23.4.14

Emotions/thoughts: Το Πάσχα που (δεν) έζησα φέτος



Το (δικό μου) Πάσχα το έχω συνδυάσει με εξοχή, καθαρό αέρα (του βουνού ή της θάλασσας), πράσινο (σε όλες τις αποχρώσεις), αρνάκι στη σούβλα, τσουρέκια και κουλούρια της μαμάς (της δικής μου μαμάς), κόκκινα αυγά, πολλή βαβούρα στο σπίτι, ύπνο "με το κιλό", άφθονο κόκκινο
κρασί, νηστεία για μία εβδομάδα και φυσικά εκκλησία. Όση εκκλησία δεν πήγαινα όλη τη χρονιά πήγαινα τη Μ.Εβδομάδα (δηλ. 2-4 φορές). Με λίγα λόγια, το (δικό μου) Πάσχα το έχω συνδυάσει με ό,τι ακριβώς δεν είχα φέτος. Ή μάλλον είχα κάτι. Κόκκινα αυγά. Αυτά και τίποτα άλλο από όλα τα παραπάνω.

Όλα τα Πάσχα της ζωής μου όσο ήμουν παιδί τα περνούσαμε στο νησί, στο πατρικό του μπαμπά στην Κέρκυρα. Εντάξει, είχαμε περάσει και 1-2 στο πατρικό της μαμάς, δηλαδή στο βουνό. Θυμάμαι, σαν χθες, να ταξιδεύουμε οικογενειακώς με το σομόν καντετάκι (σημ. Opel Kadett) που είχαμε τότε, μπροστά μπαμπάς και μαμά και πίσω τα δύο αδέρφια μου και εγώ, χωρίς παιδικά καθίσματα, χωρίς ζώνες ασφαλείας, πολλές φορές ξαπλωμένοι στα πίσω καθίσματα και ενίοτε όρθιοι πίσω από τα μπροστινά καθίσματα (που πας ρε Καραμήτρο;) να οδεύουμε προς Ηγουμενίτσα για να πάρουμε το πλοίο για το νησί. Και όταν φτάναμε στο λιμάνι, περιμέναμε το καράβι (την παντόφλα δηλαδή) που θα μας περνούσε απέναντι. Και μάλιστα μία φορά θυμάμαι να ταξιδεύουμε εν μέσω φοβερής και τρομερής (προσθέστε και μερικά ακόμη άσχημα υπερθετικά) τρικυμίας και η παντόφλα να ταλαντεύεται μεταξύ ουρανού και θάλασσας και κάτι σκυλιά που συνταξίδευαν μαζί μας να γαβγίζουν αναστατωμένα, κάτι γυναίκες να ουρλιάζουν και να στραυροκοπιούνται, οι σύζυγοί τους να φέρνουν -ως άλλοι αγγελιοφόροι- μηνύματα από τον καπετάνιο του τύπου "ο Άι Νικόλας να βάλει το χέρι του. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε απέναντι" (μεταξύ μας, απαράδεκτος ο καπετάνιος) και εγώ να τρέμω από το φόβο μου και να περνάει η ζωή μου φλας μπακ από μπροστά μου (όπως συμβαίνει στις ταινίες καταστροφής όταν ξέρεις ότι "δε θα την βγάλεις καθαρή"). Τελικά ο Άι Νικόλας έβαλε το χεράκι του και εκείνη και άλλες πολλές φορές και φτάναμε σώοι απέναντι. Και όταν φτάναμε στο χωριό (συνήθως μεσημέρι), όπου μας περίμεναν τα ξαδέρφια μου πώς και πώς, μόλις άκουγαν το αυτοκίνητο και το έβλεπαν από το παράθυρο, πεταγόταν με το σώβρακο και το φανελάκι στο δρόμο για να μας υποδεχτούν. Αυτή την εικόνα την έχω πολύ έντονα μέσα στο μυαλό μου. Να τρέχει ο ξάδερφος μπροστά και η ξαδέρφη από πίσω. Δεν ξέρω αν αυτή η αμφίεση (του σωβρακοφάνελου δηλαδή) ήταν η αμφίεση υποδοχής για κάθε άφιξή μας στο χωριό, ωστόσο είναι τόσο έντονη στη μνήμη μου που ακόμη και μόνο μία φορά να συνέβη, πλέον στο μυαλό μου έχει εδραιωθεί ως κάτι που πάντα συνέβαινε.

