Κυριακή 11 Μαΐου 2014, ώρα 7:05 το πρωί. Μόλις έχω τελειώσει θηλασμό (για 3η φορά μέσα σε 5 ώρες), τα 3/4 της οικογένειας κοιμούνται και εγώ πίνω τον πρωινό καφέ μου (να μου ανοίξει το μάτι) και έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου (πάλι). Από το πολύ το βύθισμα σε λίγο θα πιάσω πάτο. Και
σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι...Ένα πιθάρι μου λείπει και ένας Μ. Αλέξανδρος να μου κρύψει τον ήλιο.
Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω τις σκέψεις μου γιατί έχουν συσσωρευτεί πολλές τώρα τελευταία...
Σκέφτομαι ότι τον τελευταίο ενάμιση μήνα έχω περάσει πολύ ζόρικα. Πιο ζόρικα από ό,τι φανταζόμουν ενάμιση μήνα πριν, πριν δηλαδή γίνω μαμά για δεύτερη φορά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο "κομμάτι" της σωματικής κούρασης λόγω του ό,τι είμαι όρθια non-stop 24x7 (με εξαίρεση 3 -max 4- ώρες που κοιμάμαι κάθε βράδυ –σχεδόν ξημέρωμα- σε δόσεις), που έτσι κι αλλιώς λίγο-πολύ το φανταζόμουν και το ανέμενα, αλλά και στο "κομμάτι" της ψυχολογικής κούρασης που προέκυψε μεγαλύτερο από ό,τι περίμενα. Το ρολόι γυρίζει (εκτός και αν ξεμείνει από μπαταρία ή μείνει ξεκούρδιστο) , ο ήλιος έρχεται και φεύγει και μετά έρχεται το φεγγάρι και μετά φεύγει το φεγγάρι και μετά έρχεται πάλι ο ήλιος (παραμιλάω; Από τη νύστα θα είναι...), ο Μάρτιος έφυγε και ήρθε ο Απρίλιος και έφυγε και αυτός και ήρθε ο Μάιος και θα φύγει και αυτός...με λίγα λόγια τα πάντα κινούνται...εκτός από εμένα. Εγώ μένω σταθερή στο τετράπτυχο: ταϊζω, ρεύω, ξεσκατίζω, νανουρίζω. Και όλο αυτό με έχει κουράσει. Βαριέμαι τη μονοτονία στα πράγματα (το έχω ξαναπεί;) και τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, τα πράγματα δεν είναι και τόσο μονότονα. Μέσα στην ημέρα ό,τι κάνω, το κάνω με μουσικό χαλί το κλάμα της μπεμπούλας σε όλες τις διασκευές και σε όλους τους ρυθμούς: από χέβι μέταλ μέχρι ποπ και από τσα-τσα μέχρι reggae. Σε ρυθμούς απαλής κλασσικής μουσικής δεν έχει κλάψει ακόμη, αλλά μην τα θέλω και όλα δικά μου. Εντάξει, άι νόου, φάση είναι θα περάσει.
Σκέφτομαι ότι είναι και το άλλο... Λίγο καιρό πριν γεννήσω την μπεμπούλα, αναρωτιόμουν πώς θα μπορέσει η Δάειρα να συνηθίσει στη νέα μας πραγματικότητα (όντες πλέον τέσσερις στο σπίτι και ούσα -η ίδια η Δάειρα- όχι πλέον στο κέντρο της προσοχής μας) με το ελάχιστο δυνατό συναισθηματικό και ψυχολογικό για αυτήν κόστος που θα υπήρχε αναπόφευκτα λόγω του ερχομού του νέου μέλους στην οικογένειά μας. Δεν είναι και λίγο εκεί που είσαι το κέντρο του σύμπαντος ξαφνικά να μοιράζεται η προσοχή και η φροντίδα της μαμάς και του μπαμπά και στο αδερφάκι σου. Ένα ανθρωπάκι "καινούριο" για σένα που δεν το γνωρίζεις και από πριν, που δεν το έχεις συνηθίσει ακόμη και δεν έχεις μάθει να το αγαπάς. Φοβόμουν πολύ πώς θα το πάρει όλο αυτό και ανησυχούσα τι αντίκτυπο θα μπορούσε να έχει στην ψυχολογία της σε μία ηλικία που αναπτύσσει συναισθηματική νοημοσύνη, που διαμορφώνει προσωπικότητα και που επηρεάζει αναπόφευκτα την υπόλοιπη ζωή της. Είχα επηρεαστεί πολύ και από τα όσα άκουγα γύρω μου του τύπου "θα ζηλεύει", "θα φάει φρίκη", "θα υποστεί μεγάλο σοκ" και διάφορα τέτοια παρεμφερή. Σκεφτόμουν επομένως καιρό πριν, πώς να καθησυχάσω τους φόβους της σε περίπτωση που αισθανόταν ότι απειλούνταν η προσοχή μου, η αγάπη μου, η φροντίδα μου για αυτήν. Το μωρό (σκεφτόμουν ότι) είναι σε μία φάση που δεν καταλαβαίνει ακόμη πολλά, οπότε το να μην ασχοληθώ και πολύ μαζί του (τουλάχιστον τώρα στην αρχή) εκτός από τη βασική φροντίδα, δεν θα το επηρεάσει αρνητικά, οπότε θα μπορέσω να αφιερώσω αρκετό ποιοτικό χρόνο με τη Δάειρα. Έλα όμως που τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα έχεις σχεδιάσει. Δυστυχώς ούτε πολύ χρόνο έχω αφιερώσει, αλλά ούτε και ποιοτικό. Μιλάω για αυτόν τον 1,5 μήνα που είμαστε τετραμελής φαμίλια (Σκέφτομαι πάλι: Ουάου!!! Τετραμελής; Πότε γίναμε; Πώς πέρασε ο καιρός; Πότε γέννησα; Πότε έμεινα έγκυος;)
via |
(Έχει πάει πλέον 8:00 π.μ. Τέτοια ώρα τις καθημερινές την ετοιμάζω για το σχολείο).
Σκέφτομαι ότι η Δάειρα πηγαίνει παιδικό σταθμό και λείπει από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Και το μόνο διάστημα που μπορώ εκ των πραγμάτων να περάσω μαζί της σε καθημερινή βάση είναι το τρίωρο 5-8 μμ. Θα μου πεις "πάρε την νωρίτερα από το σταθμό και όχι στις 5 μμ." Θα σου πω "are you nuts? Και πώς θα τα βγάλω πέρα τόσες ώρες μόνη μου με ένα νεογέννητο και ένα δίχρονο;". Μετά τις 8 μμ., και για μία ώρα περίπου, διαρκεί το τελετουργικό του ύπνου (μπάνιο-παραμύθι(α)-ύπνος) που συνήθως το κάνει μαζί με τον μπαμπά της, αφού αυτό είναι και το μοναδικό χρονικό διάστημα που την βλέπει ο μπαμπάς μεσοβδόμαδα ερχόμενος από το γραφείο. Ο μπαμπάς (στα μάτια της) είναι αποκλειστικά "δικός της" αφού τις ώρες του τελετουργικού που περνούν μαζί, δεν τον βλέπει να περνά χρόνο με το μωρό. Από την άλλη, η μαμά μοιράζει το χρόνο της. Και μάλιστα όχι ισόποσα. Το 3ωρο 5-8 μμ. δεν είναι αποκλειστικό της Δάειρας, αφού σε αυτό το διάστημα προκύπτει θηλασμός και αλλαγή πάνας, οπότε αναπόφευκτα αφιερώνω αρκετό χρόνο στο μωρό. Και αν δεν το θηλάζω/ αλλάζω, θα χρειαστεί κάποια στιγμή να το πάρω αγκαλιά γιατί αρχίζει τη γνωστή μωρουδιακή γκρίνια που (ω Μέρφυ Μέρφυ!!!) τείνει να αυξάνει όταν έχω και τα δύο παιδιά μαζί ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Οπότε η μαμά (στα μάτια της Δάειρας) δεν είναι αποκλειστικά "δική της". Και αυτό φέρνει γκρίνια και από την πλευρά της Δάειρας και τα ντεσιμπέλ κλάματος αυξάνουν και στα δύο αυτιά μου και ώρες-ώρες μου έρχεται να φουντάρω (εντάξει, δε θα το κάνω κιόλας, απλά μου έρχεται αυτή η σκέψη "σκουπίδι" στο μυαλό). Άσχετο, αλλά εσείς μπορείτε να καθαρίζετε αυγό μελάτο με το ένα χέρι (στο άλλο έχω το μωρό) και να μην το διαλύσετε ούτε να πασαλειφτείτε; Ε, εγώ μπορώ. Έχω γίνει εξπέρ στο να κάνω πράγματα μόνο με το δεξί.
(Καλέ, πότε κιόλας πήγε 9:00;)
Όσον αφορά στα Σαββατοκύριακα, η Δάειρα περνάει πολύ χρόνο εκτός σπιτιού. Την παίρνει ο μπαμπάς της και πηγαίνουν σε μάθημα μουσικοκινητικής, για περπάτημα, έξω για φαγητό, για καφέ, παιδική χαρά, λούνα παρκ, ζωολογικό κήπο. Συνήθως φεύγουν κατά τις 11 το πρωί και επιστρέφουν κατά τις 7 το βραδάκι (έχει γίνει η μασκότ στις ταβέρνες και τις καφετέριες που συχνάζουν). Και αυτό αφενός μεν για να την χορτάσει ο πατέρας της αφού ελάχιστα την βλέπει μέσα στην εβδομάδα, αφετέρου δε για να αφήσουν εμένα να ξεκουραστώ, αφού πλέον ο ύπνος μου είναι απειροελάχιστος, η εξάντλησή μου εμφανής και τα πρόθυρα νευρικής κρίσης λόγω της κούρασης πολύ κοντά. Αυτά τα τελευταία δεν είναι σκέψεις. Είναι πραγματικότητα. Όλο αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να έχει δεθεί πάρα πολύ με τον μπαμπά της και παράλληλα αισθάνομαι να απομακρύνεται από εμένα. Δεν είναι ότι ζηλεύω, ίσα-ίσα αισθάνομαι ευγνώμων για αυτή την δυνατή σχέση μπαμπά-κόρης. Όμως αισθάνομαι τύψεις γιατί δεν της αφιερώνω επαρκή χρόνο. Γιατί δεν είμαι εκεί για αυτήν όσο ήμουν πριν. Αισθάνομαι ότι της λείπει η φροντίδα και η αμέριστη προσοχή μου...όχι επειδή δεν της τα παρέχω απλά επειδή τα μοιράζω και μάλιστα όχι ισόποσα. Και ό,τι μοιράζεται, ό,τι δεν είναι ολόκληρο, μερικές φορές φαίνεται λίγο. Και φέτος αισθάνομαι πολύ λίγη για την Δάειρα. Αισθάνομαι ότι η ζυγαριά της προσοχής και της φροντίδας μου μέσα στο 24ωρο γέρνει προς το μωρό (ενώ η κανονική ζυγαριά του μπάνιου μένει σταθερή στα κιλά - άι σιχτίρ. Χρειάζομαι επειγόντως δίαιτα). Και αυτό η Δάειρα το βλέπει και ακόμη περισσότερο το (δι)αισθάνεται.
via |
(Το μωρό κλαίει πάλι. Λογικό. Πεινάει. Πήγε 10:00. Πέρασε ένα τρίωρο από τον προηγούμενο θηλασμό. Φεύγω και επιστρέφω...)
Back. Τι λέγαμε; Α, ναι...
Είναι γιατί τώρα που μεγαλώνει (η Δάειρα) κάθε μέρα αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερα πράγματα, βιώνει πιο έντονα τα συναισθήματα γιατί σκέφτεται περισσότερο. Και συνήθως λένε ότι συμπεριφέρεσαι όπως αισθάνεσαι και αισθάνεσαι όπως σκέφτεσαι. Όπως έχει πει και ένα διάσημος στοχαστής και γιόγκι, ο Sadhguru J. Vasudev, "Τα παιδιά είναι πνευματικά πλάσματα. Έχουν άπειρες πνευματικές δυνατότητες, και αυτό επειδή δεν έχουν ακόμα βυθιστεί μέσα στην «πραγματικότητα»! Συχνά ακούν και βλέπουν πράγματα που εμάς μας διαφεύγουν. Δεν παρατηρούν απλά, νιώθουν το περιβάλλον και κυριολεκτικά το ζουν. Επιπλέον, εντοπίζουν, απορροφούν και αντιδρούν σε αυτό πολύ πιο έντονα από ό,τι οι ενήλικοι. Είναι δηλαδή πολύ καλά συντονισμένα με τη διαίσθησή τους...". Και η διαίσθηση της είναι ότι η μαμά της δεν είναι η ίδια μαμά που έχει μέχρι τώρα γνωρίσει. Και αυτό με στενοχωρεί και με φοβίζει. Γιατί δεν είχα μάθει να είμαι έτσι. Ω ναι, είμαι η μαμά της, ω ναι (δηλώνει ότι) με αγαπάει "μέχρι τον ουρανό και τον ήλιο και το φεγγάρι και τα αστέρια", απλά ώρες-ώρες το βλέπω μέσα στα παμπόνηρα αθώα της παιδικά μάτια πόσο πολύ την ενοχλεί που είμαι ΚΑΙ με το μωρό και ας μη βγάζει ζήλια με λόγια ή πράξεις. Κατά τα άλλα το μωρό το χαϊδεύει, δηλώνει ότι το αγαπάει και τέτοια σχετικά.
(Η ώρα είναι ήδη 11:15. Όπου να ναι θα ξυπνήσει η μεγάλη μικρή).
Σκέφτομαι ότι φέτος θα γιορτάσω την ημέρα της μητέρας για 3η φορά. Όμως για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι δεν είμαι το ίδιο καλή μαμά όπως πέρσι και πρόπερσι. Για αυτό σήμερα, με την ευκαιρία της ημέρας της μαμάς, θα προσπαθήσω αυτό το 'λίγο' να το κάνω 'πολύ'. Όσο πιο 'πολύ' μπορώ. Ναι, το μωρό με χρειάζεται. Ναι, είμαι μαμά και για αυτό. Απλά εδώ και 1,5 μήνα αισθάνομαι ότι έχω κάπως ξεχάσει πώς να είμαι η μαμά της Δάειρας (τουλάχιστον έτσι όπως ήξερα μέχρι πρότινος να είμαι) και είναι καιρός να το θυμίσω στον εαυτό μου. Για αυτό σήμερα έχει μπιγκ γκερλς ντέι άουτ. (Τώρα που πίνω την προ- τελευταία γουλιά καφέ το αποφάσισα). Σήμερα θα την πάρω και θα εξαφανιστούμε για κάποιες (πολλές) ώρες. Ο καιρός είναι υπέροχος, ό,τι πρέπει για βόλτα. Θα ξεκινήσουμε την ημέρα μας με περπάτημα, μετά θα πάμε για φαγητό και τέλος θα ολοκληρώσουμε τη βόλτα μας με έναν καφέ (η μαμά δλδ και η Δάειρα θα πιει χυμό πορτοκάλι ή ανάμικτο). Και θα συζητήσουμε γκερς σταφ.
Τελικά ο πρωινός καφές (και μάλιστα από ξενύχτι) φέρνει πολλές σκέψεις. Μπερδεμένες; Ίσως. Όμως κάπου-κάπως έβγαλα άκρη. Η ώρα έχει πάει ήδη 12:05. Αργήσαμε. Χαβ του γκόου!
Πηγή 1ης φωτογραφίας
Ασπασάκι μου, υπομονή κοριτσάκι μου. Φάση είναι, θα περάσει. Σκέψου θετικά. Έχεις δύο λατρεμένα κοριτσάκια που για αυτά είσαι ο κόσμος τους ολόκληρος. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να πάρεις δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή βόλτα με το Δαειράκι. Σε φιλώ.
Να περάσετε τέλειαααααααααααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα καινούριο μέλλος ήρθε στο σπίτι και τάραξε τα νερά!
Όλα θα ισορροπίσουν και θα πάρουν την θέση τους όπως και πριν.
Ολα και όλοι σας θα βρουν τη θέση τους μέσα στο σπίτι ξανά και η Δάιρα ούτε που θα θυμάται κάτι από όλα όσα λες ότι σε απασχολούν τώρα.
Τι δηλαδή??? Όλες οι εκατοντάδες εκατομμύρια γυναίκες/μαμάδες δύο παιδιών ανά τον κόσμο δεν είναι καλές μαμάδες για το πρώτο τους παιδί???? Πφφφφ.. μην ακούω τέτοια!!! Χαβ Φάν!
Τώρα με καταλαβαίνεις απόλυτα και νομίζω ότι κατάλαβες ότι ποτέ δεν υπερέβαλα, γιατι φαντάσου ότι η ταλιμπανούλα δεν πάει παιδικο και τα εχω και τα δυο 24/7! και φαντασου ότι έχουμε και τρελα θέματα ύπνου....και με τα δυο! όλα όσα σκέφτεσαι τα σκέφτομαι ακόμη, αλλά να σου πω κάτι? ειμαι καλή μαμά, ναι είμαι, όπως και εσύ, γιατί κάνω το μέγιστο δυνατό, γιατί πιέζω συνεχώς τα όρια μου για να είναι ευχαριστημένα, γιατί τα αγαπάω υπερβολικά σε σημείο που με έχω αφήσει πολύ πίσω. Δεν ξέρω ποσο καλή είμαι με τον εαυτό μου ή μάλλον ξέρω πόσο καλή ΔΕΝ είμαι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, στην τελική εγώ επιλέγω να τους δημιουργώ ωραίες αναμνήσεις και να θυμούνται μια μαμά που είναι πάντα εκεί για αυτά, με το όποιο προσωπικό κόστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπομονη Ασπασια μου..Θα έρθουν και καλυτερες μερες και θα βρειτε τους ρυθμους σας...Ειμαι σιγουρη οτι εισαι πολυ καλή μανούλα αλλιώς δεν θα σε απασχολουσαν όλα αυτά,όμως είναι ακόμα νωρίς και η μπεμπούλα έχει περισσοτερη αναγκη τον χρόνο σου!! Ολα θα πανε καλα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια σου πολλά για σήμερα και κάνε υπομονή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα θα φτιάξουν προς το καλύτερο.
Φιλάκια ...
υπόμονή Ασπασάκι μου!! Θα βρειτε σιγά σιγά τη ρέγουλα σας!! Εγώ πάντως ζηλεύω.. κι εσύ λέγε οτι θες.. Είναι δύσκολα.. καταλαβαίνω.. αλλά θα οργανωθείτε πολύ σύντομα πιστεύω!! πολλά φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσπασάκι, όπως ήρθε η μέρα που κατάλαβα κι εγώ τις φίλες που μου έλεγαν κάτι τέτοια και απορούσα, τώρα ήρθε η στιγμή που κατάλαβες εσύ τις υπόλοιπες και κύκλους κάνει η άτιμη η τρελή φάση. Ταυτίζομαι απόλυτα ας γιου νόου φιλενάδα. Ειδικά εκεί που διαπιστώνεις ότι ο χρόνος κυλά κ εσύ μένεις στάσιμη. Χρόνια πολλά μανούλα και φιλάκι σβουρηχτό ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρχισα να διαβάζω και ήταν σαν να άνοιξε το χρονοντούλαπο... Με μια μικρή διαφορά, ο Δημήτρης σταμάτησε τον παιδικό όταν γεννήθηκε ο αδερφούλης του και ξαναπήγε ένα χρόνο μετά. Όταν άρχισα να ξανακάνω συζητήσεις με ενήλικες ένιωθα πως δεν ήξερα πώς έπρεπε να μιλάω. Για αποκλειστικό χρόνο με το Δημήτρη ούτε συζήτηση... και οι ενοχές, η κούραση, η αϋπνία, η γκρίνια, γίνονται κακοί σύμβουλοι. Δεν θα σου δώσω καμία συμβουλή ως "τα πέρασα και ξέρω", γιατί μεταξύ μας, σκοτίστηκες κιόλας. Το ζόρι εσύ το τραβάς τώρα. Αν μου επιτρέπεις, μόνο ένα πραγματάκι: παίρνε βαθιές ανάσες. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσπασία μου μπορώ να σε καταλάβω αλλά σίγουρα δεν μπορώ και να σε νιώσω απόλυτα αφού δεν το έχω ζήσει η ίδια. Με το φτωχό μυαλό μου ωστόσο φαντάζομαι ότι όσο περνάει ο καιρός θα γίνονται όλο και καλύτερα τα πράγματα και σίγουρα τώρα που σαράντησε το μωρό θα μπορείτε να κάνετε τετράδα βόλτες και όχι ανά δύο! Οσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά, άλλωστε! Σε φιλώ και θα χαρώ να μάθω ότι πηγαίνουν όλα όλο και καλύτερα! Φιλάκια. Κάλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να ευχαριστήθηκες τρελά την σημερινή σας βόλτα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!!!
Ασπασία μου ένα μπορώ να σου πω με σιγουριά...πως όλα θα γίνονται μόνο καλύτερα...!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι λογικό να έχει την περισσότερη προσοχή σου το μωρό..όλα όμως θα βρουν το ρυθμό τους!!
Χρόνια πολλά!!
Φιλιά πολλά!
Ασπασία όχι ότι θα σε παρηγορήσει αυτό που θα πω αλλά και εγώ είμαι στην ίδια ακριβώς φάση με τη μόνη διαφορά ότι το δικό μου αντράκι δεν πηγαίνει παιδικό διότι θέριζαν οι αρρώστιες και φοβήθηκαν..ενώ στην αρχή της χρονιάς πριν ακόμη γεννήσω τον είχα ξεκινήσει με επιφυλακτικότητα!!!..σε νιώθω και ενστερνίζομαι όλες αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις σου..άλλωστε με τόση αυπνία που μας δέρνει που καθαρό μυαλό με διαύγεια σκέψεων!
ΑπάντησηΔιαγραφήAspasia mou panta me t prwto mwro einai diaforetika!kai o xronos pou afierwnoume k i ypomoni k i oreksina asxolithoume k ola.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo katalaves idi apo tin egkymosyni.Nai borei i Daeira boreina diaisthanetai pws kapoia pragmata pou aforoun ti mama exoun allaksei alla eimai sigouri efoson les pws den ta vazei me t mwro pws episis diaisthanetai oti i mama kourazetai k prospathei para poly.Kserei pws tin agapaei para polu k katalavainei pws apla den exei ton idio xrono me prin. Isws na prospathei na se voithaei kiolas...kai monopou stenaxwriesai k provlimatizesai paei na pei pws eisai i kalyteri manoula tou kosmou gia ta mwra sou...Ypomoni.... Maria
Ασπασία μου όλες τα έχουμε περάσει αυτά!Σε λίγο καιρό ούτε καν θα τα σκέφτεσαι!Δώσε ακόμα λίγο χρόνο στο μωράκι σου και στον εαυτό σου !Σκέψου μόνο πόσο τυχερή είσαι που μπόρεσες για δεύτερη φορά να γίνεις μανούλα!Φιλάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Τέταρτη φορά που θα γιορτάσεις αυτή την ημέρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου ζήσουν τα μικρά σου!!!
ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!
Ασπασία μου, το πρώτο διάστημα μετά την έλευση ενός καινούριου μωρού είναι πραγματικά δύσκολο, αφού οι ισορροπίες της οικογένειας πρέπει να επαναπροσδιοριστούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα συναισθήματά σου είναι απόλυτα λογικά και αναμενόμενα, μιας που νομίζω ότι όλες οι μανούλες τα έχουμε βιώσει τη δεύτερη φορά.
Θυμάμαι πόσο πολύ είχα «πήξει» τη δεύτερη φορά που ήμουν σπίτι με τα δύο κορίτσια. Να σκέφτεσαι όμως ότι όλα αυτά τα βιώνεις μία μόνο φορά. Την κούραση, τα ξενύχτια όλα… και αυτό είναι που τα κάνει τόσο μοναδικά!
Και με τη Δάειρα θα επαναπροσδιορίσετε τη σχέση σας και θα καταλάβει και εκείνη –παρόλο που είναι μικρούλα- ότι την αγαπάς όσο πριν και ας έχει μπει ένα μωράκι στη ζωή σας.
Φιλιά πολλά κοριτσάκι!
Ασπασία είμαστε ακριβώς στην ίδια φάση. Και εγώ εδώ και ε΄να μήνα που γεννήθηκε η μικρή μου νιώθω ακριβώς τα ίδια. Το χειρότερο είναι ότι η 'μεγάλη' είναι ακόμη πολυ μικρή για παιδικό (15 μηνών) και είναι όλη την ώρα σπίτι...να με βλέπει να θηλάζω και να μην αφήνω το μωρό από την αγκαλιά μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισθάνομαι ότι απομακρυνόμαστε και τρελαίνομαι από τις τύψεις και τη στεναχώρια.
Ελπίζω με τον καιρό το μωρό να μην χρειάζεται τόσο προσοχή αν και προς το παρόν αυτό μου φαίνεται πολύ μακριά. Δεν ξέρω αν σε κάνω να νιώθεις καθόλου καλύτερα αλλά εγώ χάρηκα που διάβασα τις σκέψεις σου και τα σχόλια.
Τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά είναι φυσιολογικά και αναπόφευκτα αισθήματα και ότι δεν είμαι τελείως παρανοική.
Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου
Κοριτσάκι μου, σε νιώθω απόλυτα. Η συμβουλή μου είναι να ζήσεις τις στιγμές, όσο ζόρικες και αν είναι, γιατί δεν ξαναγυρίζουν. Έχεις μία υπέροχη οικογένεια και είσαι μία υπέροχη μανούλα. Μην αισθάνεσαι τύψεις για τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία
Μακάρι να γινόταν όλα μαγικά κορίτσι μου!Μακάρι. Η αλήθεια είναι πως σε νιώθω και σε καταλαβαίνω και σίγουρα όλα θα αλλάξουν σε λίγο και θα περάσουν. Μα μέχρι να περάσουν...κουράγιο. Βγάλε από την μέση, όλες αυτές τις σκέψεις "σκουπίδια" όπως πολύ σωστά αποκάλεσες, Αυτές δεν τις χρειάζεσαι...κράτα ότι χρειάζεσαι και προχώρα, τα πας ήδη θαυμάσια. Φιλιά γλυκιά μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσπασία μου, είναι εύλογο με αφορμή τη γιορτή της μητέρας να κάνεις μια κριτική στον εαυτό σου για το πόσο ανταποκρίνεσαι στο ρόλο της μητέρας. Γλυκό μου κορίτσι, θεωρώ ότι πολύ προβληματίζεσαι για το αν αφιερώνεις το χρόνο που θα ήθελες να αφιερώσεις στη Δάειρα. Αυτό δε θα έπρεπε να σε απασχολεί τόσο πολύ, αφού η ίδια ξέρεις ότι της έχεις αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο, όταν την είχες μόνη. Η σχέση μάνας-κόρης έχει εδραιωθεί πια μέσα στην ψυχή της και είναι ακλόνητη. Κακώς σε απασχολεί το θέμα. Σε αγαπάει μέχρι τον ουρανό και τα αστέρια όπως λέει η ίδια και το εννοεί. Μακάρι να μπορούσες να αφιερώσεις τόσο χρόνο και στη Μπέμπα σου! Αλλά αυτό είναι αδύνατο, αφού εκ των πραγμάτων θα μοιραστεί το χρόνο σου με τη Δάειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι φυσικό, κορίτσι μου, σε αυτή τη φάση να ασχολείσαι τον περισσότερο χρόνο με το μωρό, αφού σε έχει απόλυτη ανάγκη. Είναι ένα φτερό στον άνεμο και εξαρτάται απόλυτα από σένα. Εξάλλου η Δάειρα είναι πολύ φιλική μαζί του και η ίδια σε προτρέπει, όταν το ακούει να κλαίει, να πας να του δώσεις γαλατάκι.
Ασπασία μου, μη βασανίζεις τον εαυτό σου με δυσάρεστες σκέψεις και ενοχές. Και καλή μαμά είσαι και η Δάειρα καταλαβαίνει ότι το μωρό είναι αδύναμο και σε χρειάζεται να το παίρνεις στην αγκαλιά και να το κοιμίζεις! Κάνε υπομονή να περάσουν οι πρώτοι μήνες του μωρού και μετά θα βρεις περισσότερο χρόνο να ασχοληθείς και με τη Δάειρα.
Όσο για τη μονοτονία της καθημερινότητας, Ασπασούλα μου, ζήσε με όλο σου το είναι αυτές τις ευχάριστες και μοναδικές στιγμές με τα παιδάκια σου όσο κουραστικές κι αν είναι! Σκέψου πάντα θετικά και μην αφήνεις να κατακλύζουν το μυαλό σου βασανιστικές σκέψεις και σε επηρεάζουν σωματικά και ψυχικά. Ο χρόνος που αφιερώνεις για τα παιδιά σου είναι η καλύτερη επένδυση στη ζωή σου!
Να δοξάζεις το Θεό που σε αξίωσε να νιώσεις αυτό το μοναδικό συναίσθημα της μητέρας, να αψηφάς την κούραση. Άφησε τη ζωή σας να κυλάει ήρεμα και το κλάμα της Μπεμπούλας να μη σε εκνευρίζει, αλλά να το ακούς σαν την καλύτερη μελωδία. Να σε γαληνεύει.
Και για να δεις το πόσο δύναμη δίνει ο Θεός στη μάνα αρκεί να σου θυμίσω τη γιαγιά σου -τη μαμά μου- που βρήκε τη δύναμη να μεγαλώσει εφτά παιδιά με τα μέσα της εποχής εκείνης σε ένα ορεινό χωριό σε μια γεωργική οικογένεια! Χωρίς πλυντήρια, χωρίς πάνες μιας χρήσης και σε μια περίοδο( 1936-1950) που ήταν πολύ δύσκολη για όλη τη χώρα εξ αιτίας του πολέμου και του εμφυλίου. Αυτή η μητέρα έπρεπε να μεταφέρει τα ξύλα, το νερό από πηγή, να πλύνει στη σκάφη, να ζυμώσει, να μαγειρέψει στη φωτιά και όχι πατώντας ένα κουμπί όπως έχουμε εμείς σήμερα την τύχη να κάνουμε τις δουλειές μας. Παρόλα αυτά, Ασπασία μου ,δεν ένιωσα ποτέ ότι με περιφρόνησε ή δε με αγάπησε. Η αγάπη της μάνας μοιράζεται εξ ίσου σε όλα τα παιδιά της.
Εύχομαι ο Θεός να σας δίνει καθημερινά δύναμη να μεγαλώσετε τα δυο μοναδικά στολίδια σας. Γελάτε όσο μπορείτε με την καρδιά σας και οι μέρες θα σας φανούν πιο φωτεινές.
Σας αγαπώ πάρα πολύ
Η μαμά σου
Ασπασάκι μου δεν είναι μπερδεμένες οι σκέψεις σου. Είναι οι σκέψεις που κάθε μανούλα που βιώνει όλη αυτή την καθημερινή τρέλα, ξενύχτια και κούραση, αισθάνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έχουμε πει εμείς αγαπημένη μου, ξέρω καλά πόσο υπέροχη μαμά είσαι και πιστεύω απόλυτα πως το ξέρει και η Δάειρα. 2,5 χρόνια τώρα απολαμβανε την αμέριστη προσοχή και αγάπη σου, η οποία πλέον μοιράζεται ισόποσα στα δύο. Η φυσική εξέλιξη στη ζωη μιας μαμάς τετραμελούς και ποιος ξέρει και μελλοντικά πενταμελους φαμίλιας:)))
Φιλάρες πολλές κοριτσάρα μου γλυκιά