20.11.13

Emotions/thoughts: Μαμά, γιατί με χτυπάς;



Σάββατο απόγευμα πήγα supermarket μαζί με τον Θοδωρή. Σημειωτέον ότι με εξαίρεση το μικρό supermarket της γειτονιάς μου στο οποίο μπορεί να πεταχτώ 2-3 φορές την εβδομάδα για να πάρω λίγα πράγματα που μου λείπουν, σε μεγάλο supermarket για τα ψώνια της εβδομάδας έχω να πάρω
κάτι αιώνες, αφού είναι ένα από τα tasks που έχει αναλάβει ο μπαμπάς. Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, δοθείσης της ευκαιρίας ότι η Δάειρα κάθισε με τη γιαγιά που ήρθε να μας επισκεφτεί για λίγες μέρες, αποφάσισα να πάω και εγώ μαζί του να ψωνίσουμε. Ως συνήθως, Σάββατο απόγευμα είχε πολλή κίνηση. Οπότε, για να κερδίσουμε χρόνο, μοιράσαμε τα ψώνια. Ανέλαβα εγώ τα τυριά και τα αλλαντικά και ο Θοδωρής όλα τα υπόλοιπα. Δε θα σχολιάσω εδώ το γεγονός ότι περίμενα όρθια και υπομονετικά μπροστά από τον πάγκο των τυριών και των αλλαντικών για περίπου ένα εικοσάλεπτο να έρθει η σειρά μου χωρίς να μου παραχωρήσει κανείς προτεραιότητα στην κατάστασή μου. Tο προσπερνάω. Άλλωστε δεν είναι πρώτη φορά που μου συμβαίνει και από την προηγούμενη εγκυμοσύνη μου έχω ήδη συνηθίσει σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που έχουν την στοιχειώδη ευγένεια. Δυστυχώς.
Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε και η σειρά μου και εξυπηρετήθηκα, οπότε πήγα κατευθείαν στο ταμείο express για να πληρώσω.

Και εκεί βρήκα μεγάλη ουρά και επίσης καμία διάθεση για παραχώρηση προτεραιότητας από τους παριστάμενους πελάτες. Ο Θοδωρής μόλις ολοκλήρωνε τη διαδικασία πληρωμής στο δικό του ταμείο, οπότε σε λίγο ήρθε και μου είπε:
"Πήγαινε κάθισε στο παγκάκι δίπλα στο καρότσι και θα περιμένω εγώ στην ουρά". 

Κάθομαι στο παγκάκι και τον περίμενα να τελειώσει, όταν ξαφνικά βλέπω μπροστά στα μάτια μου το εξής σκηνικό: Μία μαμά, ένας μπαμπάς και ένα αγοράκι (περίπου στην ηλικία της κόρης μου ή λίγο μικρότερο) που καθόταν πάνω σε ένα καροτσάκι του SM. Είχαν μόλις ολοκληρώσει την πληρωμή τους στο ταμείο και τοποθετούσαν τα πράγματα στις σακούλες. Το παιδί κάτι ζητούσε, γκρίνιαζε, αλλά όχι σε βαθμό ενοχλητικό. Κάποια στιγμή η μητέρα του, του φώναξε έντονα να σταματήσει, το παιδί συνέχισε να ζητάει κάτι και μετά αυτή του ρίχνει ένα χαστούκι και το ταρακουνάει από τους ώμους. Πάγωσα. Ένιωσα να με διαπερνάει ρίγος. Δεν ξέρω αν είναι λόγω του ότι είμαι έγκυος και λόγω ορμονικών διακυμάνσεων είμαι πιο ευαίσθητη. Δεν ξέρω αν είναι λόγω του ότι έγινα μάνα και ξαφνικά έφερα στη θέση του παιδιού αυτού το δικό μου παιδί. Δεν ξέρω αν είναι λόγω του ότι είμαι απλά άνθρωπος. Όμως, ταράχτηκα. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη. Ταράχτηκα. Αυτό αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή. Ταραχή

Το παιδί (λογικό) άρχισε να κλαίει μετά το χαστούκι και τότε πάει μπροστά του ο πατέρας του (σκέφτηκα ότι ήθελε να το ηρεμήσει) και αυτός του δίνει ένα δεύτερο χαστούκι για να σταματήσει να κλαίει. Εντωμεταξύ το χτύπησε και μετά κοίταξε τριγύρω μήπως τον κοιτάζει κάποιος. Τους κοίταζα επίμονα. Με πήραν χαμπάρι. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε ενστικτωδώς να ορμήσω κατά πάνω του να του πιάσω τα χέρια και να του βάλω τις φωνές. Δεν το έκανα όμως. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που με κράτησε. Φοβήθηκα μήπως γίνει μεγάλη φασαρία και βγω η τρελή της υπόθεσης; Και ότι μετά μπορεί να ξεσπούσαν στο παιδί όταν θα έφταναν σπίτι; Φοβήθηκα ότι αν έμπλεκα σε τέτοιο σκηνικό θα ταραζόμουν ακόμη περισσότερο; Σκέψεις διάφορες.
Βούρκωσα. Τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα μου.

Όταν έβαλαν τα πράγματα τις σακούλες, πέρασαν από μπροστά μου και τότε είδα ένα θλιμμένο παιδί, με μουσκεμένο από τα δάκρυα πρόσωπο και με εμφανή φόβο στα μάτια. Πάνω στο αριστερό του μάγουλο υπήρχαν δύο κόκκινα σημάδια. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν. Τσιμπήματα δε μου φάνηκαν. Χτυπήματα δε μου φάνηκαν. Ήταν στρογγυλά, εσωτερικά φαινόταν πιο κόκκινα (σαν πληγή) και είχαν διάμετρο ~5 cm. Μου φάνηκαν σαν να είχαν σβήσει τσιγάρο πάνω του. Έγινα έξαλλη. Και το χειρότερο ήταν ότι δεν έκανα τίποτα εκτός από το να συνεχίσω να είμαι βουρκωμένη.

Όταν τελείωσε ο Θοδωρής με βρήκε να κλαίω και με ρώτησε έκπληκτος και φανερά ανήσυχος τι μου συμβαίνει. Του εξήγησα. Με ρώτησε αν είμαι σίγουρη. Σίγουρη για το σκηνικό φυσικά και ήμουν. Για το τσιγάρο όμως όχι. Όμως, έτσι μου φάνηκε. Και μετά μου πέρασαν σκηνές από το μυαλό μου, σκηνές που ήθελα να αποφύγω αλλά δεν μπορούσα. Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω. Είχα περάσει μεγάλη ταραχή. Βγαίνοντας από το SM τους είδα να μας κοιτάζουν. Φύγαμε. Μετά -σκεπτόμενη το όλο σκηνικό- αισθάνθηκα πολύ άσχημα που δεν έκανα κάτι. 

Μπορεί εμείς να ζούμε στον δικό μας λαμπερό μικρόκοσμο που φαντάζει πολύ μακρινός από όλα αυτά, μπορεί το δικό μου παιδί να μεγαλώνει σε ένα ασφαλές περιβάλλον που του παρέχει τα αναγκαία υλικά αγαθά και πάνω από όλα αγάπη και φροντίδα και που του διασφαλίζει τη σωματική, νοητική, συναισθηματική και κοινωνική του ανάπτυξη, ωστόσο υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά εκεί έξω που γίνονται θύματα βίας από τους ίδιους τους τους γονείς. Και ώρες-ώρες απορώ: είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα και τόσα ζευγάρια που αγωνιούν να κάνουν παιδί και από την άλλη άνθρωποι ανίκανοι να τα μεγαλώσουν σωστά να έχουν αυτή την ευλογία; Και δεν αναφέρομαι σε υλικά και πνευματικά αγαθά όπως η τροφή, η στέγη, η μόρφωση. Αυτά εξαρτώνται και από την οικονομική κατάσταση του καθενός που δεν είναι προνόμιο των πάντων. Αναφέρομαι απλά στην αγάπη και το σεβασμό που μπορούν όλοι οι γονείς να δώσουν. Στην αγάπη και τον σεβασμό που δεν κοστίζουν τίποτα και όμως έχουν ανυπολόγιστη αξία!

Υ.Γ. Χθες, 19 Νοεμβρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην παιδική κακοποίηση. Σήμερα, 20 Νοεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού. Πέρισυ τέτοια μέρα είχα γράψει ένα σχετικό άρθρο στο blog μου, το οποίο τότε οι Μικροί Μεγάλοι το είχαν στα επιλεγμένα της ημέρας. Σήμερα, έναν χρόνο μετά, διαπιστώνω ότι και πάλι έχουν επιλέξει να το προβάλλουν. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλη την ομάδα. Το άρθρο το είχα γράψει μετά από ένα μήνυμα που έλαβα από μία φίλη/ αναγνώστρια του blog στη σελίδα μου στο facebook. Ένα μήνυμα που με "ξεβόλεψε" μπορώ να πω από το εορταστικό mood που με διακατείχε εκείνες τις μέρες και με έκανε να προβληματιστώ έντονα. Έψαξα και βρήκα στοιχεία και τα συγκέντρωσα όλα σε ένα άρθρο που μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ.

Πηγή φωτογραφίας

11 σχόλια :

  1. Δεν ξερω τι θα εκανα αν ημουν παρουσα σε ενα τετοιο περιστατικο...Παντως σιγουρα η ταραχη σου δεν οφειλεται μονο στην εγκυμοσυνη..Μπορω να καταλαβω εναν γονιο που απο την κουραση σπανε τα νευρα του και φωναζει στο παιδι,αλλα οχι τετοια αγριοτητα..Ελπιζω να ειναι καλα το παιδακι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, διαβάσα κι εγώ το κείμενο σου με δάκρυα στα μάτια. Δεν το αντέχω όλο αυτό, απλά δεν το αντέχω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ταράζομαι κι εγώ όταν βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο 60-70 κιλά να χτυπάει ένα παιδί 12 κιλών.. είναι τρομερό..Η αλήθεια όμως είναι ότι κι εγώ φοβάμαι πως αν μιλήσω θα κάνω χειρότερα τα πράγματα, φοβάμαι μην ξεσπάσουν μετά περισσότερο στο παιδί.. Τι να πεις για αυτούς τους ανθρώπους; Ότι δεν έπρεπε να έχουν παιδιά..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ντροπή! Και το κατάλαβε ο @@@@@ ότι έκανε λάθος, γιατί κοίταζε γύρω του να δει αν τον είδαν !!!! Πότε θα καταλάβουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να χτυπούν τα παιδιά; Απλά δεν έχουν το δικαίωμα! Αν διαφωνήσουν δηλαδή με οποιονδήποτε ενήλικα, αυτή την αντίδραση θα έχουν; Θα τον χτυπήσουν; Οχι. Αρα στα παιδιά γιατί το κάνουν; Επειδή δεν θα τους το γυρίσουν πίσω; Εμ θα το γυρίσουν! Μπορεί όχι όταν είναι 2 - 5 - 10 ετών.... μπορεί όχι με χτύπημα στο πρόσωπο, αλλά κάποια στιγμή θα το γυρίσουν. Οτι σπέρνεις, θερίζεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αχ τι μου θυμησες!!Στην δευτερη εγκυμοσυνη μου εγινα και εγω μαρτυρας ενος παρόμοιου σκηνικού που ουτε να το θυμαμαι δεν θέλω. Και κοιτα σύμπτωση ήμουν και εγω έγκυος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ταράχτηκα κι εγώ και μόνο που το διάβασα. Από τότε που έγινα μανούλα έχω γίνει κι εγώ τόσο ευαίσθητη σε τέτοια θέματα...Ψυχούλα μου, τι να έχει τραβήξει αυτό το παιδάκι...
    Η βία δυστυχώς φέρνει βία. Όταν μεγαλώσει αυτό το παιδί είναι πιθανό ότι θα γίνει βίαιος ενήλικας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Με έπιασε το στομάχι μου με αυτά που διάβασα…
    Δεν το συζητώ, κάτι τέτοιους «γονείς», θέλω να τους καταγγείλω… αφού πρώτα τους χτυπήσω μέχρι να τους αφήσω αιμόφυρτους. Μόνο οργή μου προκαλούν τέτοιες συμπεριφορές, τις οποίες δεν έχει τύχει να συναντήσω μπροστά μου και δεν ξέρω και αν θα καταφέρω να μείνω αμέτοχη βλέποντας να πληγώνεται ένα αθώο πλάσμα.
    Δεν το συζητώ, εσύ καλά έκανες που έμεινες αμέτοχη, στην κατάσταση σου πρέπει να απέχεις από οτιδήποτε σε δυσαρεστεί, πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου και το μπεμπάκι.
    Κρίμα πάντως… φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ασπασία μου, με απασχόλησε πολύ ο τρόπος που θα ήθελα να σχολιάσω αυτήν σου την ανάρτηση. Η κακοποίηση παιδιών είναι ένα θέμα για το οποίο είμαι πάρα πολύ ευαισθητοποιημένη και σκηνικά όπως αυτό που έζησες μου ξυπνούν μέσα μου συναισθήματα (για τους κακοποιητές) που μπορεί και να μην αρμόζουν σε πολιτισμένο άτομο.

    Μέσα από την δουλειά μου έχω παρακολουθήσει πολλά επιμορφωτικά προγράμματα για το πώς μπορούμε ν' αναγνωρίζουμε τα σημάδια κακοποίησης ανηλίκων και τι πρέπει να κάνουμε. Σ' ένα απ' αυτά τα προγράμματα, θυμάμαι - όταν κάποιος ρώτησε την εκπαιδευτρια πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν οι υποψίες μας είναι βάσιμες και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις - την φράση της: "We must always report ALL signs of child abuse. Worst case scenario if we 're wrong about our suspicions, but we act on them, is a misunderstanding. Worst case scenario if we 're right about our suspicions, but we do nothing about them is the destruction - and often even the loss - of a child's life". (Σ' ελεύθερη μετάφραση: "Πρέπει πάντοτε να καταγγέλλουμε ΟΛΑ τα σημάδια παιδικής κακοποίησης. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί - αν έχουμε λανθασμένες υποψίες, αλλά κάνουμε κάτι γι' αυτές - είναι μια απλή παρεξήγηση. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί - αν οι υποψίες μας είναι σωστές, αλλά δεν κάνουμε τίποτα - είναι η καταστροφή - και συχνά ακόμη κι η απώλεια - της ζωής ενός παιδιού").

    Από τότε που άκουσα αυτά τα λόγια, έχουν χαραχτεί βαθεί στο μυαλό μου και ποτέ δεν αφήνω τέτοιες καταστάσεις χωρίς καταγγελία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έχω ζήσει μία παρόμοια καρτάσταση και μάλιστα από γείτονα.....Βλέπαμε και ακούγαμε κάθε μέρα...Κανείς δεν έκανε τιποτα!Μέχρι που μιά μέρα μας άκουσε όλη η γειτονιά Ασπασία μου!Με έπιασε αμόκ!Του φώναζα σαν παλαβή και τον έκανα ρόμπα!Επίσης φώναξα την αστυνομία και ευτυχώς όλοι άνοιξαν το ριμάδι το στόμα τους και έλεγαν τα όσα άκουν και έβλεπαν!Ευτυχώς η γυναίκα του γλύτωσε και εκείνη από τον αλκοολικό και ηλίθιο άνθρωπο αλλά το πιτσιρίκι !Ξεσπόυσε πάνω τους λες και ήταν άψυχα πλάσματα....!Δεν κρατιέμαι σε τέτοιες περιπτώσεις και είμαι και γλωσσού όπως λέει και η γιαγιά μου!Το άδικο και το παράλογο δεν το αντέχω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν έχει (ευτυχώς) τύχει να βρεθώ μπροστά σε αντίστοιχο περιστατικό κακοποίησης και πραγματικά δεν ξέρω και εγώ πως θα αντιδρούσα αν ήμουν στη θέση σου. Η κατάστασή σου ως κυοφορούσας δεν έχριζε περισσότερης ταραχής από όση είχες ήδη βιώσει και αν ανακατευόσουν δεν ξέρεις πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα.
    Είναι δύσκολο να ανακατευτείς, ειδικά όταν είναι άγνωστοι οι θύτες. Είναι νομίζω διαφορετικό από το να έχεις πετύχει περιστατικά βίας σε γνωστό/γειτονικό σου περιβάλλον όπου είναι διαπιστωμένα τα πράγματα και εκεί ναι, μπορείς να κάνεις καταγγελία γιατί ξέρεις σίγουρα. Από την άλλη συμφωνώ με την Αγγελική πως το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει είναι μια παρεξήγηση (το μέγεθος αυτής της παρεξήγησης φυσικά εξαρτάται)..
    Είμαι γλωσσού όπως η Ελεάννα παραπάνω και από τη μέρα που έκανες την ανάρτηση σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση σου εκείνη την ώρα....πραγματικά δεν ξέρω.... Έξω από το χορό καλά τα λέμε.
    Ίσως τους παρακολουθούσα να δω που μένουν και να ρωτήσω στη γειτονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts