Όταν ήμουν μαθήτρια, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η ποίηση. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ήμουν πάρα πολύ καλή στα φιλολογικά μαθήματα...νέα ελληνικά, αρχαία, έκθεση - βλ. μαμά φιλόλογος (διευκρίνιση: σπασικλάκι δεν ήμουν). Μόνο τη φιλοσοφία μισούσα. Μετά βέβαια
συνειδητοποίησα ότι δε μισούσα τη φιλοσοφία αλλά τον τρόπο που ο καθηγητής μας έκανε το μάθημα. Anyway...
Παρόλα αυτά, προτίμησα να ακολουθήσω τα χνάρια του μπαμπά και να κατευθυνθώ στις θετικές επιστήμες, στις οποίες επίσης ήμουν πάρα πολύ καλή. Έτσι κατέληξα να μπω στο Πολυτεχνείο και να βγω Μηχανικός, παρόλο που μέσα μου υπάρχει ένα πολύ έντονο συναισθηματικό και ευαίσθητο κομμάτι που αντικρούεται από τη δυναμικότητα και ενίοτε σκληρότητα που μου επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο τόσο το ίδιο επάγγελμα όσο και η επαγγελματική μου θέση. Με λίγα λόγια, όσο σκληρή, σοβαρή και ενίοτε απόμακρη μπορεί να φανώ σε κάποιον που με γνωρίζει για πρώτη φορά, αλλά και δεύτερη και τρίτη... (ειδικά στο επαγγελματικό μου περιβάλλον), άλλο τόσο ευαίσθητη, συναισθηματική και προσιτή είμαι κατά βάθος. Την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μου βέβαια την εμφανίζω μόνο υπό συνθήκες και τη "χαρίζω" μόνο εκεί που θέλω. Ή μάλλον εμφανίζεται μόνη της. Αβίαστα. Μου βγαίνει, έτσι απλά, σε ανθρώπους που αγαπώ, σε ανθρώπους που νοιάζομαι και σε ανθρώπους που με κάνουν να αισθάνομαι άνετα και οικεία. Α, και στο blog μου. Εδώ μέσα, δεν ξέρω γιατί, αισθάνομαι μία συναισθηματική ασφάλεια. Επίσης, από όταν έγινα μάνα, μου βγαίνει πιο εύκολα, πιο συχνά, με πιο ασήμαντες αφορμές. Μία από αυτές είναι η ποίηση.
Την ποίηση που απεχθανόμουν όταν ήμουν μικρή, τώρα που είμαι πιο ώριμη συναισθηματικά τη λατρεύω. Με αγγίζει (βέβαια όχι ό,τι κι ό,τι. Γιατί υπάρχει ποίηση και ΠΟΙΗΣΗ). Παλιά με μεγάλη ανία παρακολουθούσα το μάθημα όταν ο φιλόλογος που είχαμε επέλεγε για το μάθημα των νέων ελληνικών κάποιο ποίημα. Η διαδικασία της ανάλυσης του τι θέλει να πει ο ποιητής, τι κρύβεται πίσω από τους στίχους και άλλες παρόμοιες "απορίες" που έθετε ο φιλόλογος, μόνο ενδιαφέρουσα δε μου φαινόταν. Έψαχνα με βαρεμάρα τα νοήματα πίσω από τις λέξεις. "Τι ήθελε και αυτός ο ποιητής να παίξει κρυφτούλι; Και εμείς να ψάχνουμε τώρα τι ήθελε να πει; Όρεξη έχουμε πρωινιάτικα;" Παρόλα αυτά όμως πάντα ενέδινα σε αυτό το "παιχνιδάκι" ίσως μάλλον γιατί όλα ήταν θέμα περισσότερο βαθμού και λιγότερο προσωπικού ενδιαφέροντος. Επιδίωκα πάντα το άριστα και δεκάρα τσακιστή δεν έδινα τι σκεφτόταν ο ποιητής όταν το έγραφε. Οπότε έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία γιατί ήθελα τον βαθμό. Άλλωστε είπαμε. Τότε δε μου άρεσε η ποίηση.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Εγώ είμαι αλλιώς.
Πλέον μου αρέσει η ποίηση. Πώς να μη μου αρέσει άλλωστε; Όπως είπε και ο Jorge Luis Borges (σε εμάς γνωστός ως Χόρχε Λουίς Μπόρχες), "Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους". Τώρα μου αρέσει να χάνομαι μέσα σε στίχους που κρύβουν βαθιά νοήματα και όσο πιο βαθιά είναι τα νοήματα που κρύβουν, τόσο πιο πολύ θέλω να χάνομαι μέσα σε αυτούς. Και μου αρέσει πολύ να "μαντεύω" τι θέλει να πει ο ποιητής. Πλέον αυτή η διαδικασία δε μου είναι καθόλου βαρετή. Μου αρέσει αυτό το κρυφτούλι.
Πριν από τρεις μήνες, ένας συνάδελφος στο γραφείο μου έφερε ένα βιβλίο για να το διαβάσω (μάλλον "ανακάλυψε" πόσο συναισθηματική μαμά είμαι - "προνόμιο" για λίγους στο χώρο εργασίας μου όπως προανέφερα). Το βιβλίο κατάφερα να του το επιστρέψω μόλις χθες. Παρόλο που ήταν σχετικά μικρό σε μέγεθος (γύρω στις 30 σελίδες αν θυμάμαι καλά), δεν κατάφερα μέσα σε αυτό το διάστημα να βρω χρόνο να το ανοίξω καν. Όταν όμως το έπιασα στα χέρια μου προχθές το βράδυ, το "ρούφηξα όλο με μια γουλιά". Ένα βιβλίο, ολόκληρο ένα ποίημα.
Ένα ποίημα σχεδόν 30 σελίδων. Ένα ποίημα που το έγραψε ένας πατέρας για την κόρη του. Δείχνει την πατρική στοργή και τη λυρική φαντασία ενός πατέρα που λατρεύει το παιδί του και εμπνέεται από αυτό.
Το ποίημα με άγγιξε βαθιά. Ψάχνοντας στο internet για να δω που μπορώ να το αγοράσω (θα μου άρεσε πολύ να το έχω στη βιβλιοθήκη μου) είδα ότι είναι εξαντλημένο από τον εκδοτικό οίκο. Για αυτό κάθισα και κατέγραψα τους στίχους που ξεχώρισα, τους οποίους και θέλω να μοιραστώ γιατί είναι απλά υπέροχο! Αν είσαι μάνα ή πατέρας, θα δεις τον εαυτό σου να μιλάει στο παιδί σου. Ακόμη και αν δεν δε σου αρέσει η ποίηση, δε νομίζω μείνεις ασυγκίνητος διαβάζοντας αυτές τις γραμμές...
Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.
Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ` τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ` αγκάθι κ` ενός ίσκιου.
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ` τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ` αγκάθι κ` ενός ίσκιου.
Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ` έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ` έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς, μακρύς ο δρόμος.
♥
Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.
Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.
♥
Κράτησέ με, κοριτσάκι,
με παίρνει ο αέρας
πάνω απ' τα βουνά
ψηλά, ψηλά,
γαλανά φτερά,
φτερά, φτερά,
μια θάλασσα φτερά
η χαρά.
Κράτησέ με.
Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.
♥
Μια κίνηση
του τρυφερού χεριού σου
έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.
Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,
πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους
που στέκουν και παραμονεύουν
πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;
Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κ'η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ'τη χαρά που δίνεις.
Να το θυμάσαι, κοριτσάκι.
ΠΩΣ άλλαξες τον κόσμο, κοριτσάκι.
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κ'η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ'τη χαρά που δίνεις.
Να το θυμάσαι, κοριτσάκι.
ΠΩΣ άλλαξες τον κόσμο, κοριτσάκι.
♥
Σε ένα μαξιλάρι-φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκε
Όλη η πλάση
στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει από το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε
Όλα τα αστέρια
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε
♥
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε
♥
Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιά σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς
♥
Κοριτσάκι,
προχθές γεννήθηκες εσύ,
χθες η μητέρα σου και εγώ,
σήμερα ο κόσμος
♥
Γράψε του: "Καλέ Θεούλη,
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε εσύ καλέ Θεούλη,
να χουν όλα τα παιδάκια
ένα ποταμάκι γάλα
μπόλικα αστεράκια
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε εσύ καλέ Θεούλη,
να ναι όλοι καλά
έτσι που και εμείς να μη
νιώθουμε πολύ ντροπή
για την τόση μας χαρά".
Πρέπει να μάθεις να αγαπάς,
εκείνους που λαβώνουν την αγάπη.
Κάνε εσύ καλέ Θεούλη,
να χουν όλα τα παιδάκια
ένα ποταμάκι γάλα
μπόλικα αστεράκια
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε εσύ καλέ Θεούλη,
να ναι όλοι καλά
έτσι που και εμείς να μη
νιώθουμε πολύ ντροπή
για την τόση μας χαρά".
Πρέπει να μάθεις να αγαπάς,
εκείνους που λαβώνουν την αγάπη.
♥
Έλα να σου συστήσω ένα τριαντάφυλλο,
να παίξετε μαζί στον κήπο
Αργότερα θα σου συστήσω
τ' αμίλητο φως του δειλινού
έτσι που βαθαίνει, που βαθαίνει,
παίρνοντας μαζί του
τα κλειδιά μας
παίρνοντας τα μυστικά μας
μες στο μυστικό του.
Αργότερα θα σου συστήσω
τ' αμίλητο φως του δειλινού
έτσι που βαθαίνει, που βαθαίνει,
παίρνοντας μαζί του
τα κλειδιά μας
παίρνοντας τα μυστικά μας
μες στο μυστικό του.
♥
Όταν κοιμάσαι, κοριτσάκι,
είναι σα μόλις να διόρθωσες
ένα λουλούδι λουλακί στο μέτωπο του κόσμου
και μισοκλείνοντας τα μάτια
τράβηξες λίγα βήματα πιο πέρα
να δεις από μακριά το έργο σου.
ένα λουλούδι λουλακί στο μέτωπο του κόσμου
και μισοκλείνοντας τα μάτια
τράβηξες λίγα βήματα πιο πέρα
να δεις από μακριά το έργο σου.
♥
Δεν έχει τοίχους η χαρά
δεν έχει χώρισμα η αγάπη
♥
Πρέπει να μάθεις να αγαπάς,
εκείνους που λαβώνουν την αγάπη.
"Πρέπει να μάθεις να αγαπάς, εκείνους που λαβώνουν την αγάπη". Πόσο υπέροχη φράση...
Ο πατέρας/ ποιητής ενθουσιάζεται τόσο πολύ με τη γέννηση της κόρης του που μεταφέρει τη λάμψη της ευτυχίας του σε στίχους που βουλιάζουν στο συναίσθημα, στο ποίημα "Πρωινό Άστρο". Ο πατέρας αυτός είναι ο Γιάννης Ρίτσος (τις αποκαλύψεις τις άφησα για το τέλος, ώστε να μη σε επηρεάσω/ προκαταβάλλω διαβάζοντάς το).
Που να το φανταζόμουν ούσα μαθητριούλα ότι κάποτε θα διάβαζα Ρίτσο και θα βούρκωνα...
Άραγε οφείλεται στο ότι είμαι ευαίσθητη ή στο ότι είμαι πλέον μάνα;
[Τα αποσπάσματα του ποιήματος τα αντέγραψα από το βιβλίο "Πρωινό Άστρο", Γιάννης Ρίτσος 1955, Τριακοστή έκδοση, Εκδόσεις Κέδρος]
Πηγή φωτογραφίας
Πηγή φωτογραφίας
Χαίρομαι πολύ που δεν σε γνώρισα πρώτη φορά σε επαγγελματικό περιβάλλον λοιπόν, αλλά σε διαδυκτιακό! Και το διαδυκτιακό δηλαδή είναι απόμακρο, αλλά στην περίπτωσή σου ξεδίπλωσε τα θετικά σου χαρακτηριστικά που μας έκαναν να σε λατρέψουμε γιατί πίσω από την σοβαρότητα και τον δυναμισμό που βγάζεις, κρύβεται μια γλυκιά και ευαίσθητη μανούλα που ξέρει να αγαπά ειλικρινά και καθαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω συγκλονιστεί με τα ποιήματα, ομολογώ πως δεν πήγε το μυαλό μου καν στον Γιάννη Ρίτσο. Πόσο αγάπη βγάζουν θεέ μου... Ανατρίχιασα...
Αντέγραψα ήδη τους στίχους για να τους διαβάσω στον μπαμπά μας.
Σ'ευχαριστούμε Ασπασία που τους μοιράστηκες μαζί μας.
(Δεν γίνεται να μην σχολιάσω....η διευκρίνιση για το σπασικλάκι πήγαινε για μένα ε???)
Το έχω διαβάσει παλιότερα... πριν ακόμα γίνω μαμά και μου είχε φανεί υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που ξαναδιάβασα τα αποσπάσματα που ξεχώρισες, βούρκωσα...
Ευχαριστούμε πολύ κοριτσάκι!
Πολλά φιλιά!
Είναι ότι πρέπει για συγκίνηση αυτό το ποίημα του Ρίτσου. Δύσκολο να διαβάζεις ποίηση, αλλά και πολύ όμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ειχα διαβασει καποτε αλλα τωρα που εχω γινει μανουλα μιλαει κατευθειαν στην ψυχη μου!!απλα υπεροχο!!! σε ευχαριστω που μου το ξαναθυμησες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που η πρώτη μου επίσκεψη στον χώρο σου, συνέπεσε με αυτή την ανάρτηση. Σε ευχαριστώ πολύ για τη συγκίνηση που μου πρόσφερες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω, πως ότι ίσχυε για εσένα όσο αφορά κάποια σχολικά μαθήματα, ισχύει για όλους μας. Εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να γράψω καλό θέμα σε έκθεση, μόνο και μόνο, επειδή μου επέβαλαν το τι θα γράψω. Τώρα γράφω από μόνη μου, έτσι, γιατί αυτό με γεμίζει εσωτερική χαρά και ικανοποίηση.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω, γιατί θα χαθεί η μαγεία, και η γλύκα που μου άφησε η ανάρτηση.
Να είσαι πάντα καλά!
Ασπασία μας έπιασε το διαβαστερό μας? Κ ότι θα ρώταγα στο τέλος ποιός έχει γράψει το ποιήμα. Τόσο γλυκό κ τρυφερό αδύνατον να καταλάβω ότι είναι γραμμένο από άντρα ποιητή. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν "ευαίσθητες" χορδές που μπορεί και ένα πραγματάκι τόσο δα μικρό να αγγίξει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτοργική μαμά, Ασπασία, η ευαισθησία σε σένα υπάρχει από μικρό παιδάκι. Ήσουν ολίγων ημερών μωράκι, όταν σου είπα "μπέμπα μου, η γιαγιά σου δε θα έρθει αύριο, γιατί αρρώστησε η μπέμπα (σημ. η τότε 6 μηνών ξαδέρφη σου)", και τότε σούφρωσες τα χειλάκια σου και πήγες να κλάψεις, επειδή κατάλαβες από την έκφρασή μου ότι στενοχωρήθηκα. Εγώ αμέσως άλλαξα διάθεση, για να μη σε στενοχωρήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα σαν μητέρα έχεις γίνει ακόμη πιο ευαίσθητη, γιατί η ίδια η φύση συμβάλλει σε αυτό, για να προστατέψεις το παιδί σου. Η στοργή και η αφοσίωση της μητέρας, χωρίς να υποβαθμίζεται ο ρόλος του πατέρα, είναι η ασπίδα που θα το προστατέψει μέχρι να μεγαλώσει και να είναι σε θέση να προστατέψει το ίδιο τον εαυτό του.
Χαίρομαι που το ποίημα μίλησε στην ψυχή σου. Κάθε μητέρα γεμίζει με άπειρα συναισθήματα χαράς και αγαλλίασης καθώς παρακολουθεί το παιδί της να μεγαλώνει. Πλάθει όνειρα γι αυτό αλλά και ανησυχεί για τις ανηφόρες της ζωής και τα απρόοπτα.
Εύχομαι πάντα ο θεός να σου χαρίζει δύναμη και υπομονή και να ανταποκριθείς επάξια στο ρόλο της μητέρας που είναι από τους πιο υπεύθυνους ρόλους που μας καλεί η ζωή να παίξουμε. Είμαι σίγουρη, αγαπημένη μου Ασπασία, ότι θα συνεχίσεις με την ίδια στοργή και αφοσίωση να περιβάλλεις τη μοναδική αιθέρια ύπαρξη, τη μικρή μας Δάειρα, και ποιήματα σαν αυτό πάντα θα αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής σου, γιατί θα θεωρείς ότι γράφονται και για το δικό σου αγγελούδι.
Με πολλή πολλή αγάπη
Η μαμά σου
ποιο ποιημα βρε παιδια και ποιος Ριτσος?
ΑπάντησηΔιαγραφήτα λογια της μαμας της πιο πανω ακουμπανε κατευθειαν στη ψυχη!
γιατι οσο χρονων και να παμε, οσα παιδακια και αν κανουμε, για τις μανουλες μας ειμαστε παντα τα δικα τους παιδακια!
ευγε Ασπασια για το τρυφερο του χαρακτηρα και την ποιηση, αλλα πανω απο ολα ευγε μαμα της Ασπασιας που καταφερατε και ''φτιαξατε'' εναν τοσο αξιολογο ανθρωπο!
φιλια πολλα σε μαμα και κορη και εγγονη!
(ξαναπερναω στα κρυφα να σου πω οτι θελω να μαθω 11 πραγματα για σενα και για να ειμαι διακριτικη, σου δινω βραβειακι για να σε αναγκασω να μου τα πεις απο μονη σου, σσσσςςςς δες εδω:
Διαγραφήhttp://talibanoulla.blogspot.gr/2013/02/11.html)
Τι όμορφη και συγκινητική ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι όσοι δεν γνωρίζουν την ευαίσθητη και τρυφερή πλευρά του χαρακτήρα σου χάνουν...
Φιλιά πολλά!
Ασπασία μου καλησπέρα! Ναι, το ομολογώ δεν μπόρεσα να φτάσω μέχρι το τέλος! Το άρχισα, μου άρεσε και είπα δες τι όμορφα λόγια αλλά κάπου στο μέσο βαρέθηκα. Δεν την μπορώ την ποίηση! Ωστόσο δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι κάποιοι στίχοι ήταν όντως εμπνευσμένοι. Ασε που αυτό στο τέλος που σου άρεσε δεν το κατάλαβα! Εντάξει, εσύ θα λες τώρα πόσο ρηχή είμαι... κάτσε να με γνωρίσεις λίγο καλύτερα και ελπίζω να αλλάξεις γνώμη,χιχι! Callie
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τρόπος που γράφει ένας άνθρωπος, καθώς και τα κείμενα που επιλέγει μπορούν να σου αποκαλύψουν πολλές πτυχές του χαρακτήρα του. Η γνωριμία μας στο Θησείο απλά επιβεβαίωσε την θετική γνώμη που είχα ήδη σχηματίσει για εσένα αν και δεν σε παρακολουθούσα καιρό (μέσω του blog, εννοώ). Και πρέπει να σου πω ότι με τους ανθρώπους δεν κάνω συχνά λάθος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας πια και το σχόλιο της μητέρας σου, το μοτίβο ολοκληρώθηκε, γιατί σε αυτήν τη ζωή Ασπασία μου τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα από κάπου απορρέουν. Μια υπέροχη μητέρα λοιπόν, σήμερα γιαγιά, μια επίσης ξεχωριστή κόρη, σήμερα μητέρα με ανησυχίες και ένα παιδί η Δάειρα, που αν και δεν την γνωρίζω, είμαι σίγουρη πως σε μια τόσο όμορφη οικογένεια, δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει αυτά, τα ίδια χνάρια της οικογένειας της οποίας ανήκει.
Όσον αφορά τον Ρίτσο και το πολύ όμορφο ποίημα που μοιράστηκες μαζί μας, εγώ τουλάχιστον δεν χρειαζόμουν τη επεξήγηση της "ευαίσθητης" πλευράς σου γιατί μερικά πράγματα όσο κι αν τα καλύπτουμε, είναι εκεί-όχι δεν φταίει η μητρότητα, έχει να κάνει με αυτό που έχουμε μέσα μας- και πάντα υπάρχει κάποιος που κοιτάει κάτω από το φαίνεσθαι.
Καλό σου βράδυ!
Υπέροχα πραγματικά λόγια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα μοναδικό ποιήμα που αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας αλλά και στη καρδιά μας!
Εύχομαι να είσαι τόσο τρυφερή και ρομαντική πάντα!
Καλό σου βράδυ:)
Το είχα διαβάσει παλιότερα.. αλλά κι εμένα με συγκινεί τώρα που είμαι μαμά ενός μικρού κοριτσιού..Τα αποσπάσματα που διάλεξες είναι υπέροχα, βούρκωσα όπως φαντάζεσαι..Έχουμε γίνει πολύ ευαίσθητες μου φαίνεται,ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συγκινήθηκα που σου έγραψε και η μαμά σου παραπάνω..
Φιλάκια, καλό βράδυ!
Υπέροχο ποίημα και με συγκίνησες πολύ. Σ'ευχαριστώ πολύ που το μοιράστηκες και το μάθαμε κι εμείς που δεν το ξέραμε. Καλημέρα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς κι εγώ που δεν έχω πολύ σπουδαία σχέση με την ποίηση, έπαθα ένα εμόουσιοναλ κάτι με το συγκεκριμένο ποίημα. Και δε'ν'κακό να'ναι κανείς ευαίσθητος και ρομαντικός και τρυφερός. Έχει ο κόσμος τόση σκληρότητα, ας τον μαλακώσουμε εμείς με όποιον τρόπο μπορούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες!
Κάτι που μας έμαθαν στη σχολή για τη λογοτεχνία και την ποίηση είναι ότι για να σου αρέσει κάτι που διαβάζεις πρέπει να σε ενδιαφέρει, να μπορείς να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα στο ανάγνωσμα και να απαντάς σε ερωτήσεις που σου έχουν δημιουργηθεί.. Ίσως μέχρι τώρα η ποίηση δεν σε άγγιζε τόσο γιατί δεν είχες αυτές τις εμπειρίες που θα σε έκαναν να τη νιώσεις.. Προσωπικά λατρεύω την ποίηση, ειδικά τον Ελύτη, αλλά και αυτό το ποίημα του Ρίτσου είναι πραγματικά γεμάτο συναισθήματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το σχόλιο της μαμάς σου, δεν έχω λόγια... Απλά συγκινητικό! Πολύ μου αρέσει που συμμετέχει στο blog αφήνοντας σχόλια! :)
Εισαι στην διαδρομη και συ ,Ασπασια,τα πεδιλακια τ ουρανου τα χρησιμοποιησες καλα κι εμαθες πραγματα κι αληθειες,τωρα η μικρη σου θα βαλει τα δικα της , για τις δικες της αναζητησεις,τη δικη της γνωση!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπραβο στη μαμα που σου φορεσε τα σωστα πεδιλακια!!
Μου άρεσε που μας άφησες για το τέλος την πατρότητα του ποιήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, ένιωσα να κόβεται η ανάσα μου σε κάποια σημεία...
Έτσι πρέπει να κοιτάμε τα παιδιά μας, όσων ετών κι αν γίνουν. Είναι τα δώρα μας.
Κι ας μην είναι αποκλειστικά δικά μας.
Σε φιλώ, καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι!!
Υ.Γ.Το μόνο για το οποίο γίνομαι έξω φρενών, είναι η κακομεταχείρηση ενός παιδιού!!!
Ασπασία σου έχω βραβείο. Έλα για την παραλαβή!!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://eimaipaidi.blogspot.gr/p/blog-page_5.html
Άσπα μου υπέροχη ανάρτηση! Κάθε φορά που έρχομαι να σε διαβάσω, βλέπω τα σχόλια της μητέρας σου που με συγκινούν πάρα πολύ!Πόσο χαίρομαι να βλέπω ισορροπημένες σχέσεις μητέρας-κόρης και τόσο ανεβασμένο επίπεδο μπράβο και στις δύο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις ένα υπέροχο σαβ/κο.. φιλιά!!
Πολύ όμορφο ποίημα...Αν και δεν είμαι κι εγώ πολύ της ποίησης...Καλό Σαββατοκύριακο Ασπασία μου!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔανείστηκα κάποιους στίχους από αυτό το υπέροχο ποίημα για το προσκλητήριο βάπτισης της αγαπημένης μου, της κόρης μου... Οι μανούλες αποδέκτες βούρκωναν... Ασπασία εύχομαι ότι καλύτερο για το κοριτσάκι σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή