Την προηγούμενη εβδομάδα έκλεισα ραντεβού στον γυναικολόγο μου για την καθιερωμένη ετήσια γυναικολογική εξέταση. Το ραντεβού ήταν για χθες. Πήγα. Είχα να επισκεφτώ το γυναικολόγο μου από την ημέρα που γέννησα. Ή (για να είμαι πιο ακριβής) είχα να τον επισκεφτώ από μία-εβδομάδα-
μετά-από την ημέρα που γέννησα. Θα μου πείτε τώρα: "τι μας νοιάζει ρε συ Daeira που πήγες στο γυναικολόγο σου; Είναι αυτός λόγος για να γράψεις άρθρο;" Εντάξει, δίκιο έχετε. Σιγά το θέμα. Αλλά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν ήταν μία οποιαδήποτε επίσκεψη αυτή. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν τόσο σημαντικό γεγονός για εμένα αυτό που έζησα χθες, που αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω. "Ποιο είναι το σημαντικό γεγονός;" ...θα μου πείτε...,"το ότι πήγες στο γυναικολόγο σου; What's the big deal?". Επιμένω! Ήταν!
Λοιπόν, για να μη κουραζόμαστε αμφότεροι με αυτόν τον υποθετικό διάλογο, εγώ να επιμένω και εσείς να με αμφισβητείτε, πάω αμέσως στο δια ταύτα. Η συγκεκριμένη επίσκεψη με σημάδεψε γιατί έπιασα τον εαυτό μου να κατακλύζεται από ποικίλα συναισθήματα, αναμνήσεις και σκέψεις. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο χαλάκι της εξώπορτας του ιατρείου μέχρι τη στιγμή που το ξαναπάτησα φεύγοντας.
Όσο ανέμενα στην είσοδο να ανοίξει η πόρτα (αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα) θυμήθηκα ότι τελευταία φορά είχα πάει στο ιατρείο όταν είχα κλείσει τον 7 μήνα (τους τελευταίους 2 μήνες της εγκυμοσύνης μου, οι επισκέψεις γινόταν στο μαιευτήριο). Μου φάνηκε σαν να είχε περάσει αιώνας.
Μόλις άνοιξε η πόρτα και μπήκα στην αίθουσα αναμονής, είδα και τους δύο καναπέδες κατειλημμένους από μία μαμά, τη μαμά της μαμάς, την κόρη της μαμάς και την κούκλα της κόρης της μαμάς. Η μαμά ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδάκι, η μαμά της μαμάς είχε έρθει μαζί για να προσέχει την κόρη της μαμάς, η κόρη της μαμάς ήταν ένα τρισχαριτωμένο 3χρονο κοριτσάκι όλο νάζι και σκέρτσο, και η κούκλα της κόρης της μαμάς ήταν η Ντόρα (όχι η Μπακογιάννη). Οι γκριμάτσες και το χαμόγελό της, μου θύμισαν το μωρό μου. Σε 3 χρόνια θα είναι το κοριτσάκι μου τόσο πολυλογού; Θα είναι μία "μικρή κυρία" με απαιτήσεις και καμώματα, που τα ξέρει όλα και που θέλει να τα μαθαίνει όλα; Ενθουσιάστηκα!!! Τη χάζευα όσο της μιλούσα. Ήταν τόσο γλυκιά. Ανυπομονούσα να γίνει και το μωράκι μου μία "μικρή κυρία", να μιλάμε, να πηγαίνουμε βόλτα...να...να...να...Χάθηκα στις σκέψεις μου.
Κάποια στιγμή βγήκε ο γιατρός. Μόλις με είδε, έτρεξε να με αγκαλιάσει. "Καλωσήρθες κοριτσάκι μου!" μου είπε. Το πλατύ μου χαμόγελο διαδέχτηκε ένα δάκρυ που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω. Βούρκωσα τόσο, που τα έβλεπα θολά! "Συγγνώμη γιατρέ για τη συγκίνηση". Με πήρε από το μπράτσο και καθίσαμε στον καναπέ. Με ρώτησε πώς είμαι, πώς τα πάω με το μωρό...δε θυμάμαι τι άλλο με ρώτησε. "Συγγνώμη γιατρέ που είμαι έτσι" του ξαναλέω, "αλλά νοστάλγησα εκείνες τις μέρες και συγκινήθηκα". Και συνέχισα..."νοστάλγησα και την όλη φάση της γέννας. Ήταν τόσο όμορφα". Και ο γιατρός: "Σου άρεσε τόσο πολύ; Να το ξανακάνουμε τότε!" "Είμαι έτοιμη για το δεύτερο" του είπα. "Θέλω να το ξαναζήσω όλο αυτό"!
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πάααααρα πολύ! Όλα μου άρεσαν! Η φουσκωμένη κοιλίτσα μου. Η έκπληξη που ένιωσα όταν σε καθιερωμένη τυπική επίσκεψη στο μαιευτήριο ο γιατρός μου είπε: "θα μείνεις μέσα. Γεννάς σήμερα". Μου άρεσε όταν άρχισαν οι συσπάσεις. Μου άρεσαν τα πονάκια που έγιναν πόνοι. Ο φόβος του τι θα αντιμετωπίσω (δεν είχα ξαναγεννήσει για να ξέρω). Η πολύωρη αναμονή (ο τοκετός μου διήρκησε 8 ώρες). Η αγωνία. Οι βαθιές εισπνοές και τα φου φου φου (στο τέλος δεν άντεξα - έκανα επισκληρίδιο). Η ανυπομονησία. Οι λυγμοί στους οποίους ξέσπασα όταν άκουσα το κλάμα του νεογέννητου μωρού μου. Η απερίγραπτη ευτυχία που ένιωσα όταν μου το έδωσαν στην αγκαλιά μου! Η αγωνία, μέχρι να το εξετάσει ο παιδίατρος, αν είναι υγιές. Η αγκαλιά της μαίας μου όταν ολοκληρώθηκε ο τοκετός. Το φιλί στο μάγουλο από το γιατρό μου. Όταν με φίλησε ο άντρας μου. Τα χαμόγελα στα πρόσωπα των δικών μου όταν τους αντίκρυσα για πρώτη φορά, ως μαμά πλέον...
Ο γιατρός πήγε στο τακτικό ραντεβού του (τη μαμά της τρισχαριτωμένης 3χρονης μικρούλας) και εγώ περίμενα τη σειρά μου χαμένη και χωμένη στις σκέψεις μου...
Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά μου να μπω στο ιατρείο. Η επόμενη συγκίνηση ήρθε όταν μου έκανε ο γιατρός τον υπέρηχο. Τελευταία φορά που είχα κάνει υπέρηχο ήταν το πρωί της ημέρας του τοκετού. Δηλαδή πριν 8 μήνες. Τότε είχα δει το μωράκι μου μέσα στην κοιλίτσα μου. Χθες είδα μία άδεια κοιλίτσα. Ένιωσα πολύ περίεργα. Ήμουν "άδεια", αλλά ταυτόχρονα τόσο "γεμάτη"! Χαμογέλασα γεμάτη ευτυχία, αφού ήξερα ότι σε μία ώρα θα έχω το μωράκι μου στην αγκαλιά μου.
Πηγή φωτογραφίας