Και εκεί στο χωριό (δε θυμάμαι για τις άλλες μέρες, αλλά θυμάμαι ότι) την Μ. Παρασκευή τα ξαδέρφια μου, τα αδέρφια μου και εγώ, παίρναμε ανά χείρας τα χάρτινα πλισέ φαναράκια που μας είχε αγοράσει η μαμά μου (θυμάμαι κάθε χρόνο μας αγόραζε καινούρια), βάζαμε μέσα ένα μικρό κεράκι (όχι ρεσώ) το οποίο λιώναμε για να κολλήσει καλά και να μην πέσει και πηγαίναμε να ακολουθήσουμε τον Επιτάφιο. Και την επομένη, το πρωί του Μ. Σαββάτου, ερχόταν ο κυρ-σφάχτης (το όνομά του μου διαφεύγει - πάντως ήταν ο ίδιος για όλο το χωριό) και ερχόταν να σφάξει το κατσικάκι που το είχαμε να περιμένει στο πίσω μέρος της αυλής. Και εκεί, μπροστά στα αθώα παιδικά μας μάτια και τις ακόμη πιο αθώες παιδικές ψυχές μας συνέβαινε το φονικό. Ο κυρ-σφάχτης (θυμήθηκα το όνομα - Λωλής λεγόταν) να το τραβάει με τη βία από το σχοινί που ήταν περασμένο στο λαιμό του, το αρνί να βελάζει από το φόβο του, αυτός να το τραβάει μέχρι την άκρη της αυλής και αυτό να αντιστέκεται, και κάποια στιγμή το μαχαίρι να μπαίνει στο λαιμό και το -για λίγο ακόμη- ζωντανό να κλαίει σπαραχτικά μέχρι να ξεψυχήσει και το αίμα να πετάγεται σαν συντριβάνι. Σοκαριστικό σκηνικό! Και εκεί μπροστά στα αθώα παιδικά μας μάτια και τις ακόμη πιο αθώες παιδικές ψυχές μας, γινόταν και το γδάρσιμο τού (πλέον ξεψυχισμένου) ζώου, αφού πρώτα ο κυρ-σφάχτης το κρεμούσε από ένα τσιγκέλι στην πορτοκαλιά της πίσω αυλής. Οι εικόνες του φονικού έχουν στοιχειώσει για πάντα το μυαλό μου και πρώτη φορά τις αποτυπώνω γραπτώς μήπως και τις ξορκίσω. Και η απορία που έχω ακόμη και σήμερα είναι που ήταν οι μεγάλοι εκείνες τις ώρες και πώς επέτρεπαν να βιώνουμε κάτι τέτοιο...Πάντως στην εικόνα που φέρνω το μυαλό μου δεν υπάρχουν γονείς και θείοι. Μόνο ο κυρ-σφάχτης, το αρνί/ κατσίκι και εμείς τα παιδιά.


Θυμάμαι επίσης ότι η μεγάλη έγνοια των μεγάλων ήταν να μας βάλουν με το ζόρι για ύπνο το μεσημέρι (τι βασανιστήριο και αυτό Θέε μου) για να αντέξουμε μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα για την Ανάσταση. Και το βράδυ, θυμάμαι, έβαζα το καλό μου φόρεμα και τα καλά μου παπούτσια (δώρο πάντως όχι από τον νονό μου - αυτός ήταν άφαντος μετά τη βάπτισή μου), έπαιρνα τη λαμπάδα μου ανά χείρας (ούτε αυτή ήταν δώρο από τον -άφαντο- νονό μου), έπαιρνα στο άλλο χέρι ένα κόκκινο αυγό και ακολουθούσα τους μεγάλους και τα υπόλοιπα μικρά αδέρφια και ξαδέρφια στην εκκλησία του χωριού. Και μόλις φτάναμε στο προαύλιο, θυμάμαι έναν εκκωφαντικό θόρυβο από τα βεγγαλικά που έσκαγαν "βροχή" και εγώ να κλείνω τα αυτιά μου και τα μάτια μου από τον φόβο και να κρύβομαι πίσω από τον μπαμπά μου. Και όταν ο παπάς έλεγε το Χριστός Ανέστη, θυμάμαι, αρχίζαμε τις ευχές και τσουγκρίζαμε τα αυγά. Και όταν φτάναμε σπίτι, οι μεγάλοι έτρωγαν μαγειρίτσα και εμείς μόνο αυγά και τσουρέκια (γιατί προφανώς τα έντερα ήταν μεγάλο "μπλιαχ" για εμάς τα πιτσιρίκια) και την επομένη τρώγαμε βραστό (για να συνέλθει και καλά το στομάχι μας από τη νηστεία), ώστε τη Δευτέρα του Πάσχα (ως ναι, καλά διαβάζετε, τη Δευτέρα και όχι ανήμερα το Πάσχα) να γυρίσουμε στη σούβλα το αρνί. Και εγώ θυμάμαι να τρώω μόνο λίγες πέτσες, καθόλου ψαχνό και πολλά αυγά (5-6 την ημέρα). Αυτά θυμάμαι...


Όταν μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο και πέτυχα στο Πανεπιστήμιο και έγινα φοιτήτρια και δεν είχα 2 εβδομάδες διακοπές αλλά μόνο 1, το Πάσχα το περνούσα στο δικό μου πατρικό πλέον. Που δε βρίσκεται σε χωριό, ωστόσο βρίσκεται στην εξοχή. Θυμάμαι όλη την Μ.Εβδομάδα να κάνω νηστεία και από τη Μ.Τετάρτη και μετά να πηγαίνω κάθε μέρα εκκλησία με τη μαμά για να αισθανθώ έντονα το πνεύμα των ημερών. Και την Μ.Πέμπτη, θυμάμαι, με αγγάρευε η μαμά μου να τη βοηθήσω να πλάσουμε κουλουράκια και τσουρέκια και να βάψουμε αυγά. Και εγώ βαριόμουν αφάνταστα, αλλά καθόμουν να τη βοηθήσω. Και τα μεσημέρια έριχνα μία σιέστα στη σοφίτα του πατρικού μας, συνήθως αποκοιμισμένη υπό το background της τιβί να παίζει κάποια ταινία εποχής (του στυλ Σπάρτακος, Μπεν Χουρ, Ιησούς από την Ναζαρέτ και άλλες παρόμοιες του είδους). Την Μ. Παρασκευή δεν έπαιρνα πλέον χάρτινο φαναράκι (είχα μεγαλώσει πια) αλλά ένα μικρό κλασικό κεράκι από την εκλησία για να ακολουθήσω τον Επιτάφιο και το Μ. Σάββατο δε χρειαζόταν με με βάλει κάποιος για μεσημεριανή σιέστα. Την επιδίωκα μόνη μου. Το βράδυ της Ανάστασης δε, καθόμουν στην εκκλησία μέχρι να λήξει η Αναστάσιμη λειτουργία και μετά σπίτι χλαπάκιαζα την πεντανόστιμη μαγειρίτσα της μαμάς (με συνταγή της Κερκυραίας γιαγιάς) και αμέσως μετά συνήθως έβγαινα έξω με τα αδέρφια μου για κανένα ποτάκι μέχρι το ξημέρωμα, οπότε και έπεφτα ξερή στο κρεβατάκι μου για να χορτάσω ύπνο από το ξενύχτι. Αμ δε... Συνήθως το Πάσχα το πρωί με ξυπνούσαν άγρια οι δυνατές ομιλίες των δικών μου (και ενίοτε θείων) που ετοίμαζαν το κατσίκι/ αρνάκι για να το βάλουν στη σούβλα. Καημό το είχα ένα Πάσχα να ξυπνήσω μόνη μου χωρίς φασαρία...Επίσης καημό το είχα ένα Πάσχα να ετοιμάσουν το αρνί/ κατσίκι για τη σούβλα χωρίς να ακουστεί κιχ.

Μετά κάποια στιγμή γνώρισα τον Θοδωρή και πριν ακόμη παντρευτούμε, το Πάσχα το περνούσαμε μία στο πατρικό μου και μία στο δικό του πατρικό, εναλλάξ. Και μετά έγινα μάνα και τίποτα δεν άλλαξε πλην την προσθήκη της Δάειρας σε όλο το παραπάνω σκηνικό.

Και μετά έγινα μάνα ξανά, και για πρώτη φορά στα χρονικά, ούτε το φανταζόμουν ότι θα περνούσα Πάσχα στην πόλη και όχι απλά στην πόλη, αλλά στο σπίτι. Εσώκλειστη. Ούτε εξοχή, ούτε καθαρό αέρα, ούτε πράσινο, ούτε αρνάκι στη σούβλα, ούτε τσουρέκια της μαμάς, ούτε  βαβούρα στο σπίτι, ούτε ύπνο "με το κιλό", ούτε νηστεία και φυσικά καθόλου εκκλησία. Το μωρό δεν είχε σαραντίσει ακόμη και εκτός αυτού δεν ήταν και οι καταλληλότερες καιρικές συνθήκες για να το πάρω να "πεταχτούμε" έστω για λίγο οι 4 μας να ακούσουμε το "Χριστός Ανέστη" λάιβ. Έτσι κατέληξε μπαμπάς και Δάειρα να πάνε μόνοι τους και μαμά και μπέμπα να την βγάλουν θηλάζοντας στο κρεβάτι ακούγοντας τα βαρελότα να σκάνε...κάπου...μακριά.


Ανήμερα το Πάσχα, παρόλο που ήμασταν μόνο εμείς οι 4, έστρωσα το μεγάλο λευκό τραπεζομάντηλο στην μεγάλη τραπεζαρία και με τη βοήθεια της Δάειρας διακοσμήσαμε το τραπέζι με τις πασχαλινές της χειροτεχνίες που έφτιαξε στον παιδικό σταθμό και τα κόκκινα αυγά μας. Φάγαμε το ψητό κατσικάκι που είχα φτιάξει στο φούρνο με πατατούλες και -έτσι για το καλό- έκανα την παρασπονδία και ήπια ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί και τσουγκρίσαμε και κόκκινα αυγά (η Δάειρα κέρδισε τις περισσότερες φορές βέβαια, αφού επέμενε να τα τσουργκρίζει με τον εαυτό της) και για επιδόρπιο φάγαμε τσουρέκι αγοραστό.

Αυτό το Πάσχα ήταν μακράν τόσο μα τόσο διαφορετικό από όλα τα Πάσχα της μέχρι τώρα ζωής μου, που αν δεν ήταν και τα κόκκινα αυγά και η ιδέα ότι είναι Πάσχα, φάνταζε σαν μία συνηθισμένη μέρα. Ήταν λιτό μεν αλλά από την άλλη γεμάτο αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή. Τη δική μας μικρή οικογένεια. Χωρίς παππούδες, θείους και ξαδέρφια. Μόνοι μας οι τέσσερις. Εμείς και τα κορίτσια μας. Χωρίς πλούσιο τραπέζι και σπιτικά γλυκίσματα αλλά απλά, ΗΣΥΧΑ, όμορφα και αυθεντικά. Αυτό μπορούσαμε για φέτος, αυτό κάναμε. Άλλωστε τι άλλο ήθελα όταν περιτριγυριζόμουν από την αγάπη όλου του κόσμου και μάλιστα διπλή;

Το Άγιο Φως ας φωτίσει την καρδιά μας, ας μας φέρει γαλήνη στο νου και ας γεμίσει αγάπη την ψυχή μας ώστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι γονείς, καλύτεροι σύντροφοι, καλύτεροι φίλοι.
Χρόνια πολλά εύχομαι γεμάτα αγάπη και υγεία για όλον τον κόσμο! 

P.S. Θα παρατηρήσατε ότι για τις ανάγκες της νέας μου πραγματικότητας, άλλαξα το header (από My Lovable Baby σε My Lovable Baby...girls). Ωστόσο οι κόρες μου και εγώ κατοικούμε internet-ικά στο ίδιο domain όπως και πριν (www.mylovablebaby.com)

18 σχόλια :

  1. Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ ! Kι έχω την εντύπωση ότι το καρακατά-ΕΥ ζήσατε το Πάσχα σας φέτος, Ασπασία :-)

    Έτσι - γεμάτες από οικογενειακή θαλπωρή κι αγάπη - να είναι όλες οι μέρες σας και η ζωή σας να είναι πάντοτε λουσμένη απ' το Άγιο Φως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χρόνια πολλά Ασπασία μου... Χρόνια πολλά με στιγμές πλημμυρισμένες από οικογενειακή αγάπη κι ευτυχία...!
    Τελικά, σημασία έχει να αποδεχόμαστε αυτό που ζούμε και να το ζούμε, να μην παραπονιόμαστε ότι δεν έγινε το άλλο - το γνωστό, το παραδοσιακό, έτσι κι αλλιώς οι αλλαγές έχουν και τη χάρη τους...! Σε φιλώ. Βενετία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Mια χαρά ήταν το Πάσχα σας φέτος! και να είχε σαραντίσει το μελισσάκι που να τρέχεις τώρα με τόσα συμπράγκαλα στας εξοχάς? και να χεις και να θηλάσεις και να σε τσιμπίσει και στο επίμαχο σημείο κανα ζουζουνι της εξοχής! απαπαπαπα! μια χαρά σου λέω πέρασες! γιατί τουλάχιστον η μικρή ήταν κρεβατάτη την περισσότερη ώρα, ενώ το δικό μου Πάσχα είχε μπολικο κυνηγητό με τον μαχαραγιό που νομίζει την στράτα για φερράρι και δώστου να κυνηγάει αυτός εμένα που προσπαθώ να αποφύγω τα (επιπλέον) μελανιάσματα και εγώ εκείνον για να τον ταίσω!
    Χριστός Ανέστη φιλενάδα μου και από του χρόνου ποιος σας πιάνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ειχες ορεξη σημερα για γραψιμο Ασπασακι! Την ευχαριστηθηξα την αναρτηση κ μη σου πω πως βουρκωσα! Να χαιρεστε την οικογενεια σας κ να περνατε μαζι ομορφες στιγμες! Παντως πιστευω πως ξορκισες τις μνημες που τις εγραψες! Το εχω καταφερει εγω λεγοντας τες καποια φορα...
    Ωραια η αλλαγη του τιτλου!
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια χαρα περασατε Ασπασια μου,μαζι με τις κορουλες σας!!Εγω για αλλους λογους εμεινα Αθηνα,δεν εφτιαξα τιποτα,ουτε καν αυγα και δεν καταλαβα καθολου Πασχα...Σε καταλαβαινω παντως γιατι κι εγω τοσα Πασχα στην εξοχη ,μου κακοφανηκε στην Αθηνα...Καλα να ειμαστε και του χρονου θα ειναι καλυτερα!!!φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ομορφα και οικογενειακά σε ένα σπίτι γεμάτο από αγάπη..Τι άλλο να ζητήσεις ;; Δε λέω.. ωραία η εξοχή και οι φροντίδες των μαμαδο-παππουδο-γιαγιάδων αλλά οκ.. θα πάτε του χρόνου!! πολλά φιλιά και ps εγώ την παρατήρησα την αλλαγή..χεχε.. <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χριστός Ανέστη Ασπασία μου. Μην ανησυχείς και του χρόνου θα τρέχεις με δυο κοράκλες στην εξοχή . Και δεν θα αφήσεις λαγκάδι για λαγκάδι. Πες οτι ηταν μια αλλαγη για να κανει την διαφορά
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και του χρόνου και του παραχρόνου και για όλα τα επόμενα χρόνια με υγεία...
    Θα είστε μαζί στο χωριό ή όπου αλλού και η φασαρία θα είναι ο μόνιμος σύντροφός σας!

    Φιλιά πολλά!
    Η αλλαγή ήταν αναμενόμενη και την περίμενα πριν την κάνεις!!!! Πολύ πολύ πριν την κάνεις.
    Από τότε που είχες ανακοινώσει την εγκυμοσύνη! Πολύ όμορφη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου, να χαίρεσαι την οικογένεια σου!
    Πόσο πολύ μου άρεσε η περιγραφή του Πάσχα των προηγούμενων ετών! Κουνούσα το κεφάλι μου συγκαταβατικά και σκεφτόμουν «και εγώ», «έτσι και εμείς» κάθε λίγο και λιγάκι!
    Εντάξει το σφάξιμο του κατσικιού live μπροστά σας μοιάζει με ταινία τρόμου που απλά δεν μπορείς να ξεπεράσεις.
    Έτσι λιτά και οικογενειακά ήταν τα πρώτα μας Χριστούγεννα όταν γεννήθηκε η δεύτερη μικρή κυρία. Και πάντα τα θυμάμαι με αγάπη γιατί ήταν τα πρώτα μας ως τετραμελής πια οικογένεια!
    Η Δάειρα τρελή φατσούλα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χρόνια πολλά με υγεία και οικογενειακή ευτυχία!
    Είμαι απαράδεκτη....ούτε κατάλαβα πως και πότε γέννησες....σήμερα έκανα μια αναδρομή και διάβασα φυσικά και τα ευχάριστα!
    Να σας ζήσει το μωράκι σας...γερό και τυχερό να είναι!
    Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την όμορφη οικογένειά σου!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. πως γίνετε οι ημέρες αυτές να μας πηγαίνουν πίσω, και ιδιαίτερα στα παιδικά χρόνια; τα ίδια έπαθα και εγώ αφού ουκ ολίγες στιγμές φέτος αναπόλησα τα χρόνια στο χωριό.Αλλά τελικά σκέφτηκα ότι τώρα που γίναμε γονείς το έργο μας είναι πολύ σπουδαίο αφού είμαστε υπεύθυνοι για τις αναμνήσεις των παιδιών. μας και έτσι επικεντρώθηκα στο να ζήσει ο ΓΙάννης μου στιγμές ζεστές όμορφες και μοναδικές.το Πάσχα σου αν και όχι τόσο παραδοσιακό σίγουρα ήταν τόσο πολύ ξεχωριστό!!! φιλάκια ξαδερφούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χριστός Ανέστη, Ασπασία μου! Πολύ ζεστή και όμορφη περιγραφή σου, γεμάτη αγάπη και ευτυχία!
    Δεν πειράζει που μείνατε φέτος στην Αθήνα, του χρόνου σας βλέπω σας βλέπω να κυνηγάτε την Δάειρα και η Δάειρα το μελισσάκι στην εξοχή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χρόνια πολλά!!!! Αχ ξέρω πώς αισθάνεσαι! Δεν πειράζει όμως, πάσχα ήταν και πέρασε από του χρόνου θα ξεχυθείτε και πάλι σε πατρικά, εκκλησίες, εξοχές! Τα ίδια έλεγα και στην αδερφή μου που φέτος το Πάσχα το πέρασε στο μαιευτήριο γιατί μας βγήκε πασχαλιάτικος ο ανηψιός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χριστός Ανέστη με υγεία
    Όμορφα περάσατε.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όπως ακριβώς και τα παιδκά μας τα Πάσχα, το πρώτο Πάσχα με "το_μωρό", το πρώτο Πάσχα με "το_μωρό_είναι_μικρό_ακόμη", το πρώτο Πάσχα με "το_δεύτερο_μωρό" και το πρώτο Πάσχα με "τα_παιδιά_είναι_μικρά_πού_να_τρέχουμε_τώρα" είναι από αυτά τα Πάσχα που θα θυμάσαι μια ζωή... Για μένα είναι το πόσο όμορφα και οικογενειακά περνάει κανείς, που φτιάχνει τις δικές της παραδόσεις αυτή η νέα οικογένεια που ξαναδημιουργεί την πραγματικότητά της...

    Υ.Γ. το πόσο γέλασα με τη σωβρακοφανέλα δεν στο περιγράφω!!! All time classic...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χρόνια πολλά Ασπασία μου!
    Γέλασα πολύ με την σωβρακοφανέλα! Χα χα
    Από την άλλη σοκαρίστηκα με το σφάξιμο!
    Κρατάω αυτό: ''Άλλωστε τι άλλο ήθελα όταν περιτριγυριζόμουν από την αγάπη όλου του κόσμου και μάλιστα διπλή;''
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ασπασία μου, για άλλη μια φορά μου ξύπνησες μνήμες από το παρελθόν και έζησα νοερά όμορφες στιγμές που περάσαμε με αγαπημένα πρόσωπα και μάλιστα αρκετά από αυτά έχουν φύγει για το ταξίδι που γυρισμό δεν έχει.
    Γλυκιά μου Ασπασία, είναι φυσικό αυτές τις μέρες το μυαλό μας να τρέχει στο παρελθόν και να αναπολούμε αυτά που μας έχουν μείνει σαν παραστάσεις πλέον στο μυαλό μας, άλλες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες. Μη ξεχνάς ότι τα βιώματα των παιδικών μας χρόνων είναι πιο έντονα και μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή.
    Όσο για την εκτέλεση του κατσικιού καλά θυμάσαι το Λωλή που περνούσε από αρκετά σπίτια και έσφαζε το αρνί ή το κατσίκι, ό,τι είχε ο καθένας, και σαν αμοιβή έπαιρνε το δέρμα του να το πουλήσει στον αρμόδιο έμπορο. Όσο για το ότι η πράξη λάβαινε χώρα μπροστά στα μάτια σας είναι δυσάρεστο και απορώ πως μου είχε διαφύγει της προσοχής, αλλά πού μπορούσα να σας παρακολουθήσω, αφού αλλού σας άφηνα και αλλού σας έβρισκα στο χωριό! Ήσασταν σε διαρκή κίνηση!
    Πράγματι το φετινό σου Πάσχα, αγαπημένη μου Ασπασία, ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα που έχεις ζήσει μέχρι τώρα, αλλά δεν παύει να είναι μοναδικό! Αντίκριζες μπροστά σου το βράδυ της Ανάστασης, που η Δάειρα και ο Θοδωρής βρισκόταν στην εκκλησία, τα δυο γλυκά ματάκια της μπεμπούλας σου που κλείνουν μέσα τους όλους του θησαυρούς του κόσμου. Τι πιο γλυκό και πιο φωτεινό από αυτή τη μικρή ψυχούλα! Μπορεί να μη βρισκόσουν στην εξοχή αλλά μέσα στα μάτια της καθρεφτιζόταν όλη η άνοιξη με τις ομορφιές και τις μελωδίες της! Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά δεν θα τα άλλαζες με τίποτε. Μη ξεχνάς, Ασπασία μου, ότι η μάνα προκειμένου να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες για το καλό του παιδιού της κάνει πολλές θυσίες.
    Εξάλλου οι οικογενειακές στιγμές που ζήσατε είναι πολύ ζεστές.Σας εύχομαι να είστε έτσι πάντα δεμένοι και αγαπημένοι και τον επόμενο χρόνο να σας αξιώσει ο Θεός να ζήσετε το Πάσχα όλοι μαζί στην εξοχή, όπου εσείς θελήσετε με τις δύο λατρεμένες μικρές υπάρξεις.
    Να είστε πάντα χαρούμενοι και το θείο φως να καίει άσβεστο μέσα σας και να σας πλημμυρίζει αισιοδοξία, χαρά και δημιουργία.
    Σας αγαπώ πολύ
    Η μαμά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ασπασακι μου παρολο που συμφωνω και εγω πως το Πασχα στην εξοχη ειναι μοναδικο, φετος ειχες τοσο σημαντικο λογο για να μην το χαρεις. Μια μικρη μελισσουλα που σε γεμιζε γλυκα και αλλη μια μεγαλυτερη που την καμαρωνεις να μεγαλωνει. Μαζι τους. Καθε χρονο απο εδω και περα, και χερακι με τον υπεροχο αντρουλη σου, θα γεμισετε νεες αναμνησεις απο πολλα Πασχα που θα ερθουν και μετα εκεινες με τη σειρα τους θα διηγουνται σε καποιο blog που θα φτιαξουν σε 20-30 χρονακια, ολο συγκινιση.
    Πανεμορφες φωτογραφιες απο το δικο σας σπιτικο Πασχα.
    Με αγαπη
    Δημητρα
    ΥΓ πολυ χαρηκα τις αλλαγες στομπλογκ σου, με την καινουρια σου ζωη αναμεσα σε δυο lovable girls:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts