Happy moments: Η κόρη μου η κάουγκερλ (...όπως λέμε καουμπόυ)

Ο μπαμπάς στην κουζίνα ετοιμάζει το γάλα. Σε πρώτο πλάνο οι ανεμώνες, δώρο της Δάειρας στον μπαμπά της.

Κυριακή 24 Μαρτίου, σηκωνόμαστε αργά το πρωί μετά από το οικογενειακό ξενύχτι. Γιόρταζε ο μπαμπάς μας την προηγούμενη και το "διαλύσαμε" περασμένες 2:00 μετά τα μεσάνυχτα. Μικρή και μεγάλοι (μικρή=Δάειρα). Σχέδια για την Κυριακή δεν είχαμε. Το είχαμε αφήσει τελείως στο φλου.

Ξυπνώντας λοιπόν την Κυριακή αργά το πρωί (ή νωρίς το μεσημέρι - όπως το δει κανείς), "τρώω flash-άκι". Απευθυνόμενη στον μπαμπά μας:
Μαμά: Πάμε στο ράντσο σήμερα;
Μπαμπάς: Που;;;;
Μαμά: Στο 'The Ranch'. Είναι ένα φοβερό μέρος. Το έμαθα από τη Δήμητρα, τη φίλη μου την blogger! Χθες ήταν εκεί. Είχαν πάει οικογενειακώς. Ε, τι λες; Έχει και φοβερή μέρα!
Μπαμπάς: Που είναι αυτό;
Μαμά: Κάπου κοντά στην Κόρινθο. Λοιπόν, έκλεισε. Πάω να τις ξυπνήσω. Αν μπορείς, φτιάξε γάλα της μικρής. Σε δύο ώρες φύγαμε.

Σημ: Εκείνο το τριήμερο είχε έρθει να μας επισκεφτεί η νονά και θεία Νανά. Βασικά την βαφτιστήρα και ανιψιά της ήρθε να δει, αλλά με την ευκαιρία είδε και εμάς. Μιλάμε για πολύ μεγάλη αγάπη μεταξύ Νανάς και Δάειρας. "Η Νανούλα μου" η μία, "η Δαειρούλα μου" η άλλη...

Πρώτα ξυπνάω τη Νανά: Σήκω σήκω. Πάμε εκδρομή! Φεύγουμε σε μισή ώρα (η μισή ώρα ήταν στόχος ανέφικτος και φυσικά μεγάλο ψέμα, ωστόσο
έπρεπε να βάλω deadline σύντομο αν ήθελα η θεία Νανά να σηκωθεί ΑΜΕΣΩΣ. Ειδάλλως, θα γύριζε πλευρό και θα χωνόταν πιο βαθιά στο πάπλωμα και εμένα θα μου έσπαγε τα νεύρα).

Ξυπνάω τη Δάειρα. Κάνουμε την κλασική πρωινή ιεροτελεστία: γάλα, τσίσα και κακά στο γιογιό της μαμάς (έτσι ονομάζει τη λεκάνη της τουαλέττας), αλλαγή πάνας και φρεσκοσιδερωμένα ρουχαλάκια. Και την ώρα που την έντυνα, αρχίζουμε κουβεντούλα...

Μαμά: Που θα πάμε σήμερα; Που θα πάμε σήμερα;
Δάειρα: Τσολείο (=σχολείο)

Μαμά: Όοοοοοοχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
Δάειρα: Που πάμε μαμούλα;

Μαμά: Θα πάμε κάπου που θα σου αρέσει πολύ! Θα δούμε αλογάκια, προβατάκια, κατσικούλες, ελαφάκια, γουρουνάκια (σημ. αυτά μου τα είχε πει η Δήμητρα)
Δάειρα: Α(=θα) δούμε και κακό λύκο μαμά!

Μαμά: Όοοοοοοχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι. Δε θα δούμε τον κακό λύκο!
Δάειρα: Όσι (=όχι)! Θα δούμε κακό λύκο!!!!!! Ουά ουά ουάαααααααααααααα
(άρχισε να κλαίει γοερά. Εγώ της το είπα για να μη φοβηθεί, αλλά αυτή γουστάρει τρελά τον κακό τον λύκο από ότι φαίνεται)

Μαμά: Ναι, αγάπη μου. Θα δούμε και τον κακό τον λύκο.
Δάειρα: Ναι! Και τα τια(=τρία) γουουνάκια(=γουρουνάκια) μαμούλα.

Μαμά: Ναι, και τα 3 γουρουνάκια.
Δάειρα: (Φαρδύ χαμόγελο ευτυχίας).

Ετοιμάζω στη χύτρα μοσχαράκι κοκκινιστό με χυλοπίτες (το αγαπημένο γεύμα της Δάειρας), ετοιμάζω κολατσιό (σαντουιτσάκια, μπανάνες, αχλάδια, βραστά χωριάτικα αυγουλάκια από τις κότες του παππού), παίρνω μαζί και μία κουβερτούλα για πικ νικ, φωτογραφική μηχανή και την τσάντα-αλλαξιέρα της Δάειρας με το φαγητό της (είχε ήδη γίνει μέχρι να ετοιμάσω το κολατσιό), νερό, μωρομάντηλα, φορητό γιογιο, pampers και backup μία αλλαξιά και μετά από 2,5 ώρες καταφέραμε επιτέλους να φύγουμε από το σπίτι.

Την ώρα που ετοίμαζα το κολατσιό:

Μπαμπάς: Που τα πας όλα αυτά; Τρελάθηκες; Πάμε σε κανένα ταβερνάκι να φάμε σαν άνθρωποι (Άντρες. Τς τς τς. Τι περιμένεις;)
Μαμά: Δεν έχει ταβερνάκια εκεί. Και τα σουβλάκια που πουλάνε, είναι αλογίσια. Μου το είπε η Δήμητρα. Εγώ θα τα πάρω και εσύ φάε φοράδα σουβλιστή σε καλαμάκι.
Μπαμπάς: .....................

(Φυσικά δεν πίστευα ότι τα σουβλάκια είναι αλογίσια. Και η Δήμητρα πλάκα έκανε. Όμως πείτε μου, συγκρίνεται το σπιτικό κολατσιό με το ο,τιδήποτε αγοραστό; Αφήστε που ήθελα να κάνουμε πικ νικ, επιστροφή στη φύση, παιδιά των λουλουδιών και άλλα τέτοια όμορφα...)

Το ράντσο βρίσκεται σε απόσταση 95 km από Αθήνα, σε ένα υπέροχο καταπράσινο μέρος, στην κοιλάδα του Σοφικού Κορινθίας. Η διαδρομή από Αθήνα είναι Αττική οδός, Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου και όταν δεις την έξοδο προς Επίδαυρο, στρίβεις και ακολουθείς την υπέροχη μέσα στα Πεύκα διαδρομή πάνω από τη θάλασσα (από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχω πάει οδικώς). Και μετά από καμιά 25ρια χιλιόμετρα βλέπεις μία διακριτική, ξύλινη, εναρμονισμένη με τον περιβάλλοντα χώρο, σχεδόν αόρατη πινακίδα που σε οδηγεί στο "The Ranch". Αν δεν πας γυρεύοντας, δεν πρόκειται να το πετύχεις εύκολα, καθώς είναι καλά κρυμμένο.

Φτάσαμε στο υπαίθριο πάρκιγκ αργά το μεσημέρι (αφού το αποφασίσαμε να δραπετεύσουμε τελευταία στιγμή, τι περιμένεις;). Ενθουσιάστηκα! Και οι άλλοι ενθουσιάστηκαν. Απλά εγώ έκανα σαν μικρό παιδί. Μόνο κωλοτούμπες δεν έκανα. Ήταν τόσο όμορφο όσο ΔΕΝ το περίμενα. Οι φωτογραφίες το αδικούν. Όλες οι κατασκευές ήταν με φυσικά υλικά. Πέτρα και ξύλο δέσποζαν παντού. Ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου. Πραγματικά δεν περίμενα ότι θα αντίκριζα κάτι τόσο όμορφο, τόσο προσεγμένο, τόσο άρρηκτα δεμένο με το περιβάλλον. Ήταν σαν να βρισκόσουν όντως στη Άγρια Δύση, χαμένος σε κάποιο ράντσο της αμερικάνικης επαρχίας (δεν έχω πάει, αλλά έχω δει αρκετά γουέστερν όταν ήμουν μικρή). Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, αλλά την είχε την ψύχρα της.

Η Δάειρα σε όλη τη διαδρομή δεν έκλεισε μάτι παρά μονάχα 20 λεπτά πριν παρκάρουμε (κλασικό το φαινόμενο να κοιμάται λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας). Οπότε βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε το πικ νικ μας στα όρθια για να της δώσουμε 20 λεπτάκια ακόμη να κοιμηθεί για να είναι ξεκούραστη αλλά και για να γεμίσουμε λίγο ενέργεια. Οπότε στο 20λεπτο την ξύπνησα και ξεκινήσαμε τη βόλτα.

Η Δάειρα με νονά και μπαμπά, στην πύλη του ράντσου

Είχε αρκετό κόσμο αλλά η έκταση είναι τόσο τεράστια που δεν αισθάνεσαι βαβούρα. Τα τετραγωνικά που σου αναλογούν είναι πάρα πολλά. Έτσι έχεις τον "χώρο" σου να κινηθείς άνετα.

Ο χώρος διαθέτει και εκπαιδευτικό χωριό με αλευρόμυλο, ελαιοτριβείο, τυροκομείο, τσαγκαράδικο, κουρείο, παντοπωλείο, υφαντήριο και σταύλους φυσικά. Ακόμη και ξενώνες για όσους ενδιαφέρονται να διανυχτερεύσουν. Το καλοκαίρι (Ιούνιο έως και Αύγουστο) λειτουργούν παιδικές κατασκηνώσεις και μάλλον το ράντσο κλείνει τις πύλες του στο ευρύ κοινό.

Ο μπαμπάς -μη χάσει- πήγε και αγόρασε δύο καουμπόϊκα καπέλα. Ένα για την κόρη και ένα για την αφεντιά του. Και η μικρή γελαδάρισα, περιφερόταν όλο καμάρι φορώντας την καπελαδούρα της. Η μικρή μου cowgirl είναι τόσο χαρούμενη! Δε χορταίνω να την χαζεύω και να την φωτογραφίζω...

Και όταν βαρεθήκαμε το καπέλο, αλλάξαμε look σε κάτι πιο girly. Και δανείσαμε το καπέλο στη θεία Νανά. Και λέω 'δανείσαμε' γιατί άκουσα καμιά δεκαριά φορές το "είναι δικό μου ατό(=αυτό) μαμά", εννοώντας το καπέλο της. Περνάμε την κτητική φάση. Όλα είναι δικά της. Από το ποτηράκι της μέχρι το αυτοκίνητο της μαμάς και το αυτοκίνητο του μπαμπά.

Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα στις εγκαταστάσεις. Ήπιαμε freddo στα όρθια. Δε θέλαμε να χάσουμε ούτε λεπτό από την βόλτα στoν ήλιο. Και κάναμε τόσα μα τόσα πολλά πράγματα εκείνη την ημέρα. Εξερευνήσαμε μία απέραντη έκταση που έκρυβε πολλές μα πολλές εκπλήξεις...

Φωτογραφηθήκαμε...

Σουλατσάραμε (το αριστερό χέρι του μπαμπά και το δεξί χέρι της νονάς κρατάνε freddo. Τον δικό μου τον ακούμπησα για λίγο στο έδαφος για να φωτογραφήσω). Μία από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες είναι αυτή με τις σκιές...

Χαζέψαμε τα άλογα αλλά δεν τα καβαλήσαμε. Θέλαμε να απολαύσουμε την εκδρομή μας και όχι να βρεθούμε με κανένα σπασμένο σβέρκο ή πλευρό...





Τα αλογάκια δεν τα πλησιάσαμε σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου γιατί άλλο να τα βλέπεις στα βιβλία και άλλο θεόρατα μπροστά σου! Τα χρειάστηκε η μικρή από το φόβο της. Φάνταζαν γιγάντια μπροστά στα παιδικά της μάτια...

Πήγαμε βόλτα με την άμαξα...



...και περιηγηθήκαμε με το τρενάκι στην "άγρια φύση" γύρω από το ράντσο της "άγριας δύσης"...

Εξερευνήσαμε τη φύση μέσα από υπέροχες διαδρομές περιπάτου που υπήρχαν...

Και όταν κουραστήκαμε να περπατάμε, κάναμε διαλείμματα αγκαλιάς...

Είδαμε τα 3 γουρουνάκια (αγριογούρουνα) και επειδη συνεχώς η μικρή ρωτούσε που είναι ο κακός ο λύκος, της δείξαμε ένα μαύρο κριάρι που ήταν γυρισμένο πισώπλατα και έτσι κάπως ηρέμησε (δεν το φωτογράφησα).

Είδαμε και τον Ρούντολφ του Άγιου Βασίλη...

Χαρήκαμε την ανοιξιάτικη φύση στα καλύτερά της...

Και κάποια στιγμή δοκιμάσαμε πόσο καλά μπορούμε να πετύχουμε φυσικούς στόχους. Η μαμά, η θεία Νανά και ο μπαμπάς. Αλλά τι τα θέλεις, χάλια από στόχο. Να σας πω την αμαρτία μου, τους μη φυσικούς στόχους τους πετυχαίνω πιο εύκολα.



Η μικρή ζήλεψε: "Μαμούλα, θέλω κάνω κι εγώ!" Οπότε έκανε με τη βοήθεια του εκπαιδευτή και...

...τσουπ, πέτυχε διάνα! Το βελάκι χτύπησε κέντρο! Αυτό σημαίνει τύχη του πρωτάρη. Χαχαχα :D

Χορτάσαμε αγκαλίτσες με τον μπαμπά μας (η μαμά χόρτασε αγκαλίτσες με την DSLR της)

Κάναμε κούνιες και τραμπάλα...



...ακόμη και tennis. Αμέ! Έχουμε και στυλ στις βολές και στο σερβίς. Roland Garros σου ερχόμαστε (σε κάτι χρόνια). Anna Kurnikova φοβού τη Δάειρα και ρακέτα φέρουσα (κατά το "Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες")

Και αφού εξουθενωθήκαμε από τις πολλές τις βόλτες, όταν πια άρχισε να δύει ο ήλιος...

...πήγαμε στο saloon για ζεστό τσαγάκι και καφεδάκι και αραλίκι. Βρήκαμε ένα αναπαυτικό καταπεδάκι δίπλα στο τζάκι και το καταλάβαμε (όχι από το 'understand' αλλά από το 'conquer'). Και αράξαμε μέχρι να δύσει ο ήλιος. Και η μικρή "την έβγαλε" με τη Νανά σε μία γειτονική αίθουσα που είχε δραστηριότητες για παιδιά. Και έτσι μπόρεσε να αράξει για λίγο το ζεύγος μαμά-μπαμπά.



Και όταν πια νύχτωσε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Χορτασμένοι, εξουθενωμένοι, χαλαρωμένοι, σχεδόν νυσταγμένοι. Μικρή και μεγάλοι.




Ήταν άλλη μία υπέροχη, ξέγνοιαστη μέρα. Να είμαστε καλά, θα ξαναπάμε σίγουρα πολλές φορές ακόμη. Ενθουσιαστήκαμε! Μου έμεινε όμως μία απορία. Άραγε, Δημητρούλα, αν δε σε είχα γνωρίσει, θα μάθαινα ποτέ για αυτό το ράντσο; Υπάρχει εδώ και 14 χρόνια και δεν έτυχε να το ακούσω. Πάντως, όπως και να έχει, σε ευχαριστώ πολύ!

Ασπασία