Happy moments: Το Βιβλίο της Γης...και η έκπληξη της βραδιάς

Τρίτη, 3 Σεπτεμβρίου 2013. Περασμένα μεσάνυχτα. Η Δάειρα είναι 2 ετών και 3 εβδομάδων (έχει σημασία που το αναφέρω). Έχουμε ξαπλώσει (από ώρα ώρες) στο κρεβάτι (μου) για να την κοιμήσω και αφού της έχω διαβάσει του κόσμου τα βιβλία/ παραμύθια (κοινώς με έχει εξοντώσει για ένα
ακόμη βράδυ) αυτή επιμένει να της διαβάσω KAI το 'Βιβλίο της Γης'. Όμως εκείνο το βράδυ με περιμένει μία μεγάλη έκπληξη!!! Η οποία ήταν και από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που έχω ζήσει από όταν έγινα μάνα. Αλλά ας τα πάρω με τη σειρά...

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα από τα τελευταία της αποκτήματα, το οποίο της το είχα αγοράσει μία εβδομάδα πριν από εκείνο το βράδυ. Της κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή και με το συγκεκριμένο βιβλίο κλείνουμε την αυλαία των βραδυνών μεταμεσονύχτιων αναγνώσεων πριν αφεθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα και του μπαμπά, μαμά και κόρη. Κοινώς, κοιμόμαστε όταν ξυπνάνε τα βαμπίρ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Και επίσης co-sleep-άρουμε, αλλά δεν είναι ούτε αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι η έκπληξη εκείνης της βραδιάς...

Ας κάνω ένα μίνι ιντροντάκσιον στο βιβλίο για να σας βάλω στο πνεύμα...
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο 32 σελίδων των εκδόσεων Μεταίχμιο, με πανέμορφα σχέδια, έντονα χρώματα και απλά, τρυφερά μηνύματα μέσω των οποίων ο συγγραφέας του, ο Τοντ Παρ, μας θυμίζει πώς και γιατί μπορούμε και πρέπει όλοι να βοηθήσουμε τη Γη και να την προστατεύσουμε. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδάκια αρκετά μεγαλύτερα των 2 ετών (από ότι είναι η κόρη μου αυτή τη στιγμή), όμως έχει βαρεθεί τα βιβλία της ηλικίας της με το χοντρό εξώφυλλο και η βιβλιοθήκη μας έχει ήδη γεμίσει με βιβλία για παιδιά 3 και 4 ετών και άνω.

Που λέτε λοιπόν, εκείνο το βράδυ μου ζητάει η Δάειρα να της διαβάσω το 'Βιβλίο της γης' για 7η φορά μέσα στην εβδομάδα, αφού όπως προανέφερα της το είχα πάει μία ακριβώς μία εβδομάδα πριν και είχαν μεσολαβήσει ακριβώς 6 βραδυνές μεταμεσονύχτιες αναγνώσεις.

Της το διαβάζω.

Μου ζητάει να της το ξαναδιαβάσω.

Είναι περασμένα μεσάνυχτα και της αρνούμαι: "Όχι αγάπη μου άλλη φορά. Αύριο πάλι. Τώρα θα κοιμηθούμε".
- "Άλλη μία μαμά, τελευταία".
- "Όχι Δάειρα, καμία. Ύπνο τώρα. Αύριο πρέπει να σηκωθείς πρωί. Πρέπει να πας σχολείο στους φίλους σου".

Η Δάειρα όμως επέμενε. "Μαμά, σε απακαλώ(=παρακαλώ). Μόνο μία ακόμα. Τελευταία".

Αυτή τη φορά προσπάθησα να μην ενδώσω, παρά τη γλυκύτητα που εξέπεμπε αυτή της η παράκληση.
"Δάειρα, είπα όχι. Τώρα θα κοιμηθούμε".

Παίρνω από το κομοδίνο ένα βιβλίο (μυθιστόρημα που έχω ξεκινήσει από τα μέσα του καλοκαιριού και δεν έχω καταφέρει ακόμη να τελειώσω) και αρχίζω να το διαβάζω χωρίς να της δίνω σημασία, μπας και το πάρει απόφαση και κοιμηθεί. Ο μπαμπάς μας στο καθιστικό. Η Δάειρα ξαπλωμένη στο μαξιλάρι δίπλα μου, εξακολουθεί να κρατάει το 'Βιβλίο της Γης' στα χέρια της. Αφού το χαζεύει για λίγο, το ανοίγει και αρχίζει να μουρμουράει. Την παρακολουθώ διακριτικά, χωρίς να το καταλάβει αφού αυτή νόμισε ότι ήμουν επικεντρωμένη στο βιβλίο μου.

Με μεγάλη τεράστιά μου έκπληξη διαπιστώνω ότι άρχισε να αφηγείται κατά σελίδα και κατά γράμμα, ό,τι ακριβώς έγραφε το βιβλίο. Έμεινα κάγκελο! Άναυδη! Σπιτσλες...που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Το βιβλίο έχει μεν σχετικά μεγάλη γραμματοσειρά και 1-2 γραμμές ανά σελίδα (με εξαίρεση την τελευταία που έχει ένα κατεβατό), όμως δεν παύει να είναι ένα βιβλίο 32 σελίδων που περιέχει συνολικά 47 γραμμές κείμενο.

Μόλις τελείωσε την ανάγνωση αφήγηση, της λέω ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ, τη ρουφάω στο λαιμό (σαν μαμά νυχτερίδα, άλλωστε μεσάνυχτα ήταν) και ενθουσιασμένη φωνάζω τον μπαμπά της να έρθει. Ο οποίος έρχεται πανικόβλητος νομίζοντας ότι κάτι έχει συμβεί.

Το ξαναδιαβάζει η Δάειρα, αυτή τη φορά δυνατά και γεμάτη αυτοπεποίθηση, αφού έβλεπε ότι και οι δύο γονείς την παρακολουθούμε. Μένουμε κάγκελο μποθ πάρεντς.

Της ζητάω να το ξαναδιαβάσει για μία ακόμη φορά (3η κατά σειρά) για να την τραβήξω βίντεο. Έπρεπε - όφειλα - ήθελα - είχα ανάγκη να απαθανατίσω αυτό το σκηνικό. Δεν ήθελα απλά να το διηγηθώ σε παππουδογιαγιάδες, θείους και φίλους. Η Δάειρα ξαναρχίζει χαρούμενη για το κατόρθωμά της και εγώ αρχίζω και τραβάω βίντεο από το κινητό. Μόλις τελειώνω διαπιστώνω (για κακή μου τύχη) ότι ο μισός ήχος είχε εξαφανιστεί (κάλυπτα το ηχείο με το δάχτυλό μου) και εκτός αυτού το βίντεο το είχα τραβήξει ΚΑΙ ανάποδα (το πάνω κάτω) και εκτός αυτού ήταν ΚΑΙ σκοτεινό.

Αποφασίζω να την ξανατραβήξω. Τη παίρνω από το χέρι και πάμε στο καθιστικό (πλέον η ώρα κόντευε 1:00 μετά τα μεσάνυχτα), ανάβω όλα τα φώτα -σποτάκια, κρυφούς φωτισμούς, φωτιστικά, ότι ύπάρχει και δεν υπάρχει- ώστε να έχω τον maximum δυνατό φωτισμό για τέτοια ώρα και αρχίζω να ξανατραβάω βίντεο. Η Δάειρα πλέον έχει κουραστεί από τις πολλαπλές αναγνώσεις και το περασμένο της ώρας (λογικό) και στο τέλος άρχισε λίγο να τα χάνει. Είναι πλέον εμφανής η κούρασή της αλλά και η επιμονή της να τα καταφέρει για μία ακόμη φορά.

Σίγουρα το παιδί μου δεν ξέρει να διαβάζει. Δεν έχει μάθει ανάγνωση ακόμη. Άλλωστε είναι πολύ νωρίς. 2 ετών και 3 εβδομάδων. Όμως έχω μείνει έκπληκτη με το πώς μπορεί ένα τόσο μικρό παιδί να αποστηθίσει 47 σειρές κείμενο, και μάλιστα με δύσκολες λέξεις (θεωρώ) για την ηλικία της. Και μάλιστα να το αποστηθίσει μετά από 7 φορές ανάγνωση της μαμάς. Πείτε με μαμά κουκουβάγια, πείτε με ό,τι θέλετε, πάντως είμαι πολύ χαρούμενη, τόσο χαρούμενη που θέλω να το μοιραστώ και μάλιστα με ντοκουμέντα. Όχι πείτε μου, άδικο έχω που κάνω κωλοτούμπες; Είμαι υπερβολική; 

Ιδού το βίντεο:


20130903 001325 from My Lovable Baby on Vimeo.

[Ενώ το βίντεο το δείχνει κανονικά στο laptop μου, όταν φορτώθηκε στο vimeo, φορτώθηκε ανάποδα. Θα προσπαθήσω να το διορθώσω και να το ξανα-ανεβάσω σωστά].