(Με όσους από εσάς είμαστε "φίλοι" στο FB, θα έχετε διαβάσει σχεδόν τις μισές από τις παρακάτω στιχομυθίες αφού τις έχω ανεβάσει ως ανεξάρτητα posts στο προσωπικό μου προφίλ).
[Η ηλικία της Δάειρας κατά τις παρακάτω στιχομυθίες ήταν μεταξύ 4 χρονών και 10 μηνών έως 5 χρονών]
#1
Είχαμε πάει να τις επισκεφτούμε στο πατρικό μου, όπου παραθέριζαν μόνες με τους παππούδες. Σε ένα τρυφερό ενσταντανέ στην αγκαλιά του μπαμπά της στον κήπο, του πιάνει τη συζήτηση (σημ. ο παππούς μαστόρευε κάτι παραδίπλα ως συνήθως, η Μελίβοια στη δική μου αγκαλιά σε χαλαρουίτα φάση)...
Δάειρα: Μπαμπά, τι δουλειά κάνεις; Δε σε έχω ρωτήσει ποτέ.
Μπαμπάς: Είμαι μηχανικός. Σαν τη μαμά.
Δάειρα: Η μαμά είναι ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ!!!
Μπαμπάς: ..........(Ο μπαμπάς δεν το σχολιάζει, απλά με κοιτάζει με εκείνο το "δολοφονικό" βλέμμα εκείνου που νιώθει επιβεβαίωση για τις συνεχείς υπενθυμίσεις-παρατηρήσεις του ότι βγάζω συνεχώς φωτογραφίες και το οποίο βλέμμα φωνάζει σιωπηλά το "ως_και_το_παιδί_σε_πήρε_χαμπάρι"...και έτσι...)
Δάειρα: Μπαμπά; Δηλαδή εσύ είσαι μηχανικός, η μαμά είναι φωτογράφος και ο παππούς είναι μάστορας.
Μπαμπάς: Ο παππούς είναι φυσικός αλλά το παίζει μάστορας. Ξέρεις τι σημαίνει φυσικός;
Δάειρα: Όχι μπαμπά. Δεν ξέρω.
Μπαμπάς: Φυσικός είναι ο δάσκαλος που ασχολείται με το πώς λειτουργεί η ΦΥΣΗ.
Δάειρα: Δηλαδή ο παππούς είναι ΚΑΙ μάστορας ΚΑΙ κηπουρός. Κατάλαβα!
No comment.
#2
Τηλεφωνική συνομιλία με Δάειρα που διακοπάρει στους παππούδες μαζί με Μελίβοια...
Εγώ: Δάειραααααααα!!!!!!!
Δάειρα: Έλα μαμά!
Εγώ: Σ' αγαπάω μωρό μου! Σ'αγαπάω!!!
Δάειρα: Μαμάαααααα! Όλο αυτό μου λες. Είναι ΒΑΡΕΤΟ.
Εγώ: Ωραία. Να σου το πω κάπως διαφορετικά τότε. Σ'αγαπάω τόσο πολύ όσο είναι η απόσταση από τη γη στον ήλιο και ακόμη παραπέρα. Πιο μακριά από το πιο μακρινό αστέρι στο σύμπαν.
Δάειρα: Μαμάαααααα! Αυτό που λες είναι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ.
Εγώ: ΟΚ Δάειρα. Δε σε αγαπάω!
Δάειρα: Μαμάαααααα! Αυτό που λες είναι ΨΕΜΑ.
Εγώ: Μου λείπεις!
Δάειρα: Τώρα μιλάς σωστά, μαμά.
Εγώ: Θα έρθω να σας πάρω σε λίγες μέρες.
Δάειρα: ΟΧΙ. Να μην έρθεις! Είναι ακόμη καλοκαίρι.
Έρχεται η σειρά της Μελίβοιας...
Εγώ: Μελίβοιααααααα! Σ'αγαπάω μωράκι μου!
Μελίβοια: ΟΧΙ. Δε μ'αγαπάς!
Εγώ: Σ'αγαπάω!
Μελίβοια: ΟΧΙ. Δε μ'αγαπάς!
Εγώ: Σου λείπω;
Μελίβοια: ΟΧΙ. Δε μου λείπεις!
Εγώ: Θα έρθω να σας πάρω σε λίγες μέρες.
Μελίβοια: ΟΧΙ. Να μην έρθεις!
#ηεπετειοςτουοχι
#3
Ήμασταν στο πατρικό μου και ήμουν στον πάνω όροφο, στο υπνοδωμάτιο. Μου ζητάει παγωτό...
Δάειρα: Μαμά, θέλω παγωτό.
Εγώ: Όχι άλλο παγωτό. Έχεις φάει 2 μπολάκια σήμερα.
Κατεβαίνει κάτω, πάει στη γιαγιά της (η οποία σημειωτέον δεν έχει ακούσει τη συζήτηση περί παγωτοαπαγόρευσης) και η γιαγιά τής βάζει. Όταν κατεβαίνω κάτω, τη βλέπω να τρώει παγωτό...
Εγώ: Δάειρα, που το βρήκες το παγωτό;
Δάειρα: Η γιαγιά μού το έδωσε.
Εγώ: Δε σου είπα ότι δεν κάνει να φας άλλο;
Δάειρα: Δεν ξέρεις εσύ. Η γιαγιά ξέρει που είναι δασκάλα. Και αφού της το ζήτησα και μου το έδωσε, σημαίνει ότι είναι σωστό.
No comment.
#4
Τηλεφωνική συνομιλία με Δάειρα...
Εγώ: Αγάπη μου, σε αγαπώ πολύ. Τι κάνεις;
Δάειρα: Μαμά, όλο το ίδιο θα μου λες; Το έχω καταλάβει ότι με αγαπάς.
Εγώ: ...μπλα μπλα...
Δάειρα: ...μπλα μπλα...
Εγώ: Τι θέλεις να σου φέρω αύριο που θα έρθω;
Δάειρα: Τίποτα. Δε μου λείπει τίποτα. Όλα τα έχω.
Η αλήθεια είναι ότι μόνον τέτοια απάντηση δεν περίμενα να ακούσω...
#5
Ετοιμαζόμαστε για τη θάλασσα. Βάζω το μαγιό μου, μπροστά τους.
Δάειρα: Μαμά; Ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει που βλέπω τα βυζάκια σου εγώ και η Μελίβοια. Μπορεί και ο μπαμπάς να τα βλέπει. Γιατί εμείς οι τρεις είμαστε η οικογένειά σου και επιτρέπεται να τα βλέπουμε. Αν ποτέ όμως κάποιος άλλος σου ζητήσει να τα δει, να του το αρνηθείς ευγενικά. Όταν αρνούμαστε κάτι σε κάποιον, πρέπει να το αρνούμαστε ευγενικά.
Εάν ζητήσει κάποιος άλλος να τα δει, να είσαι σίγουρη ότι θα του το αρνηθεί ο μπαμπάς πολύ πιο "ευγενικά" από εμένα...
#6
Τους έχω μιλήσει για τα μικρόβια και τους ιούς και τα έχω παρομοιάσει με κακά στρατιωτάκια που εισβάλλουν στο σώμα μας από το στόμα, τη μύτη, τα αυτιά και τα μάτια, για αυτό και δεν επιτρέπεται να βάζουμε τα χέρια μας, ειδικά όταν δεν είναι πλυμμένα, σε στόμα, μάτια, μύτη και αυτιά. Αυτό τους έχω πει, όπως ακριβώς το γράφω. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και φροντίζω να τους το υπενθυμίζω τακτικά...
Εγώ: Δάειρα; Έχουμε πει ότι δε βάζουμε χέρια που δεν έχουμε πλύνει στο στόμα μας.
Δάειρα: Ναι μαμά, το ξέρω. Ούτε στη μύτη, ούτε στα αυτιά, ούτε στα μάτια. Βασικά τα μάτια δεν είναι τρύπες όπως το στόμα, η μύτη και τα αυτιά, όμως έχουν νερό και τα στρατιωτάκια μπορούν να κολυμπήσουν στο νερό των ματιών μας, να κάνουν μια βουτιά και έτσι να μπουν μέσα μας.
Έχω μεταδοτικότητα τελικά. Όλα τα κατάλαβε.
#7
Η Μελίβοια, αν και ήρεμο παιδάκι, αν θυμώσει πολύ με τη Δάειρα, απλώνει χέρι. Και το κάνει συχνά-πυκνά. Γρατσουνάει, σπρώχνει, σφαλιαρίζει. Ένα πρωί λοιπόν, έχει ξυπνήσει πριν από τη Δάειρα και πάει να τη ξυπνήσει με χαιδέματα και αγκαλίτσες. Η Δάειρα ξυπνάει απο τα χαϊδολογήματα της μικρής και μονολογεί...
Δάειρα: Μου φαίνεται σήμερα είναι η μέρα της αγάπης. Η Μελίβοια δε με γρατσουνάει.
No comment.
#8
Το καλοκαίρι, την περίοδο που διακοπάραμε στα μέρη του μπαμπά (Αρχαία Ολυμπία), κάναμε μία ολιγοήμερη απόδραση στη Μεσσηνία. Όσο λοιπόν βρισκόμαστε on the road, με είχε ζαλίσει να της διηγούμαι ιστορίες από την ελληνική μυθολογία και ιστορία. Με έβαζε να της λέω για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Οδυσσέα, το Θησέα και τον Ηρακλή. Για τους οποίους της είχε μιλήσει ήδη η γιαγιά της και ήθελε να της τα ξαναπώ εγώ. Τόσες φορές της είπα τις ιστορίες, που στο τέλος κουράστηκα. Όταν λοιπόν φτάσαμε στη Μεθώνη, το βρήκα σαν μία πολύ καλή αφορμή να σταματήσω...
Δάειρα: Μαμά, θα μου πεις για τον Μέγα Αλέξανδρο;
Εγώ: Δάειρα, σου είπα 3 φορές για τον Μέγα Αλέξανδρο. Και για τον Οδυσσέα σου είπα και για το Θησέα και για τον Ηρακλή. Δεν μπορώ άλλο. Κουράστηκα.
Δάειρα: Θέλω και άλλη. Άλλη μία. Σε παρακαλώ μαμά.
Εγώ: Δεν μπορώ τώρα. Ίσως αργότερα. Τώρα απολαμβάνω το μέρος που ήρθαμε.
Δάειρα: Δε σε καταλαβαίνω. Σου αρέσει να βλέπεις αυτά τα παλιοπράγματα; Όλο παλιά σπίτια είναι εδώ. Σου αρέσει να βλέπεις ερείπια...;;;
No comment.
#9
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα...
Δάειρα: Μαμά, ποιες είναι οι κηποκίδες;
Εγώ: Ποιες;;; (λέω δεν άκουσα καλά...δεν μπορεί...τι 'ειν' τούτο πάλι...;;;)
Δάειρα: Οι κηποκίδες.
Εγώ: Ποιες κηποκίδες; Τι με ρωτάς; Δεν καταλαβαίνω.
Δάειρα: Οι νεράιδες του ωκεανού λέγονται ωκεανίδες. Όπως και η Μελίβοια. Των ποταμών και των λιμνών λέγονται νηριίδες. Άρα των κήπων λέγονται κηποκίδες. Σωστά; Πες μου κάποια ονόματα κηποκίδων.
Ξέρω γω; Λεμονούσα; Πορτολανθέα; Ντομάνθη; Αγγουροθέα; Κολοκυνθέα; Μελιντζαγόρη; :D
#10
Ήμασταν σε μία βάφτιση και εκεί υπήρχε ένας μάγος και είχε πάρει τη Δάειρα για βοηθό του. Και μάλιστα της είχε υποσχεθεί ότι στο τέλος των "κόλπων" θα τη μεταμορφώσει σε περιστέρι. Όπερ και (δεν) εγένετο. Αλλά η Δάειρα δεν το θυμήθηκε εκείνη την ημέρα (ότι "ξέχασε" να τη μεταμορφώσει δηλαδή). Το θυμήθηκε μέρες μετά και με εμφανή απογοήτευση, με ρωτάει...
Δάειρα: Μαμά, εκείνος ο μάγος γιατί τελικά δε με μεταμόρφωσε σε περιστέρι, ενώ μου το υποσχέθηκε;
Εγώ: Σοβαρά τώρα. Ήθελες αλήθεια να μεταμορφωθείς σε περιστέρι;;;!!!
Δάειρα: Ναι, ήθελα!
Εγώ: Αν σε μεταμόρφωνε σε περιστέρι, πώς θα έβρισκα εγώ το κοριτσάκι μου; Θα πετούσες μαζί με τα άλλα πουλιά και θα χανόσουν στον ουρανό.
Δάειρα: Θα σε έβρισκα εγώ, μην ανησυχείς. Θα ερχόμουν στο παράθυρό μου. Τον ξέρω τον δρόμο για το σπίτι μας, μαμά.
Ποιος δουλεύει ποιον δεν ξέρω...
Image via
To 'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα διάλογοι). Άλλοτε μου προκαλούν γέλιο, άλλοτε απλά χαμόγελο, άλλοτε συγκίνηση και άλλοτε έντονο προβληματισμό, οι διάλογοι με τη μεγάλη μου (πλέον) κόρη είναι πάντα χαριτωμένοι. Για να δείτε όλους τους δεκαλόγους της Δάειρας, πατήστε εδώ.
|
Μα τι απαντήσεις δίνει, ειναι φοβερή! Στα στρατιωτάκια μιλάμε για σούπερ φαντασία! Φιλιααα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κορίτσι ξέρει τον δρόμο για το σπίτι σας! Καταπληκτική πάντως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα πάρω το μέρος της δασκάλας αλλά καλώς έφαγε παγωτο το παιδί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου είχαν λείψει οι δεκάλογοι. Ευτυχώς που είμαστε φίλες και στο fb πλέον!
Ασπασία, έχω περιορίσει τόσο πολύ το internet γιατί με κούραζε τελικά, που διαβάζω λίγα blogs τώρα πια. Ξέρω ότι δε γράφεις συχνά, αλλά κάτι με τραβάει εδώ και περίμενα καιρό τώρα να διαβάσω καινούριο δεκάλογο. Αγαπάω πολύ το μυαλό της Δάειρας, αλλά μετά το σημερινό "Όχι, όχι, όχι" της μικρής, κάνω την πρόβλεψη ότι οι δεκάλογοι της Μελίβοιας θα αφήσουν εποχή. Μου φαίνεται πολύ παιχνιδιάρα. (Ελίνα)
ΑπάντησηΔιαγραφήκλαιω απο τα γελια... κυριολεκτικα ομως!!! Και η προσθηκη της Μελιβοιας... φοβερη... Ανυπομονω για τους διαλογους της...χαχαχαχα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ εξυπνα παιδιά με φαντασία και γνώσεις. Να τα χαιρεσαι.Με τον πρώτο διάλογο ξετρελάθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλασσικά έχω λιώσει! comments στο: #5 επικεντρώνεται στην ευγένεια το παιδί! (εγώ ανέμενα πως θα αναφερόταν στον κανόνα του εσωρούχου κλπ) αλλά πάνω απ'όλα η ευγένεια! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το περιστέρι αλλο διάλογο περίμενα!! Κατι σε θα σε κουτσουλήσω θα μου έλεγε η δικιά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο με τα μικρόβια πολυ μου άρεσε!
Φοβερή η μικρή, παιδί με προσωπικότητα!!
ΑπάντησηΔιαγραφή