ζωντανά! Με ένα πόνυ και ένα κούνελο, λεγόμαστε επισήμως και φάρμα.

 
#9
Ήμασταν στα μαγαζιά και δοκίμαζε καπέλα. Βάζει στραβά το καπέλο και πήγα να της το φτιάξω.

Δάειρα: Μαμά, μη μου χαλάς την πλάξη (=πράξη)!

No comment


#10
Τελικά επιλέγει ένα καπέλο που δε μου άρεσε. Της λέω ότι δε μου αρέσει.

Δάειρα: Μαμά, μη μου χαλάς την επιλογή!

No comment

Ελέφαντας

Από τις πιο αγαπημένες μου στήλες στο blog είναι οι δεκά-λογοι και αυτό γιατί μου δίνεται η αφορμή να καταγράφω και να μοιράζομαι μαζί σας χαριτωμένες στιχομυθίες που έχω με τη Δάειρα. Στιχομυθίες που με κάνουν να χαμογελάω φαρδιά όταν τις διαβάζω. Ορισμένες δε, μου δίνουν

Λείπω τόσον καιρό, αλλά δεν ξέρω από που να αρχίσω, πώς να αρχίσω, τι να πρωτογράψω. Θα ξεκινήσω από το πιο βασικό. Μου λείψατε πολύ. ΠΟΛΥ όμως! Αυτό είναι το πιο έντονο συναίσθημα που νιώθω τις τελευταίες μέρες όταν σκέφτομαι το blog. Όταν σκέφτομαι την όμορφη παρέα που έχω