Ο δεκά-λογος της Δάειρας: Ο βάτραχος

Και λέει, λέει, λέει...
Και γράφω, γράφω, γράφω...
Και μοιράζομαι μαζί σας.
(Η αλήθεια είναι ότι το έχω παρακάνει με τους δεκα-λόγους της Δάειρας τώρα τελευταία, αφού αυτή είναι η 6η κατά σειρά ανάρτηση με δεκα-λόγους που ανεβάζω τις τελευταίες 15 μέρες. Όμως η μικρή σολάρει κανονικά τον τελευταίο 1+ μήνα).

[Ειπώθηκαν μεταξύ 28,5 μηνών και 29 μηνών]


#1
Μιλούσα έντονα με τον παππού. Είχαμε μία διαφωνία.

Δάειρα: Χαλαλώστε λίγκοοοοοοοοοο (=χαλαρώστε λίγο)

Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτό που μας είπε, μας έκλεισε τα στόματα.


#2
Είχαμε πάει σε έναν ανοικτό παιδότοπο και εκεί είχε ένα πολύ μεγάλο φουσκωτό που από τη μία είχε σκαλάκια και από την άλλη τσουλήθρα. Ε, λοιπόν το ανεβοκατέβηκε 6 φορές. Στην 7η κουράστηκε στα μισά της σκάλας και ένα κοριτσάκι τη βοήθησε να ανέβει. Όταν φτάσαμε σπίτι...

Μαμά: Δάειρα, είπες 'ευχαριστώ' στο κοριτσάκι που σε βοήθησε;
Δάειρα: Ναι.
Μαμά: Τι της είπες δηλαδή;
Δάειρα: Ευχαλιστώ κολιτσάκι!
Μαμά: Και αυτό τι σου είπε;
Δάειρα: Παλακαλώ κυλία μου.

Το παιδί μου έχει τρόπους...και φαντασία.


#3
Μόλις επιστρέψαμε σπίτι από το σχολείο, της άλλαξα ρούχα και της έβγαλα τα λαστιχάκια από τα μαλλιά.

Δάειρα: Γκιατί μου έβγκαλες το κοτσιδάκι; Δεν είπαμε ότι δεν παίλνουμε τα πλάγματα (=πράγματα) του άλλου; Δε θα μου το ξαναπάλεις. Μου το υπόσχεσαι;

Δάσκαλε που δίδασκες...Ας πρόσεχα.


#4
Μία μέρα...

Δάειρα: Μαμά, η κυρία Χ. (=η δασκάλα της) με χτύπησε σήμελα.
Μαμά: Τι εννοείς 'σε χτύπησε'; (προσπαθώντας να καταλάβω αν σοβαρολογεί ή αν είναι στη φαντασία της).
Δάειρα: Να. Πέλασε και με χτύπησε στο μέτωπο και μετά μου έδωσε ένα φιλάκι.
Μαμά: Αααα, πες μου έτσι. Καταλάθος σε χτύπησε.
Δάειρα: Ναι. Όμως μαμά πλέπει (=πρέπει) να πας να τη μαλώσεις.

Πρέπει;


#5
Όπως έτρεχε μέσα στο σπίτι, πέφτει καταλάθος πάνω στην πολυθρόνα. Επιστρέφει πίσω και της λέει: 

Δάειρα: Συγγνώμη.

Ή έχουμε καλούς τρόπους ή δεν έχουμε...


#6
Πάω να την πάρω από το σχολείο...

Μαμά: Δάειρα, σήμερα δεν έφερα το αυτοκίνητο. Θα πάμε σπίτι με τα πόδια. Μπορείς να περπατήσεις ή είσαι κουρασμένη;
Δάειρα: Μπολώ, αλλά πλόσεχε μη μας πατήσει κανένα αυτοκίνητο.
Μαμά: Μην ανησυχείς. Θα προσέχω.
Δάειρα: Και εγώ θα πλοσέχω μη μας τσιμπήσει καμία μύγα.
 
Είπαμε. Με τη Δάειρα "δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα (ούτε καν τις μύγες), είμαι ελεύθερος" [Ν. Καζαντζάκης] (άσχετο αλλά μου ήρθε)  


#7
Βάζει το αυτί της πάνω στην κοιλιά μου για να αισθανθεί το μωράκι.

Δάειρα: Μαμά, το μωλό κλωτσάει την μπάλα!

Η αλήθεια είναι ότι έχω μία μικρή Μαραντόνα μέσα στην κοιλιά...


#8
Παίζει με τον μπαμπά της μεταμορφώσεις. Ο μπαμπάς την μεταμορφώνει σε διάφορα πράγματα ή ζωάκια και μετά την κυνηγάει. Και η Δάειρα το διασκεδάζει πολύ.

Μπαμπάς: Άμπρα, κατάμπρα να γίνεις μπιφτεκάκι.
Μπαμπάς: Άμπρα, κατάμπρα να γίνεις αρνάκι.
...
...
...
Μπαμπάς: Άμπρα, κατάμπρα να γίνεις λιονταράκι.

Κάποια στιγμή βαρέθηκε να παίζουν και του λέει:

Δάειρα: Μπαμπά, κάνε με τώλα (=τώρα) Δάειλα (=Δάειρα).

Να την ξεχάσουμε λιονταράκι; Δε λέει...


#9
Άλλη μέρα έπαιζε πάλι μεταμορφώσεις με τον μπαμπά. Αφού την μεταμόρφωσε σε διάφορα και αφού την έκανε πάλι Δάειρα, μετά ο μπαμπάς αυτομεταμορφώνονταν και την κυνηγούσε.

Μπαμπάς: Άμπρα κατάμπρα, έγινα λαγουδάκι.
Μπαμπάς: Άμπρα κατάμπρα, έγινα κατσικάκι.
...
...
...
Μπαμπάς: Άμπρα κατάμπρα, έγινα λύκος.

Και πάνω στην τρομάρα της...

Δάειρα: Άμπλα κατάμπλα, γκίνε γλήγολα μπαμπάς.

Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;;; δε θέλω να είσαι εδώ!!!


#10
Μία μέρα που ο μπαμπάς δεν είχε επιστρέψει ακόμη από το γραφείο, η Δάειρα ήθελε να παίξει μεταμορφώσεις μαζί μου. Εγώ έβαζα πλυντήριο πιάτων εκείνη την ώρα που μου το ζήτησε.

Δάειρα: Μαμά, έλα να παίξουμε άμπλα κατάμπλα (=άμπρα κατάμπρα).

Μαμά: Μόλις τελειώσω. 

Περίμενε λίγο, αλλά βαρέθηκε να περιμένει οπότε επέστρεψε στην κουζίνα και μου λέει:

Δάειρα: Μαμά, άντε τελείωνε για να σε κάνω βάτλαχο (=βάτραχο).

Χάθηκε να με κάνει μία λέαινα; Μία τίγρη; Μία πάνθηρα; (έστω και ροζ...)
Μα να με κάνει βάτραχο;;;; Βάτραχο;;;

Πηγή φωτογραφίας