Το πρώτο παιδικό βιβλίο που αγόρασα για τη Δάειρα, μπήκε στο σπίτι μας πριν καν αυτή γεννηθεί και ήταν αυτό. Μία συλλογή των γνωστότερων κλασσικών παραμυθιών σε μία έκδοση 200 σελίδων. Άρχισα να της το διαβάζω από τον 6ο μήνα (της κύησης, όχι της γέννας), όταν δηλαδή το μωρό ήταν ήδη στην κοιλιά μου (φαντάζομαι τι θα σκέφτεστε...) και συνέχισα να τη νανουρίζω με αυτό αφότου γεννήθηκε. Δε ξέρω αν η αγάπη της στα βιβλία και το διάβασμα οφείλεται σε αυτό ή στο DNA του μπαμπά και της μαμάς (αμφότεροι φιλομαθείς), πάντως είναι γεγονός!

Εμείς οι μαμάδες και ειδικά όσες εργαζόμαστε full time και δεν έχουμε βοήθεια από παππουδογιαγιάδες/νταντάδες επί μονίμου βάσεως, τρέχουμε και δε φτάνουμε. Αναγκαζόμαστε να λείπουμε πολλές ώρες εκτός σπιτιού και προσπαθούμε να τα χωρέσουμε όλα μέσα σε ένα 24ωρο: ΚΑΙ εργασία ΚΑΙ οικιακές δουλειές ΚΑΙ εξωτερικές δουλειές ΚΑΙ ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά ΚΑΙ ποιοτικό χρόνο με το σύντροφο ΚΑΙ χόμπι ΚΑΙ διασκέδαση ΚΑΙ χαλάρωση ΚΑΙ κοινωνικές υποχρεώσεις. Μπορεί να είμαστε ηρωίδες, αλλά υπερηρωίδες –κακά τα ψέματα- δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε!

Είναι αστεία, πολύ πεισματάρα, πολύ γλυκιά και ενίοτε άγρια. Απλώνει και χέρι εάν θυμώσει πολύ. Ευτυχώς -μέχρι στιγμής- μόνο στην οικογένεια. Στο σχολείο όταν τους τα λέω, απορούν εάν μιλάμε για το ίδιο παιδί. Είναι έξυπνη σε βαθμό παμπόνηρης αλεπούς, κάνει σκανταλιές, στους "έξω" φαίνεται προβατάκι, αλλά μέσα της κρύβεται ένα μικρό λιοντάρι. Ήρεμη δύναμη μου είπε η διευθύντρια τις προάλλες. Εγώ τη λέω cartoon. Γιατί ακόμη και όταν αγριεύει, μου φαντάζει πολύ αστεία. Την πιάνουν tantrums συχνά, ιδίως όταν διαφωνείς με κάποιες στυλιστικές επιλογές της, εάν της κάνεις στραβά τα κοτσιδάκια ή εάν δεν της δώσεις το 10ο σοκολατάκι ή την τρίτη κουταλιά μερέντα. Όταν ανακάλυψε τη σοκολάτα, ανακάλυψε τον παράδεισο! Μπορεί να τρώει μόνο σοκολάτα σε όλες τις μορφές της. Τις προάλλες μου ζήτησε σοκολάτα για να βουτήξει στο μελάτο τηγανητό αυγό της και το επιχείρημα ήταν ότι "δε μου αρέσει το ψωμί, είναι μπλιαχ".  Χαμογελάει συνεχώς, γελάει κακαριστά ακόμη και όταν κάνει σκανταλιές. Διανύει τα terrible twos και αν έχουμε συνέχεια και στα threes, να τρέξω να κρυφτώ. Το σποράκι μεγάλωσε...και έβγαλε και γλώσσα. Βέβαια δε σολάρει με την ίδια συχνότητα όπως η Δάειρα στην αντίστοιχη ηλικία, όμως άρχισε εδώ και κάτι μήνες να μας χαρίζει χαριτωμένους διαλόγους. "Καταρχηστικά" τους εντάσσω στην Ενότητα "Ο δεκά-λογος της Δάειρας" και οψόμεθα...
Κάποιους διαλόγους, εάν τους δεις απομονωμένους από το context, ίσως δε σου πουν κάτι. Όταν όμως ξέρεις τη Μελίβοια, την έχεις ακούσει έστω και μία φορά να μιλάει, ακόμη και το "Καλημέρα σας παιδιά!!!" που μας λέει κάθε πρωί όταν έρχεται στο καθιστικό με το παπλωματάκι  νάνι της αγκαλιά (#ΠουθεναΧωριςΤοΝανι) σου φαίνεται πολύ αστείο...

Η Κυριακή που μας πέρασε, ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα! Η Δάειρα πήρε το πρώτο της Βραβείο και Έπαινο για ένα έργο της που συμμετείχε στην Έκθεση Παιδικής Ζωγραφικής: 'ΤΑ 932 ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΗΣ ΒΑΤΡΑΠΟΥΝΖΕΛ' που είχε φιλοξενηθεί στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Η χαρά της τεράστια! Δε γινόταν λοιπόν μία τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της να μην υπάρχει μέσα σε αυτό εδώ το blog, το οποίο δημιούργησα 5 χρόνια και 11 μέρες πριν, εμπνεόμενη από την ίδια. Ω ναι, το My Lovable Baby έκλεισε 5 χρόνια στις 21 Ιανουαρίου, γεννήθηκε λίγο μετά τη Δάειρα, μεγαλώνει και ωριμάζει παράλληλα με αυτήν και εδώ και ~3 χρόνια παράλληλα και με τη Μελίβοια! Και το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να πάρει για τα 5α του γενέθλια, είναι αυτές οι όμορφες, γεμάτες συγκίνηση στιγμές που ζήσαμε την Κυριακή. Τι όμορφη σύμπτωση και αυτή...!!!