Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Ο Ηρακλής

[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν ~ 2,5+ ετών (μεταξύ 33,5 μηνών και 34 μηνών]


#1
Ήμασταν μαζί στο μπάνιο και της έπλενα τα χέρια στο νιπτήρα. Κατεβαίνοντας από το ανυψωτικό σκαμνάκι, παραπατάει και πήγε να πέσει κάτω.

Δάειρα: Α, λε μαμά, δε με πλοσέχεις!
Βγαίνοντας από το μπάνιο, πάει καρφί στον μπαμπά της...
Δάειρα: Μπαμπά, η μαμά δε με πλοσέχει!

Θοδωρή, κάνε με ντα ντα...


#2
Ένα βράδυ...

Δάειρα: Μαμά, τώλα θέλω να δω μία Πέεεεεεεεεεεπα!
Μαμά: ΟΚ. Αλλά μόνο μία!
Δάειρα: Ναι τώλα μόνο μία. Και μετά πολλές!

Διευκρίνιση: Το 'μετά' για τη Δάειρα είναι 'ακριβώς μετά' (aς με λυπηθεί κάποιος...)

 
#3
Όπως επιστρέφαμε από τον παιδικό σταθμό...

Μαμά: Δάειρα; Πώς τα πέρασες σήμερα στο σχολείο;
Δάειρα: Μαγικά! Τλαγούδησα, χόλεψα, έπαιξα, γέλασα.

Τελικά, αυτός είναι ο ορισμός του 'περνάω μαγικά' για ένα παιδί. Τόσο απλά. Ζει την κάθε στιγμή!
Και εμείς (εγώ δλδ) για να πω ότι 'τα πέρασα μαγικά' πρέπει να έχω περάσει δεν ξέρω και εγώ πώς...

 
#4
Μία άλλη μέρα, όπως επιστρέφαμε από τον παιδικό σταθμό, σε ένα φανάρι την κοιτούσα από τον καθρέφτη του μπαμπρίζ. Με πήρε χαμπάρι και με ρωτάει:

Δάειρα: Μαμά, γιατί με κοιτάζεις;
Μαμά: Σε κοιτάζω γλυκιά μου γιατί σε αγαπάω πολύ και είσαι πολύ καλό παιδάκι.
Δάειρα: Ναι είμαι. Και δεν παίλνω τα παιχνίδια από τα άλλα παιδάκια και ούτε τα χτυπάω.

No comment.


#5
Παρκάρουμε το αυτοκίνητο στην πυλωτή της πολυκατοικίας και κατεβαίνοντας βλέπουμε έναν κύριο από την εταιρία απολύμανσης που κρατούσε στα χέρια του ένα ψεκαστήρι και έκανε απολύμανση στους χώρους.

Δάειρα: Μαμά, τι κάνει εκεί ο κύριος; Πιστολίζει;

Πιστολίζω= ρίχνω πιστολιά με το πιστόλι (μτφ. Δάειρα, 2014)


#6
Μία άλλη μέρα, αφού έχουμε παρκάρει το αυτοκίνητο στην πυλωτή, την κατεβάζω και της ζητάω να φορέσει στον ώμο την τσάντα της ώστε να μπορέσω να βγάλω το μωρό από το καθισματάκι του...

Μαμά: Δάειρα, φόρεσε λίγο την τσάντα σου.
Δάειρα: Όχι, δε θέλω.
Μαμά: Έλα σε παρακαλώ!
Δάειρα: Όχι.
Μαμά: Έλα ρε Δάειρα. Σε παρακαλώ. Φόρεσέ την για να πάρω το μωρό.
Δάειρα: Λε μαμάαααααα...μα δεν είμαι χελώνα για να την φολέσω...

Χελώνα όχι. Νιτζάκι σίγουρα...


#7
Μία μέρα πήγα να την πάρω από το σχολείο με τα πόδια. Κουβαλούσα μαζί και το μωρό στο μάρσιππο. Στη διαδρομή δεν ήταν ιδαίτερα φρόνιμη και είχα το άγχος μη μου φύγει και τρέχω να την πιάσω και πώς να την πιάσω δλδ αφού δεν ήμουν καθόλου ευέλικτη με το μωρό. Ξαφνικά βλέπω ένα αδέσποτο. Για να την κάνω να συμμαζευτεί λίγο, της λέω:

Μαμά: Βλέπεις το σκυλάκι; Πρόσεχε. Είναι μόνο του (εννοώντας ότι δεν έχει αφεντικό για να το προσέχει να μη μας επιτεθεί, οπότε μπορεί και να επιτεθεί).
Δάειρα: Βλε το καημένο το σκυλάκι. Είναι μόνο του. Δεν έχει φίλους...

Ο καθένας με τον πόνο του...


#8
Έχουμε πάει βόλτα στην εξοχή και σε ένα δέντρο κελαηδάει ένα πουλάκι.

Δάειρα: Μαμά άκου, ο Τουίτης (από τον Tweety το cartoon).

Αν δηλαδή βλέπαμε κανέναν ποντικό ανάμεσα στις φυλλωσιές, θα μου έλεγε "μαμά κοίτα, ο Τζέρης";;;


#9
Της κάνω διάφορες ερωτήσεις.

Μαμά: Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
Δάειρα: Το παστίτσιο.
Μαμά: Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Δάειρα: Το μαύλο (δεν το σχολιάζω).
Μαμά: Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο.
Δάειρα: Το δελφίνι.
Μαμά: Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι.
Δάειρα: Η κουκουβάγια.
Μαμά: Ποια είναι η αγαπημένη σου τσάντα;
Δάειρα: Της μαμάς.

:) :) :)

 
#10
Ήμασταν στο πατρικό μου και ο παππούς της, της διαβάζει τους άθλους του Hρακλή (το βρήκε μπροστά του και το πήρε χωρίς να σκεφτεί ότι έχει μπροστά του ένα -σχεδόν- τρίχρονο).

Παππούς: Πριν από πολλά χρόνια στη Θήβα γεννήθηκε ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής ήταν γιος του Δία και της Αλκμήνης...μπλα μπλα μπλα...
Η Δάειρα χάζευε και ο παππούς της κάνει ερώτηση και καλά για να δει αν τον προσέχει...
Παππούς: Δάειρα, που γεννήθηκε ο Ηρακλής;
Δάειρα: Στην κοιλιά της μαμάς του.

No comment. 
 

Πηγή φωτογραφίας