Ο δεκά-λογος της Δάειρας: This is Melivoia speaking...

Είναι αστεία, πολύ πεισματάρα, πολύ γλυκιά και ενίοτε άγρια. Απλώνει και χέρι εάν θυμώσει πολύ. Ευτυχώς -μέχρι στιγμής- μόνο στην οικογένεια. Στο σχολείο όταν τους τα λέω, απορούν εάν μιλάμε για το ίδιο παιδί. Είναι έξυπνη σε βαθμό παμπόνηρης αλεπούς, κάνει σκανταλιές, στους "έξω" φαίνεται προβατάκι, αλλά μέσα της κρύβεται ένα μικρό λιοντάρι. Ήρεμη δύναμη μου είπε η διευθύντρια τις προάλλες. Εγώ τη λέω cartoon. Γιατί ακόμη και όταν αγριεύει, μου φαντάζει πολύ αστεία. Την πιάνουν tantrums συχνά, ιδίως όταν διαφωνείς με κάποιες στυλιστικές επιλογές της, εάν της κάνεις στραβά τα κοτσιδάκια ή εάν δεν της δώσεις το 10ο σοκολατάκι ή την τρίτη κουταλιά μερέντα. Όταν ανακάλυψε τη σοκολάτα, ανακάλυψε τον παράδεισο! Μπορεί να τρώει μόνο σοκολάτα σε όλες τις μορφές της. Τις προάλλες μου ζήτησε σοκολάτα για να βουτήξει στο μελάτο τηγανητό αυγό της και το επιχείρημα ήταν ότι "δε μου αρέσει το ψωμί, είναι μπλιαχ".  Χαμογελάει συνεχώς, γελάει κακαριστά ακόμη και όταν κάνει σκανταλιές. Διανύει τα terrible twos και αν έχουμε συνέχεια και στα threes, να τρέξω να κρυφτώ. Το σποράκι μεγάλωσε...και έβγαλε και γλώσσα. Βέβαια δε σολάρει με την ίδια συχνότητα όπως η Δάειρα στην αντίστοιχη ηλικία, όμως άρχισε εδώ και κάτι μήνες να μας χαρίζει χαριτωμένους διαλόγους. "Καταρχηστικά" τους εντάσσω στην Ενότητα "Ο δεκά-λογος της Δάειρας" και οψόμεθα...
Κάποιους διαλόγους, εάν τους δεις απομονωμένους από το context, ίσως δε σου πουν κάτι. Όταν όμως ξέρεις τη Μελίβοια, την έχεις ακούσει έστω και μία φορά να μιλάει, ακόμη και το "Καλημέρα σας παιδιά!!!" που μας λέει κάθε πρωί όταν έρχεται στο καθιστικό με το παπλωματάκι  νάνι της αγκαλιά (#ΠουθεναΧωριςΤοΝανι) σου φαίνεται πολύ αστείο...

[Η ηλικία της Μελίβοιας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 2 ετών και 1 μηνός & 2 ετών και 11 μηνών που είναι αυτή τη στιγμή που μιλάμε γράφω]

#1
Ένα απόγευμα...

Εγώ: Φάε όλο σου το φαγητό.
Μελίβοια: Έφαγκα.
Εγώ: Δεν το έφαγες. Το μισό πιάτο είναι γεμάτο.
Μελίβοια: Είπα έφαγκα. Ντε τέλω άλλο. Τέλοθ. ΤΕΛΟΘ.

Και κοπανάει το χέρι της πάνω στο τραπέζι. Θα με τρέχει αυτή σε λίγα χρόνια. Πολύ τσαούσα μου βγήκε. Τέλος!



#2
Διάλογος με τη -2χρονη τότε- Μελίβοια (την οποία συνηθίζω να αποκαλώ Μελιβοιάκι), η οποία μόλις πριν 1 μήνα (από τότε που έγινε ο παρακάτω διάλογος) άρχισε να φτιάχνει προτάσεις. Ήθελα λοιπόν να μάθω αν στο σχολείο τη φωνάζουν Μελίβοια ή Μελιβοιάκι (μιας και το 'Δαειράκι', η Δάειρα μας το "έφερε" από τις τότε δικές της δασκάλες και έκτοτε το υιοθετήσαμε στις προσφωνήσεις μας...)

Εγώ: Μελίβοια;;; Πως σε φωνάζει η κυρία Χ.; (Σημ. Η δασκάλα της στον παιδικό σταθμό)
Μελίβοια:  Αγκάπη μου εσύ!
Εγώ: Και η κυρία Χρ.;;; Πώς σε φωνάζει; (Σημ. Η βοηθός της δασκάλας της)
Μελίβοια:  Αγκάπη μου, αστέλι μου εσύ!
Εγώ: Και εσύ πως τις φωνάζεις;
Μελίβοια:  Κυλία μου εσύ!

No comment.


#3
Ένα βράδυ...

Εγώ: Μελίβοια; Πάμε για νάνι;
Μελίβοια: Όοοσι!
Εγώ: Τι όχι; Έλα. Πάμε για νάνι!
Μελίβοια:  Όσι! ΕΣΥ κάνεις νάνι! Εγκώ έχω δουλειέθ!
Εγώ: Τι δουλειές έχεις;
Μελίβοια:  Πολλέθ δουλειέθ!

Σωστά. Την είχα βάλει να ρίξει ένα σφουγγάρισμα πριν πέσει για ύπνο και δεν είχε ολοκληρώσει.


#4
Αφού έχουμε κλείσει ένα 2ωρο στην παιδική χαρά...

Εγώ: Κορίτσια, πάμε να φύγουμε;
Μελίβοια: Οοοοοοοόσι!
Εγώ: Γιατί;
Μελίβοια: Γιατί έχουμε δουλειέθ!
Εγώ: Δουλειές;;;;; Τι δουλειές έχετε πάλι;
Μελίβοια: Δουλειέθ σαν τα μυλμήγκια.

Χαίρομαι πάντως που έχει σαν πρότυπο τα μυρμήγκια και όχι τα τζιτζίκια :)


#5
Η Δάειρα χτίζει πύργο με τουβλάκια (όχι lego που στερεώνονται μεταξύ τους) οπότε προσπαθεί να τα ισορροπήσει το ένα πάνω στο άλλο με μεγάλη προσοχή, με κινήσεις ακριβείας και αφοσίωση σε αυτό που κάνει. Ενώ έχει φτάσει τον πύργο της αρκετά ψηλά, ακούω τη Μελίβοια να πλησιάζει τραγουδιστά...(Σημ. έχουμε πλέον "κατακτήσει" το ΡΟ και το λέμε σαν νεράκι κελαριστό).

Μελίβοια: (τραγουδιστά) Τώρα το χαλάωωωωω ♪ ♫ ♬ τώρα τώρα τωωωωώρα ♪ ♫ ♬ τώρα το χαλάωωωωω ♪ ♫ ♬ τώρα τώρα τώρρρρααααα ♪ ♫ ♬

(Με μια απότομη κίνησή της, μπαμ και κάτω ό,τι είχε χτίσει η Δάειρα με κόπο...)

Μπαμπάς: (κάνοντάς της έντονα παρατήρηση) ΜΕΛΙΒΟΙΑ;;;!!! ΓΙΑΤΙ ΧΑΛΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ Η ΔΑΕΙΡΑ;;;!!!
Μελίβοια:  Για να κλαίει! Μου αρέσει να κλαίει!

Όχι καλέ. Δεν είναι σαδίστρια! Απλά της αρέσει η κλαμμένη φωνή της μεγάλης αδερφής της...


#6
Το Σεπτέμβριο, πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς...

Εγώ: Πώς ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο; Τα πέρασες όμορφα;
Μελίβοια: ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
Εγώ: Χάρηκες που είδες την κυρία Χ.;
Μελίβοια: ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
Εγώ: Τέλεια. Θα πάμε πάλι αύριο. Ναι;
Μελίβοια: ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΧΧΧΧΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!

Η παραπάνω στιχομυθία ήταν dejavu για σχεδόν όλο το Σεπτέμβριο. Κάθε μέρα που λέτε...χαιρόταν πολύ που πήγαινε στο σχολείο της και που έβλεπε τη δασκάλα της, και για αυτό δεν ήθελε να ξαναπάει, και εμείς της κάναμε το χατήρι και την πηγαίναμε. Does it make sense???


#7 
Τσακώθηκαν οι αδερφές και έρχεται κλαίγοντας σε εμένα η Μελίβοια να μου κάνει παράπονα...

Μελίβοια: : Μαμαααααααααά;;;;;!!!!!
Εγώ:Έλα, Μελίβοια. Τι έγινε πάλι;;;!!!
Μελίβοια: (κλαίγοντας) Η Δάειρα μου είπε "μη μιλάς, είσαι μωροοοοό"
Εγώ: Σου απαγόρευσε να μιλάς;
Μελίβοια: Κλαίω γιατί με είπε μωροοοοό!!!
Εγώ: Μα, μωρό δεν είσαι;
Μελίβοια: Όοοοοχι! Είμαι μπέμπααααα...

No comment.


#8 
Ρωτάω τη Δάειρα για τη κυρά Σαρακοστή...

Εγώ: Δάειρα, φτιάξατε την κυρά Σαρακοστή στο σχολείο;
Δάειρα: Ναι, τη φτιάξαμε μαμά.
Εγώ: Και πότε θα αρχίσετε να κόβετε ποδαράκια;
Δάειρα: Μετά τις απόκριες θα κόψουμε το πρώτο ποδαράκι.
Μελίβοια: (...άρχισε ξαφνικά να κλαίει. Μάλλον ήταν αφηρημένη και άκουσε το διάλογο προς το τέλος). Να κόψετε τα δικά σας ποδαράκια εάν θέλετε. Τα δικά μου δε θα μου τα κόψετε! Τα θέλωωω.

No comment.


#9 
Εμένα πολλές φορές με αποκαλεί μανούλα ή μαμούλα και αντίστοιχα τον μπαμπά της τον αποκαλεί μπαμπούλα. Τη διορθώνω κάθε φορά...

Μελίβοια: Μπαμπούλα;;; ...μπλα μπλα μπλα...
Εγώ: Μελίβοια, όχι μπαμπούλα. ΜπαμπούλΗ!
Μελίβοια: Όχι μπαμπούλη. ΜπαμπούλΑ!
Εγώ: Το σωστό είναι μπαμπούλΗ! Ή μπαμπάκα! Ή σκέτο μπαμπά.
Μελίβοια: Το σωστό είναι μπαμπούλΑ γιατί λέμε μανούλΑ.

Άντε να κάνω μαθήματα γραμματικής σε τόσο ισχυρογνώμον μικρό παιδί. Οπότε κάποια στιγμή εγκατέλειψα την προσπάθεια. Λέω, μικρή είναι ακόμη. Θα μάθει αργότερα στο σχολείο το σωστό. Πάω λοιπόν ένα απόγευμα να τις πάρω από τον παιδικό σταθμό. Στην αίθουσα αναμονής καθόταν ένας πατέρας στον καναπέ και περίμενε να του φέρουν το παιδί του. Η Μελίβοια πηγαίνει μπροστά του, τον δείχνει με το δάχτυλο και του λέει χαμογελαστά:

Μελίβοια: ΕΙΣΑΙ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ!!!

Έγινα ΛΟΥΗΣ.

#10 
Ήμασταν σε ένα εμπορικό και είχε πολύ κόσμο. Όπως τις κρατούσα από το χέρι και προχωρούσαμε, τη σκουντάει καταλάθος με το πόδι του, όπως περνούσε, ένας κύριος.

Μελίβοια: Μαμά; Με χτύπησε αυτός! (και τον δείχνει)
Εγώ: Καταλάθος το έκανε ο κύριος.
Μελίβοια: Δεν το έκανε καταλάθος. Επίτηδες το έκανε. Θα τον μαλώσεις;
Εγώ: Αν το ξανακάνει, θα τον μαλώσω.
Μελίβοια: Θα τον μαλώσεις μαμά; Θα με προστατέψεις;
Εγώ: (για να ηρεμήσει) Αν το ξανακάνει, σου υπόσχομαι να τον μαλώσω.
Μελίβοια: Μα δεν τον μαλώνεις!
Εγώ: Σου είπα. Αν το ξανακάνει, θα τον μαλώσω.

Επειδή ο Μέρφυ με αγαπάει, λίγο πιο κάτω, συναντάμε τον κύριο σε ένα κατάστημα. Του φωνάζει.

Μελίβοια: Η μαμά μου θέλει να σε μαλώσει γιατί με χτύπησες!!!

Double ΛΟΥΗΣ έγινα...

✔️ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ-ΛΟΓΟΥΣ ΕΔΩ

Image via

To  'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου (πλέον) κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.