13.3.13

Emotions/thoughts: Το παράπονο που έχω από τον εαυτό μου

 

Σήμερα το πρωί ξύπνησα (πάλι) μέσα στον πανικό. Να προλάβω να μαζέψω την κουζίνα (που δεν πρόλαβα χθες), να βάλω πλυντήριο, να κάνω ένα (σκωτσέτζικο) ντουζάκι στα γρήγορα (μιας και άναψα τον θερμοσίφωνα last moment και έπρεπε να εκμεταλλευτώ το ελάχιστο ζεστό νερό που
υπήρχε με εναλλαγές ζεστού-κρύου - τσιτώνει και το δέρμα, ας μην παραπονιέμαι), να ζεστάνω το γάλα της μικρής, να ετοιμαστώ σε χρόνο dt φορώντας ό,τι βρω μπροστά μου (πάει ο καιρός που καθόμουν μπροστά στην ντουλάπα και "με το πάσο μου" επέλεγα τι θα φορέσω), να ετοιμάσω τη μικρή σε χρόνο dt για να την αφήσω στον παιδικό, για να φύγω για τη δουλειά, για να φτάσω στην δουλειά...καθυστερημένη. Καφέ φυσικά δεν είχα προλάβει να πιω και έπρεπε να διαχειριστώ και τον πονοκέφαλο που μου προκάλεσε όλο αυτό το πρωινό τρέξιμο χωρίς καφεϊνη.  Θα μου πείτε. Τι μας λες τώρα; Και εμείς τα ίδια ζούμε κάθε πρωί. Σιγά τα ωά!

Πάμε τώρα σε αυτό που θέλω να καταλήξω μετά τον πρόλογο που έκανα...

Τον τελευταίο μήνα, παρόλο που έχω ελαχιστοποιήσει αρκετά τις βόλτες μου στο διαδίκτυο, "έπεσα πάνω" σε ένα κείμενο -στο ίδιο κείμενο- 4 φορές! Τυχαίο; Γραφτό; Δεν ξέρω. Το μόνο που
ξέρω είναι ότι το σύμπαν κάτι θέλει να μου πει! Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το εκτυπώσω, θα το κορνιζάρω και θα το κρεμάσω φάτσα κάρτα στα πιο εμφανή σημεία του σπιτιού για να το διαβάζω ΚΑΘΕ μέρα, ΚΑΘΕ ώρα που περνάω από μπροστά, μπας και καταφέρω  να κάνω λίγο speed down τους ρυθμούς μου. Μπας και καταφέρω να αφοσιωθώ στην κάθε ώρα (που περνάει σαν λεπτό), στο κάθε λεπτό (που περνάει σαν δευτερόλεπτο) στην κάθε στιγμή (που περνάει σαν σίφουνας). Μπας και καταφέρω να μην ανυπομονώ πια για το ΠΟΤΕ θα έρθει η Παρασκευή (η κάθε Παρασκευή) για να ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ, να μην ανυπομονώ πια για το ΠΟΤΕ θα έρθει το καλοκαίρι (το κάθε καλοκαίρι) για να πάω διακοπές και να ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ, να μην ανυπομονώ πια για το ΠΟΤΕ θα έρθουν τα Χριστούγεννα (τα κάθε Χριστούγεννα) για να γιορτάσω και να ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ.

Μέχρι πριν γίνω μάνα, διαπίστωσα ότι ο χρόνος φεύγει σαν σιγανό ποταμάκι. Ρέει, αλλά δεν το παίρνεις χαμπάρι. Από όταν έγινα μάνα, διαπίστωσα ότι ο χρόνος ρέει, όχι απλά σαν ρυάκι αλλά, σαν χείμαρρος. Φεύγει τόσο γρήγορα που τα παίρνει όλα στο διάβα του και δεν προλαβαίνεις να συγκρατήσεις και πολλά. Ο χρόνος ρέει σαν χείμαρρος και εσύ "κυνηγάς χίμαιρες" αν προσπαθείς να τον προλάβεις.

Είναι άνιση η μάχη με τον χρόνο. Δεν υπάρχει τρόπος να τον νικήσεις. Εκτός και αν τον αγνοήσεις. Εκτός αν τον αφήσεις να συζεί μαζί σου, χωρίς να σε ενοχλεί. Χωρίς να σε στρεσάρει. Εκτός αν γίνετε αγαπημένοι συγκάτοικοι. Εκτός αν ζεις την κάθε στιγμή όσο πιο αυθεντικά, όσο πιο όμορφα, όσο πιο γεμάτα γίνεται χωρίς να κοιτάζεις συνεχώς το ρολόι και χωρίς να κυνηγάς συνεχώς τον ίσκιο σου (ή την ουρά σου - κρατείστε ό,τι από τα δύο σας αρέσει)...και (συμπληρώνω εδώ) χωρίς να ψάχνεις συνεχώς για τη νέα ρυτίδα ή τη νέα άσπρη τρίχα που αυτός σου χάρισε.  

Και αυτό ακριβώς είναι το δικό μου παράπονο από τον εαυτό μου. Ότι αφήνω τον χρόνο να με νικήσει. Αλλά αυτό μέχρι χθες. Last year! Σήμερα διάβασα για 4η φορά αυτό το κείμενο (βλ. παρακάτω) και θα πάρω  την εκδίκησή μου. Mr Time, αυτή τη φορά θα σε νικήσω. Γιατί πολύ απλά θα σε αγνοήσω. Και έτσι μόνο θα μπορέσω να εστιάσω στα απλά, τα καθημερινά, τα όμορφα. Τα οποία θέλω πολύ να τα δω, αλλά ώρες-ώρες δε με αφήνεις (α, και ξέχασα! Και επίσης θα καταργήσω τις λέξεις που σε θυμίζουν. Και τα ρολόγια επίσης. Και στην κάθε νέα άσπρη τρίχα μου, θα χαίρομαι που θα βλέπω την εμπειρία των χρόνων που μέχρι τώρα έχω ζήσει. Και στη ρυτίδα επίσης).
Πηγή εικόνας ΕΔΩ

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει"

(από 'Το Παράπονο', του Οδ. Ελύτη)

Στα κόκκινα (βλ. παραπάνω) δεν τα πάω και πολύ καλά. Όμως στο σύνολο του παραπάνω κειμένου, ταυτίζομαι. Αγαπώ εκείνους που αγαπούν τη ζωή γιατί και εγώ την αγαπώ. Και επίσης, δεν κλαίγομαι που δεν έχω πολλά. Εκτιμώ αυτά που έχω και δε ζητώ περισσότερα (βέβαια, αν μου κάτσει κανένα lotto δε θα πω όχι).

Σας φιλώ! Και μην ξεχνάτε. Είμαστε ευλογημένοι μόνο και μόνο που υπάρχουμε. Η ζωή είναι ευλογία. Είναι δώρο! Και δε χαρίζεται σε όλους. Για αυτό, carpe diem!

Σας (ξανά)φιλώ
Ασπασία

P.S.1: Τώρα, πώς από τον Ελύτη έκανα την αυτοψυχανάλυσή μου πάλι. Άβυσσος η ψυχή της blogger...

P.S.2: Τελικά όσο blog-άρω, τόσο ξεμπλοκάρω. Blog-άρω για να ξεμπλοκάρω!

P.S.3: Blog-άρω άρα (σκέφτομαι άρα) υπάρχω! (αυτό το υστερόγραφο το πρόσθεσα αρκετά αργότερα από τη δημοσίευση της ανάρτησης. Όταν μου ήρθε η σχετική έμπνευση)

Ασπασία

Πηγή 1ης φωτογραφίας

30 σχόλια :

  1. οφου οφου, ελα μωρε να το κανω μια αγκαλιτσα.... γιατι την χρειαζομαι και εγω..και αν αγνοησεις το περασμα του χρονου και σου κανει την χαρη και σε αφησει ησυχη πες του να ερθει να ξεσηκωσει και τον δικο μου σφαιρατο χρονο να την κανουν παρεα.....

    σμουτς και μια μεγαλη αγκαλια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα, ήρθα :) Η δεύτερη καλύτερη αγκαλιά που απολαμβάνω σήμερα (μετά της κόρης μου).

      Φιλάκια :x

      Διαγραφή
  2. Εμένα δεν με έριξες. Το χρόνο τον έκανα φίλο (πολύ πρόσφατα) και είδα πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι ρυθμοί μου και αν μου πεις να κάνω τώρα 5 πράγματα μαζί, θα σου πω να χαλαρώσεις και να μην με τσιτώνεις....και κάποτε το είχα δεδομένο, να τρέχω σαν την τρελή για όλα! Ώπα!χαλάρωσε και αν πρέπει, φάει και το cookie σου. Μόνη σου τα βρήκες και μας τα πες περίφημα!..να χαίρεσαι την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου...και σε ευχαριστώ που με κανες να δω πως κάποια πράγμτα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο (δεν θα ξεχάσω που βρήκα κάπου πώς "με ποιο άδεια τσέπη από ποτέ, μα πιο ευτυχισμένη από ποτέ" ) Φλυάρησα αλλά για να δεις πόσο μου άρεσε! Σε φιλώ και welcome back (με κέφια για αναρτήσεις ουσίας!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου έπεσε ο πυρετός και μου ανέβηκαν τα κέφια :) Δεν είχα σκοπό να σας ρίξω Γιάννα μου αλλά να σας ανεβάσω. Και μαζί με εσάς να ανέβω και εγώ :) "Κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό" (άσχετο, αλλά μου ήρθε. Συνειρμοί βλέπεις)

      Φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Αχ αυτός ο άτιμος ο χρόνος!!!!Κι εγώ απο τότε που έγινα μάνα δεν καταλαβαίνω για πότε περνάει!!!!Θα κάνω κι εγω εκτύπωση το κείμενο να το βλέπω!!!Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ομοιοπαθούσα και εσύ Δέσποινα; Όλες οι μάνες ενωμένες, ποτέ νικημένες (από τον χρόνο - μην ξεχνιόμαστε)

      Φιλάκιααα

      Διαγραφή
  4. Ασπασία μου, μια θεωρία λέει ότι ο χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση.
    Δε διαφωνεί κανείς βέβαια ότι όπως και να 'χει παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του...! Αρκούν όμως μερικά λεπτά, δευτερόλεπτα ίσως, για να συνειδητοποιούμε κάθε τόσο πόσο βαθιά τυχεροί κι ευλογημένοι είμαστε για όσα έχουμε και όσα βιώνουμε!...
    Απορώ πάντως με το παράπονό σου, από τα λίγα που έχω καταλάβει είμαι απολύτως σίγουρη ότι όσο κι αν "τρέχεις" ποτέ δε σε νικά ο χρόνος και ζεις (με συγκίνηση και βαθύτητα ιεροτελεστίας συνήθως!) κάθε μικρή ή μεγάλη πολύτιμη στιγμή σου!
    Keep it that way! ;-)
    Όσο για τον Ελύτη, σε συνέχεια και του θέματος για τα βιβλία...απλά τον αγαπώ!
    Την ποίηση (με όλες της τις έννοιες) ο χρόνος δεν την νικά.
    Σε φιλώ,
    Δήμητρα, Χανιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "...είμαι απολύτως σίγουρη ότι όσο κι αν "τρέχεις" ποτέ δε σε νικά ο χρόνος και ζεις (με συγκίνηση και βαθύτητα ιεροτελεστίας συνήθως!) κάθε μικρή ή μεγάλη πολύτιμη στιγμή σου!"
      Αχχχ, δεν τα καταφέρνω πάντα. Πολλές φορές ο χρόνος με νικά, με αγχώνει, με στρεσάρει. Αλλά είπαμε, αυτά last year! Πλέον θα τον νικήσω. Πλέον, "Veni, vidi, vici".

      Τελικά όσο blog-άρω, τόσο ξεμπλοκάρω. Πάω να το προσθέσω ως 2ο υστερόγραφο :)

      Σου απάντησα και στο σχόλιο της προηγούμενης ανάρτησής μου.
      Φιλάκια Δήμητρα!

      Διαγραφή
  5. Ασπασάκι... το θέμα του χρόνου με έχει απασχολήσει πάρα πολύ. Κάποτε ζούσα για τις Παρασκευές, τις καλοκαιρινές διακοπές, τις αργίες και τα Χριστούγεννα! Που δεν λέω είναι όμορφα και έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο να κάνουμε το κατιτίς μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ζούμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε όλες τις υπόλοιπες ώρες.
    Το μέλλον γίνεται τώρα πολύ γρήγορα και αυτό με τη σειρά του περνάει στο παρελθόν. Εδώ και μερικά χρόνια ένα από τα new year's resolutions μου (γιατί ναι τα κάνω και αυτά) είναι να ζω την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία μου. Δεν το πετυχαίνω πάντα, γιατί η κούραση θα έρθει και θα με λυγίσει αλλά το προσπαθώ.
    Το κείμενο του Ελύτη συγκλονιστικό απλά...
    Πολλά φιλιά και σε ευχαριστώ για την τόσο όμορφη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καταρχήν, να σου πω οτι ένα από τα πέντε τραγούδια που ήθελα να βάλω στο Hi-5 μου ήταν "Το παράπονο", οι παραπάνω στίχοι δηλαδή από την Ελευθ. Αρβανιτάκη. Αλλά είπα θα πέσει πολύ κουλτούρα και έβαλα το Νίνο. Για άλλη μια φορά επικοινωνούμε!

    Όσο για όλα τα υπόλοιπα, ο χρόνος είναι αμείλικτος... Εμένα άλλες μέρες μου φαίνεται οτι δεν προλαβαίνω να αναπνεύσω με τόσες εκκρεμότητες, να λέω "Πότε κιόλας νύχτωσε" κι άλλες νιώθω τόση κούραση που απλά αποφασίζω να κάτσω στον καναπέ και να μη σκέφτομαι τίποτα...
    Πιστεύω όμως οτι φταίνε οι ρυθμοί ζωής στις πόλεις. Τέσσερα χρόνια στη Θεσ/νικη αυτό διαπίστωσα... σε αντίθεση με τη ζωή στην Καστοριά, που η μέρα έχει 156789 ώρες... Μήπως να μετακομίσεις στην εξοχή;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό με τα Σαβ/κα και τις διακοπές κουσούρι μας έχει γίνει..εκεί, να περιμένουμε! Πόσο δίκιο έχεις! Κι εγώ τώρα το καταλαβαίνω με τη μικρή που μερικές μέρες δεν κανονίζω να κάνω τίποτα, μετά το ξανασκέφτομαι και ανασκουμπώνομαι! Θέλουμε λίγο σπρώξιμο πού και πού! Για αυτή τη βδομάδα θα θεωρήσω ότι με σκούντηξες εσύ!
    Σε φιλώ πολύ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θέλω να γράψω τόσα πολλά για το πόσο συμφωνώ και το πόσα έχω να προσθέσω, γιατί φυσικά το θέμα είναι ανεξάντλητο. Θα περιοριστώ στο εξής: Όταν μετατοπίζω την χαρά/ευτυχία για την στιγμή που όλα θα είναι τέλεια, δεν θα χαρώ/ευτυχίσω ποτέ! Επιλέγω να ζω την τέλεια στιγμή ΤΩΡΑ! (και για καλού - κακού έχω και ένα πακέτο μπισκοτάκια στο ντουλάπι, χιχι)
    Λατρεύω το PS2 και μάλιστα λέω να το εφαρμόσω αμέσως τώρα στο δικό μου blog!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Νομίζω ότι αυτό που περιέγραψες μέσα από την υπέροχη και τόσο αληθινή ανάρτησή σου είναι το τίμημα που πληρώνουμε όσοι ζούμε σε μεγαλουπόλεις, ακολουθώντας τρελούς ρυθμούς για να καλύψουμε ανάγκες άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο σημαντικές. Ακόμη κι έτσι, όμως, είμαστε τυχεροί. Αν το καλοσκεφτείς, η πρώτη παράγραφος της ανάρτησής σου από τη μία δείχνει τους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητας κι από την άλλη κρύβει όλα εκείνα τα αγαθά που έχεις την τύχη να απολαμβάνεις: σπίτι, οικογένεια, εργασία. Συνέχισε να τα χαίρεσαι και άσε τον χρόνο να κυλά... :-)
    Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καταπληκτική ανάρτηση, εντελώς ψυχοθεραπευτική... Ούτε και εγώ έχω καταφέρει να νικήσω το χρόνο, και εγώ πολλές φορές κυνηγάω την ουρά μου και χάνω πολύτιμες στιγμές. Από τότε όμως που έγινα μαμά κέρδισα μια μεγάλη μάχη μαζί του: έχω την πολυτέλεια να μεγαλώνω στο σπίτι την κόρη μου και να ζω όλες της τις στιγμές, να μην χάνω τίποτα...
    Μου φαίνεται θα κορνιζάρω και εγώ το κείμενο του Ελύτη...Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όταν γράφεις μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ισχύει πάρα πολύ για μένα τουλάχιστον, εντελώς διαφορετικό από το να σκέφτεσαι κάτι το να το βάλεις σε χαρτί/σε blog κάπου τελοσπάντων! Ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια, καμιά φορά περιμένεις να έρθει το Σαββατοκύριακο, οι διακοπές, οι γιορτές και καμιά φορά περιμένεις να περάσουν για να μπεις στην ρουτίνα μιας εβδομάδας που παρόλο το τρέξιμο σε απορροφά από σκέψεις και προβλήματα. Τα έχω ζήσει και τα δύο και ακόμη εναλλάσσονται. Πάντως σίγουρα με το κείμενο κάτι ήθελε να σου πει το σύμπαν και έστω και με την τέταρτη, του έδωσες σημασία! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και εγώ αγαπώ αυτούς που αγαπούν τη ζωή και ορίστε ένας λόγος που αγαπώ και εσένα. Ίσως το "αγαπώ" να είναι βαριά λέξη για μια ολιγόμηνη φιλία, αλλά δεν υπάρχει άλλη αυτή τη στιγμή που να με καλύπτει περισσότερο!
    Σε χαίρομαι που δεν μεμψιμοιρείς και δεν κλαίγεσαι. Ζεις, αγαπάς, νοιάζεσαι, βοηθάς, είσαι καλή φίλη και προσπαθείς να είσαι σωστή με όλους.
    Ίσως κάποιοι δεν έχουμε και σοβαρούς λόγους να παραπονιόμαστε γιατί η ζωή σε γενικές γραμμές μας τα έχει φέρει όλα βατά. Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν και περνάνε γολγοθά. Ασθένειες παιδιών, χαμός συζύγου, χωρισμός, ανεργία. Αυτοί, παλεύουν καθημερινά για πράγματα που άλλοι θεωρούμε δεδομένα. Πως λοιπόν να μην εκτιμούμε οι υπόλοιποι τη ζωή, το χρόνο, το κάθε λεπτό που περνάει?
    "Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντήσουμε"!!!
    Ασπασάκι μου τι όμορφη ανάρτηση και πόσο μίλησε στην ψυχή μας!!! Οι γυναίκες (και κυρίως οι μανούλες) είμαστε πολυεργαλεία που λειτουργούμε καθημερινά σε fast forward ταχύτητα! Οι 24 ώρες νομίζω ότι δεν είναι αρκετές ποτέ!
    Προσπαθώ και εγώ να νικήσω το χρόνο αλλά δεν την παλεύω πολλες φορές. Και ξέρεις τι λένε οι ξένοι για τους εχθρούς τους "if you can't beat them...join them". Οπότε επιλέγω να γίνω φίλη μαζί του.....να τον ζω, να τον αγκαλιάζω, να μην τον ξοδεύω γκρινιάζοντας.
    Α και ρολόι δεν φοράω εδώ και 10 χρόνια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πρέπει να κοντοστεκόμαστε στα απλά και καθημερινά πράγματα. Ο χρόνος είναι κάτι το πολύ σχετικό και κυλά ανάλογα με τους ρυθμούς μας. Όταν ξυπνήσεις το πρωί και είσαι σε θέση να θυμάσαι όλες τις μικρές λεπτομέρειες την προηγούμενης μέρας, τότε έχεις κάνει μια καλή αρχή. Η ανάρτηση σου μου άρεσε πολύ!
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ουφ, τι να πω τώρα, οτι εγώ πάλι έζησα το αντίθετο.. κυνηγούσα τον χρόνο πριν τον Δημήτρη, μετά επιλέγοντας να μείνω σπίτι και να τον μεγαλώσω τα πρώτα χρόνια εγώ ηρέμησα.. Τώρα πάλι που επέστρεψα στις επάλξεις, νιώθω αυτόν τον κρύο ιδρώτα που και που οτι κάτι χάνω, κάτι δεν έχω κάνει, κάτι που έχει ξεφύγει.. Αλλά έχω μάθει πλέον να τον ξεγελάω, να του κάνω νάζια και να τον παίζω με τους δικούς μου όρους.. Βγάλε τα ρολόγια, κλείσε τα κινητά και θέσε προτεραιότητες, νομίζω οτι θα τον νικήσεις! Πολλά φιλιά από την Θεσσαλονίκη, Βικτώρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Και για εμάς που δεν είμαστε μάνες πάλι ο χρόνος κυλάει υπερβολικά γρήγορα...

    Πρωί- πρωί έκανες όλα αυτά???? Ποιος είσαι ο σουπερμαν?

    Μπράβο κουράγιο! Εγώ μετα βίας ντύνομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ο χρόνος πάντα βιάζεται...περνάει σαν αστραπή...στο χέρι μας είναι να ζούμε τις στιγμές μας πριν φύγουν...να μη βιαζόμαστε να τις προσπεράσουμε..όλες μας οι στιγμές έχουν ομορφιά..όπως λέει και ο ποιητής, η ομορφιά είναι παντού... "στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα"..
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ε ρε φωτιά θα πάρουν οι εκτυπωτές..κολλήστε το παντού! Μπας και τα καταφέρουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ειναι φορες που νιωθω οτι δεν μου φτανει ο χρονος για να κανω αυτα που θελω..αλλες που θελω να τρεξει ο χρονος μπας και περασουν πιο γρηγορα οι δυσκολες καταστασεις..ουφ!κρατω στο μυαλο μου οσα λεει το κειμενο και θα προσπαθησω να τα εφαρμοσω!!πολυ μου αρεσε η αναρτηση σου αυτη!!φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλώς σε βρήκα Ασπασία!
    Και το Παράπονο μελοποιημένο αφιερωμένο

    http://www.youtube.com/watch?v=G3ZoenlqJuY

    Εδώ στου δρόμου τα μισά
    έφτασε η ώρα να το πω
    Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
    γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα
    Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
    γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα

    Στ' αληθινά στα ψεύτικα
    το λέω και τ' ομολογώ
    Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
    μες στη ζωή πορεύτηκα
    Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
    μες στη ζωή πορεύτηκα

    Όσο κι αν κανείς προσέχει
    όσο κι αν το κυνηγά
    Πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
    δεύτερη ζωή δεν έχει

    Αγαπημένο μου πολύ!
    Κι εγώ μπλογκάρω για να ξεμπλογκάρω καιρό τώρα.
    Πως δεν ανταμώσαμε?
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ούτε εγω εχω δαμασει το χρονο. Με νικαει καθημερινά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ασπασία μου μπορεί η ποίηση να μην μου αρέσει... αλλά αυτό το ποίημα το ρούφηξα!!! (τελικά πάντα υπάρχει και μια εξαίρεση στον κανόνα)! Τώρα τι να πω, σήμερα διαβάζω το κείμενο σου σε μια φάση που νιώθω άδεια, νιώθω τόσο άδεια που θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μετά από δέκα μέρες (όχι από κούραση από άλλα που θα τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά)... μόνο η μικρή μου να είναι διπλα και να με φιλά! Δεν θα πω άλλα γιατί θα με πιάσουν τα ζουμιά. Πολλές φορές θέλεις να αδράξεις την μέρα και δεν σ' αφήνουν. Αλλωστε σε αυτή την ζωή δεν είμαστε μόνοι μας... νομίζω ότι αυτό είναι που την κάνει τόσο δύσκολη και συγχρόνως τόσο υπέροχη!!! Καλό τριήμερο και τα λέμε σύντομα!!! Callie by Anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ασπασία μου, πολύ ουσιώδη όσα γράφεις στην ανάρτησή σου.Χαίρομαι που ο Οδ.Ελύτης έχει τραβήξει την προσοχή σου.Είναι από τους κορυφαίους ποιητές μας και έχεις πολλά να κερδίσεις μελετώντας τον.
    Eπί τέλους,γλυκιά μου Ασπασία,κατάλαβες ότι δεν πρέπει να μας αγχώνει που ο χρόνος κυλάει γρήγορα και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε όσα θα θέλαμε. Οφείλουμε να ζούμε την κάθε στιγμή!το κυνήγημα του χρόνου είναι άσκοπο.Όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν πρόκειται να τον δαμάσουμε ποτέ,αφού ο ίδιος είναι πανδαμάτορας.
    Πράγματι είναι τόσα πολλά αυτά που έχουμε να κάνουμε που πολλές φορές δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε.Ας βάζουμε προτεραιότητες και όσα προλάβουμε.Υπάρχει και άλλη μέρα.
    Να χαιρόμαστε τη ζωή με όλες τις αισθήσεις μας όσο μπορούμε περισσότερο και ας ευγνωμονούμε το Θεό που μας αξίωσε να τη ζήσουμε με όλες τις χαρές και τις πίκρες που έχει.Σημασία έχει να μη πικραινόμαστε, γιατί δεν μπορέσαμε να κάνουμε όσα θα θέλαμε να κάνουμε.Εξάλλου είναι αδύνατο να τα προλάβουμε όλα.
    Ο καθένας μας κρατά της ζωής του το τιμόνι και οφείλει να το κρατάει γερά ακόμα και στις δύσκολες στιγμές.Όταν οι φουρτούνες προσπαθούν να εξοκείλουν το καράβι μας, να το οδηγούμε σε ασφαλές λιμάνι όσος κόπος κι αν χρειαστεί.Σε αυτό θα μας βοηθήσει η αισιοδοξία για τη ζωή και ο διακαής πόθος να κάνουμε τη ζωή μας όσο μπορούμε πιο όμορφη.Το μυστικό της ομορφιάς της ζωής κρύβεται παντού ακόμη και στα καθημερινά πράγματα που μπορεί να μη φαίνονται άξια λόγου ωστόσο μας την κάνουν πιο εύκολη.
    Να έχεις "πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου"όπως γράφει και ο εθνικός μας ποιητής και μη φοβάσαι τίποτε.Πίστεψε στις δικές σου δυνάμεις ,που ευτυχώς η φύση σε προίκισε με πολλές, και τράβα της ζωής την ανηφόρα με αυτοπεποίθηση και αφοσίωση στο πιο λαμπρό αστέρι που φωτίζει το δρόμο σου, τη γλυκιά μας Δάειρα, που είναι το παν για σένα και από εκεί θα αντλείς δυνάμεις, όταν νιώθεις ότι σε εγκαταλείπουν.
    Σας αγαπώ πολύ πολύ
    Η μαμά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καλά δεν το πιστεύω! Ειλικρινά δεν είχα δει την ανάρτησή σου όταν δημοσίευσα το ίδιο ποίημα του Ελύτη..Είναι από τους αγαπημένους μου και το συγκεκριμένο το ασπάζομαι και το θεωρώ σεμινάριο ζωής..! Αυτές τις ημέρες μπήκα σε ελάχιστα ιστολόγια και γενικά κάνω μια μικρή αποτοξίνωση,δεν ακολουθώ τους παλιούς ρυθμούς.. Όσο για τον πρόλογό σου..μακάρι να είναι μόνο αυτά τα άγχη σου..Υπάρχουν χιλιάδες σοβαρά προβλήματα και θα πρέπει να αισθανόμαστε κάθε μέρα ευγνωμοσύνη που είμαστε όρθιοι! Όπως πολύ σωστά είπες ότι η ζωή είναι ευλογία!
    Στις επόμενες αναρτήσεις θα φροντίσω να σε επισκεφθώ πρώτα γιατί έπεσε πολύ τηλεπάθεια και κινδυνεύω να "παρεξηγηθώ"!! Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Και εγώ στην προσπάθεια είμαι στο να τα προλάβω όλα στην ώρα τους, κάποιες φορές τα καταφέρνω... κάποιες πάλι όχι...
    Θα κρατήσω το κείμενο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μυστήρια πράγματα!...πριν λίγη ώρα διάβασα το απόσπασμα του Ελύτη σε μια δημοσίευση στο facebook και τώρα εδώ που χαζεύω (ουπς!μελετάω εννοώ ;) ) τις τα παλιά κείμενα...χμ....μάλλον το σύμπαν κι εμένα κάτι θέλει να μου πει! Χιχι Ίριδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εδώ μπορείτε να σχολιάσετε...

Your most lovable posts

Your most lovable posts