Happy moments: Οι χαρταετοί

Πετάξαμε 2 χαρταετούς. Έναν σε καταγάλανο ουρανό και έναν σε συννεφιασμένο.

Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας τελικά τα καταφέραμε και αποδράσαμε. Αποδράσαμε από την πόλη, την καθημερινότητα και...την ίωση που με περιτριγύριζε την τελευταία εβδομάδα και φάνταζε απειλή για αυτήν την προγραμματισμένη μας απόδραση. Η ανθεκτική (όρος του γιατρού)
τραχειοφαρυγγίτιδα, μου είχε προκαλέσει έναν διαβολεμένο βήχα που κόντευε να μου βγάλει τα σωθικά και παράλληλα αισθανόμουν μία τρομερή αδυναμία που δεν ήταν σύμμαχος στην απόφασή μας να φύγουμε. Ευτυχώς άρχισα αμέσως την φαρμακευτική αγωγή και το Σάββατο το πρωί είχα ανακτήσει και δυνάμεις και όρεξη και ετοίμασα τα πράγματά μας και τα γιατροσόφια μου στο άψε-σβήσε ώστε να προλάβουμε να φύγουμε πριν αλλάξουμε γνώμη τόσο εμείς... όσο και η υγεία μου.

Το είχα τόσο πολύ ανάγκη να φύγω για λίγες μέρες, να αλλάξω παραστάσεις, να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Η πόλη με τους φρενήρεις ρυθμούς της ώρες-ώρες με εξαντλεί. Όταν συμβαίνει αυτό, χρειάζομαι αναζωογοννητικές "ενέσεις" και ένα ταξιδάκι είναι το καλύτερο γιατρικό. Το ήξερα ότι
το πολύωρο ταξίδι θα ήταν κουραστικό και για τους τρεις μας (περισσότερο για το παιδί) όπως επίσης ήξερα ότι η άφιξη στον προορισμό μας θα μας αποζημίωνε και με το παραπάνω. Ο καθαρός αέρας της εξοχής, το ημιορεινό τοπίο, η ανοιξιάτικη φύση, η γεμάτη αντιθέσεις διαδρομή, και τέλος οι βασιλικές περιποιήσεις από τη γιαγιά, θα ήταν η επιβράβευσή μας. Το τελευταίο μεγάλο ταξίδι με την Δάειρα το κάναμε όταν επιστρέψαμε από τις καλοκαιρινές διακοπές. Τότε ήταν μόλις 12,5 μηνών. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την προηγούμενη, ήταν πολύ συνεργάσιμη. Ούτε κλάματα, ούτε γκρίνιες, ούτε τίποτα. Καθόταν ήρεμη στο καρεκλάκι της και απολάμβανε τη διαδρομή. Και μαζί της και εμείς, ενώ στο ηχοσύστημα έπαιζαν οι Midnight Choir που είχα καιρό πολύ να ακούσω.

Η έκπληξη του ταξιδιού ήταν το (ημι) χιονισμένο τοπίο που αντικρίσαμε στα μισά της διαδρομής. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Κάναμε μία ολιγόλεπτη στάση για να αγγίξουμε λίγο χιόνι, να παίξουμε χιονοπόλεμο και να αφουγκραστούμε το απόλυτο τίποτα. Απόλυτη ησυχία που διαταράσσονταν μόνο από τον ήχο των ελάχιστων διερχόμενων αυτοκινήτων και από το κλάμα της Δάειρας όταν της έδωσα να αγγίξει μία μικρή χιονόμπαλα: "Κύωσα μαμά. Ουάααααααααααααα".

Υγιεινή παγωνιά, πεντακάθαρος αέρας -τον αισθανόσουν την ώρα που τον ανέπνεες- και ονειρεμένο ορεινό τοπίο. Βέβαια, θα το προτιμούσα ακόμη πιο λευκό, αλλά ας μην είμαι και αχάριστη. Την άνοιξη πηγαίναμε να υποδεχτούμε, όχι τον χειμώνα. Ο τελευταίος της είχε δώσει την σκυτάλη πριν περίπου 3 εβδομάδες, αλλά η κυρία άνοιξη με μεγάλη διστακτικότητα την είχε πάρει. Τα τελευταία εναπομείναντα χιόνια ήταν οι τελευταίες πινελιές του χειμώνα πριν εγκαταλείψει αυτό το ορεινό μέρος. 

Περνώντας από το μοναδικό γεφυράκι της διαδρομής, ξέρουμε ότι σε 30' max, φτάνουμε στον προορισμό μας. Είναι από τα πολλά σημάδια που έχω βάλει ώστε να περνάει πιο γρήγορα η ώρα και να μην είναι βαρετή η διαδρομή.

Όσο πλησιάζαμε στο χωριό, η φύση έβαζε την ανοιξιάτικη φορεσιά της. Πόσο όμορφη είναι η άνοιξη στην εξοχή. Αυτό το πράσινο τοπίο σε γαληνεύει. Αυτή η ησυχία, αυτή η ερημιά δρουν τόσο αναζωογονητικά και συνάμα τόσο χαλαρωτικά...

Οι κάτασπρες μαργαρίτες συνέθεταν ένα πανέμορφο λευκό χαλί στους ελαιώνες. Και σκόρπια εκεί ανάμεσα, αρκετά κίτρινα και ελάχιστα μωβ λουλουδάκια του αγρού έδιναν κάποιες ξεχωριστές πινελιές στο λευκοπράσινο τοπίο. Πόσο πανέμορφη είναι η φύση την άνοιξη!

Αυτή η απλότητα και αυτή η ομορφιά σου ξυπνούν όλες σου τις αισθήσεις: παρατηρείς, αφουγκράζεσαι, μυρίζεις, αγγίζεις, αισθάνεσαι. Το τοπίο σε χαλαρώνει, σε ξεκουράζει, σε αναζωογονεί. Για άλλη μια φορά βλέπεις ότι η απόλυτη ομορφιά βρίσκεται στα απλά, σε αυτά που δεν έχουν υποστεί καμία ανθρώπινη παρέμβαση. Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις τους νέους βλαστούς που ξεπετάχτηκαν...

Στην είσοδο του χωριού, ένα κοπάδι από προβατάκια μας αποζημίωσε. Κάναμε μία στάση να τα χαζέψει η Δάειρα και να τα φωτογραφίσει η μαμά. Ο ήχος από τα κουδουνάκια μαγικός. Μου θύμισε τα παιδικά μου καλοκαίρια στο χωριό του δικού μου παππού και της δικής μου γιαγιάς, σε ένα μικρό όμορφο ηπειρώτικο χωριό, ξεχασμένο πλέον από τον χρόνο και τους ανθρώπους (για αυτό το μέρος ίσως γράψω κάποια άλλη φορά).

Μετά από 4 ώρες ταξίδι, φτάσαμε. Το παλιό σπίτι, το πατρικό του παππού (της Δάειρας), δεν υπήρχε πια. Κάτι ήξερα και το απαθανάτισα με τον φωτογραφικό μου φακό σε κάποια από τις τελευταίες μου επισκέψεις. Αυτή τη φορά είχε κατεδαφιστεί. Λίγο οι καταρρακτώδεις βροχές, λίγο η εγκατάλειψη, έπεσε ο μπροστινός τοίχος. Ήρθε και ένας εκσκαφέας και το αποτελείωσε. Η μόνη ανάμνηση πλέον υπάρχει στη μνήμη όσων το έζησαν και στις φωτογραφίες της μαμάς.

Στη θέση του παλιού σπιτιού υπήρχαν μόνο χαλάσματα. Έμειναν μόνο οι 3 μισοί τοίχοι του ισογείου και ένα σφραγισμένο παράθυρο σαν να θέλει να κλείσει τη θέα προς το παρελθόν που κουβαλά αυτό το σπίτι πάνω του. Αναμνήσεις χρόνων.

Στη θέση της έμεινε και η παλιά πέτρινη σκάλα (βλ. φωτογραφία σπιτιού πριν γκρεμιστεί) στην κορυφή της οποίας στάθηκε η Δάειρα με τη βοήθεια του παππού για μία φωτογραφία. Και μόλις αισθάνθηκε ασφαλής, άρχισε να φωνάζει από χαρά. Η απόλυτη απελευθέρωση. Η απόλυτη παιδική αθωότητα και ανεμελιά!

Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του χωριού. Η θέα από το πίσω μπαλκόνι, ορατή σε γωνία 180 μοιρών. Όσο δηλαδή βλέπει το μάτι, αλλά δεν πιάνει απόλυτα ο ευρυγώνιος φακός της φωτογραφικής μου. Απέραντο πράσινο. Μετά από βροχή το τοπίο καθαρίζει και η θέα είναι κρύσταλλο. Αν είσαι πολύ τυχερός, μπορεί να τύχει να απολαύσεις ασκήσεις μαχητικών αεροσκαφών στον ορίζοντα. Όταν ο καιρός είναι καλός, εκεί απολαμβάνω το πρωινό μου καφεδάκι. Αυτή τη φορά απολάμβανα το ζεστό μου τσαγάκι παρέα με τους ήχους από τα βελάσματα των προβάτων, το γκάρισμα ενός γαϊδάρου και το γαύγισμα από τα 6 κυνηγόσκυλα του παππού. Το μάτι χάνεται στον ορίζοντα και το αυτί χάνεται στους ήχους της φύσης. Πόσο μου αρέσει να κάθομαι και να χαζεύω...

Όλες τις μέρες ευχαριστήθηκα ύπνους στην κουκέτα μας αγκαλιά με την Δάειρα. Το βράδυ χτυπούσα 11ωρα και το μεσημέρι 2ωρα, υπό την ανοχή της γιαγιάς η οποία (είμαι πολύ τυχερή σε αυτό) είναι πολύ καλή και καθόλου δεν της κακοφάνηκε που τη νύφη της την έπιασε οξεία τεμπελίαση. Πόοοοοοοοοοσο το ευχαριστήθηκα, δε λέγεται! Πόσο μου είχε λείψει τέτοιος ύπνος και τόσος ύπνος! Λίγο ο καθαρός αέρας του βουνού, λίγο η ηρεμία της φύσης, καθιστούσαν τον ύπνο πολύ ποιοτικό. Τα κουδουνάκια από τα προβατάκια, ο κοκκορίκος του παππού και τα γαβγίσματα από τα σκυλάκια ήταν γλυκιές χαλαρωτικές μελωδίες που με νανούριζαν και καθόλου δε με ενοχλούσαν. Τα καλοκαίρια στο ηχητικό σκηνικό προστίθενται και τζιτζίκια.

Το τελευταίο βράδυ όμως ξύπνησα από έναν περίεργο ήχο, κάτι μεταξύ πουλιού και γατιού, που όμοιό του δεν είχα ξανακούσει. Ο άντρας μου με καθησύχασε ότι ήταν μία κουκουβάγια. Αν δε φοβόμουν το σκοτάδι και τις διάφορες ιστορίες ξωτικών που μου έχουν διηγηθεί οι παλιοί σε αυτό το μέρος, ίσως έβγαινα έξω να την αποθανατίσω. Όχι ότι πιστεύω στο Σμερνάκι (τοπικό ξωτικό - λέμε τώρα...), αλλά η νύχτα στην ερημιά πάντα μου προκαλεί φόβο και δέος μαζί. Άσε που νύσταζα και έκανε και κρύο...

 

Την ημέρα ευχαριστηθήκαμε βόλτες στην αυλή παρέα με τις κοτούλες και χαζέψαμε τα νεογέννητα κουνελάκια στη φωλιά τους.

Τα βράδια αράζαμε στην κουζίνα, δίπλα στην ξυλόσομπα και παίζαμε, συζητούσαμε, τρώγαμε. Σε αυτή την κουζίνα έχω φάει τα πιο γκουρμέ πιάτα που έχω φάει ποτέ μαζεμένα. Τι σαλιγκάρια, τι ορτύκια, τι φάσες, τι μπεκάτσες, τι κοτσύφια, τι αγριοπερίστερα, τι τσίχλες, τι αγριογούρουνα, τι λαγούς, τι χέλια, τι ποταμίσια ψάρια...και τι δεν έχω φάει. Όλα κυνηγημένα/ ψαρεμένα από τον παππού και μαγειρεμένα με τις πεντανίστιμες συνταγές της γιαγιάς. Κάθε φορά που πάω στο χωριό χαλάω τη δίαιτά μου.

Η Δάειρα φορούσε όλη μέρα την φούστα της Minnie Mouse, σε βαθμό που την έλιωσε. 

Επειδή η καιρική πρόβλεψη για την Καθαρά Δευτέρα δεν ήταν και η καλύτερη, πετάξαμε τον (πρώτο) χαρταετό μας μία ημέρα πριν που ο καιρός ήταν ηλιόλουστος.

Το πείσμα της Δάειρας μεγάλο. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε εάν δεν κρατούσε μόνη της τον χαρταετό.

Τον 1ο χαρταετό τον πετάξαμε σε καταγάλανο ουρανό

Περπάτησε, έτρεξε, σκόνταψε, έπεσε, λερώθηκε, πέταξε ψηλά! Το καταευχαριστήθηκε (πάντα με την φούστα της Minnie Mouse).

Την επόμενη ημέρα (Καθαρά Δευτέρα) πήγαμε ξανά για πέταγμα χαρταετού. Άλλωστε το πρόσταζε η ημέρα και το πρόσταξε και η κόρη μου "Πάμε πάλι αετό μαμά!" Ο καιρός ήταν μουντός, έριχνε ψιλόβροχο αλλά ευτυχώς δε φαινόταν αστραπές στον ορίζοντα. Αυτή τη φορά επιλέξαμε άλλο σημείο με πιο δυνατό αέρα και διαφορετικό χαρταετό.

Τον 2ο χαρταετό τον πετάξαμε σε συννεφιασμένο ουρανό

Η επιστροφή στο σπίτι μας, στην καθημερινότητά μας (αλλά ευτυχώς)...όχι στην ίωσή μου (την άφησα στα βουνά αυτήν), μας βρήκε το ίδιο βράδυ της Καθαράς Δευτέρας με μία ατελείωτη ουρά στην εθνική οδό, κουρασμένους αλλά τόσο γεμάτους. Είχαμε ένα απολαστικό τριήμερο που δε χωράει σε λίγες φωτογραφίες ούτε σε μία ανάρτηση.

Το επόμενο πρωί δε με ξύπνησε ούτε ο γαϊδαράκος, ούτε ο κοκκορίκος, ούτε τα προβατάκια. Ξύπνησα από το ξυπνητήρι μου, πιασμένη σε όλο μου το κορμί και αρκετά κουρασμένη. Τι σου είναι αυτός ο αέρας του βουνού τελικά...

Καλή Σαρακοστή να έχουμε!

Ασπασία