Ο δεκά-λογος της Δάειρας: 18 μηνών + 3 εβδομάδων

Καλό μήνα σε όλους! Ο Μάρτιος μου μπήκε με το δεξί αφού πολλά ευχάριστα πράγματα συνέβησαν την 1η του μηνός! Σαν να ήταν το σύμπαν συνεννοημένο να μάθω όλα τα τελευταία ευχάριστα νέα εκείνη την ημέρα! Δε θα επεκταθώ περισσότερο (ας κρατήσω και κάτι για τον εαυτό μου), θα πω
όμως ότι υποδέχομαι την άνοιξη με πολύ θετική ενέργεια και πολύ ευχάριστη διάθεση, την οποία ευχάριστη διάθεση φροντίζει να διατηρεί ζωντανή η κόρη μου με τις χαριτωμένες ατάκες που 'ξεφουρνίζει' πλέον σχεδόν καθημερινά.

Όπως συμβαίνει με όλα τα παιδάκια κάποια στιγμή που αρχίζουν και ανακαλύπτουν τον κόσμο και τη μητρική τους γλώσσα, έτσι και το δικό μου άρχισε σιγά-σιγά να πετάει τις πρώτες ατάκες. Βέβαια όχι τόσο έξυπνες όσο οι ατάκες των μεγαλύτερων παιδιών, αλλά πιστεύω εξίσου χαριτωμένες για την ηλικία της. Φυσικά η μαμά δε χάνει ευκαιρία να τις καταγράφει. Και αποφάσισα, αφού τις καταγράφω που τις καταγράφω, να τις μοιράζομαι και μαζί σας.

Οπότε σήμερα εγκαινιάζω επίσημα τη νέα κατηγορία αναρτήσεών μου 'Ο δεκά-λογος της Δάειρας', όπου το 'δεκάλογος' δεν το χρησιμοποιώ με την έννοια του βασικού συνόλου έγκυρων κανόνων, αλλά με την έννοια: δέκα + λόγια (=δέκα ατάκες). Με λίγα λόγια, κάθε 10 ατάκες της Δάειρας, θα ανεβάζω και σχετική ανάρτηση. Πριν όμως αναφερθώ στις τελευταίες της ατάκες, ας κάνω ένα σύντομο ιστορικό για το πώς φτάσαμε έως εδώ.

Για την ιστορία...

Η κόρη μου άρχισε να λέει τις πρώτες της λεξούλες όταν ήταν 8 μηνών: μαμά, μπαμπά, κακά. Ναι, το 'κακά' ήταν η τρίτη της κατά σειρά λέξη! (βέβαια το 'μαμά' θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι το είπε αρκετά πιο πριν, αλλά όσο δεν πατούσε φρένο στη 2η συλλαβή, η μαμά δεν εκλάμβανε το 'μαμαμαμαμαμαμα' ως 'μαμά' και για αυτόν τον λόγο δεν το "κατέγραφε στα πρακτικά" μέχρι να γίνει δισύλλαβο).

12 μηνών πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και άρχισε σιγά-σιγά να εμπλουτίζει το λεξιλόγιό της. Η καθημερινή της συναναστροφή με τις δασκάλες αλλά και με μεγαλύτερα παιδάκια (που ήδη είχαν αρχίσει να μιλάνε αφού η Δάειρα είναι η μικρότερη στην τάξη της) σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και εμείς ασχολούμαστε πολύ μαζί της στο σπίτι (της μιλάμε συνεχώς και της μαθαίνουμε πράγματα) είχε σαν αποτέλεσμα να διευρυνθούν κατά πολύ οι λεκτικοί της ορίζοντες.

18 μηνών άρχισε να σχηματίζει τις πρώτες της προτάσεις και τότε ήταν που χρησιμοποιήσε για πρώτη φορά τη λέξη 'εγώ'. Από τότε τη χρησιμοποιεί καθημερινά: "εγώ τέλω(=θέλω)", "εγώ κάνω", "εγώ πάω", "εγώ πάρω", "δικό μου είναι", "μόνη μου κάνω". Ειδικά αυτό το τελευταίο, το ακούμε δεκάδες φορές μέσα στην ημέρα. Είναι πολύ απαιτητική όσον αφορά στον εαυτό της, έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και προσπαθεί να τα κάνει όλα μόνη της. Έχει πολύ πείσμα. Και μου αρέσει πολύ αυτό αλλά παράλληλα με κουράζει το γεγονός ότι θέλει μόνη της να κάνει εκτός των άλλων και επικίνδυνα πράγματα όπως το να ανεβοκατεβαίνει στο τραπεζάκι του σαλονιού, στις καρέκλες, στον καναπέ και στο κρεβάτι, να μπαίνει στα γοβάκια της μαμάς και να προσπαθεί να προχωρήσει, να φοράει τα παπούτσια του μπαμπά για γάντια, και πολλά άλλα τέτοια που καθιστούν το κυνηγητό από τη μαμά και τον μπαμπά δίχως τέλος.

Σήμερα (18 μηνών και 3 εβδομάδων) έχει ένα αρκετά πλούσιο για την ηλικία της λεξιλόγιο, ξέρει πάνω από 200 λέξεις (δεν τις μέτρησα, απλά έχουμε 2 διαφορετικά βιβλία 'Οι 100 πρώτες μου λέξεις' και γνωρίζει όλα τα αντικείμενα από έξω και ακόμη περισσότερα), ξέρει σχεδόν όλα τα βασικά χρώματα και μετράει από το 1 έως το 10 (το μέτρημα έχει ως εξής: η μαμά λέει '1', η Δάειρα λέει '2', η μαμά λέει '3', η Δάειρα λέει '4', κ.ο.κ. και κάπως έτσι φτάνουμε μέχρι το '10').

Επίσης σχηματίζει προτάσεις. Βέβαια, όχι με σωστό συντακτικό/γραμματική, αλλά κάνει φιλότιμες προσπάθειες. Μιλάει μόνη της και περιγράφει αυτά που με βλέπει να κάνω: 'μαμά βάζει πυ-ντή-ριο', 'μαμά κάνει δου-λειές', 'μαμά μαγει-εύ-ει (=μαγειρεύει)', 'μαμά κάνει γυ-κό' (αυτό το είπε το ΣΚ που έφτιαχνα cupcakes) και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Πάμε και στις τελευταίες της ατάκες...


#1
Σχεδόν καθημερινά, ζωγραφίζουν μαζί με τον μπαμπά. Ζωγραφίζει η Δάειρα (γάτες) και ο μπαμπάς ζωγραφίζει διάφορα και τη ρωτάει τι είναι αυτά που ζωγραφίζει. Σε κάποια φάση, ο μπαμπάς ζωγραφίζει το πρόσωπο από ένα αγοράκι...

Μπαμπάς: Τι είναι αυτό Δάειρα;
Δάειρα: Α-γο-άκι (=αγοράκι)
Μπαμπάς: Μπράβο Δάειρα!

Μετά προσθέτει ο μπαμπάς μία κορώνα στο κεφάλι του.
Μπαμπάς: Και αυτό, τι είναι;
Δάειρα: Πί-γκη-πάς μου. Γώ-γος μου (= Ο πρίγκηπάς μου, ο Γιώργος μου)

Αρχίσαμε... 


#2
Μία από τις φορές που παίζουμε πάνω στο κρεβάτι...

Δάειρα: Είμαι λο-ντά-ρι(=λιοντάρι)
Μαμά: Ναι ε; Θα με φας δηλαδή;
Δάειρα: Όχι. Φάω λύκο.

Τον έχει άχτι που τρώει τα 3 γουρουνάκια, τα 7 κατσικάκια, την 1 κοκκινοσκουφίτσα. 


#3
Ένα πρωί εκεί που βιαζόμουν να φύγω γιατί είχα μία επαγγελματική συνάντηση και δεν μπορούσα να καθυστερήσω, η Δάειρα έκοβε βόλτες μέσα στο σπίτι...

Μαμά: Δάειρα, έλα γρήγορα να βάλουμε τα παπούτσια μας! Πρέπει να φύγουμε!
Δάειρα: Έλα. Ή-θα μαμά! (=ήρθα μαμά)

Εντάξει, αυτό δεν το λες ατάκα, αλλά μου φάνηκε πολύ χαριτωμένο εκείνη τη στιγμή γιατί ενώ εγώ της φώναξα αυτή πολύ ήρεμα ανταποκρίθηκε. 


#4
Κάποια στιγμή που μνημόνευε το όνομα του Γιώργου (ξέχασα να αναφέρω ότι το ακούμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ)...

Μπαμπάς: Τι είναι ο Γιώργος;
Δάειρα: Πο-τι-κάκι (=ποντικάκι)
Μπαμπάς: Χαχαχα! Ποντικάκι; Και η Δάειρα τι είναι;
Δάειρα: Κούκα (=κούκλα)

Αλίμονο αν αυτή η σχέση έχει μέλλον... 


#5
Πολλές φορές την αφήνουμε μόνη της να ζωγραφίσει και ρίχνουμε κλεφτές ματιές μία στο τόσο. Οπότε, κάποια στιγμή την πετυχαίνει ο πατέρας της σε φάση να έχει γίνει πολύχρωμη γύρω από το στόμα, στη γλώσσα, στα μάγουλα. Τρέχει να της πάρει τους μαρκαδόρους και της λέει με αρκετά αγριεμένο ύφος.

Μπαμπάς: Δάειρα!!!!!!!!!!!!! Τι έκανες εκεί; Έφαγες μπογιές;;;;;;;;;;
Δάειρα: Ναι (χαμογελάει). Καλή είναι. Κι' άλλο τέ-λω (=θέλω και άλλο)

No comment 


#6
Ένα απόγευμα που πήγα να την πάρω από τον παιδικό σταθμό, την πέτυχα σε φάση που καθόταν γύρω γύρω από τη δασκάλα η οποία τους διάβαζε ένα παραμύθι. Την πήρα και φύγαμε. Μέσα στο αυτοκίνητο στη διαδρομή προς το σπίτι...

Μαμά: Δάειρα, τι σας διάβαζε η κυρία στο σχολείο; Παραμύθι;
Δάειρα: Ναι!
Μαμά: Και τι έλεγε το παραμύθι; Ήταν με τον κακό λύκο;
Δάειρα: Όχι. Που-λά-κι
Μαμά: Ναι; Και τι έκανε το πουλάκι;
Δάειρα: Τσίου

No comment 


#7
Αρκετά συχνά μέσα στην ημέρα την ρωτάω διάφορα αντικείμενα εάν τα ξέρει. Οπότε σε κάποια φάση...

Μαμά: Δάειρα, τι είναι αυτό;
H Δάειρα απαντάει σωστά.

Μαμά: Μπράβο! Και αυτό;
H Δάειρα απαντάει πάλι σωστά.

Μαμά: Μπράβο! Και αυτό;
H Δάειρα απαντάει πάλι σωστά. Και μετά μου κάνει...
Δάειρα: Όλα ξέρει Δάειρα (=όλα τα ξέρει η Δάειρα)

No comment 


#8
Είμαστε στο Αττικό Ζωολογικό πάρκο και την ώρα που περνάμε μπροστά από το Cheetah, το δείχνει και λέει...

Δάειρα: Α-τό είναι γκα-τά-κι (=αυτό είναι γατάκι)

Ναι. Γατάκι του καναπέ... 


#9
Ο μπαμπάς της, της δείχνει έναν έναν τους μαρκαδόρους για να κάνουν επανάληψη τα χρώματα, τα οποία τα έχει μάθει όλα εκτός από το μαύρο. Βασικά δεν μπορεί να το πει.

Μπαμπάς: Δάειρα, τι χρώμα είναι αυτό;
Δάειρα: Μπλλλλλε
Μπαμπάς: Και αυτό;
Δάειρα: Κό-κκι-νο
Μπαμπάς: Και αυτό;
Δάειρα: Μωβ
Μπαμπάς: Και αυτό;
Δάειρα: Κί-τι-νο (=κίτρινο)
Μπαμπάς: Και αυτό;
Δάειρα: Μίνυ Μάους (=μαύρο)

No comment 


#10
Κάνει κακά στη λεκάνη πάνω στο ειδικό εξάρτημα (μειωτήρα της λεκάνης). Την ώρα που πατάω το καζανάκι και αυτή βλέπει τα κακά να φεύγουν...

Δάειρα: Μπάι μπάι κα-κά-κια (και κουνάει και το χέρι ανοιγοκλείνοντας την παλάμη).

Στο καλό κακάκια. Να μας γράφετε...


Σήμερα έχω και μία ατάκα bonus... 


#11
Συχνά-πυκνα όταν την παραλαμβάνω από τον παιδικό σταθμό, η δασκάλα της, της έχει φτιάξει κοτσιδάκια με εκείνα τα μικροσκοπικά λαστιχάκια, που πονάνε όταν τα τραβάς για να τα βγάλεις.Ένα βράδυ, την βάζω στην μπανιέρα και της τραβάω τα λαστιχάκια να της τα βγάλω ώστε να της λούσω τα μαλλιά. Και αρχίζει να κλαίει (επειδή πονάει) και να φωνάζει τον μπαμπά της...

Δάειρα: Μπαμπά, μπαμπούλη!!!!!!!
Ο μπαμπάς έρχεται τρέχοντας (μη χάσει...)
Μπαμπάς:  Έλα Δάειρα. Τι έχεις;
Δάειρα: Μιμί έχω
Μπαμπάς: Ποιος σου έκανε μιμί;
Δάειρα: Μαμά, μαμούλααααααα.

Ορίστε;


Πηγή φωτογραφίας